Moet jij ook zo lachen om de titel? Ik stiekem wel, maar het maakt niet uit. Want ik ga het toch doen. Ik ga mijn relatie advies geven/delen. Omdat ik de perfecte relatie heb?

Nee. Absoluut niet.

Ik heb geen eens een relatie.

Of ja, met mijn vrienden en vriendinnen. Maar geen romantische.

Dat wil nog niet zeggen dat ik geen mening kan of mag hebben over relaties. Ik heb meerdere malen artikelen geschreven over alleen zijn en de kracht in het alleen zijn. Eigenlijk ook een soort relatieadvies, maar dan met een andere titel. Maar bij deze wat meer straight forward met de titel! 

Ik ga beginnen met een vraag voor je;

Zijn relaties bedoeld om je compleet te maken?

Dat is toch wat je vaak hoort; “He completes me” of “Met haar is mijn leven compleet”

Alsof alle problemen, alle narigheid, alles wat fout gaat, opgelost gaat worden op het moment dat je de juiste partner hebt gevonden. Weet je wat voor signaal je hiermee afgeeft? Dat een ander persoon jouw leegte moet vullen. En hoe romantisch dat ook klinkt, je schuift hiermee de verantwoordelijkheid voor je eigen problemen weg en HUP, bij een ander op schoot. De ander gaat het fixen. 

Ik geloof wel oprecht dat als je een geweldige partner hebt (gevonden), dat dit veel pijn en narigheid kan verzachten. Maar problemen en issues die jij zelf hebt veroorzaakt, of die jou zijn overkomen zullen niet ineens verdwijnen. Een partner kan je helpen, je begeleiden, maar uiteindelijk zul je het zelf moeten aan gaan.

Het verlangen dat je misschien voelt in het “compleet voelen met iemand”, is eigenlijk niet helemaal terecht als je het mij vraagt. Ik denk dat het voortkomt uit het feit dat jij zelf niet meer in lijn ligt met wie je wilt zijn. Dat je je misschien ongehoord voelt, onbegrepen, dat je constant voelt dat je jezelf moet bewijzen, constant op je tenen aan het lopen bent. Je zou zo graag iemand willen die jou kan zien voor wie je echt bent, voor alle kwaliteiten die je bezit. Iemand waar je niet de hele tijd je best voor hoeft te doen, maar die jou adoreert zoals je bent.

Weg met die drang om jezelf te bewijzen, weg met dat onbegrepen gevoel, dat ongehoorde gevoel. Je wilt gewoon iemand die het allemaal snapt, één iemand, dat is voldoende. Als die er eenmaal is, kun je met een gerust hart de rest van de wereld aan; ook als de rest van de wereld je niet begrijpt, dan doet het er niet meer toe, want die ene persoon begrijpt jou.

Klinkt verleidelijk niet? 

En wat nou als je besluit dat het überhaupt niet uit maakt of de rest van de wereld jou wel of niet begrijpt. Ongeacht of je iemand hebt in je leven die jou wel begrijpt. Het is zo simpel als een beslissing. Als in jouw hoofd een ander in je leven moet komen om dit teweeg te brengen, dan dien je het in jouw hoofd te veranderen, en dat kun je. Want het is jouw hoofd, het is wat jij jezelf vertelt en wijs maakt. Je hebt niemand nodig om de bevestiging te ontvangen dat je oké bent zoals je bent. Je besluit vanaf nu dat je oké bent, zolang jij jezelf maar begrijpt. 

Is je gevoel afhankelijk van de ander?

Oei, deze kan eng zijn. Waarom? Omdat je heus wel met je verstand dingen kan beredeneren in de liefde, maar gevoelsmatig is dit nog knap lastig.

Maar denk eens na over het volgende;

Zijn jouw gedachtes en handelingen gebaseerd op de ander? Ongeacht van wat je zelf wilt?

Ik vind dit altijd wat gevaarlijke gevoelens omdat je neigt jezelf kwijt te raken in een relatie. Dat het geen kwestie meer is van twee personen, die los van elkaar voorkeuren en afkeuren hebben, samen een relatie hebben. Maar het is een kwestie van twee personen die alles doen en laten qua handelingen, tegen eigen gevoelens in, rekening houdend met de ander.

Begrijp me niet verkeerd, rekening houden met de ander is geweldig! Maar er zit een verschil in vooraf bij alles bedenken of de ander dit wel oke gaat vinden. Alles wat je zegt, alles wat je doet, alles wat je gaat plannen, alles wat je wilt gaan doen. Op een gegeven moment is het niet meer mogelijk om iets te plannen zonder dat de ander hier akkoord voor heeft gegeven. Wanneer de een boos of verdrietig is, gaan ineens alle persoonlijke behoeftes de deur uit en draait alles erom om de ander beter te laten voelen. Dat legt best veel druk op elkaar.

Alles draait altijd om balans. Tuurlijk kan het gebeuren dat je partner thuis komt van werk en zich vreselijk chagrijnig voelt en dit eruit moet gooien en even jouw aandacht nodig heeft, dat is meer dan begrijpelijk. Maar wanneer het een verwachting wordt dat jouw leven draait om de 24/7 emotionele gesteldheid van de ander, kun je daar flink verbitterd van raken zonder dat je het door hebt. Andersom geldt dit natuurlijk ook. Het is niet altijd de ander zijn/haar verantwoordelijkheid om jou weer goed te laten voelen. Je dient dit zelf ook te kunnen, voor jezelf.

“Als jij voor mij zorgt, zorg ik voor jou” .. in balans met “Ik zorg voor mezelf, voor jou. Als jij ook voor jouw zelf zorgt, voor mij”

Er zit een verschil in de ander aanmoedigen en helpen in tegenstelling tot de verplichting voelen om de ander altijd te moeten ‘fixen’

Misschien vind je dit ook interessant!

Relatie advies van Teni #2 – Geen relatie rond je 30e? 3 x slechtste relatie advies dat ik ooit heb gekregen De angst om alleen te zijn Mijn angsten: Liefde? Geen plezier maken? Wat er ook gebeurt, ik zal oké zijn. Ik overleef het.