“Door pijn groei je”
Gaat er wel twintig keer op een dag door mijn hoofd: “Ga naar de pijn Teni, dit is een leerproces”.
Maar wat moet ik hieruit halen? Wat moet ik leren? Waar is deze pijn toch voor?”
Ik wéét inmiddels dat mensen vooral groeien van moeilijke situaties en deze situatie is voor mij, zonder twijfel, een moeilijke. Op zijn zachtst gezegd.
Dus vraag ik mijzelf constant af wat de les is, wat ik hieruit moet leren en hoe ik het toch een plekje geef. Als Oprah zegt dat je de les moet zien te vinden in elke situatie, dan luister ik zonder twijfel naar Oprah. Maar Oprah heeft niet het antwoord op deze vraag, ze vertelt me alleen dat er een les is. Ik geloof haar, dus ik zoek.
Pijn is de geforceerde lach op je gezicht, de zware zucht die al heel lang vastzat in je lijf en het gevoel dat je geïsoleerd bent van de rest van de wereld. Niemand kan je pijn raken. Het is zo sterk dat het enige dat je gaat redden is je overgeven aan de pijn om het te confronteren.
Je andere emoties worden even gepauzeerd en als je niet besluit naar de pijn toe te gaan, ga je het ontwijken en jezelf afleiden tot er weer zo’n situatie voordoet en je uit paniek om je heen begint te slaan. Dit kan in de vorm van een verbale aanval, een boze uiting, een onredelijke opmerking of iets anders.
Dit zijn mijn gedachtes over pijn, ik ben natuurlijk geen psycholoog of expert. Dit is mijn beleving:
De pijn herinnert je eraan dat het echt was
Dat is wat pijn doet, het herinnert je aan de gebeurtenis en laat je zien dat het echt was, dat het schadelijk was en dat je nooit meer zo’n situatie wilt meemaken. Je hebt twee keuzes als je het mij vraagt:
- Naar de pijn gaan, het toelaten en er iets uit leren.
- De pijn ontwijken, afleiding zoeken en je leven leiden met steeds meer triggers en copingmechanismen die niet gezond zijn.
De pijn heeft zijn moment in de spotlight nodig. Het wil de aandacht en het zal de aandacht krijgen.
Want hoe dan ook, heeft de pijn iets achtergelaten. Het is aan jou om te kiezen. Ik herken soms de pijn in mensen die ontweken wordt, misschien herken jij die ook wel;
Mensen die gekwetst zijn in de liefde bijvoorbeeld en nooit meer liefde durven toe te laten. Mensen die een relatie al saboteren nog voor de ander hen eventueel pijn kan doen. Ze gaan niet naar de kwetsbaarheid, ze ontwijken de pijn en daarmee ook de les en mogelijkheid om sterker te worden. Naar de pijn toe gaan zal je laten groeien en potentieel je leven daarna mooier maken omdat je sterker wordt.
Wens dus niet om minder pijn in je leven, maar om sterker te zijn om het aan te kunnen.
In het voorbeeld over de relatie: Je stapt liever uit de relatie nog voordat het waanzinnig mooi kan worden, omdat je niet naar je eigen pijn wilt gaan.
En zo zie ik het ook in het leven, met elk soort pijn. Ga je er naartoe? Met de mogelijkheid tot een mooier leven. Of negeer je het? Met de mogelijkheid tot een leven met afleiding van de pijn.
De kleine dingen
Terwijl ik dit schrijf probeer ik me bewust te zijn van de pijn die ik voel, inmiddels fysiek in mijn borst, terwijl er niets fysieks is gebeurd (ik heb niets gestoten ofzo). Ik realiseer me dat er zoveel prachtige dingen zijn in mijn leven waar ik heel graag meer tijd een aandacht voor wil hebben en ik dit hiervoor misschien voor lief nam. Soms kom je in een modus in het leven, dat je sommige mooie dingen niet echt meer ziet of waardeert, tot je een klap krijgt, vanuit welke richting dan ook en je op zoek gaat naar manieren om je beter te voelen. Gezonde manieren om ermee te dealen en opnieuw het prachtige in het leven te zien.
Ik kom dan heel snel uit bij een aantal essentiële punten: mijn moeder, mijn vriend, mijn vriendinnen, mijn creativiteit, mijn schrijven, mijn sport, mijn ochtendroutine en de extra focus op de kleine dingen.
Nooit waren de kleine dingen zó belangrijk om door de pijn heen te werken dan wanneer je het voelt.
De les & mijn leerproces
De les is me nog niet helemaal duidelijk, maar ergens weet ik wel heel goed waar ik aan moet werken. Dat zijn de dingen die voor jullie geen geheim zijn – ik schrijf al jaren over deze punten. Elk jaar komt er weer “ik wil meer schijt hebben” of “ik wil mezelf niet meer zo verantwoorden, geen disclaimers meer, leven voor mijzelf etc.” Deze punten komen zachtjes terug in de pijn maar er is meer waaraan gewerkt moet worden.
Als ik nu niet de kans grijp, dan zal zo’n situatie zich nogmaals voordoen totdat ik het leer.
Meestal schrijf ik zo’n artikel pas na enige tijd met ook de eindconclusie: de les die ik leer en de ontwikkeling die ik heb doormaakt. Maar dit is één van de weinige keren dat ik geen slotwoord heb, geen eindconclusie, niet een soort les. Maar wat ik nu wél weet en deel is dat ik wéét dat ik naar de pijn moet en wie weet, zit jij ook wel in zo’n situatie op dit moment en wil je de pijn ontwijken. Wie weet helpt dit artikel bij de realisatie dat ontwijken leidt tot een leven vol afleidingen van de pijn en we er samen heus heen kunnen en het een plek geven.
Hoe ga jij om met pijn?
Kun jij terugkijken op gebeurtenissen in je leven die in het moment vreselijk veel pijn deden maar dat je blij bent dat je erdoorheen gekomen bent als een beter mens? Zijn er leermomenten geweest? Heb je advies? Ik waardeer jullie comments altijd enorm <3 Ook voor de mensen die er zelf op dit moment doorheen gaan en graag even andermans advies willen.
15 comments
Lieve Teni,
Wat naar dat je nu die pijn voelt! Pijn hoort wel bij het leven, maar dat weet jij ook wel.
Wat voor mij ook nog een belangrijk aspect is: erkennen dat je pijn hebt. Dat dat niet gek, zwak of stom is. Zelfcompassie.
En wat ik ook nog bedenk: zoeken naar het waarom, welke les je aan het leren bent, kan zinvol zijn. Maar soms leidt dat zoeken ook af van de pijn. Soms wordt het vanzelf wel duidelijk. Voel die pijn maar, benoem het, wees je bewust van alle emoties en sta ze toe. Wat je erdoor leert, komt vanzelf wel. Misschien jaren later.
Sterkte, liefs!
Heel goed verwoord, had ik echt even nodig op dit moment. Ken goed het gevoel dat het een soort echte druk/pijn kan leveren op je borst. Een naar gevoel en je niet begrijpt waarom je dit overkomt. Ik ga proberen te zoeken naar wat ik hieruit kan leren, want op deze manier had ik er zelf nog niet naar gekeken.
Ik herken het: lessen leren uit pijn, uit moeilijke situaties. Voor mij was zo’n les een burnout. Heel naar toen ik erin zat, maar achteraf ben ik zo dankbaar voor de pijn die ik toen voelde. Het was een verandering van mezelf, m’n mindset, m’n levensinstelling, die ik zo ontzettend hard nodig had.
Sindsdien heb ik vier kernwoorden/korte zinnen in m’n hoofd bij alles dat ik voel. “Voel. Vertel. Laat los. Leef.” Altijd. Altijd voelen en erkennen, altijd erover praten, het dan ook los kunnen laten – de woorden verlaten letterlijk je hoofd door ze te schrijven of uit te spreken, zo ervaar ik het – en dan weer verder met de mooie dingen. Met dankbaar zijn voor de pijn en de ontwikkeling die daaruit voort is gekomen.
Want dat is mijn ervaring: elke pijnlijke gebeurtenis heeft me iets moois gebracht, al vond ik dat soms lastig om in te zien. Maar nu ik durf te zien dat die situaties altijd een stukje groei meebrengen, omarm ik ze ook meer, en laat ik ze toe.
Dankjewel voor je prachtige blog, Teni <3
Heel mooie reactie van jou zeg. Prachtig verwoord. En knap waar je nu staat. 🙏🏻❤️
Pijn toelaten en omarmen wetende dat we weer mogen leren, is een fijnere benadering en geeft meer levenslicht en -lucht dan wegstoppen. Nogmaals, mooie reactie. Krachtig!
Wat een prachtige, kwetsbare blog. Hij raakte me. Dit soort processen zijn voor mij ook zeer herkenbaar. Dank je wel voor het delen <3
Ik weet natuurlijk niet hoe het is voor jou, maar als ik in zo'n soort niemandsland zit, dat ik wel pijn heb, maar nog niet m'n vinger erop kan leggen, dan helpt het mij altijd enorm om te blijven ademen. Om náár de plek te ademen die pijn doet. Heel bewust. En daarmee lijkt er een soort acceptatie van de pijn te komen. En met die acceptatie komt ook de realisatie dat "ook dit gaat voorbij".
Hoe meer ik de pijn vaak wegduw, hoe harder het me op een later moment alsnog treft.
Voor nu – adem in, adem uit – ook dít gaat voorbij <3
Wow, dit heb ik oprecht jaren geleden gelezen en helemaal vergeten. Als een soort dejavu voelt het om je comment te lezen. Ik denk dat het Eckhart Tolle was die het opschreef.
Dankjewel hiervoor Marianne!
Mooie blog Teni!
Ik heb jaren terug pijn gevoelt en hierdoor stond ik er naar mijn gevoel alleen voor. Mijn familie liet me vallen en ik moest wel doorgaan want ik had voor het eerst in mijn leven een keer voor mezelf gekozen, een keer niet doen wat zij van je vragen. Ik was op zoek naar mezelf, gescheiden ouders veroorzaken veel emoties en verdriet bij kinderen. En juist wanneer kinderen volwassen worden ga je op zoek naar jezelf. En heb je vragen waar je jarenlang mee struggle. Waarom is dit gebeurd, hoe is dit zo gebeurd. Je vraagt je af wat wil ik eigenlijk als persoon/kind. Waar heb ik behoefte aan?
De waarheid misschien? 2 kanten van het verhaal?
Het leven is hard als je bloed eigen familie je voorbij lopen alsof je een vreemde voor hen bent. 3 jaar lang heb ik zo geleefd. Emoties kun je niet zomaar verwerken. Het is een proces waar je valt en weer opsta. Jaren later toen ik alles op een rijtje had gezet, ben ik zelf naar mijn familie toe gegaan. Het was genoeg, op het moment dat je aanbelt en voor de deur staat klopt je hart wel tien keer zo snel.
Ondanks dit kleine stuk van me leven ben ik vanaf me 17e leeftijd zo zelfstandig geworden (inmiddels ben ik bijna 32 jaar jong) en heb ik het op mijn manier een plek kunnen geven. Ik zal de pijn NOOIT vergeten, maar ik kan ze het wel vergeven.
Pijn en verdriet verwerk ik met muziek, songteksten schrijven hoe ik me voel op een beat. Ik zing graag en hou van muziek en dans. Verder heb ik een dagboek waar ik alles van me afschrijf. Happy and sad moments.
Liefs
Sha
Hi lieve Teni,
Wat heb je dit mooi verwoord! Ik herken dit ook heel erg. Vaak verkramp en verstijf ik onbewust in mijn lichaam wanneer ik de pijn weer voel. Wat mij dus vaak heel erg helpt is om te gaan liggen, m’n ogen te sluiten en heel m’n lichaam als het ware te verzachten en de pijn ruimte te geven door dit te visualiseren en de plek van de pijn helemaal te voelen. Soms gaat dit redelijk vanzelf, andere keren verstijf ik alsnog. Op zo’n momenten probeer ik mezelf eraan te herinneren dat alles er mag zijn, dat het oké is om deze pijn te voelen en dat het gevoel slechts een bezoeker is die ook uiteindelijk weer weg gaat.
Op zo’n bewuste manier pijn voelen blijft iets geks. Vooral omdat ik vaak het idee heb dat dit niet ‘normaal’ is, als in dat anderen hier niet zo mee bezig zijn. En omdat ik soms ook niet weet wat ik aan het doen ben omdat het zo ontastbaar is. Desondanks ik ben steeds meer bezig met bewuste momenten te nemen om echt te voelen en dit te normaliseren voor mezelf. Want wegstoppen is voor mij niet meer de oplossing.
Dankjewel voor je openheid in deze blog.
Liefs,
Carmen
Je zit in een periode van emotionele pijn en ik voel en leef hierin met je mee. Sowieso en vooral omdat ik weet wat het is wat je nu doormaakt. Ik weet wat het is om die pijn te voelen. Die wil je voor niemand. En zo ik las kennen velen meer deze pijn. Helaas. Of misschien ook niet helaas? Ik las en weet uit eigen ervaring dat uit pijn mooie dingen kunnen komen. Helende lessen geleerd worden. In elk geval vind ik het mooi dat hierover zo gedeeld wordt. Wat kreeg je lieve, mooie en helpende berichten. Kwetsbaarheid en het durven laten zien ervan, is wat ik voel. Wat mooi dat we hier kwetsbaar durven te zijn. Naar onszelf en naar anderen. Kwetsbaar durven zijn is al een deel van de oplossing.
Je pijn en de fase waarin je nu zit, vind ik knap omschreven. Ik vind het echt een kunst als iemand zijn binnenwereld zo helder, duidelijk en goed van opbouw in woorden kan vangen. Ik voelde je pijn en zwaarte toen ik ze las, maar ik voelde ook het gewicht van de enorme gereedschapskist waarover jij beschikt. Erin zit alles wat je kan helpen; wijsheid, zelfkennis, sterke wil, daadkracht, oplossingsgerichtheid en vooral het durven maken van de keuze om niet voor de quick fix te blijven gaan, maar voor een voor jezelf duurzame oplossing…. De keuze om bij jouw waarheid te komen. In jouw gereedschapskist zit alles wat je nodig hebt om die te vinden. En de oplossing zit in jou. Verscholen, bedolven, weggestopt en verfrommeld, maar alles wat jij nodig hebt, zit al in jou. En zoals je jouw oplossing in fases wegstopte door ervaringen in je leven, vergt het tijd en fases om er terug bij uit te komen. Neem die en gun jezelf die alsjeblieft. Je verdient die tijd voor dit grondige onderzoek.
Pijn is lichamelijk gezien een teken aan de wand. Er is iets mis. Zo is dat ook psychisch. Er is iets mis, er loopt iets niet synchroon. Bijv met wat jij wil en wie jij bent en wilt zijn. Als jij je stoot, leer je, ik moet oppassen voor de punt aan mijn bureau. Als jij de drukkende emotionele pijn van nu voelt, weet je, er is iets mis, maar bij welk punt bezeer ik me steeds? Kijk en dat is soms duidelijk, maar veel vaker is het knap lastig zoeken. Maar de les is dat je straks weet waar het punt zit en dan kunt leren hoe om die punt heen te gaan. En dus is het zoeken en op dit punt is het zoeken uitputtend, zwaar, verdrietig, maar ergens zit dat stootpunt en met elk stapje winst kom je er dichterbij. De pijn van nu, is je geluk van straks. Dualiteit…. het verschil tussen geluk en verdriet, licht en donker…. het maakt dat we on top of the world kunnen zijn en ten diepste bedroefd. Beiden zijn ze nodig. Zonder het een niet het ander. Dit hielp mij oa vaak. Deze gedachte. Ik wil hiermee niet je pijn, deze mega knellende pijn, teniet doen. Slecht een handvat, een van de, die ik wil aanreiken om iets vast te kunnen pakken dat lichter voelt dan de zwaarte die je ervaart.
Oké. Ik bezit wat zelfkennis. Dit wordt te lang….. ik durf niet al te veel meer te schrijven. Ik wil nog graag een ding meegeven. Zou je kunnen kijken naar of je misschien pijn hebt overgedragen gekregen? Pijn van anderen geprojecteerd op jou? Dat deed dan niemand expres maar het gebeurt gewoon. Je hebt die pijn aangenomen dan wel overgenomen. Je zou dan kunnen kijken naar hoe je jouw plek weer vindt in de relatie tot diegene van wie je de pijn aannam. Zien wat die pijn is en dat jij dat leed niet hoeft te dragen. Ik moet denken aan je artikel, uh… ‘Ik zie geen kleur’. Pijn van vroeger die door en door evolueert in verschillende generaties.
Doorleef de pijn, blijf ernaartoe gaan, ontvang het als jezelf als klein meisje dat verdriet had, zeg ik mag dit voelen, ik nodig je uit pijn, kom maar en vertel me wat je me wil vertellen,…
I know you have a lot of strength left (Kate Bush, This woman’s work) Deze zin uit haar liedje schoot me ineens te binnen.
Meis, ik stop geloof ik maar… maar niet voor je een dikke knuf te geven, je liefdevol aan te kijken en te zeggen dat de mooie keuze die je voor jezelf maakte, nu pijn geeft, maar straks licht en ruimte voor jou. Ik ben zo trots op jou weet je wat!!
❤️😘❤️
Lieve Teni, ik stuur heel veel knuffels jouw kant op. Ik volg je al heel lang en je bent zo’n mooi mens. Ik wens je alle kracht en liefde toe om er doorheen te komen. Hm mijn vader had vorig jaar terugkerend darmk..bestraling tm dec 2019….mei dit jaar zeiden ze dat het stabiel was en nu heeft hij last v hoesten(bij zijn longen waren de uitzaaiingen)….dus wordt hij onderzocht….en zitten we weer in de achtbaan. Ik begrijp precies die pijn op je borst en dat je soms de dingen die echt tellen voor lief neemt. Ik heb dus veel gehuild…zodat ik vandaag mee kon met me vader naar zijn afspraak en sterk voor hem kon zijn en hem kon laten lachen….Afgelopen weekend veel gehuild, ik heb net een zoontje van 3mnd dus er gingen allerlei gedachtes door me heen….huilen werkt wel een beetje…niet heel bijzonder maar ja…veel liefs, an ❤🤗🤗🤗🤗🤗🤗🤗🤗🤗🤗
Ohhhhh An, wat een lieve reactie dat je zo liefdevol naar mij reageert terwijl ik jou juist een enorme knuffel wil geven. Houd je sterk, maar huil ook als dat nodig is, ik vind het getuige van iets heel bijzonders dat je sterk wilt zijn voor je vader en hem aan het lachen wilt maken. Wat een lieve dochter ben je ❤️ heeeeeel veel knuffels voor jou!!
Ik las onlangs het boek: De keuze Leven in vrijheid van Edith Eva Eger. Wijsheden die je vast herkend.
Dag Teni,
Wat een sterk artikel… Alweer!
Ik herken mezelf in wat je schrijft.
Je voelt dat er iets niet ok is, er zit pijn, je wilt die onderzoeken, je probeert het te voelen en toe te laten – analyseert alles, zoekt dingen op… En toch lijkt of voelt het alsof er iets te ontbreekt, waardoor je niet tot de essentie komt.
Ik ben zelf heel recent met brainspotting in aanraking gekomen. Gaat voorbij het denken en analyseren.
Misschien ook iets voor jou om te onderzoeken? Misschien ook niet…
Iedereen zijn of haar zoektocht is anders…
Dikke knuffel
Lieve Teni,
Weer een treffende blog! Ik heb na 20 jaar goed huwelijk gedwongen moeten afsluiten. Ik hou het op “midlife-crisis” van mijn man als hoofd oorzaak. Volledig onverwacht. Ik heb nog nooit zoveel mentale pijn gevoeld als in die 2 jaren daarna. Onbewust wilde ik ook echt naar mijn pijn toe gaan. Erdoorheen gaan dus. In mijn beroep als coach, spiegel ik veelal mijn coachees, dat weerkaatste zeker in deze tijd. Ik heb er veel van geleerd en kon ook zien waar ik dankbaar voor kon zijn, naast het verdriet. Door de pijn aan te kijken leerde ik om niet verder te kijken dan de dag zelf, en het beste daaruit te halen. En mijn God dat is een uitdaging. Want op mijn moeilijke momenten kan ik weer grijpen naar suikers en verdoof ik het daarmee soms weer. Dat ga is steeds meer herkennen.
Nu lees ik vervolgens een blog van jou en dan raak jij mij weer door jouw kwetsbaarheid. Ik waardeer dit enorm!
Het boek “de kracht van kwetsbaarheid” van brene Brown is een pageturner voor mij geweest en nog steeds.
Wellicht een aanrader als je die nog niet kende!
Wat een mooie reacties op je mooie blog. Je lezers zijn een mooie weerspiegeling van wat jij de wereld instuurt, Teni.
Ik ga niks toevoegen, behalve een enorme knuffel.
Liefs, Siem