*PLING* Een e-mail van een collega,

Waarin het idee stond voor ons volgende team uitje; eten in het donker. “Ha-ha” dacht ik, dat ga ik dus mooi niet doen. Niet omdat ik bang ben voor het donker, niet omdat ik mijn collega’s niet mag, niet omdat ik niet in ben voor een avondje gezelligheid, maar waarom dan wel?

Niet kunnen zien wat je eet

Waarom zou je het in vredesnaam doen? Ik, als etensgenieter, wil graag zien wat er op mijn bord ligt. Ik maak elke dag al verschillende keuzes over mijn eten omdat ik in eerste instantie een doel heb (afvallen, bepaald vetpercentage) en aan de andere kant eten zo leuk en lekker vind, dat ik elke dag een aantal bewuste keuzes maak zodat ik wel lekker kan eten maar het mij niet in de tegenovergestelde richting leidt van mijn doel.

Vind ik gewoon zonde van de calorieën die ik naar binnen werk. Niet zien waar ik ze aan besteed. Ten eerste maak je zelf al niet de keuze wat je bestelt en ten tweede kom je er pas achter als het al in je mond zit. No refund voor de calorieën of de smaak als het niet bevalt. Te laat!

Misvattingen?

En ja hoor, als Teni niet mee wilt met het uitje om te eten in het donker, dan heeft dat vast te maken met controle. Dan heeft dat vast te maken met stressen over hoeveel calorieën er op haar bord liggen en ze niet kunnen incalculeren in haar dagelijkse marge. Dan heeft dat vast ook te maken met niet weten of iets gezond is of niet.

ALLEMAAL NIET WAAR

Er zit een kleine, dunne lijn in de argumentatie over de calorieën. Want het is wel iets waar ik globaal rekening mee houd, maar niet iets dat ik incalculeer. Want ik eet graag lekkere dingen, maar wel als ik er zelf voor kies, duh. Voor veel mensen vallen deze twee dingen onder één kap; je strest over elke calorie.

Wel begrijpelijk dat dat gedacht wordt. Enigszins was ik zelf ook wel onder de indruk dat het me totaal niet boeide hoeveel calorieën er op mijn bord zouden liggen, ik eet namelijk vaak zat dingen die veel calorieën bevatten en vind dat tegenwoordig helemaal prima (hallo taart? Pizza? Hamburgers? IJs?). Maar dan zijn het dus wel dingen waar ik zelf voor gekozen heb en ook weet dat ik het waard vind en dus ook weet dat ik ervan ga genieten.

Maar goed, leg dat maar eens uit aan mensen die in eerste instantie denken dat je altijd gezond wilt eten en strest over elke calorie.

Nu heb ik de leukste collega’s die me graag belachelijk maken als grap en daar ook geweldige humor voor hebben, dus met een beetje geplaag en gegrap weten ze uiteindelijk dat ik mijn eigen onderbouwing heb en laten ze me daarmee ook echt met rust. Dus kwam ik met één voorwaarde;

Ik ga alleen mee, als ik toetjes mag eten

Juist. Dat was mijn voorwaarde, als ik toetjes mag, dan ga ik mee. Lijkt me SUPER leuk om toetjes te eten in het donker. Ik kan me namelijk amper voorstellen dat ik een toetje niet lust en  aangezien ik altijd in ben voor een toetje, leek me dat een mooie deal. En ja hoor, een paar dagen later ontvingen we allemaal een mail met de datum waarop we uit eten zouden gaan met een extra notitie: “Teni als uitzondering, krijgt 2 toetjes en een wijntje in plaats van het 3-gangen menu”. Uiteindelijk kreeg ik 3 toetjes in het donker met wijntjes, maar mij hoorde je niet klagen. Haha.

Het boeiendste van alles!!

En nu komt het boeiendste stuk, waar ik ineens zoveel leerde over mijn relatie met voedsel en mijn verzadigingsgevoel. Als eerste kreeg ik natuurlijk een bord voor mijn neus. Ik kon niets zien. Met mijn handen voelde ik de randen van het bord en langzaam bewoog ik ze naar het midden om te voelen wat er op mijn bord lag.

Koud, ijskoud, ijs! .. Iets plakkerigs, romigs, hmm.. Slagroom? Een zacht vierkant, enigszins warm.. BROWNIE! Oooooooooohhh genieten. De eerste poging was met een lepel maar al gauw legde ik dat ding weg en dook ik er met mijn handen in. Met mijn vingers door de slagroom, waar kokos doorheen zat, met mijn vingers “lepelde” ik het ijs naar binnen. En ik genoot van elke hap brownie die ik nam, helaas kon ik niet zien wanneer het mijn laatste hap was.

Ik deed de knoop van mijn broek los..

Op een gegeven moment deed ik ook gewoon de knoop van mijn broek los, hield mijn buik niet meer in en deed mijn haar in een knot. Lekker boeiend allemaal, niemand ziet toch iets. We hebben lopen gieren, brullen en lachen om alle opmerkingen en smaakbelevingen van elkaar.

“Jongens ik lik echt elke vinger af, gelukkig zien jullie niks”

Na een paar happen genomen te hebben van mijn tweede toetje voelde ik dat ik ZO vol zat. Eigenlijk al na mijn eerste toetje zat ik vol, maar voor de beleving kon ik nog door. Dat tweede toetje was echt een steen op mijn maag. Terwijl ik bijna zeker weet, dat als ik de toetjes had gezien, dit mij extra stimuleerde om door te blijven eten omdat het er zo lekker uit zag (tenminste, daar ga ik wel van uit bij ijs en slagroom etc.).

Dat is interessant? Vervolgens kregen we ook allemaal een klein bakje met chocolademousse maar dat smaakte gewoon echt naar een klont boter. Als ik me echt even voorstelde dat het chocolademousse was, dan proefde ik dat ook, maar als ik die voorstelling niet had in mijn hoofd, was het letterlijk boter. Bah. Vies.

Dit deed me realiseren dat je met je brein van alles kunt maken van je eten. En natuurlijk ‘weet’ je dat ergens wel, maar hiermee werd het echt bewezen. Chocolademousse vind je lekker omdat het de naam chocolademousse heeft en het er op een bepaalde manier uit ziet; romig met een chocoladekleur. Maar haal je deze twee dingen weg, dan proef je alleen maar vet (tenminste bij deze mousse, vast niet bij alle) en heeft het ineens een hele andere betekenis; een klontje boter, bah, dat eet je niet zomaar.

Deed me ook denken aan Expeditie Robinson vorig jaar, waarbij de groep verschillende ranzige dingen moet eten. Een van de jongens (Remy) kreeg een hamburger voorgeschoteld, maar omdat hij met zijn hoofd er niet bij kon dat dit een echte hamburger was en dacht dat het iets anders ranzigs was, kreeg hij de burger nauwelijks weg en was hij aan het kokhalzen. Kijk even naar dit filmpje (misschien moet je de pagina refreshen om hem te zien):

Mijn advies? Probeer het eens. Juist ook als je wél moeite hebt met de controle over je eten. Juist om te achterhalen hoe je echt verzadigd raakt. Welke dingen je nu lekker vindt omdat het misschien aangeleerd is? Of als het om de smaak gaat? En gewoon omdat het hilarisch is!