Voel ik me niet meer geïntimideerd tussen mooie mensen.

Geloof ik pas dat ik écht geliefd kan worden door een man/vrouw.

Kan ik niet meer elke mislukte relatie wijten aan mijn figuur/lichaam.

Geloof ik oprecht in de complimentjes die me gegeven worden en zal ik ze ook ontvangen.

Durf ik buiten een ijsje of een broodje te eten zonder dat ik denk dat mensen het idee hebben dat ik de hele dag aan het eten ben.

Durf ik met een gerust hart een chocoladereep te kopen zonder dat ik me bekeken voel om mijn lichaam in combinatie met die reep die ik koop.

Durf ik op straat hard te lopen.

Mag ik eindelijk die leuke jurkjes en rokjes kopen én dragen.

Durf ik weer korte broekjes/rokjes aan in de zomer.

Ga ik de kleding dragen die ik écht leuk vind, in plaats van de kleding die me past of die het één en ander verdoezeld.

Durf ik prima met een simpele spijkerbroek en een t-shirt naar buiten en hoef ik niet allemaal poespas en vestjes en colbertjes en sjaaltjes om/aan om het één en ander zo “fashionable” mogelijk te verbergen.

Durf ik prima zonder make-up de straat op.

Durf ik weer naar het strand.

Durf ik weer met enthousiasme te winkelen, niet met noodzaak.

Durf ik om salarisverhoging te vragen.

Durf ik te solliciteren voor een andere baan.

Durf ik mijn mening te geven tijdens meetings of in de klas.

Als ik eenmaal slank ben, dan kan ik echt mezelf zijn.

Dus als ik het goed begrijp, houd je je leven “on hold” omdat.. je lichaam niet een bepaalde vorm heeft die je wilt?

En als ik het dan nog even wat beter probeer te begrijpen, houd je jezelf met alles in omdat.. Je nog niet smal genoeg bent voor jouw smaak?

Maar, om het nog even beter te begrijpen, werkt je lichaam verder wel naar behoren?

Werken je benen?

Je armen?

En is je verstand ook helemaal oké?

En heb je geen beperkingen?

Heb je een dak boven je hoofd?

Heb je werk? School?

Heb je vrienden?

Kun je proeven?

Kun je ruiken?

Kun je mensen lief hebben?

Eigenlijk heb je alles al, om het leven te leiden dat je wilt.

Het leven dat je zogenaamd ineens gaat krijgen wanneer je slanker bent. Hoe zonde om je leven te pauzeren? Hoe zonde om terug te kijken naar deze jaren en te beseffen dat je van alles niet hebt gedaan omdat je niet durfde. Terwijl het wel mogelijk was. Weet je hoeveel mensen er zijn die in jouw schoenen willen staan? Die werkende benen willen hebben om überhaupt te kunnen hardlopen. Die überhaupt een baan willen hebben waar ze hun mening kunnen laten horen.

Ik schrijf dit omdat ik ooit met deze gedachtes rondliep. Al het moois dat het leven te bieden had, zou als cadeau dienen wanneer ik slanker was. Dan pas mocht ik ervan genieten, dan pas verdiende ik het om ervan te genieten. Niet nu. Nee, nee. Ik mocht vooral niet nu genieten van deze dingen want ik moest streng zijn en mijzelf laten weten dat hoe ik er nu uit zag echt niet oké was.

Tot ik tot de conclusie kwam dat ik mezelf onthield van het leven. Dat ik me moest gaan gedragen naar hoe ik wilde zijn en hoe ik wilde dat mijn leven werd om ervoor te zorgen dat mijn leven zich ook zo zou vormen. Pas toen ik dacht; ik leef NU dus ik wil NU dragen wat ik leuk vind, begonnen de dingen te veranderen. Ik begon “te doen alsof” ik al tevreden was met mijn lijf. Ik kocht de kleren die ik echt leuk vond. Ik begon mijn mening te uiten. Ik begon te kijken naar de jongens die ik leuk vond. En eindelijk voelde het weer alsof ik tot leven kwam. En juist dit gevoel hielp me bij het lekker sporten, gezond eten en mezelf niet constant straffen om het feit dat ik er nog niet zo uit zag als dat ik wilde.

Het is een proces en je kunt jezelf haten tijdens het proces of jezelf lief hebben. Zo simpel is het. Kies je voor het tweede, dan zul je lol hebben van het leven tijdens het proces. Ik waagde de gok in de hoop dat het leven zich zou vormen naar hoe ik het uiteindelijk wilde.

Dat heeft het gedaan. En het wordt tijd dat jij het jezelf ook gaat gunnen.

En wel NU. Hoe je er ook uit ziet.