Op mijn blog deel ik vaker verhalen van vriendinnen, zusjes, nichtjes etc. van vriendinnen of van mensen die ik ergens heb gesproken. Deze verhalen komen tot stand omdat ik iets tijdens het gesprek voelde wat ik graag wil delen met jullie. Zo ook vandaag. De persoon in kwestie zal verder anoniem blijven. Deze reeks wil ik benoemen als “HET VERHAAL VAN” (soms met naam, soms zonder) zodat het een apart rubriek wordt. Ik hoop dat jullie het ‘leuk’ vinden, al is ‘leuk’ niet helemaal het juiste woord voor dit verhaal. Misschien herkenbaar, inspirerend, of hoopvol. De persoon in kwestie weet dat dit vandaag op mijn blog verschijnt. e.
En natuurlijk heb ik toestemming gevraagd om haar verhaal, dat ze me vertelde, te verwoorden op mijn blog.
“Ook al ben je mollig, je bent nog steeds prachtig”
Zei een oudere vrouw tegen me nadat ze me op het podium had zien dansen tijdens de voorstelling. Ze zei het met zo’n groot hart, alsof ik het nodig had om te horen hoe bijzonder het was dat ik zo waanzinnig had kunnen dansen terwijl ik overduidelijk overgewicht had. Ik wist dat deze vrouw het niet verkeerd bedoelde, ook al gaf ze me een omgekeerd compliment.
De trieste realiteit was, dat ik het met haar eens was. Ik vond ook dat ik een vreselijk lichaam had. Ik had het altijd al gehaat. Ik dacht dat ik er nooit echt van zou houden, zoals sommige mensen die ook niet de perfecte maat hadden deden overkomen.
Op dit moment keek ze mij aan en zei;
Kijk jij bent veel slanker dan ik ben en ik snap dat jij ook zegt dat jij niet het perfecte lichaam hebt. Maar ik bedoel mensen die mijn figuur hadden en zeiden dat ze er oké mee waren. Ik vroeg me dan af: Hoe dan? Is dit een schild? Is dit toneelspel? Natuurlijk ging ik naar het strand, natuurlijk deed ik mijn uiterste best op het podium en schudde mijn lijf alle kanten op,
Maar ik hield niet van mijn lijf. Ik wilde het niet terugzien. Nooit.
Ik herinner me dat ik 5 jaar oud was en de pijn van mijn schurende dijen voelde in de zomer wanneer ik een kort broekje of een jurk(je) droeg. Ik ben aangekomen en afgevallen maar nooit écht slank geweest zoals we slank zijn kennen; vanuit de tijdschriften en de televisie.
Ik ging gezonder leven, viel niet per se af maar ik werd mentaal sterker.
Ik at redelijk gezond, maar grote porties, blijkbaar.
Ik ging naar de sportschool en ik danste.
Ik was niet gefixeerd op een getal qua gewicht en ik wist ook wel dat er talloze andere meiden waren die ‘ook’ niet perfect waren, maar toch hielpen al deze dingen mij niet om van mijn lichaam te houden.
Ik hoopte van mijn lichaam te gaan houden door altijd vrolijk te zijn en ‘positief’ te doen.
Ik werd een soort extreme positieve vrouw die altijd vrolijk was en de mooie dingen in het leven benoemde. Ik dacht dat ik hierdoor automatisch positiever zou gaan denken over mijn eigen lichaam. Maar niets was minder waar.
Als je me een pil zou geven die me direct slank, maar wel ongezond, zou maken, dan had ik hem genomen zonder te twijfelen. Zonder ook maar even geluisterd te hebben naar de zij-effecten ervan.
Triest he? Stom he?
Ik dacht; komt het ooit wel goed met me? Tot iemand me eens iets vertelde waar ik nooit eerder bij had stil gestaan. Deze persoon prikte door mijn nep-positiviteit heen en zei:
Ik heb duizenden woorden en zinnen die ik er nu uit zou kunnen gooien. Allemaal sterke argumenten ook. Maar het maakt niet zoveel uit, het gaat namelijk niet om wat ik vind het gaat erom wat jij vindt en waarom je ermee zit. Je hoeft ook niet te zoeken naar geluk in je huidige lichaam als je er zó naar tegenover staat, dat kan je ook roven van je energie. Zoeken naar geluk in andere dingen kan denk ik helpen om de focus te verleggen en je energie niet te verspillen met:
‘Ik zoek naar geluk in mijn huidige lichaam, waarom vind ik het niet, waarom vind ik het niet, waarom vind ik het niet..!’
Soms kan het denk ik helpen om het leven, jouw eigen leven, even te bekijken zonder de ‘slank/niet slank’ bril op te hebben. En je af te vragen wat deze tijd in jouw leven jou wil leren. Geduld? Compassie? Omgaan met onrust? Omgaan met kritiek?
Het was ongelooflijk wat er intern met me gebeurde. Ik was al die tijd zó gefixeerd op ‘waarom ben ik niet gelukkig met dit lichaam’ en ‘waarom kan ik er niet van houden zoals het is, zoals zovelen lijken te doen’ dat ik niets anders meer kon zien. Alles was ineens een verschrikkelijke uitdaging geworden;
- Ik ging naar het strand met de gedachte: “Dit hoor ik te doen als ik van mijn lichaam wil houden”;
- Ik ging uit met de gedachte: “Ik ben gewoon een volle vrouw die ook herinneringen wil maken in het uitgaansleven”;
- Ik trakteerde mezelf op een ijsje met de gedachte: “Dit is toch balans? Ik ga niet op een crash-dieet om alleen maar af te vallen”.
En zo was mijn focus altijd op wat ik dacht te moeten doen om van mijn lichaam te houden als ‘volslanke vrouw’ zonder na te gaan waarom ik klakkeloos al deze dingen deed. Ik had thuis moeten blijven als ik echt niet uit wilde en lekker een boekje moeten lezen. Ik had geen ijsje moeten nemen als ik er toch niet per se zin in had. Maar ik was bang dat ik het deed om de verkeerde reden. Ik was bang dat ik het deed omdat ik misschien luisterde naar een stem die zei “je bent dik, eet geen ijs; of ‘je bent dik, jij mag niet uitgaan’.
Die stem was er helemaal niet, die stem verzon ik erbij omdat ik heel veel anderen deze stem hoorde hebben. Toen ik probeerde uit te zoeken wat die periode in mijn leven mij probeerde te leren viel het kwartje:
Ik moest leren om naar mijn interne stem te luisteren. Ik moest leren om op mijn eigen instinct te vertrouwen. Ik moest leren om niet alleen maar naar andere ‘volslanke’ meiden te luisteren met hun advies over het accepteren van hun lichaam; want dat was duidelijk niet mijn manier. En door dit te leren (en ik leer nog steeds), zorgde en zorgt het ervoor dat ik veel sterker in mijn schoenen sta voor de rest van mijn leven.
Volslank of niet.
Maarja, inmiddels gaan de kilo’s eraf. Vraag me niet hoe. Maar ze gaan eraf en het enige dat ik hoefde te doen is me focussen op mezelf; van binnenuit. Hoe bizar is dat?!
Foto’s: Fluvia Lacerda
7 comments
Verhelderend en oprecht!
Inspirerend
Mooi verhaal en leuk idee!
WoW! Mooi verhaal.
Prachtig verhaal van een hele sterke, krachtige vrouw! Heel inspirerend!
Mooi verhaal!!
Herken het wel. Tot dat iemand tegen mij zei. :Je mag ER zijn zoals je bent. Toen viel bij mij het kwartje. Misschien een stomme zin, maar het heeft mijn leven totaal veranderd.