Geen zielige mensen en geen cultuurshock in India?

Ik ben weer op Nederlandse bodem vol inspiratie om met jullie te delen. Uitgerust ben ik zeker niet, dat waar de reis in eerste instantie leek op een wellness en yoga reis is het vooral heel erg hectisch geweest met een gemiddelde nachtrust van 4-5 uur. Ik overdrijf niet. We hebben in zo’n 7 verschillende hotels gezeten in 10 dagen met 2 binnenlandse vluchten en lange busreizen (4 tot 8 uur durend). Ik moet juist bijkomen en bijslapen! Maar desalniettemin wel vol energie om mijn geschreven stukken met jullie te delen.

Als start van deze stukken wil ik jullie vertellen over de cultuurshock die ik niet voelde. Iets waar veel mensen me voor ‘waarschuwden’ van te voren. Hoe dat zo kwam? Waarom geen cultuurshock? En waarom vond ik de mensen vooral niet zielig? 

Veel mensen zeiden van te voren tegen me: “Je gaat echt een cultuurshock meemaken”, wees je daar bewust van. Nu snap ik dat veel mensen dit zeggen vanuit het perspectief van het leven in Nederland. Maar wat misschien vergeten wordt is dat ik in mijn leven vóór mijn blog veel heb gereisd, gebackpacked, zelf uit Iran kom (Islamitisch land) waar ze een hele andere cultuur hebben, ik Armeense ben (streng orthodox christelijk land) wat ook weer een compleet andere cultuur heeft, plus zelf vier jaar in verschillende asielzoekerscentra heb gezeten en naar mijn mening wel een algemeen beeld van de wereld heb gevormd door het vele reizen / beleven van verschillende culturen.

Allemaal niets vergeleken met wat ik in India zie. Dat begrijp ik héél goed. Dit is een compleet ander level. Ik bedoel dit ook niet opscheppend, totaal niet, er is ongelooflijk veel dat ik niet heb gezien en niet weet. Maar ik bedoel dit vanuit het oogpunt dat ik denk dat ik aardig kan relativeren en niet als een soort naïef meisje naar de wereld kijk:

“Wow, ze doen hier allemaal rare dansjes en maken er gekke geluiden bij” of “Ze eten hier zo raar en met hun handen, brrr”.

Ik vind mezelf vrij flexibel en begrijp dat je omgeving invloed heeft op wat jij normaal vindt. Ik vind het vooral raar dat mensen uit het westen doen alsof alles in het westen de normale standaard is en alles daarbuiten gek, of raar is. Alles is afhankelijk van wat je gewend bent en als mens zijn we bizar flexibel als het aankomt op het normaal of abnormaal vinden van iets wat onze omgeving ook zo vindt.

Nu weet ik niet helemaal hoe een cultuurshock moet voelen, maar voor mijn gevoel heb ik dat niet ervaren. Ik zie namelijk herkenbare dingen uit het plattelandsleven in Iran, ik zie herkenbare dingen uit het stadsleven in Iran, ik zie herkenbare dingen vanuit de Armeense cultuur, ik zie herkenbare dingen van de culturen waarmee ik in het asielzoekerscentrum heb gezeten maar bovenal zie ik mensen. Mensen die in de kern precies hetzelfde zijn als ik, maar volgens welk lot dan ook, in dit deel van de wereld zijn geboren. Ik voel geen shock.

Zielig is niet het juiste woord

Maakt dat van mij een slechter mens als ik niet in shock ben? Als ik geen cultuurshock ervaar? Als ik het op een bepaald level misschien wel zielig wil vinden maar dit niet vind. Weet je waarom niet? Omdat zielig niet het juiste woord is dat beschrijft wat ik voel. Zielig zou ik beschrijven als iemand, die in vergelijking met zijn omgeving de pechvogel is. Zielig zou ik het vinden als een groepje vrienden van hun laatste centen bananen zijn gaan halen en één jongen onderweg zijn banaan in het water laat vallen. Dat vind ik zielig voor die ene jongen. Ik vind de mensen in India niet zielig, ik denk dat het ook iets kleinerends is om de ander op zo’n level zielig te vinden. Op het level van:

“Als jullie eens wisten wat wij in Nederland allemaal hebben.. Ja, ik vind jullie echt zielig omdat jullie dat niet hebben”

Ik voel iets overkoepelends dat niets te maken heeft met zieligheid. Ik geloof zeker dat deze mensen wel weten dat zij het niet goed hebben en dat er veel meer is in de wereld en zij de ongelukkige zijn met zo weinig. Maar het is ook weer menselijk om het beste te maken met wat je hebt. Wij, in het westen, weten vooral beter en dat zorgt ervoor dat wij hen zielig gaan vinden.

Het beste maken met weinig is wat ik vooral terug zie in India. Mensen gaan creatief om met het maken van stoelen, slaapplekken maar ook het speelgoed waar de kinderen mee spelen is creatief in elkaar gezet van allerlei restafval. Het is juist prachtig om te zien hoe creatief wij mensen eigenlijk zijn en hoe in staat we zijn toch iets te maken van zo weinig dat we misschien hebben. Dat geeft hoop. Voor iedereen op deze aarde, waar je je ook bevindt. Als déze mensen dit kunnen, dan hebben wij al helemaal niets om over te zeuren.

Over zeuren gesproken..

Ook een gevoel dat terug komt. Natuurlijk zeuren we om onbelangrijke dingen in Nederland als je dit naast het leven in India plaatst en het is heel goed om je hier bewust van te zijn. Om te weten hoe het anders kan zijn waardoor je op de juiste momenten kunt relativeren. Wat ik net vertelde over de mogelijkheid van mensen om zich aan te passen op de omgeving komt ook terug vanuit de omgekeerde kant: het aanpassen aan ‘luxe’. Je standaarden veranderen naar je omgeving, dat is logisch en dat is menselijk. Dus als wij zeuren omdat er een scheurtje zit in een topje dat we net hebben gekocht is dat iets wat ‘logisch’ is gezien onze normaalwaarden. Onze standaarden.

Het heeft geen zin om altijd alles te vergelijken met mensen die het slechter hebben, die zijn er namelijk altijd. En ook zij zeuren wel eens, maar dan om andere dingen. Op menselijk niveau zijn we gelijke van elkaar, niet beter of minder door de spullen die we wel en niet hebben. Het is belangrijk om daadwerkelijk, op een dieper level te kunnen begrijpen wat we hebben in Nederland en hier dankbaar voor te zijn.

Het overkoepelende dat ik voel is dat ik me afvraag hoe de wereld zo scheef verdeeld is gekomen. Hoe het toch kan dat er in zoveel delen van de wereld zoveel armoede is en in zo’n klein gedeelte van de wereld het compleet anders is qua standaard. Dit is een vraagstuk waar heel veel mensen zich mee bezig houden en voor inzetten waar ik diep respect voor heb.

Want echt, wij, in Nederland, bevinden zich in dat kleine deel dat het écht waanzinnig goed heeft. Als ik naar mijn eigen leven kijk dan word ik overspoeld met gevoelens van dankbaarheid. Als we het rijtje even afgaan:

Een dak boven mijn hoofd;
Een koelkast die gevuld is;
Een televisie;
Een studie die ik heb gedaan.

Dan wordt al een heel groot gedeelte van de wereld geschrapt. Vervolgens ga ik door:

De vrijheid om mijn mening te uiten;
De vrijheid om als vrouw te doen wat ik wil;
De vrijheid om zelf te bepalen met wie ik wil daten/zijn/trouwen.

Dan worden er van dat overgebleven stuk ook weer delen geschrapt. Ik ga nog eens door:

Geld om me in de basis te voorzien van gemakken (wc papier, schoonmaakmiddel);
Geld om leuke dingen te doen naast de ‘noodzakelijke’ uitgaven.

Tja, besef je hoe dankbaar je mag zijn als je de bovenstaande punten allemaal hebt in je leven? Ik ben een ongelooflijk dankbaar mens. Dat besef van dankbaarheid krijgt steeds meer diepte wanneer ik in India ben. Ik hoop dat je begrijpt dat ik niet door India ben gegaan met een soort vergelijkend oog waardoor ik alles alleen maar betrek op mijn eigen leven en daardoor me ‘weer beter voel over mijn leven’. Zoals je soms de ellende van de ander aanhoort en beseft dat je het zelf eigenlijk zo slecht nog niet hebt.

Nee.

Ik hoop dat je begrijpt dat ik hier niet met een oplossing kom om de wereld in één keer te verbeteren en deze scheve verhouding recht te trekken. Maar dat ik door deze post vooral het bewustzijn met jullie wil delen over het huidige leven dat je nu hebt. Misschien valt er een last van je schouders of zijn er kleine zorgen die eigenlijk niet zo belangrijk waren als je je even verplaatst in een mens op een ander deel van de wereld, na het lezen van dit artikel. Ik heb nog zoveel meer om met jullie te delen, maar het besef van dankbaarheid vond ik het belangrijkste om mee te beginnen.

<3