Ik dacht dat hard werken alleen gold wanneer ik tentamenweek had.

Daarna dacht ik dat hard werken gelijk stond aan overuren maken op kantoor.

Tot ik mezelf overtuigde dat hard werken te maken had met hart hebben voor een bedrijf waar je in zat en al je gedachtes en plannen te zetten op de groei van dát bedrijf.

Daarna wist ik het pas echt zeker, toen ik voor 100% voor mijn eigen bedrijf ging en begreep dat hard werken samen hing met nooit opgeven, uit je comfort zone gaan en achter je eigen broek aan zitten.

Nu denk ik dat hard werken in elke fase van je leven iets anders betekent en kom ik tot de conclusie dat heel veel mensen keihard werken, op verschillende manieren.

 

Ik dacht dat ik met mensen kon bonden door te roddelen over anderen.

Ik dacht dat het hebben van een gelijke ergernis over een ander een mooie manier was om bevriend te raken met elkaar.

Ik leerde dat het meedoen aan geroddel een terugkaatsend effect kan hebben,

en dat dit net zo makkelijk over jou wordt gedaan.

Oppervlakkig negatief gepraat werd ineens geen manier meer om te bonden.

Tot ik realiseerde dat écht bonden met mensen te maken heeft met iets veel moeilijkers dan inhoudloos geroddel,

Maar met het tonen van kwetsbaarheid vanuit beide kanten.

En nog steeds moet ik mezelf herpakken op momenten waarin ik de verleiding voor geroddel voel opkomen. Maar heb ik veel liever de slippertjes die ik af en toe maak, dan de roddelende basis die ik vroeger hanteerde. 

 

Ik dacht dat wanneer een jongen mij leuk zou vinden, ik hier wel voor moest gaan.

Ik dacht dat ik een beperkte keuze had om een vriendje te krijgen.

Tot ik mezelf wijs had gemaakt dat mijn keuze groter zou worden wanneer ik slank zou zijn,

en werd dat een extra drijfveer om af te vallen.

Waarna ik tot de conclusie kwam dat deze oppervlakkige overtuiging me alleen de verkeerde jongens trok,

en ineens besloot om helemaal niet meer met iemand te willen zijn.

Tot ik alleen nog maar de dingen deed waar ik zelf zin in had en volledig focuste op mijn eigen geluk.

Waarna ik besefte dat dit de perfecte manier is om op je gelukkigst te zijn met je eigen leven en ook precies de juiste mensen aan te trekken. 

Ik dacht dat het voelen van liefde vanuit familie en vrienden vanzelfsprekend was

Ik dacht dat iedereen de liefde van zijn of haar eigen moeder voelde.

Tot ik realiseerde vanuit gesprekken, televisieprogramma’s en boeken dat er mensen zijn die zich nooit belangrijk hebben gevoeld bij hun ouders.

Ik dacht dat ik altijd met dezelfde vrienden oud zou worden en we elkaar nooit zouden verraden.

Tot we andere interesse’s kregen, uit elkaar groeiden en gevoelens van verraad gekoppeld werden aan het doen van activiteiten die we samen hadden afgezworen.

Nu voel ik hoe kostbaar het is om een moeder te hebben die onvoorwaardelijk van je houdt,

en vriendschappen die gebouwd zijn op het liefhebben van elkaars tekortkomingen, waarderen van het verschil in meningen en elkaar écht kunnen zien voor wie we zijn.

 

Zo denk ik nu dat ik het één en ander weet en de codes tot geluk in het moment heb gekraakt.

Maar dat kan morgen natuurlijk weer compleet anders zijn en kijk ik terug op de Teni van vandaag als naïef meisje.

Hoe ik er morgen ook over denk, het feit dat er zoveel kan veranderen brengt alleen maar nieuwsgierigheid en hoop mee voor de toekomst.

Om op deze manier naar het leven te kijken, is een inzicht dat ik nú ineens krijg door het schrijven van deze tekst.

En dat is best wel awesome.