Dit is hoe het ging

Op een dag zei ik ineens hardop tijdens een gesprek: “Ik denk dat het niet lang meer duurt voor ik mijn baan ga opzeggen”, twee seconden nadat ik het zei dacht ik: maar je hebt helemaal geen plan, waarom zeg je dit Teni, doe even normaal. 

Te laat. Al gezegd.

Een week later tijdens een ander gesprek met iemand floepte ik eruit: “2016 wordt wel het jaar dat ik fulltime ga bloggen”, nogmaals schrok ik zelf van mijn woorden maar eigenlijk voelde het ook best stoer.

Het weekend daarop was ik bij mijn moeder en ook daar zei ik bijna opstandig “Ik ben 25, ik ben vrij om te doen en laten wat ik wil, wanneer moet het anders als het niet nu is?”, alsof ik mezelf wilde overtuigen dat het tijd was.

Ik kon niet meer terug. Ik had het al tegen teveel mensen uitgesproken en het voelde steeds echter. Ga ik dit echt doen? Kan ik dit? Hoe dan? Maar.. Wat als het misgaat?

En ergens in die twee weken wist ik dat ik de eerst volgende werkdag mezelf niet meer zou kunnen inhouden tegenover mijn collega’s en leidinggevende. Om 8:55 uur op die werkdag was het enige dat ik nog kon zeggen, terwijl mijn hart in mijn keel klopte “Ik denk dat het tijd wordt dat ik Byte ga verlaten”.

Dat was het. Van begin tot eind. Twee weken. Gezegd. Geschrokken van mijn eigen woorden. Getwijfeld. Nog een keer gezegd. Voelde wat beter. Een derde keer gezegd met argumentatie. Vastbesloten. Ontslag genomen. En nu moet ik het gaan waarmaken. Help.

Ik ben er helemaal niet klaar voor

Als ik erover nadenk besef ik dat we eigenlijk heel vaak niet klaar zijn voor de grote levensgebeurtenissen die we ondergaan,

Je eerste schooldag, je eerste zwemles, je eerste kus (ha, grote levensgebeurtenis)

Hoe kwamen we er doorheen? Nou, door gewoon op te dagen, punt. Er zijn zoveel mensen die tegen me zeggen dat het allemaal wel goed komt, dat ik dit wel kan, dat ze er vertrouwen in hebben. Maar hallo, ik moet het maar wel voor elkaar zien te krijgen. Ik. In mn eentje. Hoe dan!

Ik voel me er helemaal niet klaar voor. Ik weet helemaal niet hoe dit moet voelen, want hoe voel je dat je klaar bent voor een grote levensverandering? Hoe moet je dat herkennen? Je kunt jezelf niet denkend wijzer maken en “klaarmaken”, op een gegeven moment moet je denk ik maar een gokje wagen en gewoon springen. Ik las laatst de quote

“Courage isn’t the absence of fear, it is the willingness to face it in spite of how you feel”

Meestal word ik kriegelig van dit soort quotes omdat ze prima klinken, maar wanneer je het gaat betrekken op de praktijk dit toch net even zo’n 83729374 keer zwaarder voelt. Laatmaarlekkerzitten, kan ik dan al gauw denken. Maar ergens voel ik deze quote wel.

Wat heb je gedaan? Wat was je drijfveer?

Nou, in alle eerlijkheid. Dit was al lange tijd mijn droom. Ik heb nooit nagedacht hoe ik het precies ging waarmaken, het enige dat ik heb gedaan is het vaststellen als droom zonder ook maar te bedenken wat ik er allemaal voor moest doen en hoe ik het voor elkaar ging krijgen. Ik nam mijn droom niet in twijfel en liet geen enkel stemmetje me vertellen of het wel “realistisch” was.  Twee dingen had ik met mezelf afgesproken:

1. Eenmaal besloten ervoor te gaan, dan ga je er ook voor. Geen dag overslaan. Consistent zijn en jezelf blijven herinneren aan je droombaan/leven.
2. Fantaseren over hoe je leven zal zijn als je dit bereikt hebt. Met alle details die je maar wilt.

De combinatie van de bovenste twee punten hebben er bij mij voor gezorgd dat ik een enorme drive kreeg om ervoor te gaan, dag in dag uit. Met 0 bezoekers en met 100 bezoekers en met 1000 bezoekers en ga zo maar door. Zoals je misschien ook kunt zien, ben ik niet bezig geweest met naamsbekendheid, het opstellen van een bedrijfsplan of een verdienmodel. Misschien naïef. Misschien ook niet.

Nu denk je: “Maar geld is toch uiteindelijk wat ervoor zorgt dat je fulltime kunt bloggen?”, tuurlijk. Maar mijn drijfveer zat hem niet in geld, mijn drijfveer zat hem in een publiek opbouwen, zodra dat goed zou lukken wist ik toch wel dat het mogelijk was om via verschillende manieren geld te verdienen.

En hoe bouw je een publiek op? Door goede content te leveren, door je hart in je artikelen te leggen, door je bloot te geven, door eerlijke informatie te delen, door net even een stapje extra te zetten en alles goed te onderbouwen en door zoveel mogelijk in contact te blijven met de mensen die op je site komen.

Ik kan je vertellen dat wanneer het niet je droom is om fulltime te bloggen, je de bovenstaande dingen misschien eerder zult afraffelen of wel zat zult worden na enige tijd. Dat maakt het verschil vaak tussen hobby en er fulltime je baan van maken. Als het niet leuk meer wordt, leg je je hobby voor een tijdje aan de kant. Om er fulltime van te kunnen leven kun je dit niet even aan de kant zetten. Je zult er kotsmisselijk van moeten worden en toch besluiten door te gaan om na enige tijd weer te voelen dat het goed is.

“Ja ik had in de zomer 5 weken niet geblogd want ik zat aan de andere kant van de wereld vakantie te vieren. Hallo, logisch toch?” – Hobbyblogger

Ditzelfde geldt met welke droom of passie je ook hebt. Het zorgt ervoor dat je harder kunt en zult werken ongeacht wat een ander tegen je zegt:

“Waarom zoek je niet gewoon een normale baan met wat meer ruimte om je hobby bloggen ernaast te kunnen doen” – Iemand die geen fulltime blogger als droom heeft.

We zien het wel

Hoe dit zich ook gaat vormen, het enige dat ik kan doen is een “we zien het wel” houding hebben. Wat is het ergste scenario? Wat als ik het toch niet meer wil? Wat als mijn droom verandert? We zien het wel. Ik zie het wel.

Voor mij is er alleen plan A. Als plan A niet werkt, bedenk ik wel een nieuw plan A.