Oh dat beleefdheidsmasker van mij toch. Het maakt zoveel dingen moeilijker in het leven en ik ben me er een paar jaar extreem bewust van. Wat iets goeds is, omdat het ervoor zorgt dat ik het beetje bij beetje kan afbreken.

Het artikel van vandaag is een bijdrage aan die afbraak, dit zijn namelijk 5 dingen die ik niet meer zie – of ga zien – als onbeleefd. Misschien herken je er een aantal voor jezelf of vind je juist dat bepaalde dingen echt wél onbeleefd zijn! 😉

Ik ben benieuwd!

1. Ergens eerder weg gaan

Sommige mensen zien het als een belediging of een teken dat hun feestje/event niet leuk genoeg is als je eerder weggaat. Met eerder bedoel ik, eerder dan acceptabel is voor de gemiddelde uitgenodigde. Maar het feit dat ik de tijd en moeite heb genomen om te komen, vind ik zelf veel waard. Omdat ik niet veel mensen zomaar meer stukjes van mijn tijd en energie geef. De duur van mijn bezoek zegt niets over hoe lief ik je vind of hoe gezellig/ongezellig het is. Het zegt alles over hoe ik me die dag voel en hoeveel energie ik heb te geven voordat ik op ben.

2. Zeggen wat mijn grenzen zijn

Het woord ‘aangeven’ is niet voldoende. Je grenzen aangeven kan op allerlei verschillende manieren en er is voor mij één ding duidelijk geworden: je moet het zeggen.

“Ik app niet tijdens mijn werkdag, dus ik lees je app misschien wel maar ik reageer pas op een later moment”

“Ik hou niet van ver vooruit plannen, ik ga graag af op last minute spontane afspraakjes zodat ik altijd genoeg tijd en energie heb voor mijn werk, dat is mijn passie”

Dit zijn lastige dingen voor mij. Heel lastig. Vooral wat betreft afspraken maken met mensen. Het liefst plan ik niks en ga ik spontaan op koffiedates. Dus dit is iets waar ik nog de juiste woorden en manier voor aan het bedenken ben om te zeggen tegen mensen. But I’m getting there.

3. Een gesprek/onderwerp met iemand eindigen waar ik me niet prettig bij voel

Als er iets is wat ik absoluut niet fijn vind is als iemand me in een gesprek behandelt als een beetje een naïef meisje en me vertelt wat ik allemaal moet doen. Allergisch ben ik daarvoor.

Tijdens een gesprek zit ik bijna nooit te wachten op advies. Ik neem geen advies aan van mensen waarvan ik hun pad niet wil bewandelen. Ook kijk ik naar het leven van de persoon die het advies geeft en waar dat advies over gaat. Iemand die in een bloemenzaak werkt en me gaat vertellen hoe ik een bedrijf moet opbouwen vertrouw ik niet zo. Wel als die persoon ooit zelf ervaring heeft gehad met een eigen bedrijf, anders niet.

Er zijn zoveel mensen die overal maar hun mening over uiten zonder zelf zoiets te hebben ervaren. “Iemand die ik ken blablabla” is voor mij al het teken dat iemand eens wat vaker actie moet ondernemen en minder adviezen en meningen eruit moet gooien.

Het beste wat ik dan kan zeggen is:

Ik waardeer je advies hoor, maar ik zie het anders. Zullen we het ergens anders over hebben?”

4. Niet 24/7 aanspreekbaar zijn ook al ben ik 24/7 bereikbaar

Ik vind het internet een waanzinnige uitvinding. Ik bedoel, het is dé reden dat ik dit droomleven mag leven en vanuit huis mijn eigen werk kan creëeren. Maar het feit dat zoveel mensen, vrienden en vreemden, me altijd kunnen bereiken is iets wat ik niet meer oké vind.

Ik voelde me vroeger altijd schuldig als ik nog niet op een DM of een appje had gereageerd. “Straks denken ze dat ik arrogant ben, dat ik me beter voel dan zij, dat ik niet de moeite neem om te reageren”. Ik kan je vertellen: Ik heb daar inmiddels schijt aan.

Ik reageer soms een week niet op een appje en ik krijg werkelijk zóveel DM’s per dag (ik gok iets van 30) dat ik er een halve baan bij zou hebben om op iedereen te reageren.

De vragen variëren en vaak zijn ze heel simpel en klein, voor de persoon die ze stelt. Maar bij mij komen die vragen in bulk. Het lijkt voor de ander misschien iets simpels om even op te reageren, maar de hele dag door komen dit soort vragen:

 Waar komt die mok vandaan?”, “Heb je er een linkje van ik kan het niet vinden?”, “Komt er nog een recept?”,  “Ik mis je weekvlogs, komen die nog?”, “Wanneer komt een nieuwe aflevering?”, “Heb je tips voor mij?”, “Weet jij welke Lidl het beste is?”, “Hoi ik ben in Den Haag, waar kan ik het beste eten?”, “Wat zou jij doen, een mars reep of een eiwitreep?”, “Wat is jouw ervaring met.. ?”.

Soms reageer ik even snel, omdat het kan en ik het antwoord klaar heb staan. Maar tegenwoordig vaak niet meer en ik voel me er niet meer schuldig over. Ik kan je vertellen dat het een hele opluchting is en er heel veel tijd en energie over blijft om content te maken waar veel meer mensen wat aan hebben dan tijd en energie te besteden aan allemaal één op één vragen en antwoorden.

Als ik merk dat een vraag of een onderwerp veel voorbij komt in de berichtjes, dan wijd ik er een aparte video, post of artikel aan. Dus de vragen zijn absoluut altijd welkom, maar de persoonlijke reactie zit er helaas niet meer in.

5. Het belletje rinkelen bij een balie waar niemand is

Haha, stom he? Ik durf dit bijna nooit te doen omdat ik het gevoel heb dat ik een hond roep ofzo. Dat het onrespectvol is en ik een chagrijnige medewerker te zien krijg als ik het belletje rinkel. Het roept toch wat op bij de ander denk ik dan. Misschien is de ander nét even naar de wc, of héél even een glas water pakken en *DING!* hij/zij wordt terug geroepen.

Maar hey, het belletje staat er niet voor niets, toch? Toch? Haha.

Onbeleefd? Herkenbaar?

Herken jij hier iets van? Zijn er dingen die jij inmiddels hebt losgelaten of juist nog heel moeilijk vindt?

Of zijn één van deze bovenstaande dingen voor jou juist enorm onbeleefd? Ik ben heel benieuwd!