Van angsten, tot schuldgevoelens tot twijfels en rotcomments. Dit zijn de dingen die ik als blogger toch echt eens kwijt wil..

Ik kan wel zeggen dat ik in de afgelopen 4 jaar erg ben gegroeid. Als persoon maar ook met mijn blog. Beginnend als hobby-blogger die veel te makkelijk haar persoonlijke levensverhaal online gooide tot fulltime blogger die nadenkt over de boodschap van elk individueel artikel.

Maar de overgang van het ene naar het andere ging niet zonder slag of stoot. Sterker nog, het blijft zoeken naar wat werkt en het zal nooit een super gestructureerd en geroutineerd leven worden. Dat hoeft ook niet.. Als ik af en toe dit soort dingen kwijt kan, en mijn hart kan luchten..

Aan jezelf twijfelen

Eigenlijk heel menselijk en normaal. Hoevaak ik heb getwijfeld of mensen het überhaupt zouden lezen, zouden ze het wel leuk vinden, zouden ze het stom vinden, wat zouden de mensen in mijn omgeving ervan vinden etc.

Wanneer er steeds meer lezers komen, komen er ook weer nieuwe twijfels. De dingen die je voor je gevoel kwijt kon aan een publiek van een handjevol mensen, zijn niet de dingen die je zomaar aan honderden, misschien wel duizenden mensen wilt vertellen. Daar komt ineens verandering in.

Politiek correct worden? Dat wil ik helemaal niet!

Ook is het zo dat hoe meer mensen op je site komen, hoe groter de kans is dat iemand het oneens met je is of iemand het eigenlijk allemaal stom vind en dit graag aan je wilt laten weten. Hierdoor word je (helaas) steeds voorzichtiger met wat je schrijft. Dit is misschien wel de grootste struggle geweest voor mij aangezien ik altijd zo eerlijk en oprecht mogelijk wil schrijven, soms moet ik ‘diplomatisch’ zijn en enigszins politiek correct omdat niet iedereen mijn punt zal begrijpen, vanuit mijn situatie.

Mensen die me kennen of mensen die me een langere tijd volgen, zullen het meestal wel begrijpen. Maar er komen elke dag weer nieuwe mensen lezen en commenten. Daar ben ik me heel erg bewust van waardoor ik nog steeds werk met disclaimers en verschillende kanten van een onderwerp probeer te belichten.

Trouwe lezers/lezeressen zullen misschien wel eens denken “Ja, dat weten we toch al van je Teni, dat hoef je echt niet uit te leggen”, maar ik leg het liever een keer extra uit, dan dat er een rotcomment onder mijn artikel, of erger nog, in mijn mailbox terecht komt.

Schuldgevoel

Ach ja, schuldgevoel en ik zijn dikke maatjes. Ik wil dit helemaal niet, maar toch is het een lastig puntje om vanaf te komen. Schuldgevoel wanneer ik niet op tijd mails beantwoord, schuldgevoel wanneer ik het überhaupt niet red om bepaalde mails van lezeressen te beantwoorden. Hetzelfde met comments, privé messages en ga. zo. maar. door.

Als ik me bewust word van de gedachte dat ik een e-mail of privé bericht van iemand niet heb beantwoord (waar ik me elke freakin’ dag bewust van ben), word ik boos en verdrietig en raak ik gestresst. Ik denk meteen dat de ander denkt dat ik hem/haar negeer, ik zou nooit willen dat jullie dat denken over me. Of dat ik geen advies wil geven, of niet geef om jullie gemoedstoestand en daarom niet reageer. Wanneer jullie jullie hart luchten bij mij voelt het heel fijn en direct voel ik de druk dat ik moet reageren, dat jullie anders denken:

“Stom wijf, zogenaamd schrijven over dankbaarheid en dat je blij bent met je lezeressen, maar een berichtje beantwoorden: ho maar”

Schuldgevoel wanneer ik net te lang niets op Instagram heb gepost (de laatste weken..), schuldgevoel wanneer ik even geen inspiratie heb.. En met dit laatste kom ik ook meteen in het volgende puntje:

Angst / Benauwd / Ongerust

Angstig, benauwend en ongerust kan ik worden als ik eens geen inspiratie heb maar een artikel moet typen.

Of wanneer ik een spel- of typfout heb gemaakt. Ik schrijf ZOVEEL, op een gegeven moment zie je echt niet meer waar er een gekke spel- of typfout staat.

Dat maakt mij niet dom of onwetend, zoiets bestaat zelfs volgens de wetenschap. Daarom hebben redacties altijd een dubbele check die door iemand anders gedaan moet worden, je ziet het zelf op een gegeven moment namelijk niet meer (zie hier uitleg) en die ‘iemand anders’ heb ik niet. Ik doe mijn best, ik word wel eens gewezen op een fout en ik ben dan als een speer, waar ik ook ben, op mijn telefoon/laptop aan het inloggen om die fout snel te verbeteren.

Kom dan alsjeblieft niet met comments als “Had je teveel wijn op ofzo” of “Jeetje, niet zoveel aandacht besteed aan je blogje? Ik zie wat foutjes”.

Dat doet gewoon pijn. Ik doe mijn best hier voor jou. Het heeft nooit te maken met het afraffelen van het werk, het heeft juist te maken met dat ik in mijn hoofd de boodschap over wil brengen en om die reden de spelfouten/taalfouten/typfouten vaak mis, zie ook de link die ik hierboven opstelde waarin dit staat uitgelegd.

Oja, en soms weet ik gewoon echt niet dat het een taalfout was: weer wat geleerd! Dus wijs me er alsjeblieft wel op! Maar de manier waarop is ook fijn om rekening mee te houden.

Of wanneer een van mijn recepten mislukt bij een ander, ik kan me daar heel rot over voelen ook al kan ik er op dat moment niet zoveel aan doen. Er zijn zoveel dingen die mee kunnen spelen, vooral het verschil in ovens is het grootste heb ik gemerkt. Daarom probeer ik inmiddels bij elk recept waarbij de oven wordt gebruikt aan te geven dat elke oven anders is en je het echt even zelf in de gaten moet houden.

Rotcomments..

Weet je wat het is, wanneer je site steeds meer onder de aandacht komt van andere mensen en andere sites waardoor het veel nieuw publiek naar zich toe trekt, komen er veel nieuwe mensen die niet bekend zijn met je verhaal, met je stijl, met je schrijfwijze etc.

Niet iedereen weet dan ook dat dit je ultieme passie is en je er heel veel tijd aan besteedt. Ik neem mezelf namelijk niet altijd heel serieus in artikelen, soms komt dat over als “Probeer je zogenaamd cool te doen?”. Of ik schrijf wel eens (heel vaak zelfs) over andere onderwerpen dan waar de naam Fitbeauty bij de meeste mensen voor staat. En dan komen er wel eens comments als “Sinds wanneer ben jij levenscoach? Bemoei je even niet met dit vakgebied”. Of wanneer ik op televisie kom en vervolgens schrijf over wat ik daarvan vond krijg ik: “Houd het lekker bij je blogje joh”.

Maar ik bedank jou!

Dit zijn allemaal dingen die samenhangen met mijn persoonlijkheid en mijn baan. Er zijn mensen die zich om dezelfde dingen druk kunnen maken, maar niet zo’n ‘publiekelijke’ baan hebben. En er zijn mensen die zich hier helemaal niet druk om maken en wel een ‘publiekelijke’ baan hebben. De voordelen van deze baan zijn veel groter en intenser dan de nadelen, dus absoluut, ik blijf dit met passie doen!

Als ik af en toe dit soort dingen even van me af kan schrijven, ben ik weer een opgelucht en gelukkig meisje. Ik besef me heel goed dat er VEEL meer waanzinnig lieve en positieve reacties komen dan negatieve, maar als de plek waar je je uitlaatklep hebt ook precies de plek is waar dit soort gevoelens tot stand komen, blijft het soms een gek idee om het hier van je af te schrijven. In ieder geval wil ik jou, die dit leest bedanken dat je er bent, dat je de tijd hebt genomen om dit te lezen en voor al je steun en support; ALTIJD! In alle vormen (van berichtjes tot comments tot likes!) ik lees alles!

En nogmaals bedankt dat jij dit leest <3