Wanneer ik me hier bewust van werd, ging er een wereld voor me open om dieper contact te kunnen leggen met mijn naasten. Bizar.

Er schuilt een waanzinnig vrij gevoel wanneer we accepteren dat we allemaal mensen zijn, allemaal imperfect, allemaal met tekortkomingen en allemaal uniek. We vallen en we falen. We zijn mensen. En het mooiste dat we voor elkaar kunnen doen, is elkaar liefhebben. Dat betekent dus automatisch dat we anderen liefhebben mét hun tekortkomingen. Of beter gezegd: liefhebben zonder persoonlijke verwachtingen.

Klinkt makkelijk. Maar hoe kijk je naar de ander wetende dat de ander je niet de wereld kan geven?

Bedenk eens hoe dat verandert wanneer je nog een kind bent en je naar je ouders kijkt, alsof ze alles kunnen en sterk zijn. Het klassieke voorbeeld van een dochter-vader relatie waarbij de dochter het gevoel heeft dat haar vader de sterkste man op aarde is en werkelijk alles kan. Hoe dat in de loop der jaren verandert wanneer je volwassen wordt en beseft dat je vader ook gewoon een mens is zoals jij.

Of hoe je in een relatie snakt naar de aandacht van je partner en wilt dat hij/zij bepaalde dingen met je draagt en misschien wel oplost door de juiste dingen te zeggen. Ja, beseffen dat we allemaal mensen zijn is makkelijk gezegd inderdaad. Maar hoe kijk je de ander recht aan, zie je alle eigenschappen die je niet kunt handelen; die niet aan je verwachtingen voldoen en kun je hen nog steeds vanuit de kern liefhebben? Hoe schrap je alle dingen waarvan je wilt dat hij/zij doet en is voor je?  Hoe stop je met het willen veranderen van je naasten? Omdat je overtuigd bent dat ze daardoor ‘beter’ worden? Hoe verwijder je je eigen verwachtingen?

Waarom geen verwachtingen hebben?

Waarom het ‘verwijderen’ van je verwachtingen tegenover anderen naar mijn mening zo belangrijk is, is niet omdat het je weerhoudt van teleurstelling. Boeiend als je eens teleurgesteld wordt. Het leven zit vol teleurstellingen en als je dit constant uit de weg wil gaan, zul je nooit de kans wagen om toffe dingen te bereiken.

Maar waarom wel?

Omdat aan het eind van de dag, het uiteindelijk draait om de connectie die je met mensen weet te maken. Met je ouders, je broers en zussen, je vrienden, je partner, je collega’s. Ik heb dit gemerkt in eerdere relaties of ‘flings’, hoe je het ook wilt noemen. De connectie wordt minder wanneer ik verwachtingen creëer die de ander dient waar te maken. Onbewust. Maar het gebeurt. Hetzelfde met vriendschappen, of familieleden.

Verwacht je dat de ander je elke dag opbelt? Verwacht je een kaartje op je verjaardag? Verwacht je een appje terug binnen een half uur? Verwacht je dat de ander je wegbrengt? Verwacht je dat wanneer jij je slecht voelt, de ander dit moet opmerken? Of moet oplossen?

Verwachtingen zijn niet altijd heel duidelijk in kaart te brengen voor jezelf omdat we op zoveel verschillende manieren beïnvloed worden in ons leven. We kijken naar onze ouders als rolmodellen in het begin van ons leven. Als de vader altijd het luisterende oor is wanneer het slecht gaat met de moeder dan kan dat al de basis leggen voor ons qua verwachtingen voor alle toekomstige relaties. Als de vader überhaupt nooit wilt praten over gevoelens of wilt luisteren en altijd de deur uit gaat wanneer het slecht gaat met moeder waarna moeder haar vriendinnen opbelt – dan is dat weer een compleet andere verwachting die we aanleren.

Moet de ander het benoemen voor jij het gelooft?

Zelfliefde maakt hier in de basis ook een onderdeel van uit, wanneer je bijvoorbeeld verwacht dat de ander moet benoemen hoe mooi en leuk jij bent zodat je het zelf, hopelijk ooit, ook gaat geloven. Je verwacht dat de ander jou ‘fixt’. Zo zijn er talloze scenario’s te benoemen en is het een zoektocht bij jezelf om te begrijpen welke onterechte verwachtingen je hebt bij de ander.

Ik noem het woord onterecht omdat verwachtingen vanuit onszelf worden gecreëerd en op de ander worden geprojecteerd. Zonder dat de ander daar om heeft gevraagd.

We verliezen de echte persoon die tegenover ons staat. We verliezen de focus om onze energie te gebruiken om hen lief te hebben in plaats van hen te veranderen.

Maar, ik mag toch wel IETS verwachten van.. ?

Er is altijd nuance aan te brengen aangezien je uit een vriendschap of relatie of familieband wel ‘wat mag verwachten’, maar dat heeft eerder te maken met de liefde die vanuit de andere kant wordt getoond. Wanneer er onvoorwaardelijke liefde is, dan maakt het niet meer uit of iemand het een keertje niet red om je van het station op te halen. Dan maakt het niet uit als iemand een dag niet heeft terug geappt. Dan maakt het niet uit of iemand een keer de aandacht verliest wanneer je je problemen vertelt. Onvoorwaardelijke liefde betekent dat iemand altijd het beste voor je wilt en aandachtig naar je wilt luisteren, je van het station wilt ophalen, je wilt terug appen. Maar soms komt daar wat tussen, omdat geen mens perfect is en omdat het leven niet perfect is. Omdat iedereen zijn tekortkomingen heeft. Omdat iedereen een mens is.

Pas wanneer je dat daadwerkelijk beseft en accepteert. Zul je dat waanzinnig vrije gevoel ervaren. De mensen in je leven (die je onvoorwaardelijk lief hebben) zijn al perfect, lief en mooi zoals ze zijn. Hoe cliché het ook klinkt. Ook al hebben ze niet de carriere die we van hen verwachten te hebben, of de grote mooie auto, of de juiste kledingsmaak. Ook al kunnen ze niet met iedereen overweg, maken ze fouten en is hun leven grotendeels opgebouwd uit ‘faalmomenten’ dan ‘succesmomenten’. Ook als ze hun geduld verliezen en niet meer vriendelijk kunnen blijven, of hemel en aarde niet kunnen bewegen om onze probleem op te lossen.

Ze zijn genoeg. Mensen zijn genoeg.

Dus ga je gang; word verliefd, heb lief,

Je ouders, je vriendinnen, je relatie, je ‘fling’, probeer onvoorwaardelijk lief te hebben zonder verwachtingen, zonder twijfels. Je geeft de ander hiermee het gevoel dat hij/zij goed genoeg is zoals hij/zij is, ook al mist iemand wel eens een oproep, ook al wil iemand even alleen zijn, ook al heeft iemand een drukke agenda waardoor die een avond thuis blijft. Dit voelt alleen rot wanneer je verwachtingen hebt gecreëerd en niet het gevoel hebt dat de ander je onvoorwaardelijk lief heeft.

Dan koppel je deze acties aan ‘hoe leuk vind iemand mij?’

Tijdens de periode dat ik non-stop aan het werk was en amper nog een sociaal leven had, heb ik gemerkt hoe waar dit is. Hoevaak ik niet terug heb geappt, niet heb gebeld, niets van me heb laten horen of afspraken met vriendinnen heb afgezegd. Terwijl ik hen onvoorwaardelijk lief heb. En deze mensen zijn nog steeds in mijn leven. Waarom? Omdat zij mij zien met mijn tekortkomingen, ze verwachten niet dat ik perfect ben, ze hebben geen verwachtingen. Ze hebben mij lief en ik hen. De connectie die je dan kunt maken is er een voor altijd. Dieper dan je je kunt voorstellen.

Dat zijn de waardevolle dingen in het leven. Ik zweer het.