[embedyt]https://youtu.be/o8oomGbmrto[/embedyt]
Na een paar dagen vlogmas stilte om persoonlijke redenen, die je vast hebt meegekregen (zucht) is er vandaag weer een nieuwe vlogmas. Deze is twee dagen voor het slechte nieuws opgenomen, morgen komt de daaropvolgende dag en overmorgen komt een vlogmas van twee dagen na het nieuws.
Je hoeft je geen zorgen te maken om mijn werk, of hoe ik dingen verwerk/aanpak. Ik blijf heel dichtbij mijzelf en het voelt voor het eerst makkelijker dan ooit. Er is een hoop weggevallen qua zorgen om onbenullige dingen, zoals meningen van anderen. Dat is iets goeds, denk ik. Ik voel dat een hoop dingen niets meer uitmaken en zo voel ik me dichterbij mezelf dan ooit, misschien is het tijdelijk, misschien niet. Wie zal het weten.
Ik huil nog elke dag, ik maak nog elke dag een morning walk, alleen voelt het nu alsof ik van bovenaf naar mezelf kijk tijdens de morning walk. Alsof de wereld gewoon doorgaat zonder dat ik er echt onderdeel van uit maak. Dat wanneer dit niet gebeurd was, ik onbewust ook gewoon onderdeel uitmaakte van ‘de morning walk’ met mensen die naar hun werk fietsen etc.
Maar nu kijk ik alleen maar toe – ik kijk naar de wereld die van niets weet en gewoon doorgaat.
Zo voelt het.
Ik zal korte updates schrijven bij de vlogmas, dat voelt voor mij fijn. Zoals nu. Hopelijk geniet je van de vlogmas, vandaag nummer 17 alweer.
Bedankt voor jullie liefde de afgelopen dagen, het doet me ontzettend goed <3
[sm-youtube-subscribe]
3 comments
Lieve Teni,
Je beschrijving is zo herkenbaar. Ik verloor mijn vader zeer onverwachts op 12 jarige leeftijd (met kerst notabene) en vond het bizar om te zien hoe de wereld gewoon door draait en het leven gewoon door gaat terwijl deze voor jezelf stil staat. Ik vind het mooi om te zien hoe je er mee omgaat, het accepteert en er door heen gaat. Het is niet te begrijpen wanneer je het niet hebt meegemaakt, maar ik weet zeker dat veel lezers zich in je woorden herkennen en er ontroerd door raken. Blijf jezelf, veel liefs X
Inderdaad ik herken het ook na het verlies van mijn moeder, de wereld die blijft doordraaien en jezelf hebt plots een hele andere kijk, alsof je door een andere bril kijkt. Niks is nog hetzelfde. De navelstreng definitief doorgeknipt.
Wat je schrijft is heel herkenbaar. Wij zijn 2 weken geleden onze zwager/broer plotseling verloren. De wereld gaat door, wij ook. Op automatische piloot. En ook wij huilen nog dagelijks om dit plotselinge verlies. Veel sterkte en kracht toegewenst.