Ik bid dat je het in je hart wist

 

Ik kan nog steeds niet bevatten wat er is gebeurd het afgelopen jaar.

De afgelopen maanden.

De afgelopen week.

 

Ik staar naar mijn scherm en twijfel tig keer of ik dit van me af moet schrijven of juist privé moet houden.

Ik wil dat je weet wat je voor me betekent. Wat je voor me hebt betekend.

 

Ik wil roepen, ik wil schreeuwen, ik wil dat iedereen het weet.

En tegelijkertijd word ik overspoeld met een schuldgevoel.

 

Waarom heb ik dat niet gedaan toen je er nog was?

Waarom heb ik je niet laten weten dat je mijn held was.

Dat je mijn leven hebt veranderd.

 

Zonder jou, had ik dit leven niet.

Zonder jou, had mijn moeder dit leven niet.

Zonder jou, had mijn broer dit leven niet.

 

En toch voelde ik me bezwaard om je dit te laten weten, toen je er nog was.

 

Ik bid dat je dit in je hart wist.

Ik bid dat je misschien even mee kon kijken hier op aarde.

Ik bid dat je kunt zien wat je met zoveel mensen hun leven hebt gedaan.

Ik bid dat je voelt hoe waardevol je leven is geweest, voor zoveel mensen.

Ik bid dat je het in je hart wist.

 

Als een broer voor mijn moeder, als een vader voor mij.

In een land waar we de taal niet van spraken en geen zekerheid hadden.

Was je er voor ons. Dag en nacht. Je was er voor ons.

 

Jij zag ons. Jij zag mij.

Je riep mijn naam als je me zag en bestormde me met een enorme knuffel.

Ik was trots om je te kennen.

Ik bleef in je armen en hoopte dat anderen konden zien hoe geliefd ik was.

“Kijk, deze grote sterke man, houdt van mij.”

Hij houdt van mij!!

 

Het maakte niet uit dat we in een asielzoekerscentrum woonden.

Het maakte niet uit waar we vandaan kwamen.

Je behandelde ons als gelijken.

Iets wat we niet als vanzelfsprekend ervoeren in die tijd.

 

We werden uitgeprocedeerd. We mochten niet blijven in Nederland.

We gingen in hoger beroep en wéér, werden we uitgeprocedeerd.

 

Je liet het er niet bij zitten.

Je kende een advocaat die de waarheid naar boven moest halen in de rechtbank.

Maar deze advocaat was duur.

Zo duur, dat wij hem niet konden betalen met het geld dat we mee hadden genomen uit Iran.

 

Je begon een actie.

Een actie om de kerk aan te sporen geld in te zamelen voor deze advocaat.

En dat deed de kerk, gulden na gulden werd ingezameld.

 

Dat laat zien hoeveel vertrouwen mensen in je hadden.

Dat laat zien hoe puur je hart was.

 

Je ging mee naar elke afspraak samen met mijn moeder.

Van Haarlem naar Leiden en weer terug.

Keer op keer.

 

En wanneer er weer een brief op de mat lag van de advocaat waar mijn moeder niets van begreep,

Belde ze je op en was je er binnen 10 minuten.

Zonder uitzondering.

Je was er.

Altijd.

 

Nu ben je er niet meer en het voelt alsof er een stuk uit mijn hart is gerukt.

Een stuk waarvan ik niet had gedacht dat het zo diep zat.

 

Met elke fietstocht die ik maak,

Met elke tram die ik pak,

Met elke yogales in de avond die ik in mn eentje volg,

Is daar het besef dat ik deze ongekende vrijheid als vrouw niet had gehad,

Als jij niet voor ons had gevochten.

 

De leegte in mijn hart zal altijd blijven en de pijn neem ik voor lief.

Omdat deze laat zien hoeveel je voor me hebt betekent mijn hele leven.

 

Maar nu ben je er niet meer.

Nu kan ik je niet meer knuffelen.

Nu kan ik je niet meer vertellen dat je,

In dit toen nog vreemde land

Mijn eerste gevoel van thuis was.

 

Lieve ome Kees,

Je was mijn vader, in Nederland.

Je was mijn hoop, mijn held en mijn thuis.

 

In mijn hart draag ik je altijd bij me,

Dat plekje is voor eeuwig van jou.

Zo maakt het niet uit waar ik ook ben ter wereld,

In mijn hart, bij jou, vind ik dat plekje thuis.

 

Had ik je dit allemaal maar allang verteld.

Had ik je dit allemaal maar allang duidelijk gemaakt.

Dat wat je voor me betekende onbeschrijfelijk is.

Je was een ware engel op aarde.

 

Lieve ome Kees,

Ik bid dat je het in je hart wist.

 

BewarenBewaren

BewarenBewaren