Mijn ogen beginnen te tranen,

Omdat ik zoveel wil zeggen maar het in exact de juiste woorden wil plaatsen.

Omdat ik niets teveel en niets te weinig wil zeggen.

Maar je precies wil vertellen hoe ik over je denk en wat ik voor je voel,

Herinner je je nog,

Die ene dag, toen de juf mij per ongeluk had overgeslagen met snoepjes uitdelen,

Toen ik niet durfde op te spreken maar me zo vergeten en alleen voelde,

Ik niet wachten kon het thuis aan jou te vertellen en uit te huilen.

Hoe je me daarna naar de winkel hebt meegenomen om stickers en sieraden te kopen om me beter te laten voelen,

We hadden het niet breed, maar je deed alles voor ons geluk.

Toen je vroeg of ik me thuis voelde in ons nieuwe huis en ik wat twijfelend antwoordde,

Hoe je opmerkte dat het niet lekker zat en je vroeg waardoor ik me wel zou thuis voelen,

Wanneer ik antwoordde dat ik me heel fijn zou voelen als de huiskamer bedekt was met tapijt in plaats van laminaat,

Je binnen no time regelde dat we een gezellig en fijn huis hadden met tapijt,

Waar ik me thuis voelde.

 

Hoe je me nacht na nacht hebt opgehaald van feestjes en discotheken,

Van stations waar ik weer eens de laatste trein had gemist,

Hoe nuchter of dronken ik ook was, ik kon altijd mezelf zijn bij je.

Hoe je ons huis open stelde voor alle vrienden en vriendinnen,

Die voor het stappen bij ons thuis mochten komen.

Hoe bereid je was om elk jaar mijn verjaardag groots te vieren met slaappartijen en al,

Hoe je onbewust de coolste ouder was van mijn hele vriendengroep.

Hoe vaak ik ook geïrriteerd reageer wanneer je je zorgen maakt om me,

Hoe vaak ik ook boos word omdat je me advies geeft waar ik niet op zit te wachten,

Ik blijf verbaasd over hoe kalm en rustig je altijd blijft.

Hoe je nooit boos terug doet,

Hoe je nooit ongepaste dingen zegt,

Hoe onvoorstelbaar groot je liefde is voor ons.

 

Ik ken niemand die zo zelfverzekerd is.

Die compleet haar eigen pad volgt, in een menigte beoordelende mensen van vroeger.

En kijk eens aan waar je nu bent.

Waar je kinderen nu zijn.

Dat heb je maar weer mooi in je eentje geflikt.

Je hebt me geleerd dat ik alles kan worden wat ik wil,

Zolang ik bereid ben ervoor te werken, eerlijk en goed te zijn voor de medemens.

Je hebt me geleerd voor mezelf te kiezen,

En mijn eigen pad te volgen.

Je hebt me laten zien wat hard werken is.

En hoe niet opgeven eruit ziet.

Je hebt me geleerd dat alles mogelijk is,

En dat ik in wonderen moet geloven.

 

De dingen die ik vroeger niet kon uitstaan bij je,

Herken ik sinds ik ouder word bij mezelf.

Hoe vaak ik mezelf weer betrap op een gewoonte of een uitspraak,

Waarvan ik zeker weet dat jij dit ook zo zou zeggen.

Hoe stom ik het soms vind dat ik hierdoor denk niet “los” te zijn van mijn geërfde DNA,

Alsof ik niet vrij ben om delen van mijn karakter zelf in te vullen,

Hoe gefrustreerd ik raak en eigenwijs besluit het anders te doen,

Verval ik met die specifieke dingen weer in jouw manier van doen.

Maar dan denk ik aan jou als persoon en kan ik de frustratie loslaten,

Want als ik inderdaad “verval” in jouw manier van doen,

Dan is dat de grootste luiheid die ik mag ervaren richting het worden van een beter mens,

Dan is dat stiekem het grootste cadeau waar ik niet eens mijn best voor hoef te doen.

Dus laat ik de luiheid overheersen, en geniet ik van jouw trekjes die ik bij mezelf terug zie.

 

Want,

Als iemand me inspireert,

Als er iemand een held is,

En als er iemand is die me onvoorwaardelijke liefde heeft laten voelen, dan ben jij dat wel.

Als ik later groot ben, dan wil ik zoals jij worden,

Mama.