Ik wilde dit nooit toegeven, maar ik ben verstrengeld geraakt in reality televisie. En geloof me, ik heb mijn nodige portie Keeping Up With The Kardashians gehad en heb het een plek gegeven. Als in: het voegt niets toe aan mijn leven als ik het kijk. Het is makkelijk vermaak, het inspireert me niet, het maakt me niet een ‘beter mens’.

Maar ik heb iets gerealiseerd: Dat je niet altijd maar ‘een beter mens’ hoeft te worden van alles wat je consumeert, als je  maar bewust van bent hoeveel uur het van je brein in beslag neemt.

Ik weet eerlijk gezegd ook niet wat het moment was dat ik tóch besloot het eerste seizoen van The Real Housewives of Beverly Hills aan te klikken op Netflix, maar ik weet wel héél goed dat toen ik het aanklikte, ik dacht:

“Ga je echt dit pad nu bewandelen, Teni? .. Daar gaan we dan”

Ik oordeelde stiekem toch een beetje over mezelf, maar liet het toch toe. Dit is wat er gebeurde.

Laat ik het opbiechten: ik heb inmiddels een abonnement bij Hayu. en ben in seizoen 5 beland.

En of ik het nou goed praat naar mijzelf toe, of dat dit oprechte redenen zijn dat ik het blijf kijken – Joost mag het weten. Maar ik deel het graag met jullie! Neem dit artikel alsjeblieft niet te serieus, het is met een enorme knipoog geschreven en misschien wel herkenbaar voor je: dat je een programma kijkt wat je eigenlijk niet vindt kunnen van jezelf, maar er stiekem toch echt plezier uit haalt. It’s all good! En natuurlijk weet ik, reality tv is grotendeels in scene gezet en gescript 😉

1. Er zijn grotere problemen dan die ik heb

Het eerste wat het me doet realiseren is hoe groot de problemen van sommige van deze vrouwen zijn. Hoe luxe het leven ook is, als er problemen zijn met gezondheid, mishandeling, rechtszaken en veel meer dan realiseer ik me maar weer dat er een hele wereld buiten mijn cocon gaande is. Het klinkt stom, omdat je nooit je eigen leven moet vergelijken met die van een ander om je er beter door te voelen – maar wat het wél doet is dat het een extra moment van dankbaarheid creëert voor mijn eigen leven.

2. Ik blijf maar kijken in de hoop dat ze dichter tot elkaar komen

Er is een hoop drama en ruzie, ik haat die stukken omdat er zoveel misgaat in de communicatie. Maar ook omdat iedereen andere pijnpunten heeft en op elkaar afreageert. Ik snak echt naar de momenten dat ze hun kwetsbaarheid tonen aan elkaar  en vervolgens nader tot elkaar komen.

Helaas komen die momenten echt te weinig voor. Ik merk dat tijdens de ruzies ik er zó graag tussen wil springen om de boel te redden en blijf kijken in de hoop dat er een oplossing komt. Dat is misschien wel één van de redenen dat ik er helemaal in op ga en het zo verslavend is. ALS ze nou eens realiseren wat hun eigen pijnpunten zijn en dit kwetsbaar en eerlijk met elkaar delen, zullen ze nader tot elkaar komen! Maar ze blijven vaker ruziën dan tot elkaar komen.

3. De realisatie dat we elkaar als vrouwen ECHT MOETEN ondersteunen

Als deze vrouwen die in de 40, 50 en 60 elkaar soms zo naar en gemeen behandelen realiseer ik me maar weer dat er écht werk aan de winkel is. Stop met de vergelijkingen, stop met anderen naar beneden halen wat betreft uiterlijk, geld, succes of gewoon omdat de ander anders is dan jij.

Ondersteun elkaar! Er gaat zoveel energie en brein capaciteit verloren aan ruzie maken en drama creëeren. Dit soort programma’s houden het misschien ook juist in stand, maar ik hoop ergens dat als we dit zien we realiseren dat er werk aan de winkel is.

Ik begrijp ook dat als jonge meiden dit kijken juist denken dat dit normaal is en dat vrouwen dus blijkbaar zo met elkaar omgaan of horen om te gaan. Het normaliseert drama en kattige ruzies terwijl het zo’n kans heeft om het tegenovergestelde te laten zien.

Terwijl ik dit schrijf vraag ik me ineens weer af waarom ik het kijk. Hiermee rol ik in het laatste punt:

4. Ik vergeet even mijn eigen shit

Tja, stom maar waar. Ik moet zeggen dat er momenten zijn geweest dat het heel fijn was om even niet aan mijn eigen problemen en shit te denken. Verstand op nul en even dat rotgevoel uit mijn lichaam door afleiding te zoeken in The Real Housewives of Beverly Hills. Ik weet dat het geen goede oplossing is voor op lang termijn, maar zo is het ook met eten: af en toe mag ik wat lekkers. En dan is deze reality serie dan maar even mijn lekkers.

Het heeft me in ieder geval de afgelopen week geholpen om wat enorme rotgevoelens even opzij te zetten om er op een ander moment weer mee te dealen.

Het is zo tegenstrijdig!

Zoals je leest is het enorm tegenstrijdig en misschien daarom zo ‘verslavend’. Heb jij ook zoiets met een televisie programma of serie? Ik hoor altijd ontzettend veel over Love Island (de Britse versie) en kan me voorstellen dat het soortgelijke gevoelens oproept. Entertainment, even je problemen vergeten, opgaan in andermans leven en er toch weer wat lessen uit oppikken misschien?

Heb jij een sterke mening over reality tv? Kijk je zelf iets graag?

 

 

Foto’s: TOMMY GARCIA/BRAVO,