Ik ben net een paar dagen terug uit het mooie Italië waar ik, zoals je misschien hebt gezien op Instagram of in het Voedingsdagboek van gisteren, heerlijk heb gegeten en gedronken.

Voor de reis kreeg ik al wat DM’s met de vraag of ik zenuwachtig was voor eventuele gewichtsschommelingen aangezien ik op dit moment bezig ben met het project “Op weg naar mijn droomlichaam”. Hele logische vragen.

Tijdens mijn vakantie, toen ik al voldoende wijntjes en ijsjes had gedeeld kreeg ik DM’s met vragen hoe ik me erover voelde. Ook hele logische vragen.

Ik zal je vandaag precies vertellen wat er door mijn hoofd is gegaan bij deze momenten.

Zin in de vakantie, zorgen om al het lekkere eten?

Ik had heel veel zin in deze vakantie en voor mij is een vakantie/reis niet compleet zonder lekker eten. Italië is voor mij een waanzinnig eet-land, dus ik wist wel wat er op me te wachten stond.

Ik ga compleet, 100% eerlijk met je zijn hierover:

Natuurlijk dacht ik na over de invloed ervan op mijn lichaam. Natuurlijk gaat dat door mijn hoofd.

Ik heb met mijzelf een belangrijke afspraak gemaakt van te voren: dat ik vooral op mijn verzadigingsgevoel ging letten en geen dingen zou eten omdat ze er toevallig waren.

Dit leek me een eerlijke afspraak met mezelf; geniet van je eten, maar doe het niet als je al vol zit en het staat toevallig voor je neus. Want wie herkent niet die gedachte terwijl je eigenlijk al bomvol zit:

Ik ben nu wel in Italië zeg! In Nederland is dat ijs niet zo lekker, dus ik ga er nu voor!”

Of iets in die richting.

Als ik aankom, dan krijg ik het er toch ook weer af?

Ook omdat ik in februari tijdens onze reis naar New York en Vermont een knieblessure opliep en 7 dagen lang amper heb bewogen en 5 zakken chips (met nog veel meer lekkers) heb gegeten gaf deze reis me rust. Rust, ja. Omdat ik na New York en Vermont gewoon de draad heb opgepakt en toch weer vooruitgang heb geboekt met mijn afvalproces. Dus wat heb ik nou te vrezen? Dat ik wat aankom? Dan krijg ik het er toch ook gewoon weer af?

Ik heb nog nooit zo simpel nagedacht over dit concept. Aankomen betekende vroeger een hel. Dat mocht nóóit gebeuren. En toch werd ik zwaarder en zwaarder en zwaarder.

De gedachte dat aankomen mij niet een slechter, lelijker of minder succesvol mens maakt is waar de kern hem in zit.

De wil van afvallen heeft tegenwoordig met andere dingen te maken waardoor de emotionele lading er niet is over eventueel een kilo of twee aankomen tijdens een week in Italië. Die emotionele lading maakt veel meer kapot dan je lief hebt. Het saboteert je hele afvalproces doordat het je constant vertelt dat je iets niet goed doet of niet goed genoeg bent.

Of in het ergste geval: Allebei.

Maar je bent het wel. Je bent goed genoeg en je doet het goed. Meer eten dan je honger hebt maakt geen slecht mens van je, het maakt je menselijk. Want heb je je wel eens afgevraagd waarom je op sommige momenten meer eet dan je honger hebt in plaats van je schuldig en boos te voelen over jezelf?

Wanneer je zonder emotie gaat afvragen waarom je doet wat je doet, kom je dichterbij de antwoorden die het verschil gaan maken in je afvalproces. Het gaat dan niet meer om een keto-dieet, of onbewerkt eten of sportschema’s van Instagram modellen. Dat zijn slechts de dingen die aan het oppervlak staan.

Als jij niet weet waarom jij het gewicht hebt dat je nu hebt, blijf je vechten aan het oppervlak zonder tot de kern te komen.

Op de derde avond hadden we heerlijk gegeten een wijntje gedronken en bleven we napraten aan tafel. Tot iemand op een gegeven moment de chocolade repen had gehaald. Ik zat aardig vol en voelde nul komma nul drang om chocolade te eten. Ik voelde het gewoon niet.

Echt niet.

Ik wist ook precies waarom ik het niet voelde:

Omdat ik in Nederland bijna ELKE DAG chocolade at (eet)

Dus wat maakte het ineens uit dat ik nu toevallig in Italië was?

Niets.

Op het moment dat je eetpatroon je in je huidige leven niet gelukkig maakt en belemmerend is, dan is het meer dan logisch dat alle remmen los gaan als je op vakantie bent. Omdat je eetpatroon dan ook even op vakantie wil.

Maar wanneer je eetpatroon altijd in een soort van halve vakantie-staat zit, voelt het op vakantie niet anders dan dat je andere opties hebt waar je extra van geniet maar niet helemaal overboard gaat zoals vroeger.

Dat is precies wat er gebeurde. En natuurlijk heb ik heus hier en daar meer gegeten dan ik in Nederland doe, maar geheel zonder schuldgevoel. Het was echt waanzinnig lekker allemaal en ik zou het mezelf nooit meer aan willen doen om zo’n groot cadeau als een vakantie naar zo’n prachtig land te laten overschaduwen door schuldgevoel en boze gedachtes over mezelf omdat ik dingen heb gegeten die lekker waren.

Realiseer je wat voor moois er gaande is buiten dat eten en dat lichaam?

Realiseren we wel dat we hier op aarde zitten? Dat we mogen leven? Genieten? En mooie ervaringen hebben? Terugkijkend op mijn leven zou ik de genietmomenten willen herinneren, niet de voeding die ik met schuldgevoel naar binnen heb gewerkt waarna ik er de hele avond ook nog eens boos over ben geweest.

Deze mindset is er alleen maar omdat ik mijn eigen balans heb ontdekt en gecreëerd. Deze mindset zou niet werken als ik niet wist wat mijn balans was en áltijd zou overeten. Hoe erg ik er dan van zou genieten, ik zou dan wel over een langere periode alleen maar aankomen.

Dat weet ik van mijzelf omdat ik graag meer eet dan minder. En om die reden was het belangrijk om eerst te zoeken naar mijn balans en deze daarna met volle overtuiging uit te oefenen in mijn leven.

Ik ben nu een paar dagen terug, mijn kleding past als normaal en mijn gewicht is exact hetzelfde als toen ik vertrok.

“Zie je wel”, zeg ik tegen mijzelf: dit werkt.