Koekjes, chips, chocolade, ijs.. Waarom is het soms zo lastig om de verleiding te weerstaan? We mogen heus af en toe wat lekkers, maar soms weten we dat het even niet nodig is en blijft het lastig.
Ik wil vandaag een super interessant onderzoek met jullie delen dat we samen kunnen herleiden naar ons eigen leven en er misschien wel een wijze les uit kunnen leren! Zou dit het geheim zijn van het weerstaan van verleiding?
The Marshmallow Test
Het onderzoek waar ik het over heb is gedaan bij the Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology. Ze hebben hier een onderzoek uit 1970 opnieuw uitgevoerd en een beetje uitgebreid. Het onderzoek uit 1970 werd ook wel “De marshmallow test” genoemd. Hierbij kregen kinderen een marshmallow of pretzel, iets wat ze het lekkerst vonden en werd gezegd dat ze deze direct konden opeten, of konden wachten tot een onderzoeker terug de kamer in kwam na enige tijd waarna ze er nog één kregen als beloning. Het resultaat? Slechts een derde van de kinderen wachtte voor de tweede beloning.
In dit nieuwe onderzoek wilden de onderzoekers kijken hoe de kinderen zouden reageren wanneer ze in duo’s werden geplaatst. 200 kinderen tussen de leeftijd van 5 en 6 verdeelden ze over twee onderzoeken: het klassieke onderzoek en het duo onderzoek.
Wat gebeurde er?
Ze gevan de kinderen een koekje en zeiden ze dat als ze wachtten tot de onderzoeker terug de kamer in kwam, ze een tweede koekje zouden krijgen als het eerste koekje niet opgegeten was. Dit was dus het klassieke onderzoek. Maar bij de duo’s ging het anders:
De groep duo’s werden in een aparte kamer gezet (dus alsnog zat je als kind alleen in een kamer) waaraan er vervolgens werd verteld dat als zij zelf én hun duo-partner het koekje niet hadden opgegeten na terugkomst van de onderzoeker, ze beiden een tweede koekje zouden krijgen. Maar als één van de twee het koekje wel had opgegeten, ze allebei geen tweede zouden krijgen. Het duo kon dus in de tussentijd niet communiceren met elkaar en elkaar ook niet zien.
Wat bleek? De kinderen die in duo’s werden geplaatst waren vaker geneigd te wachten voor de beloning van het tweede koekje dan de kinderen die als individu aan het onderzoek meededen.
Eén van de onderzoekers, Sebastian Grueneisen, zegt het volgende:
Het feit dat we deze resultaten hebben verkregen, terwijl de kinderen elkaar niet konden zien of met elkaar konden communiceren, laat zien hoe sterk de motivatie kan zijn wanneer je ineens iets samen dient te doen. Het onderzoek laat zien dat kinderen gemotiveerd zijn om hun leeftijdsgenoten te supporten door samen te moeten werken met een partner. De onderzoekers noemen dit: De onderlinge afhankelijkheid “
De resultaten van dit onderzoek laten zien dat ons gedrag beïnvloedt wordt door onze sociale connecties, zelfs als we niet face to face zijn met onze leeftijdsgenoten. Het laat ook zien dat die invloeden al van een jonge leeftijd beginnen, of we er nu bewust van zijn of niet.
Wat zegt dit over onszelf?
Als we blijkbaar zo beïnvloed baar zijn – want dat zijn we, wat zegt zo’n onderzoek dan over onszelf? Kunnen we hier iets uit halen wat in ons voordeel kan werken?
Het onderzoek laat zien dat onze impulsen en ons vermogen om verleiding te weerstaan misschien wel gebonden is aan onze sociale banden, vooral wanneer de resultaten die op het spel staan anderen ook beïnvloeden. Als één kind het koekje had opgegeten voordat de onderzoeker terug kwam, zou de ander die het misschien wel had volgehouden, van zijn/haar beloning en plezier afgenomen worden.
In dit onderzoek waren de kinderen waarschijnlijk gemotiveerd om te wachten omdat ze het gevoel hadden dat ze hun partner niet teleur wilden stellen. En als ze hun partner wel teleur hadden gesteld, zou de partner het recht hebben om de ander verantwoordelijk te stellen ervoor.
We kunnen dus zien dat al vanaf een jonge leeftijd er een invloed is om beter te willen doen voor een groep of voor een duo dan als het enkel om henzelf als individu gaat. Het suggereert misschien wel dat we beter in staat zijn om onze doelen te bereiken wanneer de resultaten een impact hebben op een ander, maar ook dat de verantwoording een onderdeel is van het succes. Beter willen doen voor jezelf omdat een ander daar ook beter van wordt is naar mijn mening een mooie samenvatting en les die we hieruit kunnen leren.
Let wel, ik bedoel hier vooral NIET mee om iets enkel voor een ander te doen. Het resultaat moet minstens zo positief zijn voor jezelf als voor de ander.
Dat verantwoordelijkheidsgevoel voor onze acties wordt blijkbaar versterkt als we ervoor zorgen dat we andere mensen op de hoogte stellen van hetgeen waar we naartoe werken. En hoewel we weten dat het net zo belangrijk is om onszelf verantwoordelijk te houden voor onze acties, is het in sommige impulsieve momenten blijkbaar niet genoeg om de verleiding te weerstaan.
Misschien kan het dus helpen om met wat vrienden of familie die je goed vertrouwt te delen waar je aan werkt en waar ze misschien bij kunnen helpen – sociale verantwoordelijkheid kan blijkbaar een sterk motiverende factor zijn om resultaten te behalen.
Hoe boeiend is dat?
PS: Je hoeft de verleiding niet altijd te weerstaan. Lekker toegeven aan die verleiding van tijd tot tijd is hartstikke prima als je het mij vraagt.
