Je zit er middenin. Je snapt het niet. Je ziet het niet. Waar is dit voor bedoeld? Waar is dit toch in vredesnaam goed voor?

Waarom hebben anderen het beter?

Waarom voel je de pijn? Waarom kun je het niet van je afzetten? Waarom overkomt dit jou?

Al die stomme quotes over dat het je sterker maakt, al die preken over hoe het leven soms een achtbaan is.

Het is genoeg geweest, toch?

Hoeveel moet je nog leren van de pijn die je steeds maar lijkt te grijpen en niet wilt loslaten? Wanneer is het genoeg?

Wanneer zie je dan eindelijk ‘waarhetgoedvoorisgeweest’, wanneer mag je eindelijk vanaf het topje van de berg kijken naar hoe je leven zich, door vreugde en pijn, heeft gebracht tot dat hoogtepunt.

Was het hoogtepunt niet enkele jaren geleden misschien?

Wat als ik het niet heb beseft? Wat als dat het geweldigste was van mijn leven en door die ervaring ik alles beschouw als minder?

…

Maar wat nou als alle bovenstaande vragen grote leugens zijn die we onszelf vertellen, in de vorm van een vraag.

Wat nou als de omgeving niet bepalend is voor jouw geluk, maar jij zelf?

Hé?

Sta eens stil bij het volgende; wens je vaak dat je iets anders aan het doen was dan wat je nu doet? Denk je veel over wat je zou kunnen doen in de toekomst, plannen maken over wat de toekomstige jij aan het doen is? Bijna jaloers aan het kijken en lezen wat anderen voor cools doen met hun leven?

Valt alles wat je doet “wel mee” vergeleken met enkele jaren geleden? Of vergeleken met anderen?

Hm.

Let eens op het volgende: als je constant nadenkt over alle geweldige dingen die je zou kunnen doen, op dit moment, morgen of deze week. Ga je dan ooit gelukkig zijn met wat je nu aan het doen bent?

Wat nou als je besluit dat het perfect is. Je leven nu.

Je bent een boek aan het lezen; heel interessant!

Je fietst naar je werk; de buitenlucht doet je goed.

Je bent “niets” aan het doen maar je vrienden/familie zijn om je heen; rijkdom!

Wanneer je aan het stofzuigen bent en bedenkt hoe gaaf het zou zijn om nu met vrienden omringd te zijn, snap ik dat het stofzuigen ineens waardeloos lijkt. Een rotklus. Maar dat komt alleen omdat je een vergelijking maakt in je hoofd. De vergelijking is volledig nutteloos. Waarom zou je iets vergelijken dat je nu aan het doen bent met iets anders? Iets beters? Dan is hetgeen dat je nu doet toch nooit, maar dan ook nooit voldoende? Besef je dat?

Als je nu aan het werk bent en je droomt weg over hoe geweldig het zou zijn om nu op wereldreis te zijn, zoals iemand, die je vaag kent, op de facebook foto’s is, dan is het logisch dat je nu baalt op je werk. En wat als diegene die op wereldreis is vervolgens op het strand ligt en bedenkt hoe geweldig het zou zijn als hij zijn eigen bedrijf had, want hij heeft nu al zijn geld bijna uitgegeven op deze reis en wanneer hij terug in Nederland is, moet hij weer flink aan de bak; werken voor zijn baas. Tja, dan baalt hij, daar op het strand. En wat als diegene die een eigen bedrijf heeft en een flinke omzet draait bedenkt hoe geweldig het zou zijn om vrij te kunnen zijn om te reizen, omdat hij altijd, maar dan ook altijd het bedrijf in zijn gedachte moet houden en niet eens een keer op vakantie kan zonder zorgen om het bedrijf of zonder überhaupt te werken, op afstand. Tja, dan baalt hij, met die lekkere omzet.

Wat je situatie ook is. Of je nu beter hebt gekend of niet. Of je denkt dat een ander het beter heeft of niet. De situatie NU is goed. En is precies zoals het moet zijn.

 

Ik las ooit een quote “Comparison is the thief of joy” en dat is het ook. Vergelijken heeft geen zin als jij jouw situatie op deze manier downgrade.

Hoe stom is het leven als je constant vergelijkt met hoe het beter kan? En hoe cool is het leven als je alles wat je doet ziet als waanzinnig? Oke, oke, waanzinnig is misschien wat overdreven. Maar gewoon leuk genoeg. Gaaf genoeg. Cool genoeg.

Hm?