Het blijft een lastige kwestie blijkt keer op keer. Ik lees jullie mails, jullie comments, jullie berichten alles. En keer op keer blijkt maar weer hoe lastig het kan zijn om als enige in je omgeving een gezonde leefstijl aan te willen houden omdat de anderen het niet echt willen accepteren. Misschien is dit weer een methode die de moeite waard is om toe te passen, wie weet kom je weer een stapje verder! Deze methode is door een rolmodel te zijn. Nu klinkt het wat zwaarder dan het eigenlijk is. Deze methode pas ik toe in mijn leven en ik merk dat het vaak onbedoeld toch werkt.
Toen ik begon met gezonder eten en sporten waren de reacties eerst heel positief. Want ja, als je overgewicht hebt en dat ook goed te zien is, dan snappen mensen dat je gaat sporten en gezonder gaat eten. Maar wanneer je met je omvang in de “acceptabele zone” komt, en je nog doorgaat met je gezonde leefstijl omdat je het prettig vindt of nog niet fit genoeg bent zoals jij wilt, dan veranderen de reacties ineens.
Heel bizar.
Als ik mijn appel in een beetje pindakaas dip, of havermoutpap eet, of bloemkoolbodempizza maak of wraps van sla eet, of chocolademousse van avocado maak.. Dan staan veel mensen klaar om je te vertellen dat het “toch allemaal niet nodig is!”. Wat deed ik toen? Niets. Ik ging gewoon door. Oke dat is niet helemaal waar. Ik stel de vraag opnieuw: Wat deed ik toen?
Ik ging als een gek in op wat de ander zei. Kwam met allemaal voorbeelden over waarom het goed was dat ik deed wat ik deed. Ik legde uit hoe goed ik me erbij voelde. Ik gaf in mijn uitleg de ruimte voor de ander om te reageren, ik gaf respect aan de ander, wat zijn/haar leefstijl keuzes ook waren. Ik benoemde dat ik iedereen in zijn waarde liet met welke leefstijl dan ook en vroeg om hetzelfde terug. En om een beetje vertrouwen. Ik gooide mijn hele energie, mijn hele hebben en houden in mijn betoog richting de ander.
En dat kwam vaak goed over. Vaak. Lees je dat? Niet altijd. Maar weet je wat eigenlijk nog het ergste is? Dat ik zóveel energie heb gebruikt, keer op keer om dit uit te leggen aan anderen. Want de vraag over waarom ik zo eet en waarom dat toch allemaal nodig is, komt vaker dan ik wil en eigenlijk ook vaker dan ik er energie voor heb om het uit te leggen.
Dus wat heb ik besloten? Dat ik het alleen aan vrienden en familie uit leg. De rest krijgt geen uitleg meer. Haha. Maar ik blijf doorgaan.
En dat kun jij ook zo doen. Jij zit als enige in jouw lijf en jij weet hoe jij je voelt. Als jij gelukkiger wordt van bootcamp lessen, van avocado op je rijstwafel, van suikervrije koekjes bakken etc. dan moet je dat vooral blijven doen, weet je waarom? Omdat jouw geluk aanstekelijk kan worden voor de mensen om je heen.
Als de mensen om je heen jouw deze “gekke” dingen zien doen en jouw vervolgens gelukkig, fit, enthousiast en energiek zien zijn, dan zullen ze zich misschien wel gaan afvragen of dat wat jij doet, misschien wel werkt. Als er op zijn minst al over na wordt gedacht, dan is dat al positief!
Dat is het enige wat je kunt doen; wil niemand yoga met je doen? Dat is oké! Blijf het alleen doen, en deel je ervaringen. Kijken zij tv en wil jij yoga doen? Doe het dan in dezelfde kamer aan de zijkant (wees niet irritant). Je zult misschien even door moeten bijten in het begin, maar na enige tijd is de kans er dat er interesse in wordt getoond – hoera!
Mensen voelen zich vaak bedreigd als iemand in hun leven ineens veranderingen aan gaat brengen. Ze houden niet van de routine die verbroken wordt/gaat worden, bijvoorbeeld de standaard zak chips op zaterdag avond voor de buis. Als jij ineens besluit om iets alleen te gaan doen, dan is dat voor de ander óók een grote verandering. Als je ‘s ochtends niet meer samen wat tijd kunt doorbrengen omdat jij aan het hardlopen bent, probeer dan op een ander moment wat tijd te creëren om samen te zijn, zoals in de avond of in het weekend. Op die manier compenseer je het.
Vraag om ruimte om het op zijn minst alleen te doen, en vraag of ze je niet willen bekritiseren of op het je op een andere manier lastig maken. Als ze moeilijk doen, dan wordt dat lastig, dan is het handig om hen te laten inzien dat dit je gelukkig maakt en je je best zal doen om voor de ander niet teveel in de war te schoppen. Dit is de manier waarop jij respect toont voor de ander waardoor je het hopelijk, na enige tijd, ook weer terug krijgt. Als jij gelukkig wordt hiervan, dan zou de ander (vriend/familie) dat alleen maar mooi moeten vinden, toch?
5 comments
Heel herkenbaar verhaal :)……
Wat ik mij afvraag, heb je al eens een muesli/cruesli test gehouden?
Nuttig artikel.
Ik krijg gelukkig vooral positieve commentaren ookal heb ik geen overgewicht.
Al jaren ben ik een jojo dus iedereen weet dat ik soms een gezonde periode heb en een ongezonde periode, ze kijken er al niet meer van op 😀
En het is inderdaad gewoon belangrijk dat jij je goed voelt, wat een ander ook denkt. Want stiekem zijn ze wel jaloers dat wij het gewoon doen ! Bij mij valt het gezond eten trouwens niet echt op denk ik. M’n vriend zei gisteren “Je eet wel andere dingen dan vroeger hé ?”. Dat heeft hij nu pas door na meer dan een maand 😀
Ik merk vooral bij vrienden die hier niet in thuis zijn dat ze het een beetje vreemd vinden. Geen brood eten? Havermout? Smoothies? Heeeel veel groenten? Geen suiker? Volgens hun is het een kwelling..heb er alleen zelf weinig last van. Probeer altijd wel de mensen in mijn omgeving in hun waarde te laten en hoop dan dat ze dat bij mij ook doen. Vaak duurt het even voor er acceptatie is, en zelfs mijn broer en zus zijn een stuk gezonder gaan leven door mij! Nu m’n vrienden nog!:) Lekker zo doorgaan Teni en lak aan anderen hebben!
Heel herkenbaar! Iedereen in mijn omgeving reageert gelukkig altijd heel fijn, alleen mijn moeder niet :(. Zij vind dat ik teveel met eten bezig ben en dat ze mijn gezonde manier van eten zelfs als anorexia ziet (komt voornamelijk omdat zij wel gewoon totaal niet suikervrij eet en alles maar in haar mond stopt) en ik dus volgens haar niet leef. Goed, ik voel me nog niet helemaal top, maar ik ben nog aan het uitzoeken wat voor mij het beste werkt, maar zij wil me niet begrijpen en ik voel me daardoor ook ‘stom’ alsof ik me moet verdedigen en ik het echt niet goed doe, terwijl ik gewoon weet dat dat niet zo is. Frustrerend haha!
Leuk geschreven! Wat ik zelf vooral lastig vind is op verjaardagen…. Wanneer je dan geen taart neemt of geen hapjes krijg ik altijd zoveel onbegrip! En ik ben slank dus dan lijkt dat soms nog meer onbegrip op te wekken “nou jij kunt het hebben hoor”. Mensen denken soms dat slanke mensen alles kunnen eten wat ze willen maar juist zij werken er hard voor om zo slank te blijven…
Ik bezoek je blog steeds vaker! Erg leuk!