Sinds ik me kan herinneren ben ik het dikkertje geweest. In de klas, bij mijn vriendinnen, in de familie. Teni met haar mollige gezichtjes en dikke buik en benen. Ik was me er al heel vroeg bewust van en dat gaf me het gevoel dat ik áltijd een streepje minder had dan ieder ander mens die niet dik was. Ik moest voor mijn gevoel altijd extra aardig zijn om gelijk te staan aan de rest.

In één van mijn hoofdstukken van mijn boek komt dit heel goed naar voren:

Traktaties in de klas

 

We kennen het allemaal nog wel van de basisschool, je was jarig en mocht trakteren; superleuk! Maar ook wanneer iemand anders jarig was, dan was dit geweldig voor de klas.  ‘s Ochtends kwam de jarige job al met een grote mand – met meestal snoep – de klas binnen, waarna je niet kon wachten tot het tijd was voor de traktatie.

 

Wanneer het eindelijk zover was en de jarige job mocht trakteren nadat we uit volle borst hadden gezongen, was iedereen bezig met de mand met snoep. ‘Wanneer ben ik aan de beurt?’, ging door ieders hoofd en de enorme mand werd nauwlettend door iedereen in de gaten gehouden. Ik probeerde dan keihard te doen alsof de traktatie me niet zoveel deed en ik bezig was met andere dingen.

 

Ik durfde niet net zo enthousiast als de anderen te doen over het snoepje. Ik probeerde de andere kant op te kijken, alsof ik helemaal niet zo’n snoeperd was en het me niets deed dat er een mand met snoep voor de klas stond. Want hoe typisch zou dat zijn; het dikke meisje kan niet wachten tot ze een snoepje krijgt. Zo moest ik niet overkomen. En o wee als iemand dat ook zou zeggen. Weer gedrag om een bepaalde opmerkingen te vermijden. Opmerkingen die alleen in mijn hoofd bestonden.

 

Al vanaf die leeftijd was ik bezig om alle mogelijke scenario’s en situaties uit de weg te gaan waarbij ik dik genoemd kon worden. Dik, of mollig of een vreetzak, wat het ook was…

 

Ik stond vaak niet eens stil bij wat ik allemaal over had voor een ander, wat ik allemaal deed om aardig gevonden te worden. Dat aardig gevonden willen worden, had natuurlijk maar één grote motivator: vermijden dat iemand mij ooit dik zou noemen.

 

Hoe meer jaren er voorbij gingen, hoe zwaarder ik werd. Ik probeerde zelf allerlei dingen uit omtrent eten, maar ik wist niet waar ik mijn informatie vandaan moest halen. Ik wist niet hoe het moest, dus probeerde ik constant maar wat. Zonder succes.

 

Zo waren we een keer op een barbecue waar ik gewoon niet durfde te eten met allemaal mensen om me heen, omdat ik me al heel dik voelde. Na het afwijzen van het zoveelste stukje kip bedacht ik dat ik het maar beter kon volhouden voor de rest van de dag. Maar een honger dat ik had! Toen we die avond weer terug naar huis gingen, zag ik op de weegschaal dat er een kilo af was. ‘YES!’, dacht ik. Nu volhouden. Gewoon zo min mogelijk eten, dat was het doel met direct resultaat op de weegschaal. Dat was de enige houvast die ik op dat moment had.

 

Logisch dat er een kilo af was, er was een hoop voedsel niet in mijn maag terechtgekomen, dus dat was het gewicht dat er niet ‘bij zat’. Ik had werkelijk geen idee hoe het lichaam werkte en hoe je vet eraf kon krijgen, de weegschaal was het enige middel dat ik had. Dat ‘niet eten’ hield ik, gelukkig, niet langer dan een dag vol en besefte toen dat het op een andere manier moest. Eten vond ik namelijk veel te leuk en lekker om het te laten staan.

 

Als ik toen had geweten dat je kon afvallen door net ánders te eten en niet per se minder, dan had ik dat zeker toegepast. Maar werkelijk waar, ik had geen idee.

Het is denk ik wel duidelijk dat ik  op de basisschool, denk aan groep 5 al bewust was van mijn omvang en deze vooral groter vond dan de anderen: dik dus. Ik was dik. Maar dat heeft me onbewust enorm veel geleerd waar ik dankbaar voor ben. Wat zoal?

Onaardig doen tegen iemand omdat je hem/haar niet aantrekkelijk vindt is niet oké

Op een latere leeftijd, toen ik begon met uitgaan werd me duidelijk dat het voornamelijk draaide om het versieren van elkaar. De jongens achter de meisjes aan en andersom. Mijn vriendinnen, knappe meiden, keken soms gewoon een andere kant op wanneer een jongen met hen begon te praten die zij niet aantrekkelijk vonden. Ik voelde dan een plaatsvervangende schaamte. We lachten erom maar ik voelde een diepe pijn, want ik was altijd de persoon waar niet naar omgekeken werd door jongens. Of er werden stiekem opmerkingen gemaakt over dat ik een “aanhangsel” was.

Toen ik na jaren vele kilo’s was afgevallen en wél veel aandacht begon te krijgen van mannen is me het gevoel van vroeger altijd bijgebleven. Ik zou nooit een ander het gevoel willen geven dat als je niet aantrekkelijk word gevonden door één persoon, deze persoon niet het recht heeft om onaardig tegen je te doen.

We zijn allemaal mensen met een ziel dat veel meer waard is dan een uiterlijk dat vervaagt. Dus behandel een ander met respect en vriendelijkheid, dat zal je ver brengen in het leven; geloof me.

Ik hoef voor niemand te veranderen

Als je niet zo zwaar bent dat het ongezond is voor je lijf, maar als je wel buiten de maten van ‘schoonheid’ volgens de maatschappij valt; wat moet je dan doen? Negen van de tien mensen die ik ontmoet in deze categorie zijn áltijd bezig met hun gewicht of praten over hun gewicht. Als je er constant over praat, dan is het blijkbaar een issue voor je. Zelfs als je erover praat om de rest van de wereld te laten weten ‘dat je heus wel door hebt hoe je eruit ziet en je hier misschien wat aan wilt veranderen’ zodat anderen niet een opmerking zullen maken met “Zou je dat koekje wel eten?”.

Daarom vertelde ik áltijd en overal, meestal in de vorm van een grap, dat ik mezelf te dik vond en bezig was met afvallen. Elke keer als ik een jongen leuk vond dacht ik dat hem verliefd kon laten worden op mij, als ik maar slank zou zijn. Keer op keer was dit mijn dreefveer om slank te worden: ZIE MIJ, ZIE MIJ, ZIE MIJ! De-aardig-gevonden-willen-worden-ziekte maakte een hoop kapot in de relatie met mezelf. Ik was aardig tegenover de hele wereld en zó onaardig tegenover mezelf.

Pas waneer ik de beslissing nam dat ik voor niemand hoefde te veranderen, kwam er een soort rust over me heen. De eerste stap richting zelfliefde was gezet en ik kon gaan uitzoeken waarom ik wat kilo’s kwijt wilde: welke intrinsieke motivator zat daarachter? En toen ik dat helder had voor mezelf, was ik niet meer te stoppen; niet alleen gingen de kilo’s eraf, maar ik was tegelijkertijd ook ontzettend gelukkig met mezelf.

Dat is toch het ultieme? Werken richting je doelen terwijl je geluk vindt in het proces.

Misschien vind je dit ook interessant!

De belangrijkste lessen die ik heb geleerd; Afvallen, fit worden, houden van etc. Het Victoria’s Secret artikel, vervolg Nog 3 Belangrijke Lessen die ik heb Geleerd van het Afvallen Ik dacht dingen te weten over het leven, ik had het mis. Deze vrouwen SNAPPEN het!