Het gevaar van te hard zijn voor jezelf

Ik had nooit gedacht dat ik hier een artikel aan zou wijden. Maar ik kan niet anders dan toegeven dat ik al een hele tijd naar de verkeerde innerlijke stem aan het luisteren ben. De stem die constant te hard is voor mezelf. En dat bedoel ik in dit geval dus niet over eten, sporten en afvallen, maar vooral op werkvlak. Ja, zoals ik eerder beschreef staat mijn leven niet meer in het teken van afvallen en heb ik veel meer dingen waar ik me op wil focussen die mijn aandacht hebben.

Zo ook mijn werk en mijn carrière. En in dat opzicht, is het de verkeerde stem waar ik dacht dat ik naar moest luisteren.. 

De stem die me vertelde om op te staan in de vroege uurtjes omdat ik dan zogenaamd harder leek te werken, of aan mezelf kon bewijzen dat ik hier zoveel voor over had. De stem die me vertelde dat ik constant alles moest aangrijpen wat zich buiten mijn comfortzone bevond. Het lijkt nu alsof ik deze stem ineens stom vind terwijl het me zover heeft gebracht, maar ik ben in de afgelopen maanden een belangrijk aspect vergeten waardoor ik ben gaan beseffen dat er twee stemmen zijn. Deze twee ben ik met elkaar gaan verwarren.

Ik dacht dat elk moment dat ik niet besteedde aan mijn passie of aan een project waarmee ik bezig was, een indicatie was van dat ik er niet volledig voor wilde gaan. Blijkbaar.

Anders was ik nu niet op dit feestje. – Dacht ik.

Op een gegeven moment ben ik die stem irritant gaan vinden. Omdat ik de passie niet meer kon vinden in het werk dat ik dagelijks deed en nu weet ik waar dit door komt: ik ben te hard voor mezelf.

En dat bedoel ik niet in de daadwerkelijke acties, want ik beantwoord mijn mails wel eens laat (of heel laat), ik sla het sporten wel eens over (of een week), ik bestel wel eens eten in plaats van zelf te koken of ik ga niet naar dat event waarvan ik wéét dat het misschien wel belangrijk is.

Kijk, het zijn niet de acties die het geheel erg maken, het is de manier waarop ik tegen mezelf praat. Ik word boos, ik vind dat ik harder mijn best moet doen, ik besluit (vanuit een boze staat) dat ik het de volgende keer beter moet aanpakken.

En omdat ik dit uit een boze staat doe, gebeurt er de volgende keer niks omdat ik het helemaal niet leuk vind dat ik dit ineens zo nodig moet van mezelf.

HOEZO, ik moet nu eigenlijk die 15 mails beantwoorden? NEE! IK WIL NIET! IK WIL NIET! IK WIL NIET!

En zo krijg ik een afkeer voor het werk dat me ooit deze vrijheid en dit geweldige leven heeft gebracht. Ik schreef ooit een artikel waar ik een kijkje gaf in mijn dagboeken en daar een opvallende conclusie uit trok:

De momenten waar ik geen gram afviel en eigenlijk alleen maar zwaarder werd, waren de momenten dat ik het hardste tegen mezelf sprak:

“Kom met je luie reet van die bank af tuthola!” – Schreef ik.

Zie hier:

En de momenten waar het wél goed ging met afvallen waren het teksten die er als volgt uitzagen:

Ik heb vanochtend wel echt veel gegeten, eigenlijk meer dan ik nodig had want ik zat al wel vol na dat eerste broodje. Maarja, blijkbaar had ik dat nodig, morgen een nieuwe dag. Anyway, vanmiddag had ik een interessant gesprek met die en die..

Zie hier:

Een vette eye-opener op het gebied van de invloed van je mentale staat op je daadwerkelijke handelingen in de fysieke wereld. En zo is het nu ook, maar dan vooral met werk en alle activiteiten eromheen. Dan vind ik dat ik harder moet werken, maar in plaats van het uit een positieve staat te brengen, doe ik het uit boosheid en angst. Boosheid omdat ik mezelf lui vind (terwijl ik misschien wel moe ben), angst omdat ik de vrijheid wil behouden en bang ben dat dit misschien te mooi is om waar te zijn en het op een gegeven moment ophoudt?

Ik werk helemaal niet zo hard als dat ik kan werken

Dus wanneer ik zeg “Ik ben te hard voor mezelf” is dit geen aanstellerige manier om aandacht te vragen en aan te geven dat ik zo hard werk. Nee, integendeel. Ik werk de afgelopen tijd lang niet zo hard als dat ik kan werken, maar ik motiveer mezelf dan ook niet echt positief. Het is een wisselwerking. Herkenbaar?

Dus hoe ga ik hier dan uit komen? Hoe switch ik met mijn gedachtes weer naar de positieve stimulatie zodat ik én harder/efficiënter ga werken, maar dit zo uit een positieve staat doe waardoor ik mezelf van tijd tot tijd ook ‘welverdiende’ rust gun.

Hetzelfde als met eten; de welverdiende maaltijd die niet helemaal ‘gezond’ was. Maar waarna je wel weer positief tegenover jezelf praat en de draad weer oppakt: “Ik had het blijkbaar nodig, morgen weer een dag!” – die mentaliteit.

Jezelf met respect en ‘vriendelijkheid’ behandelen is geen vorm van luiheid

Het herkennen van je tekortkomingen en deze met een vriendelijkheid tegemoet komen, zoals je zou doen bij een goede vriend, je partner of je ouders (even het ideale scenario), maakt deel uit van het menselijk leven. Ha, klinkt dat even gek, zei ik dat nou echt? 

Ik ben erachter gekomen dat dit cruciaal is om verder te komen in het leven. Grappig hoe er zoveel ‘levenslessen’ te leren zijn uit alleen maar de denkwijze die ook gepaard gaat bij het afvallen.

Het komt namelijk allemaal op hetzelfde neer: leefstijlwijzigingen vergen wijzigingen in je hersenen. Je gewoontes je handelingen dienen aangepakt te worden en deze worden aangestuurd door de stem die je gebruikt tegenover jezelf. Dan is het dus ook meer dan logisch dat de manier waarop je deze stem gebruikt van invloed is op je handelingen, je gewoontes en dan dus ook je leefstijlwijziging die je door wilt voeren. Bedenk je eens, wat wil je?

• Efficiënter werken?
• Een eigen bedrijf starten?
• Afvallen?
• Fitter worden?
• Een nieuw project starten?
• Je huis schoner houden?

Het kunnen hele simpele dingen zijn, het kunnen hele ingewikkelde dingen zijn. Hoe je jezelf toespreekt in je hoofd is de tweede belangrijke stap. Wat de eerste belangrijke stap is? Bewust worden van de huidige stem. Sta eens stil bij de eerst volgende keer dat je gefrustreerd raakt, is het iets dat je zelf hebt veroorzaakt? Heb je de afwas lang laten staan en baal je van de rommel? Had je voorgenomen je mails te beantwoorden en zie je na twee dagen een enorme berg aan e-mails staan waar je echt niet aan wilt beginnen? Wilde je gaan sporten maar ben je toch niet gegaan? Of ben je wél gegaan maar vond je achteraf dat je harder je best had moeten doen?

Dit zijn allemaal ‘frustratie’ momenten die je kunt gebruiken om eens na te gaan hoe je tegenover jezelf praat. Let wel, er is een verschil in alles goedpraten en met excuusjes komen in tegenstelling tot wat ik hierboven beschrijf.

Ik heb het NIET over dat je altijd maar de makkelijke weg moet kiezen , de comfortabele weg en jezelf moet laten gaan in de luiheid. Absoluut niet. Niet als je dingen wilt bereiken. Jezelf verwennen en af en toe niks doen horen er zeker bij, maar word niet boos op jezelf. Dat is de uiteindelijke boodschap.

Er is een onderzoek (1) hierover gedaan met honderden studenten die een slecht rapportcijfer kregen. Opvallend was dat de studenten die meer ‘self compassion’ hadden, meer geïnteresseerd waren in het zoeken van manieren om te leren en beter te worden in plaats van de andere studenten die boos waren op henzelf. De boze studenten bleven heel lang hangen in de negatieve gevoelens en vergeleken zichzelf constant met de anderen die het beter hadden gedaan. Ook zochten ze naar manieren om zichzelf af te leiden van de slechte cijfers in plaats van bewust te erkennen dat het een slecht cijfer was en bedenken hoe ze zichzelf konden verbeteren.

Een ander onderzoek (2) laat zelfs zien dat een vriendelijke benadering richting jezelf (de weer zogeheten ‘selfcompassion’) zelfs de processen in je lichaam kan veranderen tegenover stress. Dit onderzoek stak als volgt in elkaar: De mensen die deelnamen aan het onderzoek werden van te voren op allerlei manieren getest en onderzocht om te achterhalen hoe ze psychologisch in elkaar staken; hoe ze dus ook tegenover zichzelf praatten. Vervolgens werden deze mensen verrast met de opdracht dat ze voor een groot publiek moesten spreken of een openbare wiskunde test moesten afleggen zodat ze een vorm van stress zouden ervaren. Hun bloedwaardes werden gemeten om te kijken of er een ‘stress opvlamming’ te zien was. Het interessante was dat de mensen die meer ‘self compassion’ hadden, een lagere stress respons hadden voor een kortere tijd!

Als je instinctief negatief en boos reageert op ‘faalmomenten’ van jezelf, dan is het interessant om hier eens bewust van te worden en eventueel te veranderen. Want ja, het is een vaardigheid en deze kun je trainen volgens dit onderzoek (1) !

Dus de eerst volgende keer dat je je in een situatie bevindt waarbij je uit wilt halen naar jezelf, bedenk je eens wat je tegen een goede vriend zou zeggen? Herinner hem aan al het succes dat hij al voor elkaar heeft gekregen, hoe iedereen wel eens een misstap maakt en dat de situatie eigenlijk iets moois is om van te leren en te ontwikkelen. En dit is ook precies hoe je tegenover jezelf zou moeten spreken!