Hoe meer we elkaars kwetsbaarheid zien, hoe meer we ons verbonden voelen met elkaar. Echt. Zo voel ik dat.
Vandaag deel ik een aantal dingen waar ik zenuwachtig van word en ik ben er niet trots op. Ik werk eraan. Sommige dingen gaan in fase’s, anderen gaan in kleine stapjes en weer andere dingen horen er nou eenmaal bij.
Vroeger schreef ik veel van dit soort artikelen, ik was letterlijk ‘een open boek’ haha. Ik voel me wat fijner met het delen van kwetsbare dingen, dus here we go!
1. Te laat komen
Hier raak ik zó gestresst en zenuwachtig van. En ik vind dat ergens iets goeds, want het zorgt ervoor dat ik veel te vroeg vertrek en liever relaxt onderweg ben en moet wachten, dan gehaast en gestresst. Ik moet wel zeggen dat sinds ik geen werk afspraken meer heb, dat ik met vrienden en familie wel heeeeel soepeltjes ben qua tijdstippen 😉
2. De telefoon opnemen of überhaupt bellen
Ohhh wat vind ik bellen toch vervelend en ongemakkelijk. Ik doe het wel, maar als het anders kan – dan doe ik dat liever. Terwijl 50% van mijn werk op kantoor (mijn vorige baan) de telefoon opnemen was en mensen helpen met hun technische probleem. Ik ging er toen ook in met de instelling ‘dan kom ik van deze ‘angst’ af door het zo vaak te moeten doen voor mijn werk’. En dat gebeurde ook. Maar nu ik voor mijzelf werk merk ik dat ik telefoongesprekken zoveel mogelijk vermijd.
3. Parkeren
Ik heb natuurlijk nog niet zo lang mijn rijbewijs maar ik word altijd zenuwachtig als ik bijna bij mijn bestemming ben en weet dat ik moet gaan parkeren. Het voelt voor mij vaak nog alsof ik zo’n enorm ‘apparaat’ aan het besturen ben en de druk van het meteen goed parkeren maakt me zenuwachtig. Dan rijd ik liever 5 rondjes tot ik een ‘makkelijke’ plek heb gevonden dan met pijn en moeite (en schaamte) mezelf in een kleine plek proppen. Dat is dus ook de reden dat ik extra vroeg vertrek, haha.
4. Als er politie in de buurt is
Ik zie je, ik weet dat je er bent en ik weet ook dat ik niks verkeerds doe of heb gedaan – maar toch ben ik zenuwachtig. Heb ik mijn gordel wel om? Of stak ik mijn hand wel uit op de fiets? Of, keek ik niet te verdacht richting de politie?
5. Wanneer ik het wisselgeld of de bon of mijn spullen moet inpakken bij de kassa
en er mensen achter me staan die geholpen dienen te worden. Ik loop vaak met mijn handen vol, portemonnee open en de bon in mijn mond (nu niet met een mondkapje natuurlijk) richting de zijkant om alles rustig in te pakken. Ik voel me zo in de weg staan als ik heb afgerekend maar nog niet klaar ben met inpakken of mijn portemonnee wegstoppen.
En jij?
Herken jij je hier in? Of heb je soortgelijke dingen waar je zenuwachtig van wordt? Je mag het allemaal heus met een korreltje zout nemen hoor, het is vooral bedoeld om te bonden met elkaar op de vlakken waar we allemaal een beetje kwetsbaar zijn! Ik ben benieuwd of jullie ook zo jullie momenten hebben!
6 comments
O wat grappig, dat telefoneren! In mijn werk heb ik uren gebeld. Maar voor mezelf… De simpelste telefoontjes stel ik uit omdat ik het zo lastig vind. Gebeld worden, daar heb ik geen problemen mee.
Dat heb ik ook 😂😂 en ik werk bij een telefonische klantenservice, maar zelf bellen stel ik het liefst zo langs mogelijk uit.
Te laat komen staat bij mij ook op nummer 1, daar raak ik echt gestresst van en chagrijnig ook als we ergens heen moeten en ik lang op m’n man moet wachten.
Inpakken bij de kassa of wisselgeld terug doen in m’n portemonnee na het afrekenen, heb ik ook last van.
En als ik in de winter moet fietsen door de sneeuw of wanneer het glad is, kan ik me van te voren al vreselijk druk om maken.
Zeker herken ik dat. In ieder geval punt 1 tm 3!
Daarnaast kan ik zenuwachtig worden als ik een moeilijk gesprek verwacht (dat achteraf bijna altijd meevalt) of als ik ineens een andere taak krijg op mijn werk waar ik onzeker over ben. Ik probeer nu om dat gevoel niet weg te duwen maar te observeren en me af te vragen of het waar is wat ik denk. Dan heb ik er minder last van, in de zin van buikpijn, hoge ademhaling.
Oja, dat telefoneren vind ik nog altijd een hel. Ik probeer ook altijd 100 manieren te vinden om het te vermijden. En punt 5 herken ik me zeker in. Dan sta je aan de kassa en ben je je boodschappen nog aan het uitladen terwijl de kassierster al begint te scannen. Alle producten stapelen zich op aan de andere kant en dan moet je nog beginnen inladen, aaaah. Doe mij maar de zelfscan.
Kwetsbaarheid delen, het geeft zo veel Teni. Helemaal mee eens. Bedankt voor het delen van jouw zenuwzaken. Ik herken alles. Echt alles. Zo niet normaal herkenbaar. Ik ben overal altijd veel te vroeg. Laatst bij de huisarts waren ze daar niet blij mee. Gezien Corona plannen ze het zo dat de wachtkamer niet te vol zit. En ik was een half uur te vroeg. Moest ik buiten staan hahaha. Zelf bellen vind ik niet erg. Gebeld worden echter wel. En voor mijn werk word ik het nogal eens. Oh echt, heel veel redenen voor dat ik er de zenuwen van krijg. Een ervan is het schakelen wat ik lastig kan. Dus ik zit aandachtig werk te doen en word dan gestoord door de telefoon. Ik ben een planner en kan slecht omgaan met onverwachte dingen. Ik zou dus graag plannen wanneer anderen mij bellen. 🤣Wat ik bij het parkeren probeer, is er een beetje een sport van te maken. Dus pak ik echt expres de eerst mogelijke plek ook al is die niet makkelijk. Dan maar tien keer insteken. Als het lukt, ben ik blij en geeft het me zelfvertrouwen. Het wordt steeds makkelijker en en passant leer je effing bad ass parkeren like a boss. Wie weet is het ook iets voor jou. Oh en de pliesies in de buurt? Precies wat je schreef. Ik verander instant in een verdacht persoon. Juist omdat ik niet verdacht ben. Hoe vreemd. Heb mijn zaakjes altijd op orde. Papieren bij…. gordel om…. en toch hè. Tja en dan die oorlog in mijn hoofd bij de kassa. WO 1 en 2 bij elkaar. Zeker omdat ik ook nog allerlei dwangmatigheden heb. Dikke stress. Elke keer weer. Ik vind boodschappen doen leuk, maar zie altijd op tegen het kassaspookslot. Heb verder altijd de zenuwen als ik mijn vierpotige schat in de auto heb. Ik ga dan rustiger, langzaam eigenlijk, door rotondes en bochten anders is het zo onrustig voor hem. Heb dan altijd mensen die op mijn achterbumper kleven en dan voel ik me zo vervelend. Ik snap die mensen goed en wil niet tot last zijn, dus probeer dan al met al met iedereen rekening te houden wat me totaal onrustig maakt. Onverwacht bezoek maakt me ook ongemakkelijk. Ik spreek liever af en dan weet ik dat ik er echt kan zijn. Anders ben ik altijd wel bezig met iets en ik kan slecht dingen onderbreken. Het onverwachte eraan is waar ik niet mee om kan gaan. Nog niet. Ik werk namelijk graag aan mezelf en ben onderzoekend ingesteld. Wat is er? Wat gebeurt er? Is het waar? Beetje wat Margot al schreef. Ik verleg graag mijn grenzen. Zeker als dat minder zenuwen tot gevolg heeft. Maar ik ben me er een hoor. Dus…. work in progress. Nou schat, ik heb heerlijk gebond met je en de anderen boven mij. Thanks! Moet alleen zo boodschappen gaan doen…. Hellooooo 48 dingen tegelijk doen. Ah Fem, das wat overdreven. Het zijn er maar 33. 🤣
Hihi puntje 5 herken ik zeker.
Daarom ga ik tegenwoordig naar een supermarkt met zelfscan-kassa, kan je lekker al tijdens het winkelen je tas logisch inpakken en hoeft dat niet in stress bij de kassa 🙂