Ik besloot een middagje op vliegtuigmodus te leven. Ja, letterlijk mijn telefoon op vliegtuigmodus zetten en eens de middag door. Het was gekker dan ik me had voorgesteld. Met een kop thee besloot ik op de bank een boek te lezen, maar na een paar woorden pakte ik mijn telefoon – uit gewoonte. Ik werd er opnieuw aan herinnerd dat deze op vliegtuigmodus stond. Dus besloot ik te scrollen door oude foto’s en uiteindelijk ook.. de oude notities. De gedachtes die ik wel eens kwijt wilde maar op dat moment geen dagboek of laptop dichtbij me had, stonden in mijn notities.
Ik kwam een notitie tegen uit april 2019 wat ik schreef vlak nadat ik op vakantie was geweest met mijn schoonfamilie, het was even schrikken..
Ik zat in de knoop met mezelf en mijn gewicht. Ik had enkele maanden geleden publiekelijk gezegd dat ik opnieuw een afvaltraject aan ging en daarover zou updaten – in column stijl. Dat deed ik ook en hoe eerlijker ik naar mezelf ging kijken, hoe meer er naar boven kwam. Zoveel verschillende situaties uit het verleden hadden zich genesteld in mijn lijf – in mijn doen en laten – in mijn gedrag naar de wereld.
Zo schreef ik in de eerste afvalcolumn dat ik erachter was gekomen dat ik een slank lichaam had gekoppeld aan al het geluk en succes van de wereld – dat als ik slank zou zijn mijn leven geweldig zou zijn – en dat ik daarom onbewust mezelf wel saboteerde zo nu en dan. Want het was eng om daar te komen en misschien wel te realiseren dat er verder niet zoveel veranderd aan het leven – behalve dat je slanker.
In de tweede column reageerde ik op wat comments die losgebarsten waren na de eerste column.
In de derde column vertelde ik over luxe en overvloed met betrekking tot afvallen.
En deze notitie in mijn telefoon, zou afvalcolumn #4 moeten worden. Iets wat ik wilde uitwerken tot een beter verhaal dan het er nu staat – maar na enkele maanden opnieuw ernaar kijken vind ik het rauw en eerlijk. Ik wil het niet in alinea’s en nette zinnen omzetten omdat het wegneemt van het gevoel en de drang die ik toen had om dit op te schrijven. Ik voelde dit zó enorm sterk en zat vreselijk in de knoop met dat altijd vechtende deel van mij om me niet zoveel aan te trekken van anderen. In dit geval mijn schoonfamilie..
Keeping Yourself at mediocrity
Op vakantie met de familie. Met de schoonfamilie. Iedereen weet dat ik van lekker eten ben, iedereen weet dat ik wil afvallen, iedereen weet dat ik een blog en YouTube kanaal heb waar ik schrijf en film over deze onderwerpen.
We zitten met zn allen in een huisje en er komt genoeg aan het daglicht. De slapeloze nachten, de iets te persoonlijke opbiechtingen maar ook de gewoontes van elkaar. Wie wast niet zijn handen na het plassen? Wie draagt graag niks naar bed? Wie eet altijd de meeste koekjes weg? Allemaal met een flinke knipoog – “plaag-liefde-gedrag”.
Ik ben van nature niet iemand die op anderen let, totaal niet. Maar met hen is het een soort liefde en plaaggedrag om dingen van elkaar op te merken en dit te uiten. Uit liefde. Want ze zijn de eerste die er voor je zijn als ze merken dat iets niet goed gaat – wat ze zo bijzonder maakt. Maar ook andere dingen worden opgemerkt die ik niet gewend ben:
Wat eet je weinig! Schep je alweer op? Heb je wel gedouched? Wat zijn dat voor schoenen!
Begrijp me niet verkeerd, het is een liefdevolle humor – ik ben het alleen niet gewend. Ik word er enorm zelfbewust van en voel me bekeken, altijd.
Daarom kijk ik extra naar mezelf, alsof ik mezelf niet enkel door mijn eigen (soms vermoeiende) ogen bekijk, maar nu ook nog eens door de ogen van mijn schoonfamilie. En omdat het mijn schoonfamilie is heb ik de druk ook nog eens opgevoerd omdat ik wil dat ze me aardig vinden, me leuk vinden en me mijn vriend waard vinden.
Ik wil dus vooral niet moeilijk doen.
Niet moeilijk doen, niet moeilijk doen, niet moeilijk doen.
Wees in flow. Doe mee met de rest. Geen eisen. Gaan we wel of niet de deur uit – allemaal prima. Gaan we ijsjes eten of naar een visrestaurant? Allemaal prima. Doe gewoon mee.
Stiekem wil ik naast het niet moeilijk doen ook nog eens uitstralen dat ik relaxt ben, terwijl ik thuis andere standaarden hanteer. Dan bedoel ik dus wat betreft het eten, inderdaad.
Dan hoor ik mijn schoonzus vertellen over een vriendin van haar die het belangrijk vindt om gezond te eten en goed voor zichzelf te zorgen, die gaat op vakantie zelfs lekker elke ochtend 30 minuten wandelen of sporten en kiest vaak gezonde tentjes uit om te eten, als de rest daar dan geen zin in heeft haalt ze wel eens wat bij een gezonde tent en gaat ze bij de rest in de snackbar zitten. Of ze met bewondering of juist met vraagtekens over haar vriendin spreekt weet ik niet.
Stiekem voel ik dat ik dat ook zo fijn zou vinden. Fijn. Niets dat obsessief is, maar gewoon fijn. Ik hoef niet elke keer een patatje of pasta of pizza te eten. Stiekem voel ik hoe fijn het zou zijn als ik die standaard ook in het bijzijn van anderen zou hanteren.
Maar ik durf niet. Niet altijd.
Ik ben bang voor het oordeel, het oordeel dat ik wel gek ben om gezond te willen eten terwijl we in een land bomvol heerlijk eten zijn. Niet wetende dat gezond eten voor mij heerlijk is. O zo heerlijk. En dan af en toe dat ijsje of die pizza – oooo zooo heerlijk!!
Maar ik ben bang voor het oordeel van mijn schoonfamilie, waar ik blijkbaar een goedkeuring van wil.
Feit is dat ik dan altijd in dat middelmatige blijf.
Ik weet in mijn hart waar ik blij van word maar ik maak op wekelijkse basis mee dat mensen me online beoordelen dat ik obsessief ben, extreem ben met gezond eten en eetgestoord gedrag vertoon waardoor ik extra bewust wil laten zien aan de offline wereld dat het niet zo is. Aan de online wereld kan ik niet meer laten zien dan ik al doe, so be it.
Maar he, voor wie leef ik nou? Zolang ik in mijn hart weet wie ik ben, wat ik doe, waarvoor ik het doe, wat mijn intenties zijn – maakt het toch niet uit wat anderen denken?
Ook al gooien mensen alle “iets andere manieren van eten” al gauw op de berg van “eetstoornissen en obsessief”. Ze weten niet. Ik ken mijn hart en mijn verlangens en als ik naar die standaard leef kan ik mezelf aankijken in de spiegel omdat ik doe waar mijn hart blij van wordt.
Als ik niet naar die standaard leef, leef ik een leven in angst voor oordeel. Zo blijf ik altijd hangen in een middelmatig leven wat ik zelf niet eens wil..
Let wel, ik maak dit echt veel groter in mijn hoofd dan het is. Ik maak MEZELF groter dan ik ben in andermans hoofd/leven. In alle eerlijkheid denk en weet ik dat het de ander echt niet zo boeit wat ik wel of niet doe met mijn leven, het zijn die 5 seconden van oordeel die ik wil vermijden. Welk oordeel dat ook is. Dat is onmogelijk, het ligt niet in mijn hand, buiten mijn controle – dus er druk om maken is alles behalve nuttig.
Maar het zijn gedachtes die er soms uit moeten om te kunnen begrijpen en te kunnen veranderen. Daarom schrijf ik dit, niet omdat ik geloof dat dit de manier is om vooruit te gaan, maar omdat ik geloof dat dit soort kleine en stomme gedachtes (die we allemaal op verschillende vlakken hebben) zo hard in je onbewustzijn genesteld zijn – dat ze er eerst uit moeten komen om te kunnen veranderen.
Dit was het rauwe, niet bewerkte stuk rechtstreeks vanaf mijn telefoon naar mijn laptopscherm. Herkenbaar? Of juist niet? Hoe ga jij om met situaties waarin anderen je ‘anders’ of ‘gek’ of ‘niet normaal’ vinden?
34 comments
Mooi en erg puur én herkenbaar. Ben erg benieuwd hoe de schoonfamilie hierop reageert.
Dankjewel lieve Teha. Uiteindelijk ligt het “probleem” bij mezelf, want het maakt niet uit in welke groep ik gegooid word – uiteindelijk boeit het niemand echt wat ik wel en niet eet of doe, het boeit mij en ik maak mezelf veel groter dan ik “ben” in mij hoofd.
Dat is zeker een eerlijk verhaal zeg! Zou het niet altijd een strijd blijven tussen aan de ene kant ‘jezelf zijn’ en aan de andere kant soms ook aanpassen aan de situatie/omgeving/mensen met wie je bent?
Ik vind dat ook erg lastig. Ik zit meestal – áls ik met anderen ben, want ik leid om verschillende redenen een heel teruggetrokken leven – aan de andere kant: heel erg mijn eigen dingen doen qua eten (kan een heleboel niet verdragen, maar dat is inmiddels ook deels een ‘smoes’ geworden). Ik neem mijn eigen eten mee of vermijd eet-gelegenheden. En ik ‘moet’ altijd wandelen voor ontbijt… Enz. Erg star dus.
Eerder paste ik me eindeloos aan en ergens heb ik daar nog de neiging toe. Goedkeuring en niet opvallen.
Ik vind trouwens dat je ontzettend eerlijk en heel erg bewust met al die dingen bezig bent!
Zo zie je maar weer hoe iedereen zijn eigen gewoontes en gedragingen kent! Dat het uiteindelijk niet gaat om eetstoornissen of gestoord gedrag maar begrip dat niemand ‘100% gemiddeld’ is en we iedereen vrij zouden moeten laten in wat goed voelt voor de ander. Er is een groot grijs gebied tussen gezond en ongezond, maar laten we niet altijd zo hard van het negatieve uit gaan.
Dankjewel voor je eerlijke comment Petra! Waardeer het enorm!
Zo herkenbaar weer. Ik, met een historie van eetstoornissen, wil “gewoon gezond” leven. Vergeleken met mensen die zich er niet in hebben verdiept (ouders, schoonouders) nog altijd “extreem”. Ik weet dat mijn lijf het er goed op doet en dat ik genóeg eet, maar als ik het zoveelste lekkers op een verjaardag weiger voel ik ze bijna (met liefdevolle bezorgdheid) denken:”die is toch niet weer aan het rommelen met eten hè?”. Terwijl ik zou Willem schreeuwen:”laat me gewoon mijn ding doen oke?!” Lastig om balans te vinden tussen trouw blijven aan jezelf en een ander geruststellen op zo’n moment…
*willen
Lijkt me inderdaad heel lastig met een historie van eetstoornissen – ik weet dan niet in hoeverre het kan helpen om dit wat je nu hier zegt, tegen de (schoon)familie te uiten?
Ik denk dat hoe meer ik mezelf probeer te ‘verdedigen’, hoe ‘verdachter’ ze het zullen vinden 🙄.
En mijn schoonmoeder is ook nog zo iemand die je kan beledigen door haar eten niet aan te nemen maar waar je rollend vandaan zou gaan als je ja zou zeggen tegen alles 🙈😂
Als het je niet lukt om gewoon voor één weekje je patronen opzij te zetten, vind ik dat wel eetgestoord ja. Het is maar eten… waarom er zo’n groot ding van maken? Ik zou me er ook aan storen als ik met zo iemand op vakantie zou zijn, eerlijk gezegd.
Als het je niet lukt om één week je tanden niet te poetsen omdat de wereld het normaal vind om je tanden niet te posten, dan vind ik dat wel gestoord gedrag ja. Eerlijk gezegd. 😉
Snap je het punt? Het gaat er niet om wat jij vindt, maar wat jouw gewoontes zijn – ben jij zelf zo gemiddeld met ALLES dat je altijd overal tussen past? Met je gedrag? Als je het vanuit dat perspectief bekijkt – gaat het niet om eten.
Hahahaha perfecte reactie @tenni!!
Ja, vind ik ook!!
Ik neem aan dat jij ook ziet dat dat een kromme vergelijking is. Een week niet tandenpoetsen vind ik inderdaad vervelend – maar niet omdat het een gewoonte is, zoals jij beweert, maar omdat het gebaseerd is op reële gevolgen zoals gaatjes, ontstoken tandvlees en uit je bek meuren. Een week niet tandenpoetsen zal daar vrij waarschijnlijk toe leiden. Echter, een normaal (dat wil zeggen: gezond) persoon prima een week zonder groenten/fruit of sporten. Je gaat daar niet dood van, je krijgt geen diabetes, en je komt niet meteen 5 kg aan. Het is een irrationele angst om de controle te verliezen – al zullen ze meeste mensen dat niet toe durven te geven vanwege het taboe dat daarop rust, en de manier waarop alle vrouwen geïndoctrineerd lijken te zijn door de dieet/fitness industrie, onder het mom van ‘gezondheid’. Dit is geen aanval op jou persoonlijk, Teni. Maar wel een kritiek op wat ik zoveel om me heen zie gebeuren. Dat gebrek om het ‘grotere plaatje’ te zien, vind ik inderdaad eetgestoord overkomen.
Ik voel het niet als aanval – ongezond eten kent ook consequenties, net zoals je tanden niet poetsen. Een week je tanden niet poetsen gebeurt ook niets met je hoor – je krijgt niet ineens een gaatje of ontstoken tandvlees in een week.
Ik vind dat je in het vervolg duidelijker je comment dient te ondersteunen met wat je bedoelt en voor wie het bedoelt is dan het zomaar te commenten – nu ben je genuanceerd en kan iedereen het lezen met de opvatting of het wel of niet over hem/haar gaat.
Je eerste comment laat namelijk totaal geen inzicht zien – en dat is wel nodig voor zo’n ingewikkeld onderwerp.
Volgens mij gaat het niet over of je bepaald gedrag opzij ‘kan’ zetten maar over of je dat ook wil. Tuurlijk kan een beetje aanpassen naar je gezelschap geen kwaad, met als doel respect aan de anderen tonen. Maar dat kan op heel veel manieren en ik vind niet dat mensen van je kunnen verwachten dat je bepaalde dingen die belangrijk voor jezelf zijn (of die nou consequenties hebben of niet) voor x periode voor hen gaat opgeven. Als die mensen jou belangrijk vinden dan zullen ze daar respect voor hebben. En zo niet dan is dat hun eigen probleem. Niemand gaat, mij bijvoorbeeld dwingen ‘gezellig’ pizza te eten als ik dat liever niet wil (bij mij gaat het overigens vaak over alcohol wat ik minimaal drink en dat ik op tijd op bed wil). Anderen mogen me best ongezellig vinden of ‘eetgestoord’ of whatever, maar dat neemt mijn vrijheid om die keuze te maken nog niet weg. Ik laat dan wel op andere manieren zien dat ik het naar mijn zin heb en de mensen om mij heen waardeer.
Voor mij niet herkenbaar, maar dat komt omdat ik mijn eigen grenzen heel goed weet en ken. Ik eet geen pizza, of patat. Simpelweg omdat ik daar niet gelukkig van word. Maakt mij niet uit of ik nou met de schoonfamilie of met de Koning en Koningin zit… het is aan mij niet besteed. Merk ook dat mensen daar altijd rekening mee houden.
Ik verbaas me erover waarom je je door anderen in het hokje eetgestoord gedrag laat plaatsen (althans, je trekt je er wel iets van aan…). Ik ken de DSM zo’n beetje uit mijn hoofd, heb zelf ervaring met eetstoornissen en ook veel mensen om me heen gehad die er mee te maken hebben gehad (in alle soorten en maten). Van wat jij hier op deze site laat zien, en dus tot zover ik het kan beoordelen, is jouw gedrag gewoon gezond. Het kan zijn dat er in jouw hoofd andere dingen spelen, dat kun je niet aan de buitenkant zien en kun je ook niet zien aan het eetgedrag dat je (in het openbaar) vertoont. Zelf weet je echt wel hoe het zit en is (in je hoofd) de lijn tussen gezond en ongezond of normaal en afwijkend echt wel heel duidelijk.
Mensen hebben echt altijd een mening over je eetgedrag. Dat blijft. Het is inderdaad aan jou om je daar niet door uit het veld te laten slaan. Lijkt me juist bij je schoonfamilie eerder een zaak van hoe duidelijker jij aangeeft wat je wel en niet fijn vindt, des te meer rekening ze kunnen houden met jouw belangen. Jij hoeft je niet als enige aan de passen aan de groep, maar de groep kan zich ook aanpassen aan jou.
He-le-maal waar over je eigen grenzen aangeven – als jij weet wat jij wel en niet wilt, houden anderen daar rekening mee. Misschien met of zonder oordeel – het is een combinatie van grenzen aangeven en je niets uitmaken wat de ander vindt. Die combi heb je mooi te pakken!
Heel herkenbaar! Ik vind dit nog steeds lastig. Inmiddels loop ik al een tijdje rond bij de schoonfamilie, en zijn ze ook gewend dat ik bijv veel vegan eet, veel bezig ben met de impact van eten/voeding op het klimaat, veel sport. Aan het begin maakte mijn schoonmoeder zich altijd zorgen, en nog steeds soms wel. Zo kreeg ik vorig jaar een sinterklaas gedicht van mijn schoonvader met toch een bezorgde ondertoon over het eten en sporten. Goed bedoelt, dat wel. Ik merk wel dat ik minder eet als ik bij hen ben; om dan maar de gedachten van hen te bevestigen, en niet de opmerking te krijgen van wat eet je veel. Ook wordt er vanuit gegaan dat ik bepaalde ongezonde snacks niet eet, dat vind ik soms lastig. Want ik vind het fijn om gezond te eten, maar zoals jij schrijft; met toch af en toe die heerlijke ijsjes of pizza!
Juist! Ik wil soms (op vakantie vaak) een ijsje of pizza eten – ik heb zo mijn eigen gevoel als kompas: jaa, vandaag wil ik dat ijsje want ik heb er ECHT zin in. In plaats van: iedereen haalt ijs en ik hoef niet per se, dus daar moet ik echt even gebruik van maken want er gaan nog zoveel andere momenten komen dat ik er WEL zin in heb – en dan wil ik mezelf zeker niets onthouden. Dus beter naar mijn eigen verlangens luisteren.
De uitdaging zit hem uiteindelijk denk ik in het schijt hebben van wat anderen vinden en laten zien hoe je straalt en blij bent met jouw manier van leven – dat werkt eerder inspirerend dan zorgelijk denk ik (hoop ik – meestal).
En ook wat Johanna hierboven aangeeft, ze heeft haar eigen grenzen en omdat ze dat zo sterk heeft houden anderen daar automatisch rekening mee.
Hi Teni,
Super herkenbare post weer! Ik denk dat iedereen die net gezondheid bezig is of met afvallen regelmatig in situaties is waarin anderen bepaalde dingen verwachten en het lastig is daar niet aan de voldoen. Al is het maar iemand op het werk die trakteert op taart en je dit niet wil. Heel lastig.. zelf ben ik net terug van vakantie (2 weken heerlijk weg met partner en vrienden), en hoewel ik me totaal nergens toe gedwongen heb gevoeld door anderen, merkte ik ook dat ik op een gegeven moment er niet meer blij van werd dat ik niet volledig zelf kon bepalen wat ik wilde eten. Ook omdat ik het fijn vind zoals ik het gewend ben. Het was niet meer het ‘genieten’ van eten wat ik heb als ik bepaalde dingen af en toe eet. Verder wil ik nog kwijt dat ik me ook totaal niet kan vinden in de reactie van hier boven. Het gaat niet om het een week niet los kunnen laten, het is haast alsof je jezelf aan de kant zet en dat voelt niet goed.
Ik voel dit helemaal. Als je op een punt bent gekomen dat je het heel fijn hebt met jezelf en jouw manier van doen en laten (of het nu om eten gaat, om sporten, om schrijven in een dagboek, om zingen onder de douche etc.) en je dit op vakantie niet helemaal meer kan doen dan kan het de eerste dagen misschien wel relaxt voelen – even wat anders, nieuwe indrukken, nieuwe dingen ontdekken. Maar na enige tijd voel je toch waarom je thuis anderen standaarden hanteert: omdat het ZO fijn is.
Helaas is het met eten en sporten al gauw zo dat het gebrek aan kennis en inlevingsvermogen van anderen ervoor zorgen dat alles gezien kan worden als eetgestoord of obsessief.
Overigens is dit niet zo met mijn schoonfamilie – ze zijn juist heel begripvol als ik ze erover vertel – dit artikel is voornamelijk om een gesprek te openen en het is duidelijk dat anderen dit ook zo voelen op verschillende vlakken.
Lieve teni
Wat een prachtig stuk
Herken ervoor wel dingen in
Ik eet geen vlees en geen brood verder in mijn omgeving eet iedereen dat wel
Vind ik ook moeilijk om te zeggen dat eet ik niet
Dus hou dan geen tekening met mij zelf
Ik leer altijd zoveel vsn jou post echt leuk
Snap nu ook waarom jij niet al teveel en in groepen wil zijn of met andere mensen dat maakt moe
Heb ik ook door jou ondekt
Ga zo door en blijf je mooie zelf moedige eerlijke teni
Dankjewel lieve Josina <3 Wat een schat!
Ik ben eens 3 dagen met mijn schoonouders en vriend en zwager weggeweest. Dit gaat dan niet over eten, maar over gedrag. Die mensen wilden alles samen met ons doen, Ik ben best wel een einzelganger, dus kreeg het daar erg benauwd van. Ik heb me wel aangepast, maar ik ben ook even kort wat samen met mijn vriend gaan doen. Ze waren toen nogal beledigd. Mijn schoonvader was ook erg dominant, die heb ik meteen in het begin tegen gesproken, dat was hij helemaal niet gewend (onderdanige vrouw en onverschillige zonen) Uiteindelijk had ik het idee dat hij dat wel waardeerde, omdat hij serieus genomen werd en niet genegeerd.
Kijk eens aan! ‘stay true to yourself’ is hier wel de boodschap, mooi gezegd.
Heel mooi en eerlijk verhaal Teni. Ik had gewild dat ik op zo’n jonge leeftijd zo eerlijk naar mij zelf kon zijn en niet alleen maar bezig hield met wat anderen van mij vonden. En dit heeft absoluut niet alleen met eten te maken. Ook hebben we het met ons cultuur meegekregen, wat zullen anderen wel niet denken…
Maar naarmate je ouder wordt, merk ik bij mezelf dat het allemaal niet meer boeit wat anderen vinden en zeggen. Zo bevrijdend, heerlijk gevoel om jezelf te waarderen om wie je bent na veel pijn en verdriet… Laat ieder zijn eigen ding doen waar die van gelukkig wordt is dat zo moeilijk?
<3 <3 <3
Volgens mij gaat het hier niet over obsessief bezig zijn met gezond eten maar over anders durven zijn dan de groep waarmee je bent. Anders durven zijn terwijl je in een groep bent waarbij het voor jou belangrijk is dat ze je aardig vinden, dat ze je niet raar vinden.
Een gevoel van goed genoeg precies zoals je bent ook als dat betekent dat je even geen trek hebt in pizza terwijl iedereen pizza besteld.
Ik denk niet dat het te maken heeft met obsessief vast willen houden aan je eetpatroon maar voor durven zijn en laten zien wie jij bent.
En dit stukje delen terwijl je weet dat iedereen het kan lezen, ook je schoonfamilie zal vast helpen om de volgende keer wel keuzes te maken die voor jou op dat moment fijn voelen.
Je slaat de spijker op zijn kop. Precies dit <3 Mooi verwoord.
Super herkenbaar! Ik heb persoonlijk dat ik soms niet wil ‘opvallen’. Maar ik heb een vriend die dezelfde levensstijl hanteert, dus dat is dan mijn geluk om in sommigen situaties te zeggen dat we iets gezonds willen. We hebben beiden een intolerantie dus sowieso vallen we al vaak buiten het bootje hahaha. Ofja, wanneer val je eigenlijk buiten het bootje, dat is ook weer iets om over na te denken 😛
In ieder geval open en eerlijk geschreven Teni! Mooi!
Zeg je daar mee eigenlijk niet dat je jezelf obsessief met eten om vindt gaan? Als het voor jou de juiste manier is om met eten om te gaan, en dit zelf heel gewoon vindt, straal je dat ook uit.
Het is wel heel begrijpelijk dat je geaccepteerd en leuk wil worden gevonden door je schoonfamilie, dat is heel menselijk en zelfs terug te voeren op overleven evolutionair gezien. Maar, is het een oordeel wat ze hebben of gewoon een observatie waar jij een oordeel aan hangt? Het feit dat ze zien wat je doet is in ieder geval belangstelling :-).
Als je veel afwijkt van wat anderen eten kan het lastig zijn, zeker als je niet de ‘schuld’ kan geven aan een allergie ofzo en je wat dat betreft niet wilt opvallen. Aan de andere kant is het ook je werk, dus kunnen anderen verwachten dat je er bewuster mee om gaat. Natuurlijk kunnen de andere zich dan wat ongemakkelijker voelen als ze ongezonde keuzes maken en daar van genieten. Maar als je keuzes puur op jezelf betrekt, zou dat ook niet hoeven. Succes. Je bent goed bezig. Het constateren en aan de slag gaan met zulke gevoelens is een mooi leermoment.
Wow.. echt wow. Ik ben helemaal ondersteboven van je rauwe bericht. Heel mooi en herkenbaar geschreven. Ik hoop dat je kan groeien naar de Teni die je bent wanneer niemand kijk, als je met anderen bent <3.
Wauw als dit notities zijn! Spot on! Ik denk dat dit altijd zoeken blijft, waar je voor jezelf een fijne levensstijl hebt gevonden, kan dit voor anderen op een goedbedoelde manier overkomen als de ene keer ‘eetgestoord’ en de andere keer ‘vreetgestoord’. Inderdaad, soms is het voor jezelf makkelijker dan maar mee te gaan met de groep, ook al zou je liever wat gezonds doen, om opmerkingen te voorkomen. Maar ook hier geldt: niet invullen voor een ander! Ik ken je struggle helemaal, wanneer je voor jezelf helder hebt dat je motivatie niet ‘eetgestoord’ is, maar dit niet lijkt aan te komen. ‘Wat eet je veel’ tot ‘je kunt het nog wel hebben’ tot ‘maar jij eet ook niet’. Ik denk wanneer je voor jezelf de balans hebt gevonden, je dit ook zult uitstralen. Met of zonder opmerkingen 😉
Men vindt altijd wel iets raar aan je. Ik heb er maling aan, en eerlijk gezegd, altijd gehad ook. Neemt niet weg dat ik me soms wel aanpas, maar vaak ook niet. En vaak ben ik ook bij mensen die mij, ons, de ruimte geven voor onze eigen keuzes.
Men zegt er net zo snel iets van als een mens met overgewicht een ijsje eet als van een mens met een iets minder dan doorsnee gewicht een bak salade eet. Zegt meer over hen dan over de persoon die het onderwerp is.
Ach … ach.