Ik voel me gekwetst, gefrustreerd en voor het eerst in mijn leven onbelangrijk als mens.

Ik had nooit gedacht dat het zó dichtbij zou komen.

Stel je voor, je bent toevallig op een bepaald deel van deze aardkloot geboren met de landsnaam IRAN. 

Je moeder besluit te vluchten wanneer jij nog maar net 4 jaar oud bent en je broer is 8. Met zn drieën vluchten jullie naar een land, in een gebied, waar de vrijheid bijna vanzelfsprekend is.

Je komt aan in het land en vanaf het eerste moment dat je er bent, vertelt je moeder dat ze zich nog nooit zo thuis heeft gevoeld als hier.

Dat ze aan haar hele lijf voelt dat dit het land is, waar ze hoort te zijn en waar ze haar kinderen kan laten opgroeien. Maar niet alles verloopt zo soepeltjes, eerst moet vastgesteld worden dat jullie daadwerkelijk in gevaar lopen in Iran en daarom in Nederland mogen blijven.

Na vier jaar in verschillende asielzoekerscentra over het hele land, veel geregel met advocaten en rechtszaken, waarna je uitgeprocedeerd wordt komt Amnesty International zich bemoeien met jullie situatie en besluit als supporter van de mensenrechten dat jullie mogen blijven.

In dit land. Dit veilige land. Dit geweldige land, genaamd Nederland.

Foto: Lonelywolf2

Je kunt je geluk niet op. Vier lange jaren met zn drieën in hele kleine kamers (16m2) van asielzoekerscentra, maar allemaal de moeite waard. Jullie kunnen een leven op gaan bouwen! Inmiddels spreken jij, je broer en je moeder al een aardig woordje Nederlands.

Het Iraanse paspoort mag ingeruild worden voor een Nederlands paspoort en je moeder kan haar geluk niet op.

” We zijn Nederlanders! We zijn Nederlanders! “

Je moeder is in Iran afgestudeerd aan de Universiteit. Maar dat wordt niet erkend in Nederland, dus ze moet opnieuw naar school als ze een baan wilt op datzelfde niveau. Ze gaat deeltijd studeren terwijl ze daarnaast werkt, een huishouden runt en ervoor moet zorgen dat twee kinderen, van inmiddels 8 en 12, voorzien worden van alle benodigdheden om naar school te gaan en op te groeien.

Je moeder haalt haar diploma en krijgt een betere baan. Op een gegeven moment komt je moeder thuis met een besluit:

“Vanaf nu, spreken we zoveel mogelijk Nederlands thuis, we moeten de taal goed gaan beheersen”

Zo goed zelfs, dat op een gegeven moment wanneer jij en je broer op de middelbare school zitten, je moeder de ‘officiële Nederlandse brieven’ op grammatica controleert.

Tijdens je hele jeugd krijg je af en toe wat mee van Iran, maar de hoofdlijn blijft dat je ontzettend dankbaar mag zijn dat je in Nederland bent met ál deze kansen; grijp ze!

Je moeder doet het steeds beter op haar werk en op een gegeven moment koopt ze haar eerste huis in Nederland, helemaal in haar eentje. Jij en je broer zijn trots! Ook zitten jullie beide inmiddels op het HBO die trouwens voor de volle honderd procent wordt betaald door jullie moeder, ja, dat doet ze er ook nog even bij.

Je broer krijgt zijn rijbewijs cadeau van je moeder en jij mag een grote reis maken door Australië, in je uppie. Ook hier krijg je weer te horen; wees zo dankbaar met je Nederlandse nationaliteit: je mag de wereld over reizen! Je mag zelf je studie kiezen! Je mag als vrouw alleen een huis kopen!

Jij besluit je hart te volgen, te reizen; van Australië tot Mexico, van backpacken door Europa tot reizen langs de westkust van Amerika en Canada. Ook volg je je hart door te gaan studeren in een andere stad, op jezelf te gaan wonen en na enkele jaren je eigen bedrijf te beginnen; je blog.

Dit wordt je fulltime baan, je schrijft een boek over hoe je Eindelijk Vrij! bent in alle opzichten van het leven. De ondertitel van dat boek is zelfs;

Een vrije geest, in een vrij lichaam, omgeven door een vrij land.

Het bewustzijn van de vrijheid en het dankbaar zijn dat je in dit land mag wonen is altijd aanwezig. Altijd.

Tijdens het hardlopen door de stad, waar je je haar in een staart hebt, een strakke sportbroek aan hebt en je hijgend door de straten rent. Kan niet zomaar in elk land.

Tijdens het feestje in de stad waar je flink aangeschoten – tot dronken bent en je je weer op de fiets begeeft, midden in de nacht,  richting huis, waar je alléén woont.  Kan niet zomaar in elk land.

En dan komt er die dag.. de verkiezingen in the U.S.A.

Je bent zelfs om 4 uur ‘s ochtends opgestaan omdat je uitgenodigd bent door de Amerikaanse Ambassade voor een Election Breakfast in het Kurhaus in Scheveningen om de verkiezingen live te zien. Van seconde tot seconde zie je de menigte stiller worden en beseffen dat Trump daadwerkelijk aan de macht is gekomen.

Goed, denk je, dat is heel naar. Maar hé, we moeten verder met het leven. ZO erg kan het toch allemaal niet zijn? Ik bedoel, we hebben toch geleerd van de vreselijke dingen uit de geschiedenis? We laten dat soort dingen toch niet weer gebeuren?

Je stapt op je fietsje terug naar huis en gaat verder met je dagelijkse bezigheden. Een van die bezigheden is je blog uitbreiden wat betreft reistips en hotspots. Je hebt al wilde reisplannen gemaakt en in samenwerking met enkele bedrijven en je vriendje plan je een reis naar San Francisco, U.S.A.

De volgende dag, op het nieuws, word je verboden Amerika in te gaan door Trump

Je staat even versteld. Je denkt, dit is een grap. Je begrijpt het niet. Je zoekt heel social media door op zoek naar verhalen en antwoorden. Je spit nieuwssites door en vraagt iedereen die je kent voor meer duidelijkheid.

In je paspoort staat dat je geboren bent in Iran.

Maar je woont al drieëntwintig jaar in Nederland. Je hebt geen dubbele paspoort, maar toch weet je ineens niet meer zeker of je Amerika in mag. Het land waar al je familie inmiddels woont, allemaal weg uit Iran.

En toen kwam het ineens héél dichtbij.

Toen werd je wakker geschud. Alle ophef en al het gedemonstreer waar je altijd een beetje met twijfel naar keek op televisie werd je ineens duidelijk.

Je ziet ineens het vuur bij anderen die demonstreren en hun stem laten horen. Dat vuur voel jij inmiddels ook van binnen.

Dit verhaal gaat natuurlijk over mijzelf.

Ik, mag Amerika niet meer in omdat ik ‘toevallig’ ben geboren op dat stukje aarde wat Iran heet?!

Zie ik dan nooit meer mijn familie die in Amerika woont? Mijn neven, nichtjes, tantes, ooms en vader?

 

..

Hoewel ik nooit schrijf over politiek of religie, is het bijna een schande om nu mijn platform niet voor deze kwestie te gebruiken. En ja, nu het ineens dichtbij komt ga ik over politiek schrijven, waar was ik al die andere keren toen het andere mensen aan ging?

Daar ben ik ook maar een mens voor, ik voel eerst en dan schrijf ik. Vooral na het lezen van Toep’s blog hierover voelde ik dat ik hier mijn stem wil laten horen. Het is mijn blog, het gaat mij aan en het is verdomme belangrijk.

Daarom heb ik ook de petitie getekend en wil je vragen dit ook te doen als je hier iets voor voelt: Dear Mr. Trump..

Ik hoop, duim en droom dat we heel gauw van deze man af zijn en we in een korte tijd heel veel hebben geleerd.

Zo, voor nu einde aan deze brok aan emotie die eruit moest op mijn blog. Maar ik voel me nog steeds intens verdrietig..

Morgen ga ik weer over eten praten.

 

Disclaimer: Het is belangrijk om te begrijpen dat dit maar één verhaal is van een gezin dat geboren is in Iran, met een Armeense achtergrond, die zich in Iran niet thuis voelde. Hiermee wil ik niet zeggen dat het land Iran ‘slecht’ is, daar gaat dit aan voorbij. Ik kan mijn persoonlijke verhaal niet anders maken dan de werkelijkheid is; wij wilden daar niet wonen en voelden ons daar niet vrij. Er zullen genoeg Iraniërs zijn die dit anders ervaren. Dit artikel gaat om het feit dat zo’n politiek besluit vanuit een ander land, zo’n invloed heeft op alleen al één individu in Nederland met als geboorteland Iran, moet je je voorstellen op wie het nog meer zoveel invloed heeft! Ik kan dus ook alleen vanuit mezelf spreken en mijn levensverhaal delen.

.. 🙁