Wanneer was de laatste keer dat ik een persoonlijke update gaf in deze vorm? Begin juli als ik me niet vergis in het laatste Foto Dagboek. Het is wat rustiger geweest met het delen van persoonlijke levensupdates, er was wat tijd nodig. Met “er was” bedoel ik eigenlijk “ik had”. Ik had wat tijd nodig om vanonder de dekens te bepalen wat de koers moest gaan zijn als ik eronder vandaan zou komen. Even in de war, even onderuit geschopt, even scherpstellen en weer opstaan.

Na het opstaan zag ik het; een ander huis, een andere stad, iemand anders die bijna 12 uur per dag een klankbord is voor mijn woorden en een hoop zooi en verdriet achter de schermen waar ik je (nu) niet mee zal lastig vallen.

De beweeglijkheid moet iets goeds zijn, leer ik uit alle zelfhulpboeken. En ik geloof ze. Dus houd ik het nog uit. Tijdens het ‘uithouden’ heb ik besloten de rit zo leuk mogelijk te maken, je weet maar nooit waar deze eindigt.

Alleen naar New York

Veel veranderingen achter elkaar en ik besloot er nog eentje bovenop te gooien. Alsof ik nog niet wil aarden in het nieuwe huis, het samenwonen in Amsterdam en besluit in mn eentje naar New York te vliegen over een paar weken.

Nee, niet helemaal. Er is één ding dat ik zeker weet en dat is dat mijn werk vanuit mijn eigen hoofd moet komen. Vaak gebruik ik daar de woorden ‘mijn tenen’ eerder voor, want hoevaak je geïnspireerd bent vs. hoevaak je gewoon tekst en content moet leveren is totaal niet het romantische beeld dat je hebt bij een schrijver/blogger/YouTuber.

Anyhow, alles moet uit mijn bestaan komen en dat vergt soms wat geprikkel van buitenaf. Moeilijke en pijnlijke situaties zijn vaak goede prikkels om om te zetten naar stukken tekst. Daarom is een frustratie of een moeilijke situatie sinds de afgelopen 6,5 jaar erg dubbel. Zolang ik het om heb weten te zetten tot content kan ik in ieder geval het gevoel hebben dat het nut heeft gehad.

Maar soms wil ik ook gewoon de positieve prikkels opzoeken, als ze mij niet vinden. Dan is een reis alleen, zonder enige verplichting het grootste verlangen. Ik besloot me er gewoon aan over te geven en een vlucht te boeken naar New York met helemaal niemand anders dan mezelf en handbagage. Juist ja, als je mij kent dan weet je dat dit een enorme uitdaging gaat worden, want ik kom met een totaalpakket aan camera’s, opladers, laptop en snoeren.

Alleen al het feit dat ik iets heb om naar uit te kijken (mijn moeders advies) geeft elke dag een dromerig gevoel. Ik denk na over de outfits die ik ga dragen in New York, de koffietentjes waar ik langs ga, het park waar ik doorheen ga wandelen helemaal in stilte. Ik hoef niet te reageren of terug te praten. Ik mag stoppen om rond te kijken en uiteindelijk bepalen om toch naar links te gaan in plaats van rechts. Ik kan besluiten om, nadat ik eindelijk de deur uit ben toch even terug te gaan om een ander t-shirt aan te doen of van lippenbalsem te wisselen (ja, echt).

Alleen op reis gaan kent zoveel voordelen en ik was ze bijna vergeten. Sinds ik met deze prachtige baan de mogelijkheid krijg om mee te gaan op persreizen en een vriend heb die ook best reislustig is lijkt het soms overbodig om nog alleen te gaan. Schijn bedriegt natuurlijk. Zolang ik af en toe wat vastgeroeste routines even doorbreek voor wat frisse lucht (ironisch in New York), dan hoop ik een net iets betere versie van mezelf te kunnen zijn.

Dit wordt mijn derde keer New York, mijn eerste keer alleen.

Sinds ik het op Instagram heb gepost krijg ik DM’s met de vraag of ik tips wil delen als ik daar ben en om deze vragen ook alvast onder dit artikel op te vangen wil ik je graag doorverwijzen naar een eerder artikel dat ik heb geschreven met mijn lievelings-hotspots in New York:

Hotspots New York! Eten, drinken, koffie en gebak

Openhartige Engelse Video

Op mijn Engelse YouTube kanaal voel ik me op dit moment het meest ‘vrij’ om me te uiten. Ik denk dat het komt doordat er niet zoveel mensen meekijken of meelezen, gek genoeg. Ook al heb ik zoveel gave ideeën voor video’s voelde ik al een hele tijd een blokkade en er zat maar één ding op; openhartig zijn, voor mezelf vooral, om die blokkade op te heffen. Mocht je benieuwd zijn naar de video, hieronder kun je hem bekijken

[embedyt]https://youtu.be/qGCrsMZoJVM[/embedyt]

 

Ik denk trouwens dat ik mijn Engelse video’s ook wat vaker op mijn blog ga integreren als de onderwerpen met elkaar te maken hebben.

Trots op Boy

Trots op mijn boy, Boy. Niet zomaar omdat hij nu een patser auto heeft, maar omdat ik hem alles gun wat met die auto komt.  Na jaren hard werken – en nog steeds hard werken – gun ik hem het comfort van bijvoorbeeld airco in de auto. Jaja, het zijn de simpele dingen die je gauw voor lief neemt als je ze wel altijd hebt. Of niet zoveel herrie dat hij zijn luisterboek niet kan horen in de auto, zoals in die Renault Twingo. Die, begrijp me niet verkeerd, zijn laatste jaren nog echt tot het maximale is gegaan.

Had ik al gezegd dat het een Tesla is? Had ik al gezegd dat ik hem nóg knapper vind bij de Tesla dan bij de Twingo? Het mag eigenlijk niet, ik weet het. Maar zeg nou eens zelf!

De les die hier uit te leren valt is dat alles stap voor stap gaat en dat elke stap, hoe groot of klein, gewaardeerd dient te worden voor wat het brengt. Dat is naar mijn mening de enige manier om nu een vervuld leven te kunnen leiden.

Verjaardag vieren in Zeeland

Ik was toch al jarig geweest, in juni? Het is eind september. Dat klopt.

Van Boy kreeg ik een ontzettend lief cadeau dat ik graag wilde inruilen voor iets anders, als dankbare vriendin die ik ben. Ik wilde een lang weekend weg, waarvan twee dagen met zijn familie en twee dagen met mijn familie. Zou het de leeftijd zijn die verlangt naar herinneringen maken omdat alles zo ontzettend snel aan het veranderen is.

Mensen trouwen, krijgen kinderen, gaan uit elkaar, emigreren, worden ziek – niets bedoeld met die volgorde, geheel random – en alles verandert. Alles zal altijd blijven veranderen alleen werd dit me pijnlijk duidelijk in het afgelopen jaar. Ik wil daarom elke kans pakken om de fijne momenten van het nu te koesteren en vast te leggen.

En laten we eerlijk zijn, ons huis is nu al te klein voor al onze spullen, daar hoeft niets meer bij. 

Zo zochten we samen uren op Airbnb tot we een heerlijk huis vonden in Zeeland. Middenin een prachtige omgeving die ik vanuit het stadse leven zou omschrijven als “rust”. Een lang weekend met gezelligheid, alcohol (hehe..), spelletjes en goede gesprekken. Hopelijk worden er tussendoor nog wat geweldige kiekjes gemaakt!

Hoe voel jij je? Hoe gaat het met jou?

Zijn er bij jou noemenswaardige dingen gebeurt of verandert de afgelopen tijd die je graag zou willen delen? Waar werd je blij van? Waar heb je van geleerd? Hoe voel je je nu?

Waar je ook bent, ik stuur je vanuit mijn stoel hier in Amsterdam, heel veel virtuele liefde richting jou.