Notities uit mijn online kladblok, augustus 2019 die ik toen nog niet durfde te delen, maar vandaag wel omdat ze als een oude versie van mijzelf voelen. Met een hartverwarmend gevoel deel ik dit nu, omdat ik hier enorm uit ben gegroeid:
Waarom wil ik zo graag aardig gevonden worden?
- Omdat ik me anders als dat meisje voel, op het schoolplein, die anderen stom vonden. Dat meisje op het schoolplein maar dan in de volwassen wereld wat nog veel erger is omdat mensen tegenwoordig door je hele Instagram pagina kunnen gaan en bij elke foto een mening (of oordeel) kunnen hebben.
Waarom zit het me zo dwars, wat mensen in het geheim of in het openbaar, van mij vinden?
Ik betrap mezelf er soms op dat wanneer ik iemand net leer kennen en deze persoon me via Instagram gaat volgen, ik naar mijn eigen feed en teksten kijk met een beoordelende blik, zoals ik denk dat de ander het zal doen.
“Oh deze foto toont mijn blote buik, misschien moet ik uitleggen waarom – zal ik de caption veranderen?”
In mijn hoofd dus alweer bezig met uitleggen wat ik bedoel met de foto en de tekst zodat de ander mij niet stom vindt.
Te absurd.
Maar dit komt niet zomaar. Dit komt onder andere omdat ik om me heen zie hoe andere vrouwen (en ook vriendinnen) praten over elkaar. Het hele influencer wereldje zit er vol mee. Online liken we elkaars foto’s en commenten we met hartjes-ogen, maar in het echt hoor ik giftige woorden waar ik van schrik. “Zullen ze dit ook van mij denken?” – wat zou het fantastisch zijn als ik zo’n vrouw wordt die zoiets kan denken maar zich totaal niet tegen houdt om nog steeds te doen wat ze wil doen.
Maar in mijn hoofd gaat alles in een soort databank in mijn brein. Alles wat ooit door iemand negatief is bestempeld komt erbij op mijn “nooit doen/posten/zeggen” lijstje;
- Nooit te perfect zijn of doen alsof alles perfect is. Deel altijd een beetje narigheid zodat je likeable bent.
- Je designer items taggen is zo oppervlakkig, niet doen.
- Geen voor- en na foto’s delen van iets waar je trots op bent, omdat jouw ‘voor’ foto voor iemand anders al het streven kan zijn.
- Niet constant delen dat je met ‘toffe dingen’ bezig bent en dan niet zeggen wat het is.
- Niet steeds je wijntjes of koffietjes posten, nobody cares.
- Niet liefkozend met je vriend op de foto’s staan.
- Niet praten over geld, geloof of politiek.
- Als je wéét dat iets mooi is aan je, niet datgene steeds te perfect posten (in mijn geval bijvoorbeeld mijn haar, bij anderen bijv. hun billen of wat ze maar willen etc.)
Dit lijstje in mijn hoofd komt niet tot stand omdat ik bang ben voor kritiek, maar omdat ik geen zin heb in mensen die denken dat hun mening over mij de waarheid is. Dát is wat ik probeer te vermijden, niet per se de kritiek.
Maar feit is: Overal vindt iemand iets van. En soms heftig ook.
Waarom hoor ik van vrouw X dat ze succesvolle vrouw Y helemaal niks vindt, met haar perfecte leventje en perfecte alles. Maar vervolgens liked vrouw X ALLE foto’s van vrouw Y, met soms zelf hartjes comments eronder op Instagram.
Waarom maak je iemand af tegenover anderen in real life, maar blijf je volgen, liken en positief commenten? Volg iemand dan niet.
Ik word hier duizelig van. Ik word hier gestoord van.
Ik realiseer me steeds beter hoe heftig mensen iets kunnen vinden en dat anderen mensen van precies hetzelfde niet zoveel vinden. Een post over afvallen reageert de één SUPER BOOS en getriggerd op, alsof ik het probleem ben. En de ander reageert MEGA geïnspireerd erop.
En ik maar proberen duidelijk te maken dat je zelf het probleem én de oplossing bent als iets je geen goed gevoel geeft.
Hoeveel tijd, jaren, teksten, gedachtes gaat het kosten om mensen niet meer duidelijk te willen maken dat ik niet onzeker wordt van andermans kritiek, maar eerder denk “hoe kun je denken dat jouw mening de waarheid is?”. Het proberen te laten zien aan de ander dat het een trigger van hem/haar is in plaats van dat ik het probleem ben is waar mijn energie naartoe gaat.
Het vergt wat hoor, om als vrouw je hierboven te begeven en succesvol te willen zijn. Je weet dat er over je gepraat gaat worden.
Kijk maar naar een Anna Nooshin bijvoorbeeld. Ik ben niet per se een fan van haar omdat ik geen klik of band voel, om wat voor reden dan ook, maar jeetje mina wat doet ze het goed. Wat een succes. Kan iemand mij vertellen dat ze geen succesvolle vrouw is (carrière wise)? En het enige dat ik om me heen hoor is hoe dun ze tegenwoordig is, dat ze echt een slecht voorbeeld geeft, dat ze helemaal niet kan presenteren, dat ze alleen maar uit is op geld.
PRIMA. Als dat zo mag zijn, maar ik hoor geen balans. Ik hoor niet de bewonderenswaardige kant ervan. En dat maakt me in de war, als vrouw die ook succesvol wil zijn; op haar eigen manier.
Ik wil zoveel meer dan ik mezelf toesta. Waarom? Omdat ik gegrond wordt met de constante “lieve” reacties van meiden en vrouwen die het steeds benadrukken: jij bent zo lekker normaal gebleven, ik kan me identificeren met jou omdat jij ook niet alles op een rijtje hebt, ik ben zo blij dat jij ook niet het perfecte lichaam hebt.
Alsof ik moet blijven hangen in een soort middelmatigheid om door anderen vrouwen geaccepteerd te worden; zij is geen concurrentie, zij is zoals ik ben, oké dan mag ze er zijn.
Ik wil meer voor mezelf en ik weet dat ik het kan, alleen ik ben daadwerkelijk bang voor de Anna Nooshin reacties (en nog een paar andere succesvolle vrouwen die constant gezeur over zich krijgen). En natuurlijk, ben ik een ander persoon met een andere aanpak en een ander leven. Maar ik ben ergens bang om het “je bent zo normaal, ik ben daar gek op!” bevestiging van andere vrouwen te verliezen, terwijl die bevestiging niet eens verzadigend voelt.
Bang om in de categorie “succesvol en stom” te vallen.
Ik voel dit, omdat ik andere vrouwen om me heen hoor spreken, met elkaar, over elkaar. Van jongs af aan al.
Waarom is het eerste wat een vriendin van me tegen me zegt, die online keihard staat voor de kracht van vrouwen, wanneer we een succesvol supermodel tegen het lijf lopen “ze is wel heel dun” en diezelfde dag nog over een andere succesvolle vrouw die bijna alles lijkt te hebben wat wij ook willen hebben; “ze is wel ielig he?”.
Sorry, wat?
Hoe kan dit? Alsof ik bedrogen wordt als ik dit soort teksten hoor. Alsof ik nog banger wordt om mijzelf, mijn lichaam, mijn leven, mijn succes en toekomstige succes te ownen.
Dan moet je wel echt sterk in je schoenen staan, vertel ik mezelf constant.
Het feit dat ik mijn artikelen tegenwoordig van zóveel disclaimers voorzie, het feit dat ik best lang kan zitten met comments van onbegrip. Hoe ga ik hier in vredesnaam mee dealen wanneer de hoeveelheid vertienvoudigd wordt bijvoorbeeld?
Kan ik dat wel aan?
9 comments
Lieve Teni,
Ik lees zoveel herkenbaarheid in de gedachten die je hebt uitgeschreven.
Wat fijn dat je hier uit bent gegroeid en nog steed doorgroeit!
Ik ben zo blij dat je dit allemaal deelt via je blog.
Het helpt mij enorm om ook mijn gedachtes op te schrijven en te evalueren.
En de conclusies die ik eruit trek zijn enorm bevrijdend!
Dankjewel!
Ik herken dit zo erg. Je verwoordt het precies zoals ik het denk. Doodeng als je er over nadenkt, en goed dat je het benoemt. Ik ben er ook schuldig aan geweest, het is allemaal onzekerheid die je projecteert. Een eeuwige vergelijking, een minderwaardigheidsgevoel, en daarom de ander maar ook naar beneden halen. Dat zag ik later pas. Nu ik me er bewust van ben, ben ik ermee gestopt en wat een last van je schouders, weg negatieve energie. Waarom gunnen we andere vrouwen niet net zo veel als onszelf, zonder ons bedreigd te voelen?
Volgens mij ben je al verder dan deze blog laat zien. Ik lees dat je overwhelmed kan worden, maar ik lees erdoor heen dat je ook al verder bent dan dit. Ik ben zelf gezegend met enorm veel zelfvertrouwen, maar zou bijvoorbeeld nooit de politiek in willen omdat je dan ook gekozen moet worden; ik wil niet afhankelijk zijn van wat anderen vinden van mij. Ik bewonder de vrouwelijke lijsttrekkers enorm! Wat een bagger krijgen zij over zich heen… Ga eens praten met een van hen. Misschien leer je dan hoe je om kunt gaan met deze negatieve reacties die je vreest.
Mooi zeg, Bertine! Deze tekst stamt uit 2019 zoals je bovenin kunt lezen. ❤️
Wauw. Hoe mooi. De Teni van toen of de Teni van nu…. Wat een groei. Wat een verschil. En toch hè, zijn ze zo anders ook weer niet. Alles was er altijd al. Alles had jij toen al in je. Je had alleen nog wat meer ervaring en tijd nodig om in te zien dat je andermans doel en waarheid niet hoeft te dienen. Dat is helemaal niet jouw verantwoordelijkheid, maar die nam je alsnog en dat Teni, is eigenlijk super mooi en empathisch. Alleen…. moest jij jezelf er klein voor houden en diende jij niet jezelf. En toen was daar de durf om jouw eigen grootsheid te omarmen. Je eigen doel te dienen omdat je stuk ging aan de armoedigheid van jezelf niet volop zijn. Je jouw eigen rijkdom liet vergaan. Ik heb het in stapjes en ook STAPPEN met je meebeleefd en zien gebeuren. De andere kant op. Geweldig! Inmiddels dien jij dus jezelf wel en om daar heel kort wat over te zeggen: “Het staat je allermooist.” En wat… gebeurt er moois. En dien je daarmee niet juist hoe het hoort te zijn. Juist hierdoor dien je een (hoger) doel. Delen in jouw hele authentieke mens zijn maakt dat jij compleet je eigen doel benut en daarmee dat van anderen om je heen. Ik kan je maar voor één ding waarschuwen: je wordt nog groter! Kan ik dat wel aan? Ja, dat kun jij aan. Het is meer de vraag of anderen dat aankunnen. Maar hey, is dat jouw levensvraagstuk? Nee. Ik moedig je uit hart en ziel aan groots te zijn en groter te worden en naar je eigen waarheid te leven. Wat voor waarheid een ander er dan ook aan gaat geven, als die van jou maar klopt. Mensen met dezelfde zul je naast je houden. En anderen hangen weer hun waarheid aan. Het probleem is ook niet dat er andere waarheden zijn, het is dat velen denken dat hun waarheid de enige is. Zullen we daar vanaf stappen. Er is geen waarheid. Alleen dat ieder zijn eigen leven mag leven. Volop als zichzelf. En ja die mensen worden groot. Get used to it. Grootse kus 😘
Heel mooi en herkenbaar om te lezen. Heeft me aan het denken gezet over mezelf.
Knap dat je jezelf hieruit weet te bevrijden!
Ik ben je vooral gaan volgen omdat de paden die we bewandelen op elkaar lijken en je me vaak inspireert. Ik vind het prettig dat je oprecht en open bent en je authentieke zelf durft te zijn en dat je een ontzettende fijne persoonlijkheid hebt. Je deelt met ons je kennis, jouw pad, je zegeningen en je lessen, je ontwikkelingen, je ups en je downs en wij leven en leren met je mee.
Fijn dat je jezelf niet langer klein houdt omwille van anderen en ik gun je alle succes en jouw droomleven! Je straalt met de dag meer, keep shining! ✨
Wow! Wat heftig. Zo blij dat je dit ontgroeid bent, wat een berg heb je al beklommen. ♥️ heftig dat vrouwen zo over elkaar praten, hopelijk is dat ooit voorbij en kunnen we elkaar upliften, met ale verschillende, succesvolle zaken die we doen!
Ja, ik kan me alleen maar bij de anderen aansluiten. Hieruit blijkt wel echt jouw groei. Of beter gezegd, het dichter tot jezelf komen. Fijn dat je die muren van ‘wat anderen er ook maar van mogen vinden’ hebt afgebroken! Dat moet ook kunnen, want het is jouw leven, jouw website en jouw ‘merk’ (en werk, ook nog eens) Ik bewonder jou gewoon heel erg en niet als een lat ofzo die je daarmee hoog dient te houden en ook niet ‘je bent zo lekker jezelf gebleven’ Ik vind je manier van schrijven geweldig! Politiek gezien kunnen we volgensmij niet verder uit elkaar liggen 😉 , maar ook dat mag en ook die artikelen lees ik met veel plezier. Lieve Teni. Jouw sky is the limit! Wens je al het goeds toe!
Wauw.. ik bewonder hoe jij woorden zo mooi op kunt schrijven!
Ik begrijp wat jij bedoeld en ik vind het knap dat je zover bent gekomen.
Jouw artikelen en video boodschappen inspireren mij enorm. Dankjewel ❤