Ik ga geen mooi verhaal ophangen, ik ga je de realiteit vertellen. En nee, dat is eigenlijk niet zo dramatisch als de voorgaande zin. 

Het was januari 2016. Een nieuw jaar was begonnen en vanuit mijn toenmalige baan betekende dit dat iedereen nieuwe persoonlijke doelen moest opstellen voor zichzelf. Persoonlijke ontwikkel doelen die vervolgens zouden bijdragen aan de groeidoelen van het bedrijf / jouw afdeling. Dat is nog best een klus en gelukkig kregen we hier altijd genoeg tijd voor.

Januari was inmiddels voorbij en ik wist het nog steeds niet. Hoe kan dat nou? Het meisje dat altijd bezig is met het opstellen van doelen voor zichzelf, krijgt dit niet voor elkaar? 

Er was geen ‘signaal’ vanuit het Universum

Nu kan ik een mooi verhaal ophangen over het feit dat dit ‘het signaal’ was vanuit het Universum dat vertelde dat ik mijn baan moest opzeggen en fulltime moest gaan bloggen. Maar zo voelde dat totaal niet. Ik had al zo lang voor mezelf als doel om fulltime te gaan bloggen dat het niet meer als iets onbereikbaars voelde (dat is trouwens precies de bedoeling van het opschrijven van je dromen en doelen, hoe ver weg en onbereikbaar ze in eerste instantie ook voelen! Je moet wennen aan het idee 😉).

Ik weet niet precies meer wat er om ging in mijn hoofd maar op de één of andere manier besloot ik dat dit dan de tijd was om mijn baan op te zeggen en voor mezelf te werken. Geen idee hoe ik het allemaal zou gaan aanpakken, maar ik kon gewoon niet meedenken in de groei van Byte (mijn vorige werk dus) voor het komende jaar. Ik was voornamelijk bezig met mijn eigen dromen en doelen omtrent mijn eigen bedrijf. Altijd al (zoals je ziet hieronder op de foto), maar mijn grote wens om voor mezelf te beginnen kwam steeds dichterbij toen 2016 net begon en ik ‘moest nadenken’ over het gehele jaar.

Ik ging dit doen. Vastberaden, geen twijfel, geen stress. Mijn leidinggevende was nog op vakantie dus ik moest dit nog heel even voor me houden voor ik het officieel kon zeggen. Hoe dat ongeveer ging heb ik eerder beschreven in “Ik ben hier helemaal niet klaar voor“.

In februari was het hoge woord eruit en eind april zou mijn laatste werkdag zijn. April brak aan, mijn laatste werkdag was emotioneel en de eerste week als fulltime blogger was ook niet allemaal rozengeur en maneschijn.

We zijn inmiddels een paar maanden verder en de grote vraag is: Was het opzeggen van mijn baan de juiste keuze?

Want, hoe zien mijn dagen eruit? Heb ik spijt van bepaalde handelingen? Wat krijg ik ervoor terug? Was het wat ik had verwacht? Haal ik hier voldoening uit? Ik ga je alles oprecht en eerlijk vertellen.

De realiteit

Er is geen baas, geen manager en geen enkele andere persoon die jou vertelt wat je moet doen. Wat heel fijn kan zijn, maar dat betekent wel dat je echt alleen op jezelf kunt leunen. Als ik besluit om spontaan naar het strand te fietsen in de middag of een dutje te doen maar mijn werk is nog niet af, dan betekent het dat ik die nacht gewoon doorwerk.

Sterker nog: werk is nooit af. Je bent je eigen bedrijf en dus vervul je ook elke rol in je bedrijf. Van het opgeruimd houden van je werkomgeving (lees: mijn huis) tot het bijhouden van je administratie (lees:  uitsturen van facturen, regels belastingdienst, berekeningen maken) tot het daadwerkelijk schrijven van de content (lees: dit was de passie, de hobby) , het bijhouden van mijn social media accounts (dagelijks), het bedenken van nieuwe ideeën, mensen ontmoeten, ‘netwerken’, je gezicht vertonen op events, mails van lezeressen beantwoorden (lukt me echt niet om iedereen te beantwoorden 🙁 ), mails van bedrijven beantwoorden en dan ook nog eens campagnes doen met of zonder mijn mediabureau.

Niemand die tegen je zegt: dit neem ik wel van je over. Houd jij maar even pauze. Een site gaat 24/7 door wat betekent dat als ik ‘vrij’ wil, ik vooruit dien te werken. Vooruit werken vanuit een omgeving waarbij werk ‘nooit af is’ voelt onmogelijk.

Dat is de realiteit. Maar wat ik ervoor terug krijg is onbeschrijfelijk voor mij.

De realiteit, also

Ik zet nooit meer een wekker. Tenzij ik een afspraak heb en aangezien ik zelf mijn afspraken kan inplannen, doe ik dat natuurlijk niet in de ochtend. Je zou denken dat ik lekker uitslaap tot een uur of 11 of 12. Maar dat is niet het geval. Elke ochtend als mijn ogen open gaan voel ik enthousiasme. Elke ochtend. De ene keer wat meer dan de andere keer maar ik besef me iedere morgen weer dat de dag van mij is. Meestal word ik rond 8:00 uur wakker en zit ik rond 8:30 al wel achter mijn laptop, ben ik een rondje aan het lopen of begin ik even rustig met wat rondneuzen op het internet. 8:00 uur is voor mij ‘uitslapen’ aangezien mijn wekker de afgelopen drie jaar tussen 5:30 en 6:30 ging op werkdagen (afhankelijk van of ik nog ging sporten in de ochtend).

Er is niemand anders die het doet, dus je moet het wel zelf doen. En dan heb ik het over: moeilijke mails sturen en lastige telefoontjes plegen naar bedrijven/mensen om dingen af te wijzen, aan te geven dat je het ergens niet mee eens bent of een afspraak in te plannen om over iets te onderhandelen. Waar heb ik deze dingen moeten leren? Niet op school in ieder geval.  Het is eng en benauwend maar je leert gaandeweg omdat er niemand anders is die het doet: het is je eigen bedrijf. En hierdoor ben ik in korte tijd zoveel sterker in mijn schoenen komen te staan, ik weet steeds beter hoe ik mezelf rustig houd, welke richting ik uit wil en hoe ik dit het beste kan verwoorden als ik bezig ben met “het verkopen van nee”.

Ik heb weer een sociaal leven. Haha. Dat had ik eerder ook wel, maar dat was ongeveer 10% van wat ik nu heb én was ik er nooit met mijn hoofd bij. Ik schreef laatst “Aanwezig zijn in je eigen leven” wat een beetje laat zien hoe ik voorheen ‘niet aanwezig’ was. Ik kan nu aandachtig naar vriendinnen luisteren of tijd besteden met mijn moeder zonder dat ik constant een tikkende klok in mijn hoofd hoor.

Ik heb de vrijheid terug

Het aller belangrijkste en het meest kostbare voor mij is mijn vrijheid. Vrijheid staat bij mij niet gelijk aan ‘op mijn luie kont zitten en niks doen’, het staat gelijk aan zelf bepalen hoe ik mijn dag indeel waarbij ik alles wat ik wil doen combineer met alles wat ik moet doen, op mijn eigen manier in mijn eigen tempo. Dit is wel mijn leven en ik kan me voor mijn gevoel niet permitteren om er jaren van te verspillen waarbij ik werk aan andermans droom en zelf vaag de hoop heb dat het voor mij ooit anders gaat zijn.

Dus met alle voors-en-tegens bij elkaar opgeteld kom ik tot de conclusie dat het de beste beslissing was die ik ooit heb genomen. Als ik enkel af mag gaan op dagelijks geluksgevoel dan is het al een geweldige beslissing geweest.

Toch nog een disclaimer?

Ik vind het stom om dit te moeten zeggen want enerzijds wil ik je vertellen dat het niet altijd ‘makkelijk’ is of is geweest. Dat ik niet een beetje leuk wil doen met ‘kijk mij eens een leuk leven leiden’ en er constant een nuance in wil aanbrengen. Maar anderzijds het misschien nog wel stommer vind om me in te moeten houden met het vertellen over hoe tof ik het leven nu vind omdat ik bang ben dat een ander zich rot gaat voelen.

De reden dat ik dit schrijf, is omdat ik zo ontzettend veel baat heb gehad bij andere ‘online mensen’ die ik jaren volg die ook hun ‘droomleven’ achterna zijn gegaan en dit hebben behaald (al is er geen ‘eindstation’ natuurlijk). Ik haalde er zo ontzettend veel inspiratie en motivatie uit. “Als zij het kunnen, dan kan ik het ook!!” is het enige wat constant door mijn hoofd ging.

Ik ben niet anders dan jij. Ik heb niet per se veel geluk. Ik ben gewoon een meisje die door middel van dromen, doelen stellen en werken uiteindelijk stap voor stap is gekomen tot waar ik nu ben. De gelukkigste Teni ooit. En voor mij is er nog zoveel wat ik wil bereiken maar dit was wel een mijlpaal waar ik lang van droomde. Ik hoop dus dat jij na het lezen van dit artikel denkt

“Nou, als zij het kan, dan kan ik het ZEKER ook!”

WANT ZO IS HET.