De wereld, de aarde, de natuur zitten vol met pareltjes voor onze zintuigen. Soms zien we het, vaak niet. Soms zijn we ervan bewust, vaak niet. De momenten dat we het moois zien in het dagelijkse, is wanneer we stoppen en besluiten de rozen te ruiken. Inderdaad, je kent de uitspraak vast wel:

Stop and smell the roses.

Bijna alles om ons heeft wel iets wat één van onze zintuigen kan voeden, maar de manier waarop we om ons heen kijken en de wereld scannen is wat het verschil maakt. Want, hoe vind je het mooie in het dagelijkse en het ‘gewone’?

Sommige dingen kunnen we enkel waarderen van een afstandje en andere dingen enkel van dichtbij. Veel mensen hebben een hekel aan de regen als ze er middenin zitten. Maar vanuit een warm huis, op een vrije dag, luisterend naar muziek of tijdens het lezen van een boek, is de regen ineens iets prachtigs.

Hetzelfde weer, verschillende situaties.

Wanneer je omringd bent met zoveel moois wordt het op een gegeven moment normaal. Dan kiezen we er bijna niet meer voor wat we mooi vinden maar het mooie kiest ons. Het stopt ons en laat ons adembenemend achter. Denk maar aan een regenboog, het noorderlicht, een waterval in een tropisch land of een dik pak sneeuw.

Tenzij je zelf in een omgeving woont met deze dingen op dagelijkse basis. 

Alles wat je dus niet in je huidige dagelijkse leven ziet en ervaart heeft de potentie je even te doen stoppen en het te bewonderen. Dat maakt reizen zo aanlokkelijk en bijzonder. We willen verrast worden met iets wat we niet binnen ons huidige bereik hebben en vooral als we er moeite voor moeten doen – een lange reis maken – voelt het extra bijzonder.

Maar ik geloof dat we kunnen kiezen om al het moois opnieuw te ervaren en te zien. Het moois in alles wat voor ons gewoon en dagelijks is (geworden). Alles waarvoor anderen naar onze steden en dorpen komen: de huizen, het meer, de rivier, het land, de gebouwen, de bossen, de duinen, de zee, de bloemen, de bruggen, de dieren en zoveel meer.

Idealistisch en zweverig, maar..

Ik hoop dat ik je vandaag met dit artikel een beetje meer een bewust gevoel meegeef door de dag heen. Wanneer je door de dagelijkse bewegingen gaat, van het opstaan tot jezelf vervoeren tot de ruimte waar je je in bevindt, je misschien nét anders om je heen zult kijken en zien wat voor moois er te vinden valt in het dagelijkse.

Ik weet dat dit soort teksten vaak heel zweverig en idealistisch over kunnen komen, vooral omdat we allemaal onze eigen problemen, zorgen en pijn met ons meedragen en dit soort teksten je het gevoel geven dat je ‘gewoon wat meer om je heen moet kijken en zien wat mooi is’, alsof alles dan beter wordt ofzo.

Dat wordt het niet en dat wordt het wel, tegelijk.

Mijn realisatie is dat er altijd problemen, pijn en zorgen zullen zijn. Maar jezelf enkel aan die negatieve gevoelens en situaties overgeven is niet een leven dat ik wil. Het koppelen van je geluk aan een bepaalde som geld, een handtas, een grote reis of het hebben van een relatie in de toekomst is ook niet de manier om je geluk uit te stellen.

Het vinden van al het moois in je dagelijkse bewegingen is de balans die ervoor zorgt dat het geheel dragelijk wordt en in sommige gevallen zelfs geweldig wordt. Maar als je het mooie niet in het dagelijkse kan vinden, dan zul je het ook niet vinden wanneer je die tas koopt, die relatie hebt of die grote reis maakt. Dat zijn slechts bepaalde punten in het leven, ze dekken niet de hoeveelheid uren die je besteedt in het dagelijkse, in het gewone.

De video die ik enkele weken geleden maakte gaat hier op in:

[embedyt]https://youtu.be/9c44aMr65Kc[/embedyt]

 

Door moeite te doen om het mooie om je heen te zien werk je aan de positiviteitsvaardigheid. Sommigen van ons zijn van nature veel positiever ingesteld, anderen moet eraan werken en het trainen als een spier. Maar weet dat je er beter in kunt worden waardoor het op een gegeven moment automatisch gaat en op vlakken terugkomt waar je het nooit had verwacht.

Misschien kijk je ineens naar je bank waar wat vlekken op zitten als herinneringen van leuke avonden met vrienden en wijn. Misschien kijk je ineens naar de koffieringen op de tafel als het teken dat er leven is in het huis in plaats van een gloednieuwe tafel waar nog niets aan is beleefd. Ineens zie je in dat alle tekenen van leven, waaronder ook rimpels en vlekken, iets prachtigs zijn omdat ze getuige zijn van het feit dat je leeft en mag leven.

En voor je het weet, realiseer je hoeveel moois je om je heen hebt, tegelijkertijd met je zorgen, pijn en verdriet.

Het is niet kiezen tussen het één en het ander, het is realiseren dat het beide naast elkaar mag bestaan.

 

Foto’s: liolaliola,