Op het moment dat ik dit schrijf, of eigenlijk typ, ben ik 24.

Vierentwintig jaartjes jong. Zou je kunnen zeggen.

Maar eigenlijk vind ik de dag na mn verjaardag vanaf mijn 21e al niet meer leuk. Ik heb een soort angst in mijn hoofd gecreëerd omtrent jarig zijn, of eigenlijk; omtrent dat cijfertje dat steeds omhoog gaat. Ik word er nerveus van. 

Weet je nog dat moment?

Vroeger was jarig zijn zó leuk in mijn beleving. De hele dag was je bewust van het feit dat je jarig was en eindelijk weer een jaartje ouder werd. Dan heb ik het over toen je 6 was, of 7, of 8, 9, 10..  Toen kwam ineens die verjaardag waarbij je halverwege de dag dacht; “Oja, ik ben jarig vandaag”.. Het voelde ineens als een doodgewone, normale dag, want dat was het eigenlijk ook. Dat vond ik al een stom moment.

Het hoogtepunt

In mijn beleving was het elk jaar leuk om een jaartje ouder te worden. Om wat serieuzer over te komen als iemand je leeftijd vroeg. “Oeh ik ben al 18!” of “Ik ben een twintigerrrr!!! Dat klinkt lekker serieus!!” .. Nadat ik 21 was geworden hoefde het van mij niet meer verder te gaan. Hier wil ik blijven. Punt. Uit.

Maar helaas. In mijn hoofd hangt alweer dat ik dit jaar 25 word, HALVERWEGE DE TWINTIG. Dat betekent dat elk jaar dat daarna komt, ik richting de 30 ga. Vroeger dacht ik altijd “oh ik heb nog tijd zat, komt later”, maar toen ik eenmaal de 21 was gepasseerd voelde ik dat het nu het ‘later’ was waar ik eerst naar refereerde. En toen ging ik als een speer, ik pakte allerlei aspecten aan in mn leven; werken werken werken, presteren, boeken lezen, nog meer presteren.

Alvast mijn excuses voor de lezers en lezeressen die ouder zijn dan ik en denken dat ik niets te zeuren heb. Zo denk ik ook over tieners en begin-twintigers. Hahaha.

MAAR WAAROM?

Waarom heb ik zo’n negatieve lading gegeven aan een jaartje ouder worden? Heb ik deze lading gegeven aan de leeftijden? Voel jij dit ook? Wat denk je van de volgende uitspraken:

• Beter zorg je ervoor dat je vóór je 30e op zijn minst weet wat je wilt doen met je leven; carrière wijs
• En ook vóór je 30e een stabiele financiële situatie hebt gecreëerd
• Voor je 35e een stabiele liefdes relatie waar kinderen uit kunnen voortkomen
• In ieder geval kinderen vóór je 40e
• Je hebt beter een plan voor je pensioen voordat je 60 bent

En zo kunnen we er nog veel meer bedenken. Er ligt druk op ons om te trouwen voor een bepaalde leeftijd, om te settelen voor een bepaalde leeftijd, carrière te maken, te reizen, te weten wat we willen in het leven, kinderen te baren en weet ik veel wat. O wee als je nog single bent op je 30e, je bent gedoemd, je wordt een eenzame “cat lady”. O wee als je nog niet weet wat je “wilt doen” in je leven als je 28 bent geworden.

Wanneer weten we überhaupt wat we willen doen? En wat nou als we van gedachte veranderen?

Wat als ik besluit om op een minimaal budget te willen leven, maar dan 5 maanden per jaar in het buitenland wil hangen met een rugtasje? Betekent dat dat de rest van mijn leven niets meer waard is omdat ik zogenaamd “niets heb opgebouwd” in deze jaren?

Ik geloof daar niet in.

Ik ben stiekem enorm jaloers op het lef dat sommige mensen hebben om gewoon maar te gaan reizen. Of mensen die gewoon écht niet de behoefte voelen om te studeren, of om “een goede” baan te vinden. Wat maakt het ook uit? Wat stelt het voor?

Jong zijn is hip

Dat komt wel voort uit televisie series, films, tijdschriften maar ook uit de sportwereld. Een model moet wel veel geluk hebben wil ze op haar 35e nog als model werken. Hetzelfde geldt misschien ook wel voor een voetballer. Of een actrice, hoeveel actrices zijn er in televisie series te vinden die allemaal in de 20 zijn? En hoeveel zijn er in de 30 of 40? .. Groot verschil he? Hierdoor voelen we alleen maar meer druk omtrent het feit dat we jong willen blijven en ook nog eens jong succesvol willen zijn. Ja, daar behoor ik dus ook bij. Maar maakt het me gelukkig? Nee. Deze gedachtegang niet.

Dus wat doen we eraan?

Geen artikel zonder een positieve insteek om iets aan te pakken. Laat ik voorop stellen dat het belangrijkste is om de gekke verbanden los te laten die bedacht zijn voor de mensen, de “Je moet X behaald hebben voor je Y leeftijd”. Laten we de relatie die we nu hebben gecreëerd omtrent ouder worden verbeteren en positief maken.

Ik wil je uitdagen. Ja, jou. Om samen met mij je verjaardag dit jaar zo positief als maar kan te benaderen. Of je nou je eerste rimpels en eerste grijze haren ziet, of dat je de tiener/twintiger/dertiger-jaren verlaat. Elk jaar leer je weer zóveel bij, geloof me; je bent nooit te oud om iets te doen of uit te proberen.

Ja, ik heb lekker makkelijk praten zul je misschien denken, met je 24, maar ik heb het over voorbeelden van mensen om ons heen. Mensen die op hun 30e op pianoles gaan, mensen die hun baan opzeggen en taarten bakker worden; Alles. Is. Mogelijk.

Hoe oud ben jij? En hoe kijk jij tegenover ouder worden en “leeftijden” waarop je iets behaald ‘hoort’ te hebben?