What a time to be alive.

Zeg ik wel vaker. En dan bedoel ik vooral alle geweldige resources die we tot onze beschikking hebben waardoor ons leven mooier, makkelijker en efficiënter kan worden. Allemaal door wat mensen die vóór ons kwamen aan hebben gewerkt. Altijd met enorm veel dankbaarheid heb ik die zin uitgesproken of opgeschreven.

Vandaag is veel omgeslagen en wil ik heel graag mijn platform gebruiken voor een oproep. Ja, je leest het al in de titel en ik zal het je toelichten.

Ik ben jong, ik zal er heus goed vanaf komen

Ik voel me niet angstig voor het krijgen van het virus. Ik heb er vertrouwen in dat ik erbovenop kom. Dus wat is het probleem? Ik kan toch gewoon naar de sportschool? Naar die koffietent? Naar de supermarkt? Dat kan ja. Misschien word ik ziek, misschien niet, who cares. Toch?

Niet helemaal.

Als ik ziek word, zal ik het in het begin misschien nog niet merken maar wel al een doorgeefluik worden voor alles en overal waar ik ben en niet let op mijn hygiëne. Laten we eerlijk zijn, hier zijn we niet elke seconde van de dag bewust van. Sterker nog, we worden nu bewust van hoe vaak we ons eigen gezicht aanraken, moet je voorstellen wat we nog meer doen zonder dit door te hebben.

Ik begreep uit de bron van de NOS dat het virus nu niet meer te stoppen is maar dat we moeten zorgen dat het virus zich niet zo exponentieel verspreid omdat het ergste geval dan is, dat de Intensive Care in het ziekenhuis de hoeveelheid mensen niet aan kan. Als we door voorlopig thuis te blijven kunnen voorkomen dat iedereen tegelijk ziek wordt maar de curve op dit moment, nu het kritisch lijkt te worden, afneemt, dan kan ons zorgstelsel het gelukkig opvangen.

Dat is waar het om gaat als je het mij vraagt.

Dat is wat we allemaal in gedachte moeten houden.

Niet of je de ziekte zal overleven, maar of jij een doorgeefluik wordt naar iemand die dat niet kan.

Ouders, grootouders, iedereen boven de 60, vrienden met diabetes, vriendinnen met bronchitis, tante’s met kanker, ooms met nierfalen etc. Dit zijn heel veel mensen in Nederland. HEEL VEEL.

Blijf alsjeblieft thuis als dat kan om geen eventueel doorgeefluik te worden.

Shamen op mensen die hamsteren

Heel social media gaat los op mensen die hamsteren. Ik zie bij iedereen wel een foto van de lege schappen voorbij komen en als ik naar de supermarkt ga, zie ik mensen foto’s maken van de lege schappen.

“Och, och, och, kijk nou wat mensen doen”

 

Door te shamen –letterlijk mensen een schaamtegevoel bezorgen– krijg je ze niet tot verandering. Je krijgt ze tot verzwijging. Als het advies is om zoveel mogelijk thuis te blijven, hoe logisch is het dan om meer boodschappen te doen dan normaal zodat je niet 3 keer in de week de deur uit hoeft (vooral omdat je nu thuis alles nuttigt en het dus ook sneller op gaat), in totaal misschien 9 keer in de maand in plaats van maar slechts die ene keer in de hele maand. Het is slechts een voorbeeld, maar ik schets er graag een.

Als deze mensen na het hamsteren een week of twee tot een maand in huis blijven vind ik het hamsteren te verantwoorden. Maar nu worden mensen genoodzaakt om 5 keer naar de supermarkt te gaan en steeds een beetje meer te kopen om niet als een gek aangezien te worden.

Dat is 4 keer meer jezelf de mogelijkheid geven om een doorgeefluik te zijn.

En hoe zit het voor de mensen die niet zelf boodschappen kunnen doen waarvan iemand anders het voor ze doet? “Die iemand anders” moet dan maar het lef hebben om flink in te slaan voor deze persoon die het zelf niet kan met kans op allemaal lelijke opmerkingen van de medemens. Want ja, deze opmerkingen hoor ik om me heen in de supermarkt maar ook erbuiten.

Wat is dit toch? Wat zijn we toch aan het doen?

Mensen zijn bang en uit angst doe je van alles om jezelf te redden. En inderdaad, sommigen worden enorm egoïstisch in plaats van aan het sociale geheel te kijken door veel meer dan nodig in te slaan. Alsof het voor een half jaar inslaan is. Maar hoe komt er een samenhorig gevoel wanneer er aan de andere kant weer mensen keihard shamen en roepen dat de mensen ‘zo fucking egoïstisch zijn geworden’. De ene wc-rol meme na de andere komt voorbij en hoewel ik de humor ook wel snap, vind ik het vooral pijnlijk.

Pijnlijk dat zoveel mensen ZO bang zijn. Dat ze ZO bang zijn dat ze 10 zakken wc papier kopen. Natuurlijk vind ik het onwijs kut voor de mensen die nu niets hebben omdat de schappen leeg zijn. Ik vind dat verschrikkelijk, maar jammer genoeg begrijp ik het ook dat anderen uit angst handelen.

Een positief alternatief op shamen is met elkaar in gesprek gaan en misschien de ander aanhoren over waarom er zoveel boodschappen worden gedaan, vervolgens uitleggen dat hamsteren niet nodig is in een normale situatie (geen boodschappen voor anderen doen etc.). Misschien zelfs een hele Instagram post of story wijden aan de uitleg ipv de shame. 

Maar inderdaad, ook ik vind het vreselijk als er ruzies ontstaan in de supermarkten en mensen letterlijk elkaar aanvallen.

Ik heb geen directe oplossing, ik weet alleen dat het oordelen en shamen, van welke kant ook, niet de oplossing is voor samenhorigheid.

Eén tip die ik je misschien kan geven, maar dat is puur mijn mening: als je de mogelijkheid hebt om niet het huis uit te gaan de komende tijd dan is mijn tip om boodschappen te halen voor 2 à 3 weken en deze tijd ook thuis te besteden waardoor je in ieder geval jezelf beschermt maar ook de anderen omdat je geen eventueel doorgeefluik wordt.

Zal dit een wijze les met zich meebrengen?

Als laatste moet ik nog denken aan de mensen die in Noord Italië te horen kregen dat alles in lock-down ging waarna ze als een gek zijn weggevlucht richting het zuiden (waardoor nu het hele land op slot zit). Allemaal uit angst.

Hoe zullen zij nu denken over vluchtelingen die alles achter moeten laten uit angst om te kunnen vluchten?

Aan de mensen die in ziekenhuizen werken met gevaar voor eigen leven. De mensen in de Italiaanse zorg die nu ouderen van de beademing af moeten halen omdat er niet genoeg plek is op de IC en een jonger persoon meer kans op overleven heeft. Ouderen die in hun eentje sterven omdat niemand bij ze mag zijn. Ouderen die zich van binnen nog 21 voelen maar hun lichaam gewoon te zwak is voor dit virus. Ouderen met kinderen en kleinkinderen. In het ziekenhuis in Italië zou je het een oorlogssituatie kunnen noemen.

Hoe zullen zij nu denken over oorlogsgebieden die altijd zo ver van ons bed voelden? Waar we ons niet mee konden identificeren in het westen? 

Ik vraag me af of we hier wijzer uit worden, menselijker, begripvoller en behulpzamer naar anderen in gebieden die in verschrikkelijke situaties leven. Of denken we dat, omdat we niet met ze kunnen identificeren, ze vast niet zullen voelen wat wij voelen?

Helaas is dat niet zo. We zijn allemaal mens en we voelen dezelfde pijn, rouw en verdriet. Bij ons in het westen hebben we lang het geluk gehad dat de maatschappij inmiddels zo was gebouwd dat het zich kon weren tegen vreselijke situaties zoals oorlog en we hier niet over na hoefden te denken.

Dit is geen social media explosie en aandachttrekkerij. Als de zorg dit niet meer aan kan zullen er keuzes gemaakt moeten worden wie mag blijven leven en wie niet.

Dat is waar het om gaat. Niets meer of minder.

Onze Hollandse nuchterheid dient ons heel vaak, maar in deze situatie fokt het alles op.

Dit is het einde van mijn oproep om zoveel mogelijk thuis te blijven als dat kan en te stoppen met het shamen. Begrip proberen te krijgen voor mensen die bizarre dingen doen uit angst is een manier om tot elkaar te komen en elkaar gerust te stellen. Shamen zorgt voor verzwijging en isolement. Stop daarmee alsjeblieft.

Ik hoop dat jullie veilig zijn, veilig blijven en deze tijd gebruiken om er hopelijk iets positiefs uit te halen – hoe lastig dat ook kan zijn. <3 Ik hou van jullie!

 

 

Foto’s: NOS, reuters (nu.nl)