Zoveel wat ik wil zeggen, zoveel wat er te zeggen valt, maar niks komt er in een volledige juiste zin uit.

Ik staar naar mijn scherm, wetende dat dit een onderwerp is die velen van ons raakt, maar niet wetende hoe zoiets in woorden omgezet kan worden.

Shock, verdriet, schuldgevoel, angst, wanhoop, eenzaamheid, boosheid, frustratie, hopeloosheid, hulpeloosheid en verslagenheid.

En dan één voor één, of tegelijk. Of even helemaal niets, gevoelloos, gevolgd door schuldgevoel wat weer over gaat in shock, tegelijk met wanhoop en.. PFF.. 

Uiten van emoties + erkenning

Als ik ergens honderd procent van overtuigd ben, dan is het wel dat het uiten van je emoties en hier erkenning voor krijgen, iets helends is.

Wanneer je je emoties uit en de ander vindt dat je je niet zo moet aanstellen, of dat het wel meevalt, of dat je het groter maakt, etc. dan komt dat bovenop een eventueel trauma. Het is een verschrikkelijk gevoel.

De kwetsbaarheid waarin iemand zich bevindt die emoties uit, zou moeten worden ontvangen met liefde en erkenning. Laten zien dat je de ander ziet, hoort en begrijpt. Wanneer begrip er niet is, kan dit vervangen worden met respect.

Geen juiste woorden, gewoon er zijn

Dus mijn eerste reflex in deze situatie was: elke emotie er laten zijn en het niet proberen goed te praten. Vasthouden en er zijn. Er gewoon zijn. Zonder de juiste woorden te hebben, want die zijn er niet.

We benoemen vaak dat iemand ‘sterk’ is, als iemand ongedeerd lijkt te zijn. “Wow wat sterk dat hij/zij al de draad zo goed weet op te pakken na zo’n ervaring”.

Ik denk dan alleen; ik hoop dat de persoon van binnen zich ook sterk voelt en ruimte maakt voor het verdriet. Want als je dat niet doet, geloof ik dat je een leven gaat leiden van afleiding naar afleiding om het gevoel maar niet onder ogen te komen.

We vinden troost in kleine dingen, in grote dingen, in mooie momenten die we samen hebben gekend en in het feit dat iemand zijn hele leven in ieder geval op vele vlakken vol heeft geleefd. Want is dat niet waar het uiteindelijk om gaat? Niet de ‘ooit ga ik..’ verhalen, maar de ‘ik ga ervoor!’ daden.

Het leven is kwetsbaar en kan zomaar voorbij zijn. Zorg dat het een geleefd leven is <3

Misschien vind je dit ook interessant!

Bang voor verlies. Bang voor de dood. Mini Foto Dagboek 185 | Kristallen, Lekker eten & Moes Mijn huid na vakantie & Hoe ik het weer egaal kreeg Laseren van lichaamshaar: Doen? Ik ben het kwijt: leren naar mijn gevoel te luisteren