Teveel vrouwen struggelen met het kwijt willen raken van vet. Het lijkt een constant proces te zijn waar bijna elke vrouw, altijd, mee bezig lijkt te zijn. Bij sommigen neemt het hele dagen over, bij anderen enkel alleen de weken voor een zomerse vakantie. Weer bij de ander begint de struggle na de kerst en oud-en-nieuw en ga zo maar door.
Sporten wordt gebruikt als straf (want: teveel gegeten) tot middel om het toetje ‘te verdienen’. En ja, ik heb ook al die gedachtes en gedragingen eens in mijn leven gehad. Maar wat ik je kan vertellen na mijn eigen ervaring en daarmee bedoel ik ook: bijna 8 jaar lang bloggen en dagelijks berichten ontvangen van vrouwen met hun levensverhaal en hun struggles om vet kwijt te raken:
Het wordt tijd om jezelf vrij te geven, omdat het misschien wel de rest van je leven aan het opvreten is.
Er is een betere manier, oprecht. Je moet het geloven. Ik gebruik niet graag het woord ‘moet’ in mijn artikelen, maar nu wel. Pas als je het gaat geloven, kun je er namelijk voor open staan.
Hoe ziet dat er dan uit? Wat is de benadering? Hoe moet je sporten dan wel benaderen?
Ik zal je wat voorbeelden noemen wat betreft beweging. Ze zullen misschien totaal buiten je bereik of misschien zelfs onmogelijk voelen, maar lees het even zonder oordeel:
- Sporten wordt gezien als erachter komen waartoe je lichaam allemaal in staat is.
- Bewegen wordt gezien als iets wat hoort bij het leven.
- Bewegen wordt gedaan op manieren die leuk en plezierig zijn.
Als je sporten en bewegen op deze manier leert te benaderen zul je veel meer in je kracht gaan staan omdat het ineens een tool is om beter te worden als mens, om te ontwikkelen, om méér te zijn. Terwijl we juist zolang de focus hebben op minder zijn: ‘(vet) verliezen‘ en ‘smaller worden’ en ‘minder ruimte innemen dan je nu doet‘.
Je kunt meer en je bent meer
Als de focus verandert naar de bovenstaande punten, hoef je niet bang te zijn dat je aankomt of juist super gespierd wordt – geloof me, hier is absoluut heel veel meer werk voor nodig dan je denkt. Het betekent dat je jezelf en je lichaam (misschien wel voor de eerste keer) anders gaat benaderen:
dat het meer pushups kan doen, dat het sterker kan worden, dat je harder kunt schoppen of boksen, dat je sneller kunt rennen, dat je jezelf omhoog kunt hijsen, dat je inziet hoeveel meer je bent en kunt dan je dacht.
EN DUS NIET OMDAT JE HET TOETJE ERAF MOET VERBRANDEN. Omdat je dat toetje niet waard was. Omdat je als vrouw niet waardig genoeg bent als je niet constant bezig bent met smaller worden.
Iedere vrouw, en vooral de vrouwen die geen andere reden hadden om te sporten dan als straf of als afvalmethode, verdienen het om dat gevoel te ervaren: dat ze beter worden en meer aankunnen dan ze denken. Dat gevoel kan beginnen bij sport en doorgezet worden in de rest van je leven. Het gevoel dat je lekker in je vel zit en dat sport daaraan bijdraagt. Het gevoel dat je je lichaam op een nieuwe manier leert te waarderen.
Wanneer was de laatste keer dat je niet probeerde af te vallen?
5 comments
Ik denk eerlijk gezegd, dat ik nooit in mijn leven niet heb willen afvallen.
Zelfs op mijn laagste gewicht en kledingmaat was ik bezig met afvallen, niet aankomen.
Sinds een paar weken probeer ik mijn mindset te veranderen naar sporten omdat ik het leuk vind om bepaalde groepslessen te doen en niet omdat ik moet afvallen.
Is nog een uitdaging, maar het begin is er.
Dankjewel voor dit artikel als reminder ❤️
Ik ben nu bijna 41 en deze zomer is de eerste dat ik niet meer bezig ben met mijn gewicht. Ik ben een maat gegroeid afgelopen maanden en ik zit in het proces om meer body neutral te zijn (body positivity vind ik een stap te ver voor mij). Ik eet gezond in de basis en ik loop met gemak 10 km hard. Ik ben nu maat 42, ben waarschijnlijk op mijn zwaarst maar ik ben niet meer bezig met weegschalen en afvallen en straffen en dat is voor het eerst. Het is geen makkelijk proces maar het voelt wel bevrijdend. Of ik wel of niet afval ben ik niet meer mee bezig wat echt even heel fijn is. Ik heb altijd geworsteld met eetstoornissen en eten is altijd iets geweest wat je of dik maakt of dun. Mijn moeder had veel overgewicht en ik ben opgegroeid met haar worsteling met gewicht en met heel veel mensen die mij mijn hele leven vertelden ‘jij wordt later net zo dik als je moeder’. Ik was een spriet tot zeker halverwege de 20 maar die opmerking heeft mij nooit losgelaten en ik vond mij met maatje 34 altijd te dik. Dus ik ben altijd heel extreem geweest in gezond eten wat erger werd toen mijn moeder overleed 13 jaar geleden. Toen kwam er gewicht bij rond mijn 30ste toen ik alleenstaande moeder werd met een baby van een jaar. Nu inmiddels 7 jaar getrouwd en 2 kinderen erbij, docent en bezig met een master studie. De. Corona tijd was pittig en dat resulteerde ook in meer eten en minder bewegen. Dat merk ik nu. Al die jaren van jojoen hebben mijn lijf en hormonen behoorlijk verkloot en nu probeer ik dat dus helemaal los te laten om mijn lijf rust te geven. Mijn zachte flubber buikje is iets wat bij mij hoort, ik heb het zo lang gehaat en nu kan ik er naar kijken met liefde. Maar ja het heeft mij 40 jaar gekost om hier te komen.
Lieve Tess, vanuit de grond van mijn hart bedankt voor je openhartige reactie en het delen van jouw verhaal. Sommige mensen komen uberhaupt nooit op dat punt en in alle eerlijkheid: volgens mij komen we op elke leeftijd erachter dat iets “al die jaren heeft gekost” tot we datgene hebben geleerd of beheerst. Of het nu gaat om liefde, lichaamsbeeld, vergeving, trauma verwerken etc.
Ik hoop dat je een mooie fase ingaat wat betreft lichaamsbeeld, vooral omdat het je al zo’n bevrijdend gevoel geeft.
Ik hoop dat veel meer vrouwen jouw comment lezen, er zit heel veel wijsheid in ❤️
Tess…. dank je voor de herkenning en voor het verspreiden van hoe het ook kan. Snap ik je weg hiernaar zeg. Ik voel je totaal. Vind echt veel herkenning in wat je schreef. Wat een pracht in je laatste zinnen. Wetende waar je doorheen ging om hier te komen, maakte me emotioneel. Wetende dat je staat waar je nu staat, maakt me blij. 🙏🏻🦋🌈
Oh my good God en alle ander bijbelse namen….. wat een mooie, vernieuwende manier om tegen bewegen en sporten aan te kijken. Compleet andere invalshoek die ik heel vernieuwend vind en ook ik vind dat het eigenlijk volkomen zo zou moeten zijn. Hoe we kijken naar waarom we bewegen en sporten. Ja, dan gebruik ik net als jij het woord moeten. Deze kijk is baanbrekend. Maakt vrij! Prachtig bedacht door jou. Maar echt zeg! Ik krijg er een heel fris gevoel van. Jij hebt het vaker, de verfrissende en vernieuwende kijk… ik heb er al zo vaak wat mee kunnen bereiken. En ik ben zeker niet de enige. En ik ben er zelf ook anders door gaan denken. Heb er een ander hersenpatroon door aangelegd. Zoiets. Ik weet niet hoe ik het anders kan omschrijven. En het vergt heel veel oefening om een nieuw iets eigen te maken als je in vastgeroeste denkpatronen zit. Maar als de kijk an sich al klikt, is het vanaf dat moment al een verlichting. En dan wordt het met oefenen alleen maar nog lichter.
‘Het wordt tijd om jezelf vrij te geven, omdat het misschien wel de rest van je leven aan het opvreten is.’ Oh my good God again. Deze oneliner, quote… op abri’s, in postbus 51, in het journaal! Dit moet je maar kunnen, zo’n zin zo pakkend te schrijven. Alles zit erin. En dan zo kort en krachtig. Teni, dat heb je knap gedaan. Ik neem hem mee en verspreid hem. Bronvermelding incluis ❤️!
De reactie van Tess raakte me. Ik herken er zo veel in. Wetende dat er zo gevochten wordt, maakt me verdrietig. Maar… Wetende, door Tess bijvoorbeeld en mijzelf, dat het anders kan worden, geeft me hoop voor anderen. Want ja het kan anders. De laatste keer dat ik niet meer probeerde af te vallen ligt een half jaar terug. Die weg ernaar beschrijven is voor mij lastig omdat ik het dan volledig wil schrijven en dat dus veel te lang wordt. Ik kan iets niet half. Ik wil dat nog wel leren en ben daarmee bezig. Maar ik zou graag wel een van de duizenden dingen willen schrijven die mij de laatste zet gaf. Ook deze kreeg ik door jou. Doordat jij Teni ooit schreef over hoe we als baby geboren worden en dan nog naakt zijn van van alles. Dat heeft me toen zo geraakt. Dus ik ben simpelweg dingen gaan geloven die ik nooit bedacht had als ik niet in een bepaalde tijd, in een bepaalde cultuur, in een bepaalde marketingstrategie, opvoeding,….. etc was opgegroeid. Ik had dat als baby en opgroeiend mens nooit zelf bedacht. Als baby willen we juist voeding. Huilen we als we geen melk krijgen. Als in hey ik moet eten, ik wil leven en ik ben het waard. En oja ik wil ook liefde want anders overleef ik alsnog niet dus ik huil en geef signalen af. Dat systeem, daar ben ik vanaf geweken door andermans erfgoed. En na tijden klikte het zo dat ik mezelf wilde worden met het daarbij passende gewicht. Nergens staat dat dit niet goed is. Dit is het heel in het kort. Ik hoop dat het anderen iets kan geven. Ik ben vers 44 en in jouw antwoord op Tess vind ik wéér een heel waardevolle. Ook ik dacht tot vandaag, het heeft me jaren gekost. Maar… Dat houd je idd op elke leeftijd Teni. Dank je voor dit inzicht. Ik wens tot slot een ieder toe het punt te bereiken van meer te willen zijn door niet meer er minder te willen zijn. Teni, steengoed stuk vandaag. Ik dank je. ❤️💋🙏🏻🦋🐻