Ik was 19 en ging voor het eerst met vriendinnen naar de sauna.

Het was een vrouwendag ergens in the middle of nowhere en ik had me al de hele week zorgen gemaakt om die dag, in bikini, met allemaal andere vrouwen.

Moest ik de hele dag mijn buik gaan inhouden? Mijn benen kon ik natuurlijk al helemaal niet verbergen. Hoe ging ik dit doen? Zou je in je badjas rond mogen lopen? Maar hoe doe je dat dan van sauna naar binnen en buiten, dan moet je je badjas toch uit doen en jezelf ‘half bloot geven’, toch?

Ik maakte me zorgen. Ik wilde eigenlijk niet. Ik wilde mijn, voor mijn gevoel, dikke lichaam niet vertonen in bikini of badkleding. Hoe moest deze ervaring überhaupt relaxend werken?! Het wekte al dagen alleen maar stress bij me op en ik was nog niet eens in de ‘zogenaamd relaxte sauna’.

Ik had moeite met mijn lichaam, ik ging al nooit naar het strand of zwembad, laat staan naar de sauna in badkleding. Maar iedereen had het altijd over hoe relaxt het is en ik besloot maar mee te gaan, ik had geen excuus aangezien ik het nog nooit eerder had gedaan.

Ik zag vetjes, rimpels, cellulitis en striae

Op de dag zelf had ik enorm veel moed verzameld en gedroeg ik me alsof er niks aan de hand was. No biggie. In bikini rondlopen. Gelukkig begon de dag wel met een badjas om, dus ik voelde me enigszins beschermd. Het eerste moment dat de badjas af ging en ik de sauna in stapte klopte mn hart wel een beetje. Er zaten al aardig wat vrouwen in de sauna en toen ik eventjes rondkeek was ik oprecht verbaasd over hoe relaxt iedereen erbij zat.

Iedereen met hun eigen vetjes, rimpels, cellulitis en striae. Huh?

Ik had er eigenlijk nooit écht bij stil gestaan dat anderen ‘ook niet perfect’ waren. Ik was alleen maar bezig met het verbeteren van mijn eigen lichaam, maar helaas niet echt uit liefde maar uit haat voor mijn lichaam. Deze dag bracht ineens een nieuw perspectief in mijn hoofd. Niet dat ik hierdoor direct anders naar mezelf keek en mezelf meteen niet meer dik vond, maar de bewustwording dat blijkbaar de gemiddelde vrouw ook gewoon ‘imperfecties’ heeft was iets waar ik niet eerder bij had stil gestaan.

Ik vergeleek mezelf niet met anderen in mijn directe omgeving, het maakte me niet uit hoe zij eruit zagen, zolang ik aan mijn eigen vorm van ‘mooiheid’ zou gaan voldoen, en dat hing samen met slank zijn. Deze dag in de sauna was de eerste keer dat ik mezelf vergeleek met de ‘echtheid’ van anderen en tot een hele nieuwe conclusie kwam, iets waardoor ik wakker werd geschud. Iets waar ik mezelf van onthield, onbewust zelfs.

Imperfecties tonen en genieten van het leven?

Nu werd ik er letterlijk mee geconfronteerd. Recht voor me. Links van me. Rechts van me. Overal. Vrouwen met imperfecties. En iedereen zat er relaxt bij. Voor mij gingen deze twee dingen niet samen. Sterker nog: ik wist niet eens dat deze twee dingen samen konden gaan: je imperfecties open en bloot tonen en tegelijkertijd relaxen.

Hierboven, ik (links op de grond) op het strand en zoveel mogelijk bedekt met kleding.. 

Als mijn imperfecties zichtbaar waren, dan was ik me alleen daar bewust van en kon ik me nergens anders meer op focussen. Als ik ergens koffie aan het drinken was in de zon en het was zo heet dat ik mijn vestje toch echt uit moest doen., dan was ik me de rest van de tijd alleen maar bewust van mijn dikke armen. Niet meer van de koffie, de gezelligheid of hoe fijn het was in de zon. De imperfecties namen mijn gedachtes over.

Daarom wilde ik vroeger nooit op vakantie naar een warm land.

Daarom wilde ik nooit naar het strand of een zwembad.

Daarom wilde ik niet naar feestjes waar je als meisje jurkjes hoorde te dragen (lees: Iraanse en Armeense feestjes).

Daarom wilde ik überhaupt niet uitgaan naar clubs.

Voor mensen die hier nog nooit zo bewust bij hebben stil gestaan kan het absurd klinken, maar ik had er serieus niet bij stil gestaan dat ik kon genieten van het moment terwijl er een deel van mijn lichaam zichtbaar was waar ik niet blij mee was.

Dit was de eerste keer dat ik de link kon leggen en ineens voelde hoe absurd het was dat ik mijn leven constant ‘on hold’ zette en mezelf er zo onbewust van weerhield om te genieten omdat ik niet blij was met mijn lichaam. Deze twee dingen staan los van elkaar en ik hoop dat jij je dit ook realiseert.

Natuurlijk was ik na die ene dag niet ineens ‘genezen’ van deze gedachtegang. Het vergt wat meer om dit te doorbreken, maar het begin was gemaakt. Inmiddels ben ik geen 19 meer. Inmiddels heb ik periodes met eetbuien meegemaakt, met calorie restrictie, met uren cardio en ga zo maar door. Allemaal uit haat en boosheid.

Geen masker meer op..

Wanneer ik echt vooruitgang boekte met mijn lichaam en tegelijkertijd gelukkig was? Dat was wanneer ik mezelf lief had. Wanneer ik niet de perfecte versie van mezelf hoefde te vertonen. Wanneer ik steeds meer begreep dat het leven een combinatie is van genieten van het nu en bewust keuzes maken die me ook helpen bij een verbeterde versie van mezelf in de toekomst. Genieten van een ijsje (het nu) en sporten (verbeterde versie van Teni toekomst). Mezelf niets ontzeggen. Mezelf niet verbergen. Geen masker meer op, zoals op deze onderstaande foto. Hier zie je mij, in het zwembad, helemaal bedekt. Een bikini aan, maar met een hemd en een driekwartsbroek eroverheen. Ondertussen lachend. Maar huilend van binnen.

Deze Teni bestaat niet meer. Mijn lichaam is veranderd en mijn gehele mindset is veranderd. Ik ben gelukkiger dan ooit en dat heeft niets te maken met mijn gewicht of omvang. Het voordeel is dat ik hierdoor nog steeds aan mijn gewicht kan werken, het gaat nog steeds omlaag, maar tegelijkertijd heeft dit geen invloed op mijn geluk. Dát is het meest ultieme geluksgevoel waar ik ooit op hoopte. En ik snap het. Ik snap eindelijk dat je zelfliefde op de eerste plek dient te zetten hiervoor en ik hoop dat jij dit ook gaat inzien.

Dan maar met kwetsbare foto’s van mij van vroeger. So be it. 

En dan een foto met een goede vibe om dit artikel mee af te sluiten! Comfortabel zijn in je eigen huid!