De dag is hectisch. Je bent moe. Je voelt dat je nek pijn doet. Krak. Oja, je was je aan het focussen op de opdracht. *pling*, een whatsappje. Je voelt je verdwaald. Afgeleid. En vol twijfels…

ADEM..

alle zorgen, alle gedachtes over wat nog gedaan moet worden of wat al is geweest even de deur uit. Wat is het “nu” waard, als je alleen maar nadenkt over het verleden of de toekomst?

Je lichaam leeft in het nu. Je hoofd leeft in het verleden of in de toekomst. Wat de kans vergroot op het verwaarlozen van je lichaam. Want die hoor je niet, er zit veel te veel ruis in je hoofd om überhaupt naar je lichaam te kunnen luisteren.

Adem.. niet sneller of langzamer, adem zoals je dat doet, maar focus je erop. Het enige dat verandert is dat jij je aandacht vestigt op je ademhaling, zonder dat je ademhaling qua ritme of tempo veranderd. Je gedachtes zullen weer overal en nergens naartoe gaan, maar dat is oke. Vecht er niet tegen. Kom elke keer weer terug naar je ademhaling.

Je beseft je dat je borst wat omhoog gaat bij het ademen.. Je merkt op dat je billen een beetje zuur aanvoelen van al dat gezit, je voelt nog steeds je adem. Hoor je mensen wel eens zeggen dat je “in het moment moet leven”, nou; dit is in het moment zijn. Alles wat er op dit moment gebeurt en wat je op dit moment voelt, maakt dat je in het moment leeft.

Misschien wil je dit helemaal niet, omdat je er verdrietig van wordt. Omdat je er trieste gevoelens bij krijgt, omdat je diep van binnen weet dat je niet gelukkig bent. Omdat je nog dieper van binnen beseft dat als je echt stil gaat staan bij het moment, dat als je echt op je adem gaat letten, dat als je echt alles even loslaat,

Je in huilen uitbarst.

Waarom stil staan bij het moment als het moment verdrietig is. Waarom niet gewoon doorgaan doorgaan doorgaan en nog eens doorgaan. Blij doen. Leuk doen. Op pad. Met mensen. Veel mensen, want zo vallen die enkele secondes waarin jij de pijn voelt en even verkrampt, niet zo op in een groepje mensen. Maar 2 seconde later weer lachen om de grap, die je niet eens hebt gehoord of begrepen.

Iedereen lacht tenslotte.

Het leven is leuk. Zeg je tegen jezelf. Je quote het om je heen. In je huis, op social media, in je telefoon. “Life’s Good”, “Loving Life”. Maar voelt dit zo, of dwing je jezelf om je zo te voelen. Dwing je jezelf deze quotes te herinneren. Dwing je jezelf om het leuk te hebben. Dwing je jezelf om er perfect uit te zien. Om de perfecte foto’s te posten. Dwing je jezelf om ergens in uit te blinken. Maar waarom. Ben je anders niets waard? Vind niemand je dan leuk? Je voelt je angstig. Paniekerig. Ongehoord. Onbegrepen. Zo vaak onbegrepen dat je bent gaan geloven dat jij het niet begrijpt.

Maar laat me je vertellen dat je het wel begrijpt. Dat je precies de dingen meemaakt die je moet meemaken. Dat dit alles een reden heeft. De reden ben jij. Jij en je geluk. Ook al voelt het nu niet alsof deze twee samen gaan. Het wordt beter. En sneller dan je zult beseffen. Het enige wat je moet doen, is volhouden. Vertrouwen op die ene cel die nog wel hoop heeft.

Ik geloof wel in je. Houd vol. 

Misschien vind je dit ook interessant!

Heb je ook zoveel ruis in je hoofd? Wat is gezond? Ik zie door de bomen het bos niet meer! Eetbuien? Doe dit NIET! Beloftes aan Mezelf.. Waarom een dagboek bijhouden bijzonder is