Een leven leiden met een doel, daar voel ik vreugde voor. Hoewel een ‘doel’ in het Nederlands voor mij een andere lading heeft dan het Engelse woord “purpose”, gebruik ik hem toch.
‘s Ochtends opstaan en zin hebben in de dag, in wat je gaat doen, waar je aan bouwt, van wie je gaat houden.
Het zijn allemaal kleine dingen in de dag, die bijdragen aan een geheel. En als dat geheel iets is waar je nooit over hebt nagedacht, kan het zomaar zijn dat je geleefd wordt.
Mijn grootste allergie in het leven is om geleefd te worden. Om te luisteren naar wat anderen vinden over wat ik wel en niet moet doen. Om van anderen preken te horen die ze eigenlijk naar zichzelf bedoelen.
Merk eens op wanneer iemand tegen je zegt “je hoeft niet zo hard te zijn voor jezelf” of “je hoeft niet altijd sterk te zijn” of “je hoeft niet altijd een doel te hebben” – wat gebeurt er intern bij je?
Voel je een stukje comfort en een gehoord gevoel? Of voel je je onbegrepen en geïrriteerd? Een belangrijk gevoel om op te merken.
Tientallen goedbedoelde adviezen de afgelopen tijd
De afgelopen weken heb ik natuurlijk tientallen goedbedoelde adviezen gekregen. Ik keer alle adviezen altijd om – ik weet dat de ander dit het liefste zou willen horen in een soortgelijke situatie. Logisch ook, daarom zeggen we wat we zeggen – we denken dat dat het juiste is – omdat we vanuit onszelf kijken.
Ik vind het een bovennatuurlijke kwaliteit om niet enkel vanuit jezelf te kijken, maar aan te voelen wat de ander eventueel nodig heeft. Dat kan ‘heel makkelijk’ door iets te zeggen en de ander zijn/haar reactie te observeren.
Zo weet je hoe je kunt bijstellen. Dan moet je natuurlijk nog wel de juiste woorden hebben uit een ander potje van wijsheid dat je met je meedraagt – en dat wordt verrekt lastig als je altijd maar één potje bent gewend: dat potje van enkel jouw perspectief.
Bijstellen betekent niet dat je een nep persoon wordt, maar dat je je realiseert dat iedereen in een andere realiteit leeft en het wel wat naïef is om te denken dat enkel jouw realiteit de waarheid is voor iedereen.
In mijn wereld is het altijd heel normaal geweest om constant alles vanuit verschillende realiteiten te bekijken. Om de ander te zien en te willen begrijpen, luisterend naar de woorden die tussen neus en lippen door zoveel vrijgeven. Is iemand angstig? Is iemand blij met zichzelf? Zoekt iemand bevestiging? Is iemand aan het kopiëren om geaccepteerd te worden? Is iemand luidruchtig? Lacht iemand om bepaalde grappen? Hoe gaat iemand om met een vreemde? Welke blikken komen te pas bij mij vs. de kassière?
Ik dacht als kind altijd dat wanneer ik volwassen zou zijn, dat iedereen zo zou zijn. Ik kon niet wachten om volwassen te zijn, zodat ik dit soort diepere gesprekken en connecties kon hebben en maken.
Je raadt het al, dat viel vies tegen toen ik volwassen werd. Waar ik achter kwam is dat mensen zijn zoals ze zijn, doordat ze verschillende copingsmechanismen hebben aangeleerd die hen ooit in hun leven heeft gediend. Dat mensen een kind zijn van het milieu waarin ze zijn opgevoed en daar eigenlijk nooit uit losbreken, tenzij ze hier zelf bewust voor kiezen.
Dat kan door trauma, dat kan door spiritualiteit, dat kan door een grote klap in het leven. Maar dat gaat zelden uit iets simpels.
En dan krijg je adviezen van mensen die het dus honderd procent goed bedoelen vanuit hunzelf, maar de plank misschien volledig misslaan. Ik heb daar tegenwoordig een nieuwe soort vrede in gevonden. Ik waardeer de liefde die erachter zit en ben dankbaar dat iemand de moeite neemt om dat te doen. Wanneer het advies met een bepaalde nuance en zelfbewustzijn wordt gegeven als “ik vond dit fijn toen ik dit meemaakte” of “je hoeft hier niets mee hoor, maar misschien is het prettig als..” of “je mag het lekker negeren, maar dit hielp mij.. ” .
Het advies zelf, laat ik eigenlijk altijd achterwege.
Noem het mierenneukerij, noem het gedoe, ik noem het een bepaalde vorm van zelfbewustzijn en inlevingsvermogen die verder rijkt dan je eigen realiteit.
Zo, dat was blijkbaar wat er nog vast zat in mijn vingers en nu op het scherm is verschenen! Ik ben benieuwd hoe jij dit ziet? Hoe kijk jij naar adviezen van mensen? Maakt het nog uit van wie ze afkomstig zijn?
2 comments
Mierenneukerij, een heerlijk woord vind het altijd! Ben alleen nogal een ‘beelddenker’..! Whaa! 😬
Helemaal eens met je artikel. En wat ik soms dan ook heb, zulke adviezen kunnen je ‘beroven’ van een persoonlijke ontwikkel/leer ervaring. Want; er is iets of je gaat iets doen en je doet dat op jouw manier, ondanks de ongevraagde en totaal verschillende adviezen van anderen. Het gaat fout (leermoment!) en je valt behoorlijk op je bek. En dan krijg je ‘Had je nou maar naar mij geluisterd..’ Ja, misschien was het dan anders gegaan maar ik had ook dan op m’n bek kunnen gaan. Hoe dan ook (‘goede’ of ‘foute’ afloop) zou ik altijd gedacht hebben ‘Wat als ik MIJN gevoel en advies aan mezelf had gevolgd?’. Op je bek gaan en fouten maken is, vind ik, soms best heel fijn. Het hoort erbij en persoonlijk leer ik er veel meer van, dan wanneer ik zonder echt nadenken doe wat een ander zou doen. Want ik ben nou eenmaal mijn eigen, niet perfecte zelf!
Hoi Teni,
Wijze woorden weer!
Het is voor veel mensen erg moeilijk om te luisteren, heb ik gemerkt. Om gewoon te luisteren zónder goede (of slechte!) adviezen, hoe goed bedoeld ook. Vaak zijn het clichés, die soms zelfs voelen als ‘dan zijn we daar ook weer af’.
Naar mijn idee zijn goed bedoelde adviezen vaak ook een ontwijken om bij de andere persoon in zijn/haar moeite, verdriet, duisternis te zijn. De ander ‘moet’ blij en gelukkig zijn. Dat kan dan voelen als: ‘Volg mijn advies nu maar op, dan komt het wel goed. En als je het niet doet, dan…. (ben je eigenwijs, is het je eigen schuld dat het niet opschiet oid). Kan zó hard overkomen!
Anderzijds: soms kan een advies wel degelijk helpen om iets van een andere kant te bekijken en kan het een nieuw perspectief bieden. Het maakt dan, zoals jij ook schrijft, wel uit hóe iets wordt gezegd.
En wie het zegt. Sommige mensen mogen meer zeggen dan anderen….