De afgelopen drie weken lijkt het thema van mijn mailbox en DM’s op Social Media over één onderwerp te gaan. En dat zijn allemaal persoonlijke verhalen van jullie over body shaming. Het raakte me, allemaal.
En dan zijn er tussendoor ook nog wat mensen (vrouwen) met commentaar over aanstel-gedrag, daar heb ik wat op te zeggen:
“Wat een probleem, maar niet heus”
Daarom is het ook gewoon bizar en pijnlijk als er mensen (vaak ook nog eens meiden) een reactie plaatsen als “waar maak je je nou in vredesnaam druk om” of “Wat een probleem zeg, maar niet heus”. Of heel hard lachen, zoals deze comments:
Als vrouw dit soort opmerkingen hierover maken?
Laat ik even voorop stellen dat ik zelf amper te maken heb gehad met body shaming richting mijzelf. Ik heb er geen persoonlijke verhalen over, ik heb alleen al jullie persoonlijke verhalen in mijn hoofd zitten en dát is de reden dat ik erover spreek. Ik ben namelijk van mening dat het niet uit maakt welke vorm van lichaam je hebt, dat het gewoon niet oké is om hier een negatieve opmerking over te maken. Soms ben je niet bewust dat de opmerking negatief is, dat kan ik begrijpen, des te meer reden om het bespreekbaar te maken zodat we er bewust van worden.
Daar wil ik mijn stem voor laten horen en gelukkig kan ik dat doen door middel van mijn blog, mijn social media accounts en door middel van televisie.
Ik doe het niet ‘voor mijn eigen lol’
Ik doe het niet om gehoord te worden over mijn eigen probleem. Ik doe het voor de talloze meiden die er last van hebben (mannen vast ook, maar daar heb ik geen berichten van 😉 ).
Dus wanneer je als vrouw een opmerking maakt in de vorm van ‘wat een onzin’ dan ben ik van mening dat je echt je oogkleppen op hebt en niet bereid bent in te zien hoe fout en pijnlijk het is. Zwaar zonde. Voor jou.
Ik snap ook wel dat er genoeg problemen zijn op aarde. Maar daar gaat het nu niet om. Nu lees je dit artikel en gaat het om body shaming. Als dat niet écht genoeg over komt, omdat je er zelf (zoals ik vroeger) geen voorstelling bij hebt, dan help ik je graag een handje met de volgende berichten:
Een moeder die het besluit anders aan te pakken
Een vrouw, een moeder die dit vanuit haar ouders te horen krijgt en besluit om het bij haar twee dochters anders te doen. Weet je wat ik zó krachtig vind en niet eens eerder bij heb stil gestaan? Dat ze geen complimenten gaat geven aan anderen die zijn afgevallen in het bijzijn van haar meiden.
Natuurlijk is het knap als iemand zijn best doet om af te vallen en het vervolgens ook lukt, maar bij jonge kinderen (meiden) kunnen dit soort subtiele dingen anders vallen. Die zien het geheel nog helemaal niet in perspectief. Het kan zijn dat zij denken “Wow je krijgt allemaal complimentjes als je dunner wordt, ik wil ook dunner worden“.
“Wat heb jij erge cellulitis!” “Wat een vol gezicht en bolle wangen!”
en
“Jij kan dit wel hebben!” “Wat is er met je gebeurd? Je bent voller geworden he?”
Links: hoe ‘schattig’ bedoeld ook met het knijpen in iemands wangen, zo zie je maar wat het allemaal achter kan laten. Bij mij werd er vroeger ook áltijd gezegd dat ik bolle wangetjes had en er werd dan ZO hard in geknepen. Ik haatte het. Ik haatte mijn ronde hoofd en iedereen die daar een opmerking over moest maken.
Rechts: Alsof het nooit goed is. Wanneer anderen zeggen “jij kan dat wel hebben” is het meestal aardig bedoeld. Maar niemand heeft gevraagd om je mening over het uiterlijk van een ander, toch? Komt erbij dat je helemaal niet weet wat iemand doet en laat om het volgens jou ‘wel te kunnen hebben’.
Wanneer iemand aankomt lijkt het bijna een schande “Wat is er met je gebeurd”, alsof iemand ziek is geworden? Alsof het iets slechts is om aan te komen? Alsof je er een minder mens van wordt? Misschien gebruik ik wat heftigere woorden, maar sta er eens bij stil. Het leven gaat in fase’s, ups en downs, je groeit; je ontwikkelt; je wisselt van huis, van baan, van partner en zo kan je gewicht ook veranderen; naar boven en naar beneden. Zonder oordeel.
Het lijkt er alleen op dat we er tegenwoordig wél een oordeel over hebben wanneer iemand aankomt die er vroeger, volgens jouw mening, goed uit zag en nu niet meer. Stom toch?
Eetstoornis triggers en onbedoeld body shaming
Links: Hoe subtiel een eetstoornis getriggerd kan worden vind ik nog steeds bizar. Ik zou je willen vragen wanneer je in zo’n situatie zit als links; je dit meteen bespreekt met mensen die je vertrouwt. Zodat je er niet alleen in staat en in je eentje gaat proberen talloze kilo’s (op een ongezonde wijze) te verliezen.
Rechts: Simpele opmerkingen die worden verdedigd met de zin “maar ik ben een eerlijk persoon en ik zeg wat ik vind!” snap ik best. Echter kan het soms met motiverende woorden in plaats van demotiverende (en soms ronduit beledigende) woorden. Dat je vertelt dat je een nieuw sportprogramma gaat volgen, of een bepaald voedingspatroon is geen uitnodiging om aan te horen wat de ander van jouw lichaamsvorm vindt. Het is simpelweg informatie uitwisselen, net zoals je vertelt dat je hebt besloten meer boeken te lezen, of naar de bioscoop te gaan, of dat je hebt besloten om minder geld uit te geven.
Het kan helpen om jezelf nieuwsgierig te maken en vragen stellen in plaats van overal je mening over te laten horen. Daar word je een veel leuker mens van die zóveel meer zal leren.
Schaamte en wijze woorden
Links: Schaamte, als we er meer over praten en wij vrouwen elkaar ondersteunen dan hoeft er geen schaamte meer te zijn.
Rechts: Wijze woorden!
Second opinion
Als je in zo’n situatie zit als het meisje hierboven, dan zou ik dit met meer mensen bespreken. Mensen die je vertrouwt of desnoods een second opinion. Ik blijf het zeggen: hoe meer erover gesproken wordt, hoe meer we elkaar kunnen helpen.
Heftig..
Dit vind ik héél heftig. En volgens mij zijn dit de uitspraken die de meeste mensen niet tolereren, de niet-subtiele uitspraken waar we het toch allemaal over eens zijn dat het onder body-shaming valt.
Verschillende tonen, zinnen, woorden, bedoelingen..
Zo zie je maar hoe verschillend het kan zijn om te maken te hebben met body-shaming. Van te dun, tot te gespierd, tot te dik, tot cellulitis en ga zo maar door. En ik denk dat dit enkel het topje is van de ijsberg.
Een mail die me raakte
Iedereen die me een bericht stuurt of mailt, weet dat ik alles lees maar niet altijd in de mogelijkheid ben om hier één op één te reageren. Zo kreeg ik twee weken geleden een mail van Marije die me heel erg raakte.
Marije heeft regelmatig te maken met fatshaming (body-shaming, maar dan dus over dat ze ‘te dik’ is), ze vertelt;
Vanaf mijn 18e ging mijn lichaam groeien en dan in vooral mijn benen. Ze werden steeds dikker en ik werd steeds zwaarder. Ik werd steeds ongelukkiger en waar ik eerst problemen had met eten, ontwikkelde ik een eetstoornis. Jaren lang heb ik artsen, dietisten en eetstoornisbehandelingen bezocht maar niemand kon mij helpen. Ik ben meerdere keren weg gestuurd met de mededeling dat ik maar “gewoon mijn eetpatroon moest aanpassen en moest gaan sporten”. Het probleem rondom de groei van mijn benen werd altijd weg gewoven als een overgewicht probleem.
Des te zwaarder ik werd, des te ongelukkiger ik werd en des te meer commentaar kreeg ik vanuit mijn omgeving. Bij sollicitatie gesprekken werd ik regelmatig “bekeken” en ik heb een werkgever gehad die openlijk uitsprak dat het bedrijf twijfelde of ze wel mijn contract moesten verlengen omdat ik met mijn gewicht echt een gezondheidsprobleem was. Ik heb regelmatig dat mensen mij schaamteloos bekijken en commentaar geven over mijn lichaam. Sinds 2015 weet ik dat ik de erfelijke chronische ziekte lipoedeem heb.
Ik heb mij heel lang verstopt voor de wereld en blokkeerde volledig door de lipoedeem en de verwoesting die het aanricht in mijn lichaam. Doordat het geen erkende ziekte is, zijn alle behandelingen voor eigen rekening en ben ik inmiddels in een fase beland waarin alleen nog maar liposuctie mij gaat helpen om mijn benen te “genezen”. Door de immense kosten hiervoor, heb ik lang gedacht dat er geen enkele hoop meer was en ik altijd veroordeeld was tot dit lichaam. Afgelopen jaar ben ik gaan schrijven op mijn blog wat lipoedeem daadwerkelijk met mij doet en hoe ik het leven ervaar met deze ziekte en fat shaming.
Eind 2017 heb ik een second opinion aangevraagd om te kijken of er andere mogelijkheden zijn voor de behandeling van mijn benen. Simpelweg omdat mijn kwaliteit van leven achteruit gaat en als ik niet geholpen word, ik veroordeeld word tot een rolstoel. Iets wat ik niet wil omdat ik alles uit het leven wil halen, wil werken, wil sporten, lol wil hebben en vooral mij fit en gezond voelen. Na jaren van ploeteren trof ik een arts die heel positief tegen de situatie van mijn lichaam aankeek en erin geloofde dat hij mij kon helpen. Ik kreeg de hoop weer terug maar ik kon ook vooral het schaamte en schuldgevoel loslaten dat ik zelf schuldig was voor de staat van mijn lichaam en het overgewicht. Inmiddels ben ik een crowd funding gestart om ervoor te zorgen dat ik in 2018 geopereerd kan worden en mijn leven weer kan terug krijgen.
Ik deel mijn verhaal graag omdat ik hoop dat ik andere vrouwen hiermee help en ze laat zien dat je nooit moet opgeven maar ook nooit de mening van de maatschappij je leven moet laten bepalen. Ik hoop met het delen van mijn verhaal mede lipoedemers steun te geven dat ze niet alleen staan maar ook de maatschappij te laten zien dat er meer zit achter overgewicht dan wij soms denken.
Nu ben ik niet iemand die snel om hulp vraagt en vind ik het ook lastig om deze email te sturen. Maar ik hoop dat er misschien een mogelijkheid is dat je mijn verhaal zou willen delen zodat er meer bekendheid komt over lipoedeem en de gevolgen van lipoedeem. Mocht je meer informatie willen of vragen hebben, dan sta ik er altijd open voor om deze te beantwoorden.
En met deze reden en het achtergrondverhaal van Marije deel ik haar crowdfunding doneeractie:
“Laat mij blijven lopen“
Marije heeft een eigen blog en schrijft heel openhartig hierover, ik was ook blij verrast toen ik alle comments las bij haar artikelen. Een diepe zucht want zo kan het dus ook. Zie bijvoorbeeld:
- Leven met lipoedeem: onzekerheden, angsten en hoop
- Leven met lipoedeem en toch onderdeel van de maatschappij blijven
Wat is nou de boodschap?
Ik hoop dat we allemaal op zn minst iets meer begrip kunnen krijgen voor elkaar. Vrouwen onderling maar ook van mens tot mens. Dat we opletten met hoe we onze mening geven en onszelf afvragen of er wel is gevraagd om onze mening over andermans lichaam.
Subtiele opmerkingen, harde opmerkingen, wat het ook moge zijn; jij mag je druk maken om je eigen leven en de ander over zijn/haar eigen leven.
Ik wil jullie ook bedanken voor de oprechtheid in jullie mails en berichten. Het geeft mij de mogelijkheid om een beetje in jullie hoofd en leven te kijken en hier vervolgens een artikel over te maken waar veel meer mensen iets aan kunnen hebben. Soms voel ik me opgezadeld met zoveel verhalen en wil ik huilen omdat ik niet weet wat ik ermee moet. Zoveel verdriet, zoveel angst, zoveel gedoe.
Maar aan de andere kant probeer ik in te zien dat ik de mogelijkheid heb om hierover te spreken en van me te laten horen zodat anderen zich ook gehoord kunnen voelen. En dat ga ik ook weer doen aanstaande zondag bij Body, Mind & Guilty Pleasures op ZiggoSport (live om 11:00 uur).
Voor de tweede keer ga ik het hebben over body shaming en zoals je ziet, komt dat allemaal door jullie en jullie berichten. Ik voelde zo de noodzaak om het hier nogmaals over te hebben en gelukkig ziet de redactie dat ook in. Dankzij jullie.
Laat gerust je comments, vragen (of mails en DM’s) achter want zoals je ziet, lees ik alles en probeer ik het te vertalen naar teksten en beelden om anderen weer bewust te laten worden.
PS: Mocht je geen ZiggoSport (of ZiggoSelect) hebben, dan kun je nog steeds live meekijken om 11:00 uur via Facebook met deze link.
11 comments
Dank je wel lieve Teni!
Een van de redenen dat ik nooit mijn verhaal durfde te delen was omdat ik bang was dat er kritiek of nog meer fat shaming zou komen.
Ik ga zondag zeker kijken. Zo goed dat jullie hier weer aandacht aan besteden!
Hey Teni!
Naar aanleiding van dit artikel heb ik een vraag. Toen ik vanochtend namelijk op youtube keek, zag ik dat Sarahs Day (die ik door jou ken!) een nieuwe video heeft geplaatst over cellulitis. Mijn ingeving was om het naar mijn zusje door te sturen, die haar eigen cellulitis niet mooi vindt. Nu vraag ik me af, zou ik dat wel doen? Ik wil niet dat ze zich onzeker voelt en expres weinig gaat eten enzo.
Groetjes,
Hoi, ik weet dat je je vraag aan Teni stelt, maar ik kan het niet laten om een antwoord te geven waarvan ik hoop dat je er mee geholpen bent. Waarom vraag je het niet aan je zusje? Geef aan dat je van haar begrepen hebt dat ze haar eigen celullitis niet mooi vindt en dat je een filmpje gevonden hebt die haar misschien zou kunnen helpen. Vraag haar gewoon of ze wil dat je het doorstuurt, dan kan zij je duidelijk maken wat ze van je wil. Ze krijgt dan de kans om aan te geven of ze hulp/steun of iets dergelijks wil, of ze er überhaupt iets aan wil doen of dat ze alleen maar haar ei kwijt wilde. Ik hoop dat je hier ook iets mee kunt.
Hoi Elsa! Ik zag de video van Sarah’s Day ook (fan hiero!) inderdaad en ik vind dat je een hele goede vraag stelt!
Ik ben het ook eens met wat Nicole zegt, ik wilde hetzelfde voorstellen. Je kunt aan je zusje vragen: “Zei jij nou laatst iets over cellulitis? Zit jij daarmee?” En als ze hierop reageert dan vind ik dat je alleen maar met haar meedenkt door het filmpje door te sturen.
Als zij er niets over zegt of nooit over was begonnen was het wel bot geweest en ging het enkel om jouw mening over haar lijf. In dit geval gaat het niet om wat jij wel of niet vindt, jij hebt iets van haar gehoord en je bent zo lief om dat te hebben onthouden. Dat blijkt als je bij zo’n filmpje dacht dat het je zusje misschien wel kan helpen.
Bespreken is altijd anders dan je mening over haar lichaam eruit gooien. Dat is naar mijn mening het verschil tussen wel en niet body-shamen!
Liefs,
Teni
Dankjewel voor de reacties! Ik zal het aan haar vragen 🙂
Ben zelf ook stevig (dankzij combinatie van lipoedeem en de anti-epileptica carbamazepine) en heb al veel dingen gehoord
Heb een diëtiste gehad die zelfs beweerde dat ze van lipoedeem af wist maar als ik tijdens de zomer door de vocht aan kwam dan zag ik haar gezicht en ben bij haar weggegaan
Ben een keer in de supermarkt nagekeken en diegene keek zowat in mijn winkelmandje wat ik allemaal had
Ben nooit een grote eter geweest en bij stress en emotie krijg ik zelfs met hel veel moeite mijn medicijnen doorgeslikt
Men gaat er automatisch van uit dat er ieder pondje door het mondje gaat maar helaas zijn er sommige ziektes en sommige medicijnen die jouw uiterlijk flink veranderen
Ik hoor die rottige opmerkingen nog steeds maar doe net alsof ik het niet hoor, helaas raken zulke woorden diep in mijn hart
Respect naar een ander zie je tegenwoordig niet eens meer
Thanks voor het delen ✌️️ Ik moest zelfs aankomen, omdat ik over vermoeid was en afgevallen, omdat ik 6-7 dagen per week aan het werken was en telkens terug moest komen, naar de ooh zo “lieve” opmerkingen van mn klanten ?.
Ik heb dit allemaal niet ervaren zoals de dames die hierboven hebben gereageerd. En het doet met echt verdriet om te lezen wat het allemaal met jullie doet. Maar ik wil toch dit effe kwijt, vergeet nooit dat jullie uniek zijn, mooi zijn, perfect zijn met jullie bijzondere eigenschappen. Ik wens jullie allemaal heel veel sterkte, gezond leven en vooral een gelukkig leven.
Liefs.
Ik vind het moeilijk om dit te lezen. Ik heb zelf nooit last gehad van bodyshaming tegenover mijzelf, maar ik moet wel eerlijk toegeven dat ik soms meisjes zie en er wel zulke gemene gedachtes in mijn hoofd kunnen dwalen. Ook al meen ik het niet, want elk persoon is mooi zoals hij of zij is. Ik ken mijzelf ontzettend goed en heeft dat simpelweg met mijn eigen onzekerheid te maken. Elke vinger die ik naar iemand anders wijs, wijzen er eigenlijk drie naar mijzelf.
Teni, mijn complimenten dat je hier aandacht aan besteedt! De eerlijkheid gebied mij te erkennen dat ik zelf ook wel eens bodyshaming gedachten heb over anderen, maar deze uit ik niet en al zeker niet naar de persoon zelf. Ik vind het überhaupt zo jammer dat er zo’n gigantische druk ligt op uiterlijk en uiterlijk vertoon. Alsof ik leuker ben als ik dun ben, of juist minder gezellig ben als ik dik ben! Zelf worstel ik al jaren met mijn lichaam, lichaamsbeeld en gewicht. Zodoende ben ik ook bij jouw site uitgekomen en wat heb jij me geholpen! Mijn afvalproces is gericht op gezond worden, dat is mijn doel. Het lukt me pas sinds een jaar of twee (de jaren ongeveer dat ik je site volg) om niet naar mijn lichaam te kijken in termen van dik, dun, mooi of lelijk. Tegenwoordig kan ik mijn lichaam waarderen, omdat het mij in stand houd, me laat leven, me brengt waar ik wil, in staat is om dingen te leren en te onthouden, te werken, te bewegen. Mijn lichaam, en het lichaam van ieder ander, is fantastisch, omdat het zoveel werk verzet en zoveel voor elkaar krijgt en dat is waarom we van ons eigen en ieder ander lichaam zouden moeten houden.
Wat vele kennissen/vrienden nooit begrijpen is dat ik “wow ben je afgevallen?” ook een naar iets vindt. Ik ben stevig (en met m’n lichaam bezig maar zonder dat ik mensen daarmee benader), maar dan zeggen ze zoiets en dan denk ik, hóezo! Dus eigenlijk zeg je dat ik voorheen te dik was en nu mooier ben? Hebben meer mensen dit? Of interpreteer ik dit gewoon verkeerd?