Ineens stond ze daar, ik moest even twee keer kijken maar het was haar echt. Ze nam fysiek veel minder ruimte in beslag, oftewel; ze was afgevallen en veel ook.

Ze zag mij, ze lachte, zwaaide en we liepen naar elkaar toe. De eerste woorden werden uitgewisseld;

Wow dat is lang geleden! Hoe is het met je? Wat doe je tegenwoordig? Woon je hier?

Het was overduidelijk dat ze flink was afgevallen en mijn eerste ‘reflex’ was om dit te benoemen, eerst in de vorm van “Wat zie je er goed uit!” of “Ben je afgevallen?” waarna zij de mogelijkheid zou krijgen erover te praten, eventueel met trots.

Maar ik stopte mezelf, ik stopte deze automatische gedachte en ik zei er niets over.

Wat wist ik nou van haar huidige leven? Wat wist ik nou van wat er gaande is waardoor ze is afgevallen?

Wat nou als het slecht ging en ze geen hap door haar keel kreeg? Wat nou als ze zich rot voelde over haar lichaam en besloot het te straffen door te weinig te eten en te veel te sporten? Wat nou als ze ziek was? Wat nou als ze tegen een ander probleem aan liep? Wat nou als het slecht ging in haar leven?

Een compliment geven over haar uiterlijk zonder te weten hoe dit tot stand is gekomen is hetzelfde als een positieve review schrijven over de verpakking van een product – het zegt niets over hoe het product werkt of smaakt of bevalt.

Dat maakt het soms ingewikkeld, omdat complimenten natuurlijk positief bedoeld zijn en je zo overal wel weer iets achter kunt zoeken waardoor je voortaan beter je mond kunt houden. Maar iets in me, zegt tegenwoordig dat ik voorzichtig dien te zijn met complimenten over afvallen.

Oordelen

Het is niet aan mij om te oordelen of ze er wel of niet gezond uit ziet, of ze er goed uit ziet, of te dun. Toch zijn velen geneigd om direct hun mond open te trekken als iemand er naar hun mening te dun uit ziet. Vaak bedoeld uit bezorgdheid, maar vraag jezelf eens af of die bezorgdheid zo ver gaat dat je er de volgende dag nog steeds aan denkt en je nog steeds afvraagt of het goed met iemand gaat?

Mocht dat niet zo zijn, dan hoef je van mij niet te benoemen dat iemand te dun (of te dik) is (geworden). Mocht dat wel zo zijn, neem die gene dan even apart om te vragen hoe het gaat en spreek uit dat je je zorgen maakt – niet direct koppelen aan het lichaam.

Iets vinden van andermans lichaam en gewicht is vaker dan je denkt gekoppeld aan onze eigen onzekerheden. Ik vond het dan ook opvallend hoeveel tijd en moeite mensen namen, na mijn vorige column en video over afvallen, om me een bericht te sturen met waarom het geen goed idee was. Talloze argumenten – die ik totaal niet voelde.

Ik begrijp dat het heel lastig is om een gezond meisje (vrouw) te zien die een fijn leven heeft die tóch iets wil veranderen aan haar lichaam, namelijk afvallen. Alarmbellen gaan dan rinkelen bij mensen. Het geeft namelijk weinig hoop, vermoed ik.

Als zélfs ik nog wil afvallen, na jaren gedoe te hebben gehad met eten en mijn lichaamsbeeld, na meer dan 15 kilo afgevallen te zijn en op dit punt beland te zijn – wanneer is het dan eens genoeg?

En dat is waar de meningen in kunnen verschillen. Ik voel namelijk niet zoveel wanneer ik zo’n bericht lees, behalve dat ik voel voor de persoon die hem stuurt. Hoewel ik veel van mijn leven online deel, zie je nog steeds niet alles en dat is logisch. Het is dus ook meer dan logisch om iets te vinden van de content die je online te zien krijgt, ik weet dat dit een klein deel van mijn leven is, misschien zelfs minder dan 30% (ja, echt), voor de kijker/lezer is dit 100%.

Bij dezen column 2, over afvallen dus.

Ik moest ook even goed nadenken hoe ik het tweede column wilde vormgeven. Ik wilde namelijk wel degelijk benoemen dat ik de berichten heb zien binnen komen en heb gelezen. Ook wil ik mensen bedanken dat ze zo meeleven en de tijd hebben genomen de gevaren van willen afvallen terwijl je gezond bent te benoemen.

Dat gezegd te hebben, is hier toch column 2 – omdat uiteindelijk ik diep van binnen weet waarom ik doe wat ik doe en dat is voldoende. Het leven is niet voor niets een ontwikkelproces en wie weet gaat dit wel mis – dan leer ik daar weer van. Het vermijden van moeilijke momenten of confrontatie of een bepaald verlangen van jezelf is naar mijn mening niet de oplossing. Er achteraan gaan en kijken of het je voldoening geeft, eventueel met flinke ups en downs, is wél waar het leven om draait voor mij. En misschien had je het wel mis – maar daar kom je dan achter.

Liever spijt van iets dat ik wel heb gedaan dan iets wat ik niet heb gedaan.

Mijn gezondheid staat op nummer één deze zal ik nooit op het spel zetten – ook al denken sommigen er anders over als ze zien dat ik wil afvallen. Maar dat is helemaal prima omdat de ander niet mijn leven leeft, zoals ik zei: < 30% vs. 100%.

Bij dezen dus toch column 2, over afvallen.

Het is complex, er iets van vinden als de ander wil afvallen of iemand zien die is afgevallen (waar ik mee geconfronteerd werd toen ik dat meisje van vroeger zag). Het oordelen of er iets van vinden is bijna altijd een spiegel over hoe de persoon zich zelf voelt over afvallen, lichaamsbeeld etc.

Omdat ik niet wilde dat ze eventueel een compliment misliep die misschien wel terecht was geweest zei ik;

Ben je gelukkig? Je straalt wel, al weet ik natuurlijk niet hoe je er gister en eergisteren bij liep. Ik heb alleen de vergelijking met 5 jaar geleden.

Waarna ze vertelde over hoe ze er 5 jaar geleden doorheen zat (vooral met werk) en hoe ze nu veel meer haar plek heeft gevonden in het leven. Dat eten niet eens iets was waar ze mee bezig was, maar ze door coaching erachter kwam dat ze eten geen waardige plek gaf – het moest snel voorbij zijn zodat ze weer kon werken. Zonder eetbuien of wat dan ook, ze was er niet mee bezig maar de lange kantoordagen zorgden ervoor dat ze nauwelijks bewoog en alleen maar fast-food at samen met haar collega’s.  Ze gaf haar gezondheid geen waardige plek.

Ja, deze mensen bestaan ook – mensen die afvallen en aankomen zonder zo bewust te zijn van eten zoals jij en ik 😉

Het gaf me een opgelucht gevoel, voor haar, maar ook voor mezelf dat ik de natuurlijke reflex heb weten om te zetten in interesse naar andermans leven in plaats van oordeel (ook als het positief is) over andermans uiterlijk. We zijn geneigd om te denken; slank? Die is vast gelukkig! Te dun? Daar is vast iets mis mee!

Wanneer we realiseren dat het uiterlijk voor iedereen een andere ‘bijwerking’ is van wat er gaande is in het leven, kunnen we de interesse en bezorgdheid verleggen van uiterlijk naar innerlijk. Wanneer we vragen naar wat er intern gaande is uit oprechte interesse, dan komt vanzelf ook het antwoord op de vorm van het uiterlijk.

Dat geloof ik echt en ik geloof ook dat het een nieuwe gezondere manier is om elkaar kwetsbaar te laten zijn zonder oordeel. Wanneer je direct begint over uiterlijk zullen er maar weinig mensen zijn die dan nog kwetsbaar durven te zijn en dat is zonde, als je het mij vraagt.

Laten we dus wat vaker interesse tonen naar intern en wanneer we geneigd zijn om extern een oordeel te hebben – we even de spiegel voorhouden. Wie weet geeft het een nieuw en gezond perspectief?