Ik sprint graag. Mentaal.
Het idee van het moeten sprinten, vind ik uitdagend.
Het gevoel wanneer iets nét op tijd, na de sprint, voor de deadline, af is is heerlijk.
Hoeveel sprintjes ik wekelijks aan kan? Dat weet ik inmiddels en dat is niet een leuke manier om het te leren.
Vorig jaar, toevallig rond deze tijd, had ik te kampen met beginverschijnselen van een burn-out of het overspannen zijn. Nog een flink stadium ervoor, als ik dat zelf zo mag beoordelen. Ik ben namelijk niet bij een arts geweest die dat kon vaststellen.
En voor iedereen die wél een burn-out heeft of heeft gehad, wil ik met dit artikel niet doen alsof ik exact weet hoe dat voelt. Alsof ik een beetje moe ben en ga schrijven over een burn-out, dat is niet het geval en dat is niet waar dit artikel om draait. Ik denk dat het handig is om dit bij voorbaat alvast te zeggen!
Het gaan praten met een coach is wat ervoor zorgde dat ik toen niet over het randje ben gegaan (en ik zou het werkelijk iedereen aanraden!). Daarna kwamen maanden waarin ik me ontzettend goed voelde, ik nam mijn eigen tijd erg serieus zonder dat ik me daar schuldig over voelde.
Ik zei niet eerst “ja” tegen honderd dingen om vervolgens te moeten afzeggen. Ik had meer energie en kon veel meer aan. Nooit meer, wilde ik terug naar dat gevoel van een jaar geleden. Het hyperventileren, het constant willen huilen, door de dag heen je hartslag (te hoog) voelen, het gevoel hebben dat iedereen de hele tijd maar aan je trekt. En dan niet één richting; nee alle kanten uit.
In de afgelopen vier weken, vanaf Bali om precies te zijn, is mijn ingebouwde rust en routine (vooral mijn ochtend routine wat een moment is voor mezelf) er een beetje uit. Dat is helemaal niet erg, daar is een reis voor; maar gepaard met mijn routine heb ik dagelijks mentaal moeten sprinten om een deadline te halen. Wat betekende dat ik heel weinig sliep (slaap), erg vroeg op stond om de sprint voort te zetten die ik de dag ervoor middernacht had gepauzeerd.
En weer door. En weer door. En. Weer. Door.
Terug in Nederland herhaalde zich hetzelfde, maar dan met een berg aan mails en mensen die willen afspreken.
Ik mag echt niet klagen wat betreft een sociaal leven en ik ben daar ook heel dankbaar voor. Ik weet dat er genoeg mensen zijn die zich zorgen maken of ze wel iets leuks gaan doen in het weekend en zich heel rot voelen als niemand kan afspreken bijvoorbeeld.
Er zijn zoveel mensen die graag een kopje koffie willen drinken, even willen bijpraten of gewoon even gezellig iets willen doen met me. Het voelt dan heel stom om te zeggen dat ik daar negen van de tien keer geen zin of behoefte aan heb. Behalve met mijn kleine cirkel aan beste vrienden.
Dit ben ik me steeds meer gaan realiseren, dat wanneer er andere onderdelen zijn in je leven waar je heel graag je aandacht en tijd aan besteed om iets op te bouwen (mijn passie, mijn site, mijn video’s, en nog wat stiekeme dingen achter de schermen waar je gauw meer over leest), dat je egoïstisch dient te zijn met je persoonlijke tijd.
Dat niet elke kop koffie met iemand iets is wat je hoeft te doen. In alle eerlijkheid; deze koffie-dates deed ik meestal voor de ander, omdat ik me schuldig voelde doordat ik heel vaak daarvoor niet kon. Of omdat ik me schuldig voelde omdat ik heel vaak niet reageerde op Whatsapp. Ik denk dat wanneer je geen idee hebt, je ook niet kunt bedenken hoe mijn telefoon soms ontploft.
En dan heb ik niemand in dienst die de zakelijke- van privé dingen kan onderscheiden. Dat moet mijn eigen brein doen; om 23:00 uur, om 7:00 uur, altijd.
Boy weet inmiddels ook, dat wanneer ik “op mijn telefoon zit” dit altijd met werk te maken heeft. Ik app niet met vrienden en vriendinnen voor de gezelligheid, daarvoor zit ik al teveel op mijn telefoon. Ik lees werkmails, beantwoord zoveel mogelijk comments met vragen, zit op Instagram (jep, ook werk maar zeker ook plezier), plan artikelen in, schrijf notities, beheer mijn agenda en zit constant op 9292 of NS of Google Maps omdat ik weer ergens voor het eerst moet komen.
Ik ben me gaan afvragen wat me zoveel tijd en energie kost, wat is nou hetgeen waar ik zo gestresst van raak. Waardoor ik nu weer met een kloppend hart dit artikel zit te schrijven, nadat ik 3 uur lang ‘s middags heb geslapen op de bank (en de wereld heb genegeerd wat betreft appjes en mails). Dit was mijn conclusie:
Schuldgevoel. Beleefdheid. Verantwoordingsgevoel. Whatsapp.
Het constant schuldig voelen. Het constant beleefd willen zijn en niet arrogant gevonden wil worden door mijn grenzen aan te geven. Het constante gevoel dat ik het moet uitleggen omdat de ander het dan zal begrijpen in plaats van mij stom of uit de hoogte te vinden. En de constante appjes.
Oftewel: contact met anderen die graag een stukje van mijn tijd willen en dat tegenwoordig op allerlei manieren, van mails tot DM’s tot appjes, kunnen krijgen. Met mijn toestemming. Ik stem namelijk toe en daarom maak ik mezelf zo uitgeput. Daarom moet ik vervolgens weer sprinten tot 2 uur ‘s nachts en om 6 uur op om door te gaan.
Deze week, na Italië werd het me teveel. Precies deze week voelde ik dat al het gesprint een tol heeft geëist op mijn lichaam. Wallen, een koortslip en ‘s nachts niet meer kunnen bewegen of lopen van de rugpijn; wat eindigde in mezelf met pijn en moeite verplaatsen naar de woonkamer om op de grond te liggen en daar een paar uur te slapen, met pijn (de grond is de beste oplossing bij mijn rugpijn).
Positief nu!
Ik wil niet zielig gevonden worden of een artikel vol geklaag schrijven. Ik wil aangeven welke dingen er achter de schermen kunnen gebeuren ondanks dat je een heel leuk leven leidt. En dat deze dingen voortkomen wanneer je niet je eigen grenzen aangeeft. Wanneer je constant uit beleefdheid jezelf voorbij gaat. Een ziekte, wil ik het noemen. En tegelijkertijd een onderdeel van de Iraanse cultuur waar veel toeristen zo positief over zijn: “Iraniërs zijn zó vriendelijk en gastvrij”.
Ja, ik weet wel zeker dat de cultuur in dat opzicht gegrond zit in mij in combinatie met mijn karakter wat het geheel juist versterkt. Het resultaat: zoveel lieve mensen willen graag leuke dingen doen met mij, ik heb nauwelijks woordenwisseling met bekenden en onbekenden maar eerlijke en opbouwende gesprekken waarin het in gevoel en feedback gezegd wordt. En dat versterkt de banden juist met de mensen om me heen. Dat is onder andere de positieve kant.
Dus van de positieve kant, ben ik me ook zeker bewust. De negatieve kant helaas wat meer en het wordt wéér tijd (net als vlak na Marokko) om hier iets aan te doen. Om hier weer scherp op te stellen, want het is nu net een week dat dit gevoel bij me speelt maar dat lijken me zeven dagen te lang.
Ik weet nog niet hoe ik het precies wil en ga aanpakken. Of ik even vooruit ga werken (weer sprinten) en dan in stilte, zonder Whatsapp en social media, een paar dagen ga doorbrengen. Of dat ik juist meteen zonder telefoon een paar dagen rust neem, alleen gefocust op het schrijven van artikelen (de leuke kant van mijn werk) en de mails ga laten. Ik ga ook niets ‘beloven’ in dit artikel, want ik wil op mijn gevoel afgaan. Maar je hebt nu in ieder geval een idee van wat er gaande is en wat ik ermee wil doen.
Ik zou jullie heel graag op de hoogte willen houden, na die paar dagen. Adviezen zijn absoluut welkom, echter zal ik ze niet allemaal beantwoorden; hopelijk begrijpen jullie dat na het lezen van dit artikel (jep, ik doe het weer, maargoed).
Ik wens jou in ieder geval, vanaf de andere kant van het scherm;
Rust en Liefde (voor jezelf)
toe.
19 comments
Goed dat je dit deelt, dank je! inzicht in wat er wel of niet goed gaat kan je alleen maar positief helpen. Tip die ik wil delen is ‘4 Hour work week’. Mischien heb je die al gelezen? Best dik boek. Masr je kan vast tips uit het boek in samenvatting vorm vinden. Good luck Teni ♡
Denk dat de bewustwording de eerste stap naar verandering is. Als je ooit een burn-out hebt gehad, dan is de kans er dat je hem nog een keer krijgt maar alleen jij kan dat veranderen. Daarvoor moet je je eerst bewust worden en dat ben je nu.
Let goed op jezelf, lieve Teni!
Oh zo herkenbaar! Ok ik doe heel ander werk maar toch. Ik ben getrouwd heb 3 kleine kinderen een drukke baan in het onderwijs en doe daarnaast een 3 jarige master opleiding… ik wil een goede vrouw zijn, een goede moeder, een goede docente en mijn studie goed doen en dat zijn veel ballen… elke vakantie en elke vrije dag zat ik om 5 uur beneden te werken (nadat ik daar om 23.00 mee op was gehouden en dat is gewoon geen doen als je daartussen hele lange werkdagen maakt… ook ik ben ingestort en kon een paar weken even
helemaal niks meer (beginnende burn out zei de huisarts) en dat is een strijd in mijn hoofd want ik wil alles nog wel maar het kan even niet meer. Ondertussen blijf ik over grenzen gaan en heb ik nog even al mijn tentamens gehaald… ik heb nog veel te leren want nog steeds wil ik alles… doe wat goed voelt voor jou want zo te horen zie ben op tijd in dat je over je grenzen bent gegaan en goed dat je daar nu een halt toe roept. Denk om jezelf ?
Liefs Tess ❤️
Hoi Teni. Wat een prachtig geschreven stuk en wat knap en dapper. Dapper om je open en eerlijk te zijn over je ervaringen en knap om het op deze manier uit te kunnen drukken en deze woorden te vinden. Voor mij zo ontzettend herkenbaar. Het lijkt wel of ik dagelijks een ‘strijd’ moet voeren om mijn eigen grenzen te bewaken. En ja, het ene moment gaat dat beter dan het andere. Maar door de regel blijf ik me continue onrustig voelen. En weet je wat? Niemand kan je advies geven. Misschien moet je echt tegen je gevoel in nú je telefoon wegleggen en de rust opzoeken. Voor mij is de telefoon écht een bron van irritatie en me opgejaagd voelen. Steeds mensen die in afwachting zijn van je reactie. En steeds mensen die je niet teleur wil stellen. Zorg goed voor jezelf en ik hoop dat je je snel weer beter voelt. Liefs Margoo
Oh zo herkenbaar! Op de ‘goede’ dagen wil je wel met de hele wereld een koffie gaan doen, omdat iédereen zo ontzettend leuk eigenlijk is. En dan, (uit het niets?) is elke prikkel teveel en kun je het niet opbrengen om Whatsapp alleen maar te openen. En dan dat schuldgevoel.. In ieder geval, zo ervaar ik het dan. Ik hoop heel erg dat je kunt uitrusten, overdenken en de juiste beslissingen kunt maken! Het is jóuw tijd! Ik hoop dat je je snel weer beter voelt! Ik geniet ontzettend van je site en al je prachtige vlogs/ reisfilmpjes, maar begrijp helemaal als je even rustig aan wilt doen! Ik blijf toch wel fan! (:
Take care Teni. Luister goed naar jezelf, jij weet wat nu nodig is. En ik weet zeker dat je precies op het juiste moment weer de juiste keuzes maakt. Lots of love!
Hoi Teni,
Naast dat ik wilde zeggen dat ik het super sterk vind dat je altijd zo alert bent op wat er bij jezelf speelt en er zo snel met liefde voor jezelf op kunt inspelen had ik een korte tip voor je, die je misschien wel of niet al kende. Zet bij Whatsapp de blauwe vinkjes uit! Dan doet ie alleen nog 1 of 2 vinkjes, maar dan niet blauw. Dus kun je alleen zien of iets is bezorgd of niet, maar niet of het is gelezen. Geldt zowel voor de ontvanger van jouw berichten als voor jou zelf. Bij mij geeft dat echt een stuk meer rust. Ik wens jou ook veel rust en liefde toe!
Hoi lieve Teni,
Wat goed dat je bij jezelf de signalen herkent waardoor het ‘mis gaat’. Ik wil je nog een extra tip meegeven. Zoek de natuur op! Als ik me rot voel en toen ik een depressie had, ging ik zo vaak mogelijk het bos in. Nu woon ik in Drenthe dus was ik ook zo in het bos, maar zelfs een rondje natuurplas deed me goed. Nam lekker de hond mee van vrienden, dan had ik een doel en iets om op te focussen. Even lekker weg van alle prikkels! Ik weet niet of dit voor jou werkt, maar ik wil het je toch graag meegeven. 🙂 bedankt voor je openheid!
Ik wens je heel veel kracht toe, en dan vooral ook de kracht om voor jezelf te staan ♡
Lieve Teni, goed dat je het gevoel herkent en ook erkent, tegelijkertijd triest dát je het (weer) herkent.
Sterkte meis, neem je tijd!
XX
Precies dit gevoel! Ik loop er van over de laatste tijd. Ik loop sowieso over, op alle vlakken (helaas), en dit gedeelte is er een onderdeeltje van. Het uitleggen aan anderen wordt door velen niet begrepen. Maar na keer op keer signalen ontvangen dat ik toch echt burned out ben, is het belangrijk om ook bij dit soort dingen goed voor jezelf te kiezen. Ik zag al een mooie tip voorbij komen in de comments over een boek, die heb ik al ff gescreenshot.
Wie weet deel je over een tijdje wel de beste tips die je hebt gekregen?
Succes, and take care.
Hi Teni,
Know the feeling. Ik ben niet zo druk als jou maar voelde me de afgelopen weken ook heel erg gespannen. Ik was zo moe wilde alleen maar slapen en alles wat mij werd gevaagd zie ik als een last terwijl ik dat normaal zonder moeite doe. Ook ik heb het een jaar geleden gehad ivm met school en het niet op tijd beginnen met me studie. Op het moment dat ik een stapje terug had gedaan had ik echt rust gekregen. Niks moet soms overkomt het je gewoon. Tuurljk is het goed om te reflecteren en willen eruit te komen, anders aan te pakken. Maar ik denk dat het ervaren van een burn-out of een depressie hoort bij het proces. Juist omdat het zo lastig is zo voelt als falen is het zo dapper om gewoon te accepteren en te voelen in plaats van bang te worden van het gevoel. Het is uitendlijk maar een gevoel en het gaat echt voorbij en dat weet ij ook. Ook deze ervaringen horen erbij willen we groeien. Soms kost het je alleen nog meer energie om uit te zoeken waarom je zo voelt, hoe het komt, hoe ga ik het nu oplossen. Het mag wel maar als je ziet dat die hartkoppelingen alleen erger wordt die benauwdheid neem dan gewoon je rust lieve teni en alle ander vrouwen die hiermee kampen. I reccomend the book moed van imperfectie als je het nog niet hebt gelezen en give yourself the feeling of done. Je bent een inspirirende prachtige vrouw!!
Hey Teni
Misschien raar dat ik het zeg, maar is dat vele reizen ook niet een rede waarom je je zo voelt? Ik ken heel veel mensen die in een burn-out gekomen zijn, omdat ze veel reisde en van feestje naar feestje gingen…..
Lieve Teni, zo goed en knap vna je dat ej voor jezelf kiest. Wens jou ook alle rust ter wereld toe -X-
Lieve Teni,
Mooi om jouw verhaal te lezen. Heel fijn dat je het weer redelijk op tijd herken! Wat mij vorig jaar en nog steeds heel veel heb geholpen was een starterskit met essentiële oliën en een diffuser. Er kwam rust als ik onrustig was, bepaalde oliën ondersteunde met de energie omhoog te krijgen en natuurlijke cosmetische producten smeren en natuurlijk eten deden de rest.
Ik wens jou heel veel wijsheid toe en luister naar je hard, pak je rust als jij nog voordat je het echt nodig hebt!
Warme groet,
Paula van Dorp
Teni, wat goed dat jij je zo bewust bent van je eigen gevoelens, mentaal en fysiek, en daar op tijd op reageert. Neem vooral je rust nu, ik hoop dat het heel snel weer beter met je gaat.
Heb je het boek The 4-hour Workweek wel eens gelezen? (Hypothetische vraag, voel je niet verplicht te reageren!) Niet alles in dit boek is van toepassing, maar wel de hoeveelheid tijd en energie die gaat zitten in de “extra” dingen rondom een onderneming, en de verwachtingen die mensen constant van je hebben. De schrijver gaat heel bewust om met wanneer en hoe hij communiceert rondom werk. Onder andere alleen op vaste momenten email checken en beantwoorden, en daarnaast de verwachtingen managen. Misschien vind je het inspirerend, misschien zit je hier wel helemaal niet op te wachten.
Ik vind het altijd mooi om te lezen hoe jij een gezonde leefstijl hebt gevonden die voor jou werkt op lange termijn (in plaats van hard sporten of diëten en het dan weer volledig los laten omdat je té streng bent geweest). Op dezelfde manier hoop ik dat jij een manier van werken vindt die voor jou op de lange termijn vol te houden is. <3
Hey,
Zou je het je kunnen veroorloven om niet dagelijks meer een artikel/vlog te posten?
Dat je op die manier iets meer rust creeert en af en toe gewoon een dagje echt vrij hebt/neemt? Hoop dat je de balans weer vindt!
X Yvonne
Lieve Teni,
Ik wens je veel sterkte en hoop dat je snel weer rust in jezelf terug vind.
Ik heb jarenlang extreme vermoeidheid ervaren. Toen ik eindelijk een goede arts vond, bleken er allerlei dingen niet goed te gaan in mijn lichaam (hormonen etc). Nu de behandeling een paar maanden bezig is, gaat het niet alleen met de vermoeidheid beter, maar ben ik ook veel minder gestrest. Het gevoel dat je het allemaal even niet meer aan kan kan echt een biologische reden hebben. En dat terwijl ik altijd gezond heb gegeten, gesport, en dacht dat ik goed voor mezelf zorgde.
Misschien kun je jezelf hier in vinden, en zeker als je nog andere klachten hebt, dan zou zoiets echt interessant voor je kunnen zijn. En natuurlijk is rust nemen en lief voor jezelf zijn ook super belangrijk !
Liefs
Net wanneer ik mij geïnspireerd begon te voelen, juist door jouw transparantie, begon ook jouw maat wat betreft deze digital world vol te raken. Het zou egoïstisch zijn als ik zou zeggen: shit, wat jammer, waarom nou net nu..
Maar ook in dit berichtje zie ik veel herkenbare punten. Geloof me teni.. met ongeveer dezelfde leeftijd en cultuur.. kan ik je heel goed begrijpen wanneer je zegt dat er soms teveel gevraagd wordt van je en dat het maar lastig is om nee te zeggen. Wij kennen de ‘nee-ik-denk-nu-aan-mijzelf-cultuur’ niet. Dat is er met de paplepel ingegoten ofzo. Hoewel je vrij nuchter overkomt en dat mij juist zoveel rust bood in jouw als landgenoot, zie ik dat je ook soortgelijke struggles hebt.. maar dit is een fase in je leven. Levenservaring zorgt ervoor dat je je hierin ontwikkelt. Ik ben je voor mijn gevoel te laat tegengekomen, maar ben ervan overtuigd dat ik je met en reden tegen ben gekomen. Hoewel jij die rust aan mensen biedt, is het van belang dat je die rust ook zelf kan hebben en vinden in je leven. De digitale wereld eist op een gegeven moment z’n tol.. neem niet teveel hooi op je vork, zodat je langer en effectiever kan genieten van de dingen die je doet.
Heel veel sterkte lieve meid. Bedenk maar morgen is er ook nog een dag, oja en daarna nog 1. je komt er wel. Knuffels.