De dag die je wist dat zou komen..

De afgelopen week was mijn allerlaatste week in loondienst, op kantoor, bij Byte. Hoewel ik ongeveer 3 maanden geleden ontslag had genomen en langzaam kon wennen aan het idee van “het verlaten van Byte” was het deze week toch een soort schok die ik niet had verwacht. Ergens keek ik uit naar mijn nieuwe leven als fulltime blogger, maar nu het ineens zo dichtbij kwam sloeg de paniek in.

Paniek? Waarom paniek?

Is dit wel de juiste keuze? Je hebt het meer dan goed bij Byte. Het is het tofste bedrijf met de tofste collega’s. Je hebt ook nog eens een vast contract. Je bent nog maar 25. Weet je hoeveel mensen dit zouden willen en jij neemt ontslag? Wat ga je met je dagen doen? Hoelang kun je nog inspiratie hebben voor het tikken van artikeltjes? Hoe ga je functioneren als je helemaal je eigen tijd mag indelen? Hoe ga je dealen met het feit dat je geen collega’s meer hebt? Geen directe aanspraak? Ontwikkel je nog wel? Wie zorgt nog voor de uitdagingen? Hoe houd je jezelf scherp? Wat als het een tijdje niet zo goed gaat met je blog? Wat als je er even geen zin meer in hebt? Wat als je een keer zo erg de griep hebt dat je geen artikel kunt typen? Wat, hoe, als, maar.. ?

Help.

Tegelijkertijd probeer ik nog tegen mezelf te zeggen dat ik moet genieten van de laatste dagen. Van mijn collega’s, hun grapjes, hun liefde en het werk zelf.

Ik probeer het. Ik probeer het zo hard.

Maar hoe harder ik probeer, hoe meer ik eigenlijk bevestig dat dit zometeen weg gaat vallen. En hoe meer ik deze bevestiging voel, hoe harder ik wil huilen.

Donderdag 21 april

De avond van mijn afscheidsborrel. In de ochtend heb ik een zware training gehad met Armin waardoor ik met de juiste energie de dag kon starten. Na de training heb ik als een speer twee taarten gebakken (lemon pie en chocoladecake), ben ik gedoucht, omgekleed en vertrokken richting Amsterdam om wijn te drinken en te genieten van mijn collega’s. Genieten heb ik zeker gedaan. Gehuild ook. Ik ben blij dat er foto’s en filmpjes zijn gemaakt want als ik deze nu terug kijk voel ik al een enorm warm gevoel.

Wat mag ik in mn handen knijpen dat ik dit mag meemaken. Dat ik op deze manier weg ga bij mijn baan. Met zoveel liefde om me heen. Hoe is dit in vredesnaam zo gekomen en waar heb ik het aan te danken? Na veel wijn, goede gesprekken en afscheidsmomentjes was het tijd om half dronken terug naar Den Haag te gaan, mijn bed in te duiken en de volgende dag voor het laatst richting kantoor te vertrekken.

Vrijdag 22 april

Het leek serieus alsof alles in vertraagde modus was. Ik deed extra lang over het zetten van koffie, opwarmen van amandelmelk, smeren van mijn maïswafel met pindakaas, make-up opdoen, kleding aantrekken.. Niets ging op het normale tempo. Alsof ik niet wilde dat deze dag echt begon. Alsof ik me onbewust aan het verzetten was.

Aangekomen op kantoor was ik veel rustiger dan normaal. Misschien zelfs wat stilletjes. In de keuken begon ik alvast met het klaarleggen van de schoteltjes en het aansnijden van het lekkers dat ik had gemaakt. Om 11 uur verzamelden alle collega’s zich in de keuken en begon mijn leidinggevende Vera (weten jullie nog) met een woordje over mij. Ik heb zo’n drie keer mijn tranen weggeslikt en had alvast besloten om niet een ‘speech’ te geven als zij klaar was. Ik kreeg een groot cadeau waar ik zó blij mee ben en voor ik het wist begon ik toch wat te vertellen en iedereen te bedanken.

Voor de laatste keer heb ik die dag genoten van een heerlijke lunch van Helen met haar salade bar. En omdat ze weet dat ik zo van augurken houd, had ze extra veel augurken gehaald! Na de lunch heb ik nog een rondje gelopen buiten met Vera en hebben we heerlijk kunnen praten als ‘vriendinnen’ in plaats van leidinggevende-collega. We besloten dit erin te houden, wat fijn!

De rest van de dag heb ik me vooral bezig gehouden met het opruimen van mijn bureau (zoveel spullen die ik kwijt was gevonden!), knuffelen van collega’s en het ophalen van herinneringen. Rond 17:00 uur ben ik met een krat bier langs de bureau’s gegaan en de mensen voorzien van een drankje. Achter mijn bureau hebben we nog met een groepje staan napraten, drinken en lachen. Eén voor één gingen collega’s naar huis en nam ik afscheid van hen, tot we nog met een klein groepje over waren waarmee we tot een uur of 22:00 hebben zitten praten, chips eten en vooral alcohol drinken (hehe..). Het was nu echt tijd om naar huis te  gaan. Op het station heb ik nog afscheid genomen van twee collega’s en in de trein ben ik als een blok in slaap gevallen.

Zaterdag 23 april

Ik was kapot. Emotioneel en ook fysiek. Ik had me vergist in hoeveel energie ‘afscheidsgesprekjes’ vergden; je haalt herinneringen op en probeert alles wat je ooit nog kwijt wilde te zeggen. Dat zijn mooie maar emotionele gesprekken geweest voor mij, met de nodige tranen. In twee dagen ging ik van blijdschap naar tranen naar blijdschap naar tranen naar blijdschap naar tranen. Fysiek stond ik strak van de spierpijn dus toen ik vanochtend wakker werd (voor jullie gister) kon ik nog even niet ‘gelukkig’ zijn met het nieuwe leven dat ik in ging.

Ik voelde vooral de kater heel zwaar; mijn huis was een bende, bewegen deed pijn en ik had geen maïswafels meer om mijn pindakaas op te smeren. Met een dekentje heb ik op de bank gezeten en een beetje series gekeken tot ik me enigszins oké voelde. Pas toen ik mijn camera erbij pakte en de filmpjes + foto’s bekeek voelde ik me zo gezegend. Ik heb dat nog nooit gezegd; “ik voel me gezegend”, maar vandaag wist ik precies hoe dit voelde.

Ik voel me gezegend dat ik dit mag meemaken. Dat ik me zo geliefd voel. Dat ik deze baan mocht hebben. En dat ik vanuit deze geweldige baan met geweldige mensen over mag gaan naar mijn droombaan en het creëren van mijn droomleven. Ik heb niets te klagen.

Niets. Het wordt tijd om wakker te worden en te genieten van elke seconde. Het wordt tijd om nog grotere dromen te hebben en in deze te geloven. Ik wil dit namelijk ook aan jou meegeven; droom groots. Alsjeblieft droom zo groot als je maar kan! Want: