Lieve benen,
Vandaag ben ik op een punt beland dat ik oprecht mijn excuses wil aanbieden tegenover jullie.
Vanaf het moment dat ik me bewust ben gaan worden van jullie, vond ik jullie lelijk. Te dik. Te groot.
Gewoon. Niet. Mooi.
Ik wilde jullie inruilen.
Ik wilde nieuwe benen.
Benen waarbij het stukje boven mn knie recht naar boven liep, en niet eerst naar buiten.
Benen waarbij de binnenkant van mijn dijen niet tegen elkaar wreven.
Weten jullie nog de talloze uren die we besteedden in de kledingwinkels, zoekend naar een broek die jullie niet “zo groot” deed lijken?
Weten jullie nog al de huilbuien in de pashokjes met een bezorgde moeder ernaast die het ook allemaal niet meer wist?
Weten jullie nog dat we altijd met eenzelfde soort model eindigden; zwart, losjes en vooral geen “poespas” op de broek zodat het geen aandacht naar jullie zou trekken.
Weten jullie nog de zwemuitjes waarbij ik me schaamde om jullie te laten zien? Ik moest wel, hoe bedek je je benen als je gaat zwemmen? Niet. Inderdaad.
Weten jullie nog de puberteit waarin ik voor het eerst uit ging en geen jurkjes durfde te dragen vanwege jullie?
Weten jullie nog de zwarte leggings die ik droeg onder jurkjes en rokjes terwijl het gewoon warm was?
Maar feit is
Dat jullie mij al vijfentwintig jaar hebben gedragen.
Dat jullie mij thuis hebben gebracht na lange nachten stappen.
Dat jullie sprintjes hebben getrokken zodat ik toch de trein haalde, omdat ik weer te laat van huis vertrok.
Dat jullie me eigenlijk nooit in de steek hebben gelaten.
Terwijl ik jullie alleen maar heb verafschuwd. Heb uitgescholden.
En heb gehuild om jullie.
Ik wil mijn excuses aanbieden
Hoe suf het misschien ook klinkt. Maar ik wil mijn excuses aanbieden aan jullie.
Want jullie zijn prachtig.
Jullie zijn niet perfect. Maar dat wil ik helemaal niet.
Jullie zijn goed, zoals jullie zijn.
Ik werk nog hard aan en met jullie, maar dat wil niet zeggen dat ik jullie huidige staat niet waardeer.
Sterker nog, zonder de huidige staat valt er niet te werken aan een toekomstige staat.
Jullie zijn awesome.
Jullie hebben zoveel spiermassa. Zoveel kracht.
Ik kan iedereen eruit zitten met een wallsit.
Ik kan zo hard en veel squatten, daar word je niet goed van.
Jullie werken perfect.
Er is niets mis met jullie.
En het feit dat jullie me nog steeds niet in de steek hebben gelaten.
Verdient als eerste een excuus voor de afgelopen vijfentwintig jaar.
En daarna een applaus.
Ik houd oprecht van jullie.
Liefs,
Teni
23 comments
Hoi Teni,
Fijn dat je je benen kan accepteren! Ik herken mij dubbel en dwars in de strijd met mijn benen. Ik vraag me alleen af waarom je ze toch anders wil hebben en nog wil afvallen zeg maar.
Hoi! Ik snap je vraag. Door te accepteren hoe mijn benen zijn, kan ik nog steeds sporten en werken aan ‘beter’. Als ik mezelf constant haat en boos ben op hoe mijn benen zijn, lijkt dat me geen goede motivatie om te sporten. Sterker nog, het gaat ten koste van het nu. Accepteren staat niet gelijk aan opgeven 😉
Hee! Nee dat snap ik hoor dat t bij accepteren niet ophoudt zeg maar 😉 maar ik bedpoel de waarom je per se slanker wil zijn 😉 maar eigenlijk maakt het ook niet uit want als je je goed voelt bij wat je doet is dat het beste wat je kan hebben lijkt mij!
Ah zo! Haha, ja ik vind dat bij mezelf mooier. Maar idd, het maakt niet zoveel uit als je je goed voelt.
Lieve reactie!
Wauw wat een mooie excuses en besef!
Haha, love it!
Zo heb ik mijn borsten geaccepteerd… Die het prima doen, gezond zijn, waar eigenlijk vrij weinig mis mee is, behalve dat ik ze mijn hele leven al VEEL TE KLEIN vind. En er alleen maar op loop te zeiken.
En toen kreeg mijn moeder borstkanker. Tja, dan ben je ineens heel dankbaar hoor, met je kleine gezonde titties.
Zo heb jij gelukkig je twee benen nog. Je prima werkende, gezonde, sterke benen.
Let’s love our healthy bodies! No matter what they might look like.
Je stukje tovert een lach op m’n gezicht én kippenvel op m’n armen.
Mooi verwoord Teni!!
Leuk geschreven…zo is het maar net!
Traanogen… zo voel ik me over zo’n beetje mijn hele lijf, en eigenlijk is dat gewoon stom, want het zorgt er wel voor dat ik al 30 jaar op deze wereld rondloop en mooie dingen heb mogen meemaken. Ook ik moet ‘gewoon’ stoppen met mijn eigen lichaam (of delen ervan) te haten… maar o, wat is dat moeilijk!
Ah Leonie! Alles wat we meemaken lijkt los te staan met hoe we tegen onszelf praten in ons hoof he?
Ik denk dat het nog mooier wordt als we een beetje vriendelijker praten tegen onszelf, haha. Het is niet makkelijk idd 🙂
Makkelijk is het zeker niet nee! Mij heeft een boek over zelfcompassie heel erg veel geholpen met het leren waarderen en accepteren van mijn lichaam. Misschien dat jullie (of anderen) het ook wel aanspreekt!
Ik zal ze nooit accepteren.
Door m n lipoedeem zijn ze lelijk passen niet bij m n bovenlijf wat maatje 38 is en benen 44. Ze doen altijd zeer heb er 2x in de week therapie voor anders kan ik helemaal niets meer.ben er m n baan door kwijtgeraakt Kan nooit eens een normale broek kopen. Cortom ik haat ze….. Nou is er wel een behandeling voor maar die kost 10.000 euro. En wordt helaas niet vergoed. Dus van m ik j mogen ze eraf gehakt worden en een paar nieuwe transplanteren; )
En zo is het maar net!
Wees blij met wat je hebt, je gezondheid, je lijf als het goed functioneert en eigenlijk met alles in het leven dat lekker op de rit is!
http://sjaniiiien.wordpress.com
Haha Teni, ik bewonder hoe jij op een grappige manier met zoiets pijnlijks uit de hoek kunt komen
Ik weet zeker dat er heel veel meiden zijn die zich hier in herkennen, inclusief mijzelf.
Tof hoe jij er weer een nederige en vrolijke twist aan geeft.
Als ik jouw benen was, zou ik me helemaal happy voelen! En je weet wat ze zeggen, happy legs, happy life! (toch?)
Haha 😀
Echt iets om over na te denken
Wat leuk geschreven! Ik heb er ook een aantal jaren veel moeite mee gehad.. Nu is er een andere plek voor in de plaats gekomen en valt me dat niet meer op haha
Zooo wat een treffer! Ik zit hier in de trein met moeite mijn ogen droog te houden! Je hebt precies verwoord hoe ik ttegen mijnn eigen benen aan kijk. Altijd kijkend naar andermans dunnere benen en dan vol afschuw naar beneden kijken… Bedankt voor de positieve einde van dit artikel.
Ah zo mooi verwoord!
Erg herkenbaar.
Heel mooi.
Fijn zo’n artikel.
Liefs!
Wauw. Inderdaad ontzettend herkenbaar! Ontroerend vind ik het dit stukje 🙂
En zoals Mar zegt; altijd kijkend naar andermans benen, die in mijn ogen altijd mooier en slanker lijken. In alles wat ik aantrek, kijk ik eerst naar mijn benen of het wel ‘kan’. Of ze niet te dik lijken. En ondertussen kan ik ermee hardlopen, squatten en iedere overal heen fietsen. We zijn veel te hard voor onszelf.
Bedankt voor dit stuk Teni!! X
O-M-G! Ik hoor mijzelf praten haha. Mooi geschreven en helemaal waar! liefs
Hi Teni! Sinds een tijdje neem ik regelmatig een kijkje op je blog. Zelf ben ik niet geïnteresseerd in gerechtjes en dergelijke, maar ik heb veel bewondering voor jouw persoonlijke blog posts. Je komt puur over. Eerlijk. Oprecht. Heel mooi dat je dit soort verhalen met zo veel lezers deelt. Ik denk dat veel lezers jouw boodschappen kunnen waarderen. Blijf zo doorgaan!
Hoi Teni.
Zo dacht ik nou ook over mijn benen.
Benen die erfelijk bepaald dikker zijn dan andere benen.
Benen met putjes en met oneffenheden.
Benen waar ik nooit tevreden over ben geweest..
JIJ hebt mij net laten zien hoe blij ik mag zijn met mijn benen.
Hoe dankbaar ik mag zijn met ze!
Ik heb je blogpost met tranen in mijn ogen gelezen, en weet je..
Je hebt gelijk.
Liefs Larissa.
Lieve Teni,
Wat een mooi artikel!
Hoewel mijn “probleem” met mijn benen ergens anders ligt, herken ik mezelf héél goed in dit artikel.
Ik ben namelijk wél “gezegend” 😉 met lange slanke benen, maar ben geboren met wijnvlekken op mijn linkerbeen.
Als tiener heb ik mijn benen om die reden zoveel mogelijk bedekt.
Zelfs als het hoogzomer was, droeg ik een lange broek.
Zwemuitjes probeerde ik te vermijden.
Nu besef ik pas hoeveel plezier ik in die jaren gemist heb… (en hoeveel ik nodeloos gezweet heb in die lange broeken :-p )
Ondertussen ben ik 30 jaar en heb ik mijn linkerbeen geaccepteerd. (Het rechterbeen heeft géén wijnvlekken.)
Hoewel ik me nog steeds comfortabeler voel in een lange broek, een legging of zogenaamde “blikdichte” panty ‘s, durf ik nu wél een rokje dragen als het warm weer is 🙂
Ik heb trouwens ondervonden dat het de meeste mensen zelfs niet opvalt dat ik wijnvlekken heb!
Waar heb ik mij in Godsnaam al die jaren druk over gemaakt?
Bedankt voor dit mooie artikel, lieve Teni!
Veel liefs, Shanna