Morgen is het zover. Morgen is de dag. Ik schrijf dit op de allerlaatste avond dat ik écht mijn eigen huisje heb, met alles erop en eraan. Vanaf morgen is het leven als alleenwonende, hoe sneu dat ook klinkt, voorbij.

Tenminste, dat is de bedoeling. De bedoeling is dat ik met Boy oud wil worden maar niemand weet wat de toekomst brengt natuurlijk. Voor nu is dit een eind. Een eind van een fase waarin ik volwassen heb kunnen worden op mijn eigen manier, in mn eentje, in dit huis. En.. wat nu?

Hoewel ik jarenlang gevreesd heb voor dit moment, voelde ik de afgelopen weken niet zoveel. Elk moment van de afgelopen 5 jaar waarbij ik dacht aan het feit dat ik dit huis zou moeten verlaten, kreeg ik een knoop in mijn maag. Dit is mijn droomhuis, ik droomde van zo’n huis vroeger en dan droomde ik vooral dat ik er alleen zou wonen – helemaal van en voor mezelf.

Die droom is uitgekomen en toch ga ik die droom nu in een doosje stoppen met:

‘Gedroomd, beleefd, op naar een nieuwe nog onbekende droom’

Als ik écht bij elk detail stil ga staan, mezelf echt dwing om na te denken over aaaalle herinneringen en gebeurtenissen die zich hebben afgespeeld in dit huis, dan kan ik zeker in huilen uitbarsten – maar ik heb helemaal geen zin om te huilen. Vooral niet nu. In deze dagen van overgang.

Dit herken ik heel goed bij mezelf, op dit soort momenten ga ik over in een soort ‘overleef-modus’.

GAAN. Naar voren. NU.

Later, op een moment dat ik kan uitademen komen de emoties en dat is prima.

Hoewel de huur nog niet is opgezegd ga ik morgen en de rest van dit weekend (vandaag als jij dit leest) de eerste ‘batch’ met spullen verhuizen. Boy gaat zijn huis dit weekend uit en omdat ik wil dat we tegelijk starten en ik niet pas later ‘intrek’ ga ik mee met zoveel mogelijk spullen die ik denk nodig te hebben. Half juni zal ik weer terugkomen in mijn huis, maar ik ga er niet vanuit dat de spullen die ik nu meeneem ooit nog terugkomen. De reden waarom ik half juni weer even terugkeer zal ik jullie later uitleggen.

De afgelopen maand heb ik heel veel zin gehad in dit moment maar tegelijkertijd vroeg ik mezelf af of ik het niet echt, echt, écht heel erg vond. Waarom had ik er zo’n zin in? Hallo, Teni? Besef je niet dat je je eigen huis dan uit gaat?

De laatste week kon ik niet echt meer genieten van mijn huis. Ik vond dat ik moest genieten, maar eigenlijk had ik het al afgesloten – misschien ter bescherming, misschien met de angst om mezelf zó te laten genieten waardoor ik ineens spijt zou krijgen.

Ik kon niet meer genieten.

Ik wilde ook niet meer alleen zijn in de avonden. Let’s get it over with. 

Zo voelde het.

Maar ik ben bewust door alle bewegingen gegaan waar ik eerder wel enorm van genoot. De morning walks, de workouts, de meditaties, het lezen op mijn bankje terwijl ik naar buiten staarde, het koken in mijn opgeruimde keuken met een inspirerend YouTube filmpje op de achtergrond, de kerstlampjes aan in de slaapkamer en een film kijken in bed met een kop thee. Ik heb het allemaal opnieuw gedaan. Af en toe kwam er een vlaag van besef, vooral tijdens het inpakken van de spullen.

Dan bedacht ik me dat de jurkjes die ik nú uit de kast haal, nooit meer hier terugkomen.

Ik slikte, zette de muziek hard, appte Boy en voor ik het wist, ging mijn telefoon over; een inkomend FaceTime gesprek.

FaceTime? Ik was helemaal bezweet en zag er niet uit.

Nou vooruit, opnemen.

Daar stond hij dan, in ons nieuwe appartement – hij richtte de camera op de woonkamer. De grote, lichte, prachtige woonkamer. Hij vertelde iets maar ik hoorde alleen zijn stem en zag de woonkamer, zonder dat ik van zijn woorden zinnen kon maken in mijn hoofd klikte het toch. Niet wat hij zei, maar het gevoel. Het klopte.

Ik kon wel huilen van geluk dat ik dit voelde. Ik voelde ineens weer wat ik elke keer voelde als ik bij Boy was of in het nieuwe huis was – opwinding, geluk, blijdschap en vooral zin in een nieuwe fase.

Maar ik kon dat gevoel niet lang genoeg vasthouden wanneer ik weer alleen was en geconfronteerd werd met mijn eigen vertrouwde leventje. Na ons gesprek voelde ik me opgelucht – het is de goede keuze.

Ik zette de muziek nu nóg harder en ging weer inpakken, nu zag ik de jurkjes niet verdwijnen uit mijn kast, maar zag ik ze al hangen in ons nieuwe appartement.

Mijn hart maakte een sprongetje.. Wauw!