Zoals velen weten was ik zo’n anderhalve week ver weg van Nederland, in Sidi Kaouki om precies te zijn, aan de kust van Marokko. Ik was er voor een Meditatie&Boksing retreat met Innerdoorway en man, wat heeft het mijn blik op helder gezet..
In maart benaderde Elke van Innerdoorway me en afgelopen november was het dan eindelijk zover, ik stapte in het vliegtuig richting Marrakech! Best gespannen maar ook met heel veel zin kwam ik aan in Sidi Kaouki, zo’n 3 uur rijden van Marrakech richting de kust van Marokko.
Vanaf het moment dat ik op het vliegveld aankwam voelde ik aan mijn keel dat deze pijn deed en begon ik langzaamaan ziekjes te worden. Een paar uur na aankomst in het hotel moest ik op bed liggen: een flinke griep, rugpijn en darmen die enorm op hol waren geslagen. Dat was geen goed begin.
Er gingen twee stemmen door mijn hoofd, de eerste stem was de strijd die ik aanging met mezelf:
Waarom moet ik net nu ziek worden! Ik moet elke boksles volgen, anders heb ik niks aan dit retreat! Anders ben ik voor niks in Marokko. Wat zonde zou dat zijn, gauw beter worden dus..”
De tweede stem die door mijn hoofd ging had te maken met de vraagstelling waarom ik nu toch ziek was:
Zou dit een teken zijn van mijn lichaam? Ga ik te hard in Nederland? Heb ik mezelf uitgeput? Is dit het retreat precies wat ik nu, terwijl ik dus ziek ben, nodig heb?
Ik besloot vooral voor de tweede stem te gaan en me over te geven aan het ziek zijn.
2 keer per dag mediteren, 1 keer boksen
Het retreat was 6 dagen waarbij er elke dag twee keer werd gemediteerd en één keer gebokst. De combinatie van mentaal en fysiek bezig zijn beschreef Elke eerder in het artikel waar ik haar interviewde, voorafgaand aan de reis. Ik was heel erg benieuwd wat het met mij zou doen. Ik heb vooral de meeste bokslessen gemist omdat ik me lichamelijk te zwak voelde, maar het mediteren heb ik gevolgd en dat voel je wel hoor, als je minstens een uur per dag mediteert.
De meditatiesessies waren verschillend qua duur, de ene keer 20 minuten de andere keer 55 minuten. Dat werd van te voren niet vastgelegd of bepaald, wat heel fijn was. Sommige mensen hadden soms moeite met hoe lang een meditatie duurde, zelf had ik daar nooit echt last van. Ik gebruikte de tijd en de stilte (wel met een muziekje op de achtergrond) om ‘lekker met mijn gedachtes’ te zitten als het me even niet lukte om diep in de meditatie te verzinken.
Ik liet het allemaal zijn, elke gedachte, elk gevoel, ik ging de strijd niet aan. En dat was eigenlijk heel fijn, keer op keer, na elke meditatie voelde ik me mentaal steeds beter.
Na dag 4 voelde ik me.. anders
Ik voelde dat ik na de vierde dag helderder in mijn hoofd was. Dat ik minder afdwaalde, dat ik meer mijn aandacht bij gesprekken kon houden en minder aan het piekeren was. Terwijl er een hoop was om over te piekeren. Waar ik ook versteld van stond, was dat ik ‘lange dagen’ kon maken en de hele avond mee kon borrelen en grappen zonder dat ik één van de eerste was die opstond en naar bed ging. Zoals de afgelopen jaren wél het geval is geweest.
Vroeger, zo’n 7 jaar geleden kon ik de hele nacht door met gezelligheid, dan heb ik het niet over alcohol maar over echt gezellige avonden met bijvoorbeeld goede gesprekken, bordspellen etc. De afgelopen jaren heb ik mezelf flink uit zitten putten, wel met een duidelijk doel: mijn eigen bedrijf, maar toch heb ik mezelf zitten uitputten. Zelfs ‘op vakantie’ was ik vaak al gauw moe.
En dat merkte ik in kleine dingen zoals simpelweg niet een hele avond ‘gezellig kunnen doen’, hoe suf dat ook klinkt. Ik genoot daar vroeger altijd enorm van en vond het héérlijk.
Dat gevoel, die energie, kwam ineens terug na ongeveer de vierde dag in Marokko. Ik had er weer de energie voor, de kracht voor en ik merkte dat ik ook veel gevatter kon zijn met mijn grapjes, zoals vroeger. Het leek wel alsof dat vermoeide randje er vanaf was en ik veel meer gefocust was op het hier en het nu.
Ik denk dat het te maken had met de combinatie van het mediteren en de omgeving. De omgeving gaf geen duizenden prikkels zoals een grote stad wel doet. Het was er stil, rustig, vredig en je hoorde alleen maar de zee.
Ik vond mijn missie
Tijdens één van de meditatie sessies kwam ik tot de conclusie dat de meeste pijn en het meeste verdriet dat ik ‘mezelf aandoe’ vooral te maken heeft met het te willen verantwoorden van mijn leven naar de buitenwereld.
Feit is, dat het wél een big deal is voor mij. En waarom zou ik dat weglachen om ‘normaal’ gevonden te worden? Als ik nou wil wegdromen bij allemaal mooie plaatjes van reizen, steden, inloopkasten en mooie outfits; waarom zou ik me daarover verantwoorden?
Als ik van mijn passie mijn werk heb gemaakt, waarom zou ik nog aan mensen uitleggen dat daar Instagram, foto’s maken, filmen, editten en tikken op mijn laptop bij horen? Zélfs als ik op vakantie ben. Juist als ik op vakantie ben. Ik heb geen baan waar ik ‘van op vakantie moet’, dus vakantie betekent voor mij iets heel anders. En als mensen daar vraagtekens bij hebben, dan is dat niet mijn probleem. Zeg ik nu wel heel stoer.. Nu nog toepassen.
Hoe meer ik over dit onderwerp nadacht, hoe sterker ik voelde dat het me op zoveel vlakken tegen aan het houden is in mijn huidige leven, het me kleiner maakt en vooral mijn eigen mond snoert. Ik merk bijvoorbeeld dat ik bij mijn schoonfamilie heel erg stilletjes doe over mijn leven, omdat er ook niet veel naar wordt gevraagd denk ik zelf gauw dat anderen het stom vinden en ik het maar een beetje ‘downgrade’ zodat ze niet denken dat ik uit de hoogte doe.
Allemaal invullen, verantwoorden en piekeren.
Klaar mee!
Ik schreef het van me af, belde met Boy, belde met mijn moeder en wist dat ik dit moest integreren in mijn leven in Nederland. Ik moest hiermee verder, anders zou het me steeds meer gaan tegen houden in het leven. Ik leef toch voor mezelf?
En nu komt het moeilijke gedeelte, het toepassen in mijn dagelijkse leven. Boy betrapte me al een paar keer op mijn ‘verantwoordende zinnen’, oeps! Nergens voor nodig.
Het is en blijft een uitdaging om deze missie die ik zo helder voelde in Marokko toe te passen in Nederland en me niet te laten opslokken in alle drukte, chaos, mails, appjes, verwachtingen en ga zo maar door. Meer ‘schijt’ hebben, meer lak hebben en doen/dragen/eten/vertellen wat ik wil.
Ik zal nooit een onbeschoft mens worden, dat is ook niet waar dit om draait (mocht iemand dat denken), het gaat meer om de energie die ik verspil aan het stil houden van mezelf, aan het uitleggen zonder dat iemand om uitleg vraagt en het invullen van andermans gedachtes over mijn ‘abnormale’ leven. Dat moet en gaat veranderen, ik neem jullie mee in het proces.
Zoals altijd. <3
En ik ga niet eens uitleggen waarom. 😉
9 comments
Mooie eye opener
Waardevol inzicht!
Go Teni! En wat je ook doet, mensen hebben toch wel een mening. Dus dan kan je beter maar doen waar jij blij van wordt en dat hoef je echt niet steeds uit te leggen. Hopelijk kan je dit vasthouden! x
wauw… een heel waardevol inzicht. Dat heb ik laatst ook bij mezelf ingezien. Nu kom ik er pas achter hoe vaak op een dag ik mezelf wel niet “verantwoord” of het gevoel heb dat ik dat moet doen. Ik snap echt precies wat je bedoeld… nu alleen nog verandering in brengen. En ik kom er nu achter dat dat best wel lastig is.. maar goed.. waar een wil is is een weg 🙂
YOU GO GIRL! Je hebt helemaal gelijk en je hebt al het lef gehad om definitief voor jezelf aan de slag te gaan dus dan komt dit stukje ook zeker goed. Ik denk dat we ons allemaal wel een beetje hierin kunnen inleven!
Mooi verhaal. De beste voornemens komen op tijden van rust bv vakanties. Maar in de praktijk verval je vaak gewoon weer terug in oude gewoontes en wordt je opgeslokt door je omgeving. Iedereen lijkt wel of ze haast hebben vooral in de mnd december is het nog meer aanwezig.
Nou…kom maar op dan:)
Wat ongelofelijk mooi Teni, je hebt het weer goed beschreven.. ik zou graag deze retreat willen doen. Hoe mooi om jezelf op deze manier nog beter te leren kennen. Ik ga graag mee in je nieuwe proces! Leef lekker voor jezelf!! You can do it meis <3
Goed beschreven en een zeer herkenbaar verhaal. Ik heb hier zelf ook last van dat ik alles moet uitleggen en achteraf denk ik dan “waarom?” Mijn man zegt vaak dat uitleg geven niet altijd nodig is. Houd jezelf scherp met deze voornemens.