Ik ben een mens. Ik doe niet alles goed. Ik blijf leren en één van de dingen die ik de laatste tijd beter herken is iets wat enorm veel energie slurpt. Maar echt. Dit zuigt me helemaal leeg en ik ben er klaar mee. 

Ingaan op negatieve situaties

De energie die het kost om op elk negatief ding dat gebeurt in mijn leven te reageren zuigt me helemaal leeg. Niet alleen dat, het ontneemt me ook nog eens van de mogelijkheid om de positieve dingen te zien omdat ik zo druk bezig ben met ingaan op het negatieve.

Waarom? Zou je je afvragen. Waarom zou je dat doen als het zo destructief is.

Tja, daar zitten diep gewortelde verlangens, gewoontes en angsten die zich er van kleins af aan hebben genesteld. Dingen als niet gepest willen worden of aardig gevonden willen worden of bang om als bitch uitgemaakt te worden. Van alles.

Ik leer langzamerhand dat niet iedereen mij even leuk kan vinden en dat is oké. Ik leer dat het niet ligt aan mijn uiterlijk, mijn omvang of mijn ‘aantrekkelijkheid’. Iets waar ik jaren van overtuigd was en ik zal je zo een voorbeeld geven van waarom dit opnieuw werd bevestigd.

Ik kan het heel stoer opschrijven, maar in de realiteit heeft het me heel veel jaren gekost om echt tot een punt te komen waarbij ik het in de praktijk merk. Door vaker nee te zeggen tegen koffie dates of samenwerkingen waar ik niet in geloof of geen fut voor heb. Als je eens wist hoeveel koffie dates ik heb gehad omdat ik daarmee de ander van dienst wilde zijn. Omdat ik de ander niet het idee wilde geven dat ik me er te goed voor voelde of dat ik helemaal niet zo leuk bleek te zijn als dat ze dachten. Ik bleef constant ja zeggen totdat ik mezelf eigenlijk niet meer leuk vond doen tegen mezelf.

En niet alleen dit voorbeeld, er zijn talloze andere momenten waarbij ik, net als elk ander mens, wel eens vervelend word behandeld. Ik leer om geen energie meer te steken in de ander ‘voor me te winnen‘ door extreem vriendelijk te doen. Het is pure tijdsverspilling en energieverspilling en wat ‘win’ ik ermee? Dat de ander denkt “Oh, die Teni is eigenlijk zo slecht nog niet“.

Nou. Hoera.

Door niet altijd maar te moeten reageren met een actie (extra aardig zijn, nadenken hoe ik het kan omzetten, afspraak inplannen voor die koffie date etc.) betekent niet dat ik er oké mee ben. Het betekent dat ik heb besloten om mijn energie, wat niet oneindig is, efficiënter en positiever te besteden. Ik kies ervoor om de les te leren die ermee gepaard gaat.

Ik heb geen neppe connecties, discussies en eindeloze gesprekken nodig in mijn leven. Rust is wat ik nodig heb. Soms kan zwijgen genoeg zeggen.

Makkelijk praten

Het klinkt allemaal heel logisch en heel erg makkelijk om het op te schrijven. Ik lees het na en ik denk “Ja, duh. Waarom doe ik dit niet al jaren dan?” en de reden hiervoor is dat ik angsten ken(de). Vooral die angst om niet aardig gevonden te worden nekt me in veel opzichten. Deze angst heeft zich op een vroege leeftijd genesteld bij me toen ik het gevoel had dat ik door mijn gewicht een streepje minder had op de rest. Dat ik niet slank en mooi was en hierdoor extra mijn best moest doen om vriendinnen te maken. Dat ik extra mijn best moest doen om goede cijfers te halen zodat de leraren vriendelijk deden tegen mij. Als ik ‘dan ook nog eens’ echt mezelf zou zijn en soms gewoon even geen zin zou hebben in een lach, dat ik dan een makkelijke prooi was.

Mijn knappere vriendin kreeg een hoger cijfer, voor hetzelfde

In de brugklas had ik een hele knappe vriendin. Je kunt wel zeggen dat ze één van de mooiste meisjes was van de klas. Tijdens de techniek les moesten we een doosje maken en we besloten samen een experiment te doen. We zouden allebei hetzelfde doosje (dat één van ons had gemaakt) bij de leraar inleveren. De één zou het aan het begin van de les doen en de ander aan het eind van de les. Zij begon, ze kreeg een 8,3 waarna de leraar het doosje weer terug gaf aan haar. Ik leverde hem aan het eind van de les in en ik kreeg een 6.

Vervolgens confronteerde ik de leraar met dat het hetzelfde doosje was. Hij bleef ontkennen: “Het is een ander doosje”. Ik wilde in huilen uitbarsten. Hij deed alsof ik loog en ik voelde me compleet machteloos.

Mijn hart klopt gewoon harder bij het terug gaan in gedachte en het uitschrijven van dit verhaal.

Ik weet nog dat ik het zó gemeen vond. Zo onaardig. En zo laf dat hij niet misschien zijn excuus aanbood of gewoon zei dat hij het anders beoordeelde om welke reden dan ook. Hij gaf geen reden waardoor ik maar één invulling kon doen:

Zij was geliefd doordat ze mooi was en ik niet.

Natuurlijk weet ik nu dat dat geen feit was maar enkel mijn conclusie van de situatie. Hij kon misschien wel doodmoe zijn van alle doosjes die hij de hele dag had beoordeeld, of hij had al heel veel mooiere doosjes gezien waardoor de lat hoger kwam te liggen. Maar wat het wel heeft gedaan is dat het me voor de zoveelste keer bevestigde wat ik sinds groep 4 van de basisschool al voelde. Ik moest harder mijn best doen om geliefd te worden omdat ik dik en onaantrekkelijk was. Oja, en ik had een snor.

En zo ben ik jarenlang, onbewust door het leven gegaan. Amper leven voor mezelf. Enkel leven voor het geliefd worden door anderen.

Waarom deel ik dit?

Waarom ik dit verhaal met je deel? Omdat we allemaal gevormd zijn door heel veel situaties van vroeger. Omdat we allemaal onze eigen conclusies en percepties hebben op negatieve situaties van vroeger. Geen feiten, enkel percepties vanuit onszelf. En hierdoor maken we onszelf misschien wel onzeker en angstig. Vervolgens verspillen we onze kostbare tijd en energie aan dingen die er niet toe doen. Ik deel dit verhaal omdat ik hoop dat jij af en toe ook terug gaat in je herinneringen en je afvraagt of je vandaag de dag handelt doordat je toen bepaalde dingen hebt ervaren.

En zo ja, of je dat nu kunt leren loslaten? Of je dat nu kunt veranderen? Het weten te plaatsen is al een hele grote stap en als je dat weet te doen, hoop ik dat het leven langzamerhand steeds mooier en mooier wordt omdat je begint te leven..

Voor jezelf.

BewarenBewarenBewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren