Elk jaar na de 21 was ik me extra bewust van de tijd, van het jaar, van mijn leeftijd. Toen kwam die gevreesde 25 en daarna wist ik niet meer of ik nu slaagde in het leven (zoals ik dat voor me zag) of juist overal achteraan liep en net te laat was.
Ik schreef meermaals over mijn angsten, mijn gevoelens en de verjaardagen die steeds maar passeerden.
In januari van 2015, een half jaar voor ik 25 zou worden schreef ik het artikel “Ik wil niet ouder worden”
En terwijl ik deze woorden met je deel besef ik me wat een bizarre titel dat is: wilde ik dan jong van aarde verdwijnen? Nee! Ik probeerde in het artikel mezelf uit te dagen om het anders te zien, maar ik struggelde absoluut. Inmiddels zijn we weer een aantal jaren verder en ben ik van de zomer 28 geworden.
Ik heb er niet zo bij stil gestaan, het getal. Er hangt een soort rust om deze leeftijd heen en ik besef me dat het niet de leeftijd is, maar iets interns dat voor de rust zorgt.
Het gaat niet om het cijfer
In alle eerlijkheid is het getal 28 of 30 niet hetgeen dat mij (of jou) in het verleden een bezorgd gevoel gaf. Het zijn alle levensdoelen die de maatschappij of ik gekoppeld hebben aan die bepaalde leeftijd. Inclusief hoe lang je op deze aarde bent en wat je met die tijd hebt gedaan.
Hoe dichterbij je bij de 30 komt, hoe meer je misschien nadenkt over wat je met de tijd hebt gedaan en wat je kón doen: Dat kan een confronterend proces zijn met jezelf.
Maar gek genoeg, valt dat gevoel steeds meer weg hoe dichterbij ik bij de 30 kom. In plaats van dat getal in gedachte te houden, zie ik dat alles wat ik heb gedaan in mijn leven een doel op zichzelf had.
Ik moest iets leren – Ik moest iets overwinnen – Ik moest mezelf meer ontwikkelen – Ik moest een ander deel van mezelf/de wereld leren kennen.
En hetgeen dat ik heb geleerd, overwonnen of ontwikkeld heeft me weer in een nieuwe, betere positie gezet om verder te kunnen en nieuwe dingen te leren. In alle eerlijkheid; ik zou niet terug willen naar een jongere versie van mezelf. Hoe ouder ik word, hoe leuker het leven voelt omdat ik comfortabeler word met mezelf, mijn gedachtes en mijn leven. Ik werk hard om de dingen te bereiken die ik wil bereiken, maar er hangt een rust over me heen die er eerst niet was.
Het pad dat we bewandelen heeft uiteindelijk niet te maken met hoe succesvol we zijn, of we gaan trouwen, of we rijk worden of wat dan ook. Het is een intuïtieve weg die we allemaal op onze eigen manier afleggen waarin we hopelijk ons eigen geluk zien te vinden, intrinsiek. En als we ondertussen ook wat dingen meepikken zoals bepaalde successen, een eigen huwelijk of wat dan ook; dan is dat een bonus!
Dat ligt er dus compleet aan welke dingen/doelen je zou willen in het leven. Ik zeg niet dat een huwelijk daar standaard bij hoort; just to be clear!
Het is een voorrecht om ouder te worden
Hallo zeg, dit besef is wat waard. Wie zegt dat je gegarandeerd oud wordt? Elke dag is een cadeautje en hoe meer jij of ik zeuren over het ouder worden, hoe minder we in staat zijn om te kunnen waarderen dat we nog steeds op deze aarde mogen rondlopen. Dat is een voorrecht. Geen gegeven.
Elk jaar kun je zien als een nieuw hoofdstuk in een prachtig verhaal. Ik schrijf daarom ook elk jaar een brief naar mezelf met de dingen waar ik trots op ben, de dingen die ik wil bereiken, de dingen die ik anders had kunnen aanpakken en nog een aantal uitspraken richting mezelf, over het afgelopen jaar.
Ik hoop voor jou en voor mezelf dat we de komende verjaardagen zien als mooie momenten om even te reflecteren. En dat we in de komende 10 jaar, welke leeftijd we nu ook hebben, wijzer, empathischer, avontuurlijker worden en meer tijd investeren in mensen waar we gelukkig van worden (vrienden en familie) naast het investeren van tijd in onszelf natuurlijk!
Want, even serieus, wat heeft het voor zin om energie te verspillen aan iets waar je LETTERLIJK niets aan kunt veranderen?
Wanneer we juist de energie kunnen gebruiken om de nieuwe stappen in een fijnere richting te zetten door de reflectie op het afgelopen jaar.
Ik zeg; kom maar op 29 en 30 en 31 en.. 40, 45, 50, alles! Ik ben zó benieuwd en ik heb zo’n zin om te zien wat het leven me te bieden heeft!
Misschien vind je dit ook interessant!
Stel jezelf deze 3 vragen vóór je het nieuwe jaar in gaat!
Mijn dromen en doelen die uit zijn gekomen!
Wat nou als ik MEGA gelukkig wil zijn? Beledig ik jou daarmee?
Ik ben jarig! WINACTIE & Gedachtes over ouder worden [WINACTIE GESLOTEN]
Het enige wat je moet doen is het leven wat je niet wilt loslaten
8 comments
Ik word dit jaar 40 en ik kijk er naar uit. Er is dit jaar zoveel moois gebeurt en ik word ook nog eens 40 met nieuwe benen. Dus dit levensjaar kan voor mij sowieso niet stuk.
Haha, ineens bekroop me ook dat 30 gevoel en word het pas volgend jaar.
Het is meer de gedachte dat je carrière moet lopen, je een huis moet kopen, kinderen moet nemen enz. Ik denk altijd: niks moet.
Ja wat ik wil en daar zijn geen labels aan verbonden. Mooie dag
Ik ben inmiddels 52 jaar. Ik keek hier niet naar uit. Toen ik 30 werd moest ik wel even slikken, maar in de jaren die volgde ontmoette ik mijn man, we trouwden en kregen een zoon. Toen was ik ineens 40 en had een klein kind. Het getal 50 is wel een dingetje. Het idee dat je over de helft van je leven bent, maar dat heb ik gauw uit mijn hoofd gezet. Ik ben wel relaxter gaan leven en wil gezond oud worden. Dus iedere fase heeft iets moois en geniet hiervan. De tijd gaat al zo snel voorbij.
Mijn moeder zei altijd, wie niet oud worden wil moet zich jong ophangen. En aangezien dat voor de meeste mensen geen optie is, kunnen we er inderdaad maar het beste van maken. En die rust waar jij het over hebt ervaar ik zelf ook. Met het stijgen der jaren stijgt ook het zelfvertrouwen en dat is alleen maar mooi. Er ligt nog zoveel moois voor je in het verschiet. Geniet van dit moment en verheug je op de toekomst zeg ik altijd tegen mijn dochter.
Wat prachtig gezegd! Dankjewel Linie!
Ik had hetzelfde toen ik bijna 30 was… had ik niet meer moeten bereiken dan vrijgezel en een baan waar ik niet helemaal tevreden mee was? Daarnaast vond ik mijzelf niet mooi en was ik onzeker over mijn gewicht (met maatje 34) Nu word ik volgende maand 39 en ik ben getrouwd, heb 3 kindjes, ben na dit jaar klaar met die master die ik altijd al had willen doen en heb de baan waar ik mij goed bij voel. Ik ben 10 kg zwaarder en een lubber buik die nooit meer strak wordt. Hang borsten en ik krijg rimpels… maar ik voel me zelfverzekerder dan ooit, ik weet dat ik er mag zijn in al mijn imperfectie! Laat die 40 maar komen!
Oh wauw!! Tess, bedankt voor het delen hiervan! Wat een inspiratie 🙂
Heel mooi geschreven. Ook de dames in de reacties. Ook ik was “bang” voor de 30….maar juist in die tijd ging het beter en beter. Ik vond eindelijk het werk dat ik leuk vind, vond de liefde van mijn leven waarmee ik een prachtig huis heb gekocht, werd verstandiger en idd rustiger. Echter nu ik nog maar 2 jaar verwijderd ben van de 40 bekruipt mij dat gevoel wat je in het begin had. Niet zozeer wat ik wel en niet bereikt heb, maar eerder de vraag….Wat nu? Een hoop doelen zijn bereikt, ervaring zijn al meermaals opgedaan. En waar ik vroeger al op woensdag uitkeek naar een weekendje stappen, moet ik het nu hebben van een enkel feestje in de 3 maanden.
Ik lees altijd dat je veel zelfverzekerder en relaxter wordt met de jaren, maar helaas is dat bij mij niet het geval. Ik kan niet wennen aan mijn uitzakkende lijf, rimpels, wallen, grove poriën enzv. Waar ik het een paar jaar geleden nog heerlijk vond om me op te tutten en te stappen, blijf ik nu het liefst binnen in mijn onesie. Niet alleen omdat ik de energie niet meer heb, maar ook omdat ik diep ongelukkig word van wat ik in de spiegel zie.
Dus ik hoop echt vurig dat, als ik eenmaal de 40 aantik, ik me net zo voel als jij nu over dat je 30 wordt. Want idd, het is en blijft verspilde energie hier over te piekeren.