De vooravond van het mooie kerstfeest waar ik ieder jaar naar uit kijk. Zo ook dit jaar. Het zou perfect worden, ik had een hoop vooruit gewerkt, ik had mijn e-book gelanceerd bomvol kerstinspiratie en ik voelde me meer in balans dan ooit omtrent voeding en ‘fit worden’ – dus kom maar door! Dacht ik zo.

En toen kwam die avond, met dat telefoontje. Mijn wereld stond stil. Ik besefte het niet eens.

“Zal ik naar je toe komen?” zei mijn moeder aan de andere kant van de lijn.

“Nee hoor, het is oké” zei ik, ik moest toch nog wat werk verrichten, dacht ik. Silly me.

Toen ik ophing, besefte ik het nog steeds niet.

Ik keek naar mijn laptopscherm, mijn handen gingen richting het toetsenbord maar ik wist even niet meer wat ik aan het typen was voor het telefoontje. Ik kon het niet helpen maar ik blokkeerde en ik dacht zelfs nog “waarom blokkeer ik?”.

Naïef, ontkenning, geen idee.

Ik pakte mijn telefoon en belde Boy, die op teamuitje was met zijn medewerkers. Hij nam niet op. Ik belde nog een keer.  Hij nam op, en klonk opgewekt “Hé schat, what’s up?”Ik vroeg of hij nog op teamuitje was en of hij anders even naar buiten wilde lopen. Hij begon zich zorgen te maken en vroeg me alsjeblieft te zeggen wat er was. Ik kreeg de woorden er niet uit. Het lukte niet. Ik kon alleen maar huilen. Boy raakte een beetje in paniek en dwong me om het te zeggen want hij trok het niet meer. Ik kreeg het met moeite mijn strot uit.

En nu was het echt.

Ik had het gezegd, uitgesproken, het was waar. Mijn vader lag in een coma na een motorongeluk.

5 dagen later kreeg ik nogmaals een telefoontje, deze keer in de middag. Mijn moeder klonk eerst nog enigszins normaal “ben je thuis?” vroeg ze – en toen wist ik het al. Ze wilde natuurlijk niet dat ik buitenshuis dit nieuws zou horen. Ik was thuis en ze hoefde niet meer te zeggen dan dat. Ze was stil, ik sprak zelfs de woorden uit.. “Is hij overleden?”

..

Nadat ik ophing werd ik overrompeld door een misselijk gevoel en ik stortte in. Ik wilde op de grond zitten, omdat het enige wat ik kon was bibberen van het huilen in een foetushouding. Ik weet niet meer wat er daarna is gebeurd.

Volgens mij heb ik Boy gebeld, maar misschien ook niet. Ik weet het gewoon echt niet meer. Het enige waar ik nog achter kwam is dat ik twee werkmails heb beantwoord, alsof er niks aan de hand was (door mijn mailgeschiedenis te bekijken) en is mijn moeder anderhalf uur later in Den Haag aangekomen.

Het was een prachtige zonnige dag, een bijzonder groot contrast met het misselijke gevoel dat ik had. In vlagen kwam het besef dat mijn vader er echt niet meer was en dan stortte ik weer in.

Niemand waar ik ooit nog papa tegen kan zeggen. Niemand die me kusjes geeft aan het eind van een telefoongesprek zoals hij dat deed. Ik kon me niet identificeren met een persoon die de woorden “mijn vader is overleden” uitsprak.

Behoorde ik nu daarbij?

En dan was het een week later kerstmis. Ik voelde geen zelfmedelijden, ik weet hoe uitbundig ik was met het uitspreken hoeveel zin ik had in de decembermaand en de kerstdagen. Deze zijn niet verpest, deze zijn in een ander perspectief komen te staan. Hoewel ik me de laatste jaren enorm bewust ben van het belang van tijd doorbrengen met de mensen waar je van houdt en ook aanwezig te zijn in de momenten dat je samen bent, is dit gevoel wat ik nu heb anders.

Helderder.

Alsof er een hoop randzaken zijn weggevallen. Een hoop zorgen om niks zijn weg. Ineens is het glashelder. Waarom er zoiets voor nodig is, weet ik niet en ik wil daar ook niet teveel bij stil staan. De komende dagen gaan dus ook vooral in het teken staan van verbinden, luisteren, investeren, genieten en zijn – met de mensen die ik zo enorm liefheb.

De vooravond van een paar van mijn lievelingsdagen van het jaar. Hoewel het zo ontzettend veel pijn doet, probeer ik mezelf ook te vertellen dat deze pijn er niet was geweest, als ik niet lief had. En ik vraag mezelf af waar ik nu de mogelijkheid voor heb, deze dagen? Om lief te hebben. Harder dan ooit. Het is ontzettend eng, want hoe meer ik lief heb – hoe groter het verdriet bij verlies. En verlies is iets waar we allemaal, vroeg of laat, mee te maken krijgen.

Dat leek altijd ver weg of vaag, maar nu besef ik me dat we het allemaal gaan ervaren. Dat we allemaal dezelfde pijn op een gegeven moment gaan voelen. Dat is geen reden om weg te blijven van liefde, dat is een reden om te verbinden met elkaar. We zijn gelijk, allemaal. Welke kleur, ras of geloof we ook hebben – uiteindelijk willen we liefde, geborgenheid en erkenning. Uiteindelijk voelen we dezelfde pijn bij verlies. Uiteindelijk zijn we allemaal gelijke mensen.

Ik hoop ook dat jij en ik deze levensgebeurtenissen met ons mee kunnen dragen in de vorm van een les in liefde. Een les in het leven. Een les in dingen in perspectief zien.

Ik hoop dat we iets meer kunnen geven dan vragen, iets meer luisteren dan spreken en iets meer liefhebben dan we bang zijn.

 

Want dat is leven met een open hart, toch?

Dat was en is mijn belofte, naar mijn vader. Leven met een open hart.

Heb een hele fijne kerstavond lieve allemaal <3