We zijn in Nederland maar al te gretig om de zin “doe maar normaal” eruit te gooien. Dan doe je al gek genoeg. Maar ik begin me daar langzamerhand toch wat aan te irriteren en er afstand van te nemen.

Want, waarom zeggen we dit en wat zijn de consequenties ervan?

Ik hou van Nederland en haar cultuur

Laat ik voorop stellen dat ik zo ontzettend dankbaar ben dat ik in Nederland woon. Ik omarm de cultuur, het weer, het leven, alles. De Nederlandse sport op hoog niveau brengt me in tranen, feestdagen zoals Koningsdag geven me een warm en samenhorig gevoel en de directheid van de mensen spreekt me enorm aan; er wordt niet om dingen heen gepraat, zoals in vele culturen wel het geval is.

Toch heb ik de afgelopen paar jaar een afkeer gekregen voor één specifiek deel van de cultuur en dat is de “doe maar normaal” mentaliteit. Ik vraag me af waar deze vandaan komt omdat ik merk dat wanneer dit gezegd wordt het eigenlijk geen positieve gevolgen met zich meebrengt.

Deze uitspraak weerhoudt..

1. Het weerhoudt mensen om eens lekker gek te doen; zoals je deed toen je kind was. Onbezorgd, even gek doen.
2. Het weerhoudt je om écht jezelf te zijn en volgens de ‘norm’ – normaal, te leven. Wat is normaal? Niet opvallen en in de menigte opgaan?
3. Het heeft een ondertoon die laat vermoeden dat het niet oké is om ‘gek’ te doen, gek genoeg is voldoende; wat gelijk staat aan het normaal doen dus.
4. Het weerhoudt je van het behalen van je hoogste potentie in het leven, want dat valt niet binnen ‘normaal’.

Natuurlijk valt er over elk punt wel iets te zeggen en te nuanceren. Dat is altijd het geval. Echter wil ik graag wat meer bewustzijn creëeren (onder andere bij mezelf, maar wie weet ook bij jou) over de dingen die gezegd worden en hoe we dit onbewust vertalen naar onze acties in het leven.

In één van de beschrijvingen die ik vond over de Nederlandse cultuur stond het volgende:

One of the main characteristics of Dutch people is that they’re very down-to-earth. Show-offs and people who brag about how much money they’re worth are usually put to their place. There’s a Dutch saying (Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg!) which would literally translate into something like: ”Just act normal, then you’re acting crazy enough as it is!”

De nuance in het stukje hierboven gaat over het niet opschepperig zijn en met beide benen op de grond staan. Dit zijn mooie eigenschappen die onderdeel uitmaken van onze Nederlandse cultuur. Maar als deze nuance er niet is en het doorslaat in überhaupt niet uitkomen voor waar je in gelooft of jezelf creatief uit te laten (met mode, met je huis, met je bedrijf etc.) of te erkennen waar je goed in bent zonder op te scheppen: dan slaan we de plank mis, naar mijn mening.

De Dikke van Dale zegt het volgende, wat ik ook best interessant vind:

‘Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.’ Het is een uitdrukking die wel wordt gebruikt om de Nederlandse volksaard te typeren. Mensen die zich extravagant gedragen, worden al snel gewantrouwd. Je kunt je kop maar beter niet boven het maaiveld uitsteken, om het eens met een andere uitdrukking te zeggen.

 

Of de Nederlandse volksaard nog steeds aan dit beeld voldoet, is de vraag. Een andere vraag is, sinds wanneer we elkaar oproepen om toch maar vooral gewoon te doen. Van Dale vermeldt de uitdrukking voor het eerst in de tiende druk, van 1976. Volgens het woordenboek wordt ze schertsend gebezigd in de betekenis: ‘stel je niet aan’. De negende druk van 1970 kent de uitdrukking nog niet. Dat lijkt geen toeval: in 1972 stuurt Nederland Sandra en Andres naar het Songfestival. Die zingen daar het liedje ‘Als het om de liefde gaat’. Daarin komen de onsterfelijke regels voor: ‘Hé, moet ik origineel zijn / of is dat nog te vroeg? / Doe jij maar gewoon / Da’s gek genoeg.’ Het lijkt erop dat daarmee de opmars van de uitdrukking is begonnen.

Is dat niet boeiend om te lezen? Dat de uitdrukking in eerste instantie stond voor ‘stel je niet aan‘ maar vervolgens is geëvolueerd in de uitdrukking die we nu kennen. Hoe dan ook, ik ben van mening dat het niet erg is om af en toe juist wél je kop boven het maaiveld uit te steken, in positieve zin. Laten zien wat je kunt, laten zien waar je voor staat, een gekke hoed dragen als jij die mooi vindt, een dansje doen op straat bij de straatmuzikant als je daar zin in hebt, een compliment met veel liefde in ontvangst nemen en je succesverhalen (op een niet-opschepperige wijze) te vertellen. Waarom?

Het wordt tijd dat we niet de hele tijd onze negatieve belevenissen delen om even ‘lekker’ te kunnen klagen. Of juist om de ander geen slecht gevoel te bezorgen onder het mom van “ik heb ook geen geweldig leven, dus als jij problemen hebt voel je je vast niet slechter door mijn verhalen“.

Nee, we mogen best wat positiever zijn en positiviteit verspreiden. Ik reis inmiddels al 10 jaar met de trein (ja, rijbewijs komt eraan hoor haha..) en 90% van de gesprekken die ik meepik in de trein zijn klaag-gesprekken en het verspreiden van negativiteit. Ongelooflijk toch?

Maar hoe comfortabel zijn we met het delen van onze succes verhalen? Hoe goed ons bedrijf loopt? Hoe hoog het cijfer was dat we hebben gehaald? Hoe goed we het doen op ons werk? Welke gave ideeën we hebben?

Als we zelfverzekerd genoeg zijn (en dus van onszelf houden), kunnen we heus wel eens iets vieren wat we zelf hebben bereikt. Je succesverhalen vertellen laat de wereld zien wat mogelijk is, wat gedaan kan worden en wat de realiteit óók kan zijn in plaats van enkel somber, grauw en gefrustreerd.

Ik vond een hele mooie uitspraak die ik graag wil delen om dit artikel mee af te sluiten, het vat het geheel denk ik heel mooi samen:

“Er zijn genoeg mensen die praten over hoe het is – we kunnen wat meer mensen gebruiken die vertellen hoe het kan zijn.”

Oftewel: de negativiteit wordt al genoeg belicht. Kunnen we nu ook de positieve en mogelijke kant van het leven belichten?

 

Foto’s: God & Man, Ryan M 

BewarenBewarenBewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren