In mijn zoektocht naar het vinden van een soort innerlijke rust, die ik nooit eerder heb ervaren ben ik nog een beginner. Het begrip rust ken ik heus, alleen dat level opzoeken van ‘in je energie blijven‘ terwijl je niet per se alleen bent, is de uitdaging. Want, waarom lukt dat me niet?
Dat weet ik inmiddels; het maakt me uit wat anderen over me denken.
Dat is niet geheel zwart wit, want er zijn genoeg vlakken waar ik schijt bij heb. Maar op dit specifieke vlak, niet. En dat brengt me terug naar toen ik een heel klein meisje was..
Ik voelde me anders en was hier niet oké mee
Als klein meisje, ben ik eigenlijk uit een ‘veilige en vertrouwde’ omgeving gehaald en gedropt in een land waar ik de taal niet van kende, geen bekende gezichten zag (behalve dat van mijn moeder en broer) en ik ineens al anders was door mijn haarkleur. Ik heb het over 1994, toen we met zijn drieën uit Iran waren gevlucht, naar Nederland.
Het anders voelen, is op dat moment gegrond in me. Dit is niet iets wat enkel door die situatie kan komen, heel veel mensen voelen zich ‘anders’ van jongs af aan om verschillende redenen. Bij mij was het omdat ik uit een ander land kwam en nog helemaal niet de Nederlandse cultuur kende. Al gauw kwam daar bovenop nog dat ik een mollig kindje was en iedereen, vanuit mijn perspectief, ‘dun’ en blond was. Ik voelde me anders. Ik zei zelfs tegen mijn moeder dat ik ‘geel’ haar wilde, blond dus 😉
Vanuit dit gevoel werd ik een observeerder. Ik keek naar de meisjes die aandacht kregen zoals ik dat wilde; wat deden ze, hoe kleedden ze zich, wat was hun houding?
Ik wilde bevriend raken met ze en doordat ik vrij goed was op sociaal vlak, werd ik allemansvriend. Door het observeren wist ik precies met welke houding ik wie moest benaderen, ik had mezelf enorm flexibel gemaakt in het hebben van sociale contacten.
Met alle soorten mensen kunnen omgaan
Tot op de dag van vandaag zegt mijn moeder het nog tegen me; ik kon ontzettend goed opschieten met de vrienden van mijn broer, die allemaal ‘nerds’ waren (beta-types; wiskunde, scheikunde, natuurkunde) en tegelijkertijd ook met de meest populaire jongeren op school. Als ik ergens in uitblonk, dan was het wel dat ik me heel goed kon aanpassen aan de persoon die ik tegenover mij had.
Deze getrainde eigenschap heeft me heel veel goeds gebracht in het leven, het heeft ervoor gezorgd dat ik zakelijke relaties kan aangaan op verschillende ‘levels’ en dat ik ook hele hechte vriendschappen kan opbouwen.
Ik was buitenlands en ‘dik’
Deze eigenschap kwam voort uit het aardig gevonden willen worden en als ik een laag eronder kijk, dan komt dat naar mijn weten weer doordat ik vond dat ik al twee strepen achterliep op de rest; ik was een ‘buitenlands meisje’ en ik was ‘dik’. Dus moest ik extra mijn best doen. Punt. Feit.
Ja, ik zeg ‘feit’, omdat wanneer je vaak genoeg een theorie naar jezelf herhaalt het een feit wordt. Het dik voelen heeft uiteindelijk de overhand genomen, ik had namelijk ook besloten om de best geïntegreerde allochtoon te worden die wie dan ook zou ontmoeten. Ik zei het zelf altijd met trots: “Ik ben de best geïntegreerde allochtoon!” en dat vond de rest ook. Dat streepje liep ik dus al gauw niet meer ‘achter’, ik was één met de Nederlandse cultuur, met trots.
Alleen dat ‘dik voelen’ bleef een probleem, ik begon pas echt af te vallen op mijn 19e en heb mijn hele jeugd ervaren alsof ik extra mijn best moest doen. Iemand hoefde mij onaardig te vinden voor welke reden dan ook en te zeggen: “Jij bent dik” en ik was uitgeluld. Dat wilde ik ten alle tijden voorkomen.
En dat is de kern; dat patroon zit nog steeds in me.
Ik voel me allang niet meer dik, wat is nu het probleem?
Ik voel me allang niet meer ‘dik’, het is niet eens meer een issue in mijn leven zoals het was. Ik zie genoeg mensen met verschillende vormen,
ik ben niet per se zoveel anders dan de ander anders is.
Alleen het gedrag, het patroon van vroeger, zit nog vast in me. En deze keer gaat het niet om ‘dik’ genoemd te worden, maar ‘arrogant’ of ‘uit de hoogte’. Ik heb ‘dik’ gewoon vervangen met een ander woord zodat ik het gedrag kan blijven herhalen: zoveel mogelijk aardig gevonden worden door anderen. Want als dat niet gebeurt, dan weet ik niet hoe ik daarmee om moet gaan. Daarnaast heb ik mijn werk gebouwd rondom mijn persoonlijkheid en ben ik vaak bang, dat wanneer mensen me ‘niet meer leuk’ vinden online, ik hierdoor langzaam deze baan kwijt raak. Extra druk dus.
Een grotere schijt-factor, zou me in ieder geval op persoonlijk vlak goed doen. En als ik logisch nadenk, kan het me alleen maar oprechter maken in mijn werk, alleen blijft er een angst die nog niet weg is.
Wat nou, als?
Het begint bij het ontcijferen van gedrag, patroon, en overtuiging. Zoals ik nu aan het doen ben in dit artikel. Volg je mij nog?
De vragen die ik me dagelijks aan het stellen ben zijn;
- Wat als iemand me arrogant noemt?
- Wat als iemand me onaardig vindt?
- Zegt dat echt iets over mij?
- Wordt mijn leven echt minder leuk?
- Kent die persoon mij wel?
- Gaat het er niet om dat ik weet wie ik ben en mezelf kan aankijken in de spiegel?
En dan lijkt het allemaal zo logisch. Zo ontzettend logisch.
Ik ben enorm veel tijd én energie aan het verspillen, die ik vroeger misschien nog wel had, aan het aardig gevonden willen worden. Aan het toezeggen van koffie afspraakjes, de druk op mezelf leggen om elke mail en comment te beantwoorden en weet-ik-veel-wat-allemaal om maar niet ‘stom, arrogant of uit de hoogte’ gevonden te worden.
Is dat het einde van de wereld? Is dat het tot aan het bewusteloos raken waard?
HELL NO.
De energie die daarvoor nodig is, heb ik tegenwoordig geen ruimte voor. Mijn (creatieve) baan kost me enorm veel energie en daar leef ik van op. Misschien is dit wel één van de redenen dat ik tegenwoordig zo. ontzettend. moe ben, de hele dag door. Het is te absurd voor woorden hoeveel complete gesprekken ik in mijn hoofd aan het voeren ben met mensen die aan me trekken of over mijn grenzen gaan.
Ik vul in wat de ander zegt, wat ik vervolgens zeg, wat de ander weer zegt etc. etc. etc. Mijn hart klopt sneller wanneer ik de confrontatie in mijn hoofd aan ga, wanneer ik voor mezelf opkom in mijn gedachte – in het fantasie gesprek. Voor ik het weet ben ik de hele dag kortademig terwijl ik gewoon thuis achter mijn laptop zit. Puur doordat ik mijn fantasie zo echt maak in mijn hoofd. Stom he?
Goed, dit is het begin. Dit is echt pas het begin en ik heb het gevoel dat ik dit moet zien te vertalen naar nieuwe overtuigingen en nieuw gedrag. Dat kan ik alleen doen door te blijven leven en te blijven nadenken bij de dingen die ik doe. Moet lukken, toch? 😉
Er dient tijd overheen te gaan, ik dien in situaties te komen waarbij ik het ‘stomme’ gedrag dat ik wil afleren ga herkennen en het vervolgens ga omdraaien. Zo ver zijn we nog niet, ik houd jullie op de hoogte 😉
Enneh, begrijpen jullie misschien wat beter dat het ‘probleem’ totaal niet ligt in dat ik ‘zoveel werk’? Dat het niet een kwestie is van geen dikke huid hebben voor het leven van een online leven, maar dat het veel dieper ligt dan dat; het offline leven brengt me evengoed stress op dit vlak 😉
Goed, ik hoop dat jullie het geheel een beetje konden volgen. Het is altijd een uitdaging om de dingen die zo gegrond zitten in mijn gedrag eerst te herkennen met mijn hoofd en dat vervolgens in woorden over te brengen bij anderen. Hopelijk is dat gelukt!
Heb een hele fijne dag allemaal en bedankt voor al jullie liefde en support! Ik heb er geen woorden voor zo lief! <3
22 comments
Lieve Teni,
Dit is geen ‘stom’ gedrag. Dit is iets wat heel diep zit. Je hebt al heel veel stappen gezet – zeker de laatste tijd- om je te ontworstelen aan diep gewortelde (onterechte) overtuigingen. Ik moet denken aan de matrixmethode. Heb je daar wel eens van gehoord? Een manier om jezelf te bevrijden van allerlei nare ervaringen uit het verleden, je ‘hoofd op te ruimen’ en angst enz te lijf te gaan door te leren ‘draaien aan de knoppen in je hoofd’. Goed onderbouwd vanuit een heel logische theorie. Ik denk dat dit je in één keer heel veel verder zou kunnen helpen. http://www.matrixmethodeinstituut.nl En als je het niks vindt….. loslaten!
Groetjes,
Petra
Hoi Teni,
Het zijn allemaal gedachten patronen. Daar kun je aardig in vast te komen zitten, tot het punt dat je het als waarheid ziet.
Heel herkenbaar… Maar wat is zo mooi aan gedachten? Je kunt deze ook juist ontkrachten en juist voor je laten werken, door jezelf de juiste vragen te stellen (daar heb je al de 1e stappen in gezet)
Iemand zei ooit tegen me: je bent heus niet zo belangrijk dat mensen de hele dag met je bezig zijn hoor! Hier werd ik eerst boos om… Maar ik realiseerde me later dat het idd zo is. Het zette mijn gedachten wat in perspectief.
Heel veel sterkte en succes met je proces, het wordt steeds een beetje makkelijker!
Wat een eerlijke en kwetsbare blog weer. Het is geen stom gedrag maar iets wat je hebt aan geleerd en nu realiseer je je dat en doe je er wat aan.
Ik denk dat je veel teveel van jezelf deelt met heel,heel veel mensen online.
Je artikelen en vlogs gaan voor het grootste gedeelte alleen nog maar over jezelf.
Over hoe jij je voelt,of wat je wilt.
Het moeilijke hiervan is,dat helemaal niemand de hele dag door stabiel is. Echter,als je dit altijd maar deelt,en zwart op wit op papier zet,wordt dit blijvend. Je geeft zoveel woorden aan je gevoel,terwijl je dit in mijn ogen veel vaker ‘voorbij’ moet laten gaan. In jezelf of met alleen je dierbaren.
Want uiteindelijk is het zo: alles wat aandacht krijgt,groeit….
Ik denk dat je veel teveel van jezelf deelt met heel,heel veel mensen online.
Je artikelen en vlogs gaan voor het grootste gedeelte alleen nog maar over jezelf.
Over hoe jij je voelt,of wat je wilt.
Het moeilijke hiervan is,dat helemaal niemand de hele dag door stabiel is. Echter,als je dit altijd maar deelt,en zwart op wit op papier zet,wordt dit blijvend. Je geeft zoveel woorden aan je gevoel,terwijl je dit in mijn ogen veel vaker ‘voorbij’ moet laten gaan.
Want uiteindelijk is het zo: alles wat aandacht krijgt,groeit….
Sorry maar wat een zeikblogs de laatste tijd. Het is gewoon niet meer leuk om jouw blogs te lezen.
Dan lees je ze toch gewoon niet meer? Je kiest er zelf voor om iets wel of niet te lezen. Teni mag zelf kiezen hoe en wat wat ze wel en niet schrijft en deelt. Natuurlijk mag jij op jouw beurt zelf ook kiezen wat je er mee doet en ook hoe je er op reageert, maar bedenk je; wat voegt jouw opmerking toe? Wat denk je dat jouw comment voor effect heeft? Er zit niet eens iets van opbouwende feedback in je opmerking, van hoe je het anders zou willen zien. En dan nog, het is haar blog, waarom zou ze het anders moeten gaan doen omdat jij het nu minder interessant vindt? Ik hoop dat je andere blogs vindt die je wel leuk vindt om te lezen en je negatieve opmerkingen voor je laat, want daar wordt niemand beter van op deze manier.
Hoi Sanne,
Ik kan alleen maar raden wat jouw reden is om dit te schrijven, maar Teni verdient deze reactie niet. Van zulke berichtjes wordt niemand beter. En grappig zijn ze ook niet.
Nee, dat kan je niet. Ik ben altijd een hele trouwe lezer geweest van teni’s blog en ik merk dat het meer een jank- en zeurblog wordt dan wat het altijd is geweest.
Nee dit is niet negatief of kwestend bedoeld, maar als een blogger niet tegen kritiek kan dan is bloggen ook niet een passend beroep. Het feit dat Teni niet meteen in de aanval schiet zegt ook zeker wel iets over haar persoonlijk.
Jij voelt je geroepen haar te beschermen en dat komt vanwege de blog van de laatste tijd. En dit is precies het punt wat ik wil maken.
Een reactie op de andere comment: het is inderdaad een keuze om de blogs niet (meer) te lezen. En dat zal ik ook niet meer doen.
Je kan niet iedereen tevreden houden, maar door mijn reactie weet Teni nu ook dat niet iedereen hierop zit te wachten. Is ook weer een eerlijk reactie, net als jullie aai over haar bol.
Beter dat Teni weet wat haar trouwe lezers vinden, ook al is niet de verwachte reactie.
Wat een dapper artikel! Jij durft heel diep te gaan! Je bent een topper en een voorbeeld voor velen!
Je bent op goede weg! Je hoef niet aardig gevonden worden door iedereen, met jou manier van denken en het schrijven help je velen om op zoek te gaan naar henzelf.
Jouw blog is uniek omdat jij uniek bent!
Ga zo door, jij bent een bijzonder persoon!
<3
Helemaal onder indruk van je artikel!
Zo knap de herkenning van wat in je jonge jaren gebeurde is hoe deze je gevormd hebben! Je hebt het mooi verwoord. Ik heb er bewondering voor! Heel bijzonder en knap!
Natuurlijk zullen sommigen het niet begrijpen en anders naar kijken, maar geeft niet! Het doet er niet toe, het belangrijkste is dat jij eerlijk en oprecht bent en schrijft wat je voelt, je gaat op zoek waar het vandaag komt en wat jij aan willen doen! Heel knap!
Je bent een voorbeeld voor velen! Besef je dat?
Ik vind het zeer boeiend om jouw ontwikkeling en strijd te lezen. Toch denk ik ook elke keer: met alles wat je schrijft,ontlok je weer nieuwe reacties omdat we allemaal of advies of raad of commentaar willen geven.
En dat op zich kan heel vermoeiend zijn.
Zo’n reactie als hierboven van Sanne bijvoorbeeld. Als je het saai vindt,lees het dan biet maar ga niet dit commentaar geven juist na deze persoonlijke boodschap. Maar goed het is wel een mooi voorbeeld ook;)
Zo bijzonder dat je dit met ons deelt. Er zijn weinig bloggers die zo open zijn en dat blijft mijn reden om je te volgen. Voor mijn gevoel lopen onze levens altijd een beetje synchroon (lekker zweverig Haha) maar alle kwesties die bij jou spelen kan ik altijd direct naar mijn eigen situatie vertalen! Ook nu weer. Vroeger inderdaad altijd die extra stap willen zetten omdat ik ‘dik’ was. En nu dat geen issue meer is, ben ik weer bang dat mensen me om andere reden niet aardig vinden. Zeker ook in mijn baan als docent, die in zekere zin ook om je eigen persoonlijkheid heen is gebouwd. Want als leerlingen mij niet leuk vinden als docent, ben ik dan wel een leuk persoon. Gelukkig kan ik dat inmiddels na 3 jaar voor de klas heel goed loslaten. Maar ik herken me heel goed in jouw proces. En met mij vast nog vele anderen, dus fantastisch dat je hier over blijft schrijven!
Liefss
Wederom weer herkenbaar. Vooral dat stukje druk leggen op wat anderen wel niet zullen denken als ik tijd voor mezelf neem en niet voor de afspraakjes. Ik voer die gesprekken ook in m’n hoofd en denk dan dat anderen me maar saai vinden omdat ik niet veel afspraken buiten de deur heb en een heel actief sociaal leven heb. Nu ik dit typ voer ik dat gesprek weer in m’n hoofd. En het slaat uiteindelijk nergens op. De druk om altijd maar ‘actief’ te zijn moet uit het hoofd. Dank voor je stukje, het komt goed
Lieve teni
Je bent al goed bezig
En ook ontwapend eerlijk
Zit diep bij jou
Maar je weet t is de eerste grote stap
Ik Wens jou veel sterkte in je proces
Jou pad jou leven
Fijne dag
En gezeik hou je altijd
Hoi Teni,
Dit zijn belangrijke negatieve kerngedachten, die onstaan zijn in je jeugd. Je hebt er in je volwassen leeftijd nog last van.
Je hoeft dit niet alleen te doen. Veel mensen gaan voor dit soort problemen naar een (basis)psycholoog. In een aantal gesprekken kun je helder krijgen wat jouw niet helpende gedachten zijn. Je gaat dan dagelijkse situaties langs, waarbij die gedachten een rol spelen. De psycholoog kan je erbij helpen om die situaties eerder te herkennen, nieuw gedrag uit te proberen of juist te gaan sturen in je gedachten, zodat je die niet meer steeds die innerlijke gesprekken met jezelf hoeft te voeren. Hoe fijn zou dat zijn?
Wat een eerlijke blog. Wat goed dat je ook dit weer deelt, want ik weet zeker dat je hier niet alleen in staat.
Je bent een prachtig mens en je bent onwijs goed op weg om naar de gelukkigste versie van jou zelf te groeien. Mooi, goed en lief bén je al en nu is het belangrijk dat je dit zelf ook gaat ervaren en een balans weet te vinden in hetgeen waar je blij van wordt én blijft!
Liefs!
Hoi Teni,
Sommige dingen die je schrijft zijn zo herkenbaar. Wij mensen zijn ook maar ‘gewoon’ kwetsbare wezens die graag ‘normaal’ willen zijn, niet willen opvallen. Dat zie je bij kinderen al. Als je opvalt, kun je raar of anders gevonden worden, en dat willen heel veel mensen niet. Dus doe je maar zoals de rest doet. Saai eigenlijk, toch? Zelf heb ik het ook gedaan en nog steeds. Maar hoe ouder ik word, hoe meer ik mijn eigen grenzen aan durf te geven. Ik durf nee te zeggen, dan vinden andere mensen me maar saai omdat ik thuis blijf. Ik heb geen zin!
Luisteren naar jezelf, je emoties en de onderliggende gedachtes van die emoties is zo belangrijk maar ook zó moeilijk. Het leven is een groot leerproces. Dit zal voor jou ook niet 1, 2, 3 opgelost zijn,maar dat je bepaalde dingen herkent en erkent is al een grote eerste stap. Ik wil je helemaal niet voorleggen en bepalen hoe het allemaal in elkaar zit, maar ik wilde je wel berichten nadat ik gisteren je laatste 3 vlogs heb bekeken. Hierboven staat ook 1 negatieve reactie. Ik zou iemand zijn die de positieve, helpende reacties zou lezen, maar de negatieve zou degene zijn die dagenlang in mijn hoofd zou blijven spelen. Waarom toch?
Daarnaast wil ik je een tip geven voor de stress in je lijf, je geeft ook aan dat je letterlijk pijn hebt in je lichaam. Een vriendin van mij is chiropractor, zij kijken naar je lichaam d.m.v. je zenuwstelsel en het is echt heel bijzonder hoe zij naar je lijf kijken en daarbij ook je geestelijke gezondheid aan weten te halen. Wie weet is dat wat voor je om eens te proberen. Het kost wat,maar je lichaam en geest is het allerbelangrijkst. Je moet al zo veel.
Hoi Teni,
Begrijpelijk hoe reacties van buiten een spiegel kunnen zijn voor je eigen pijn. Herkenbaar ook. Dat je er zo mee bezig bent, geeft aan dat dat stuk in jou nu geheeld mag worden.
Ik ken je niet persoonlijk, maar van wat je hier hebt laten zien aan zelfinzicht en groei, heb ik er alle vertrouwen in dat je het kan.
Maar eigenlijk is er maar één ding echt belangrijk: dat jij in jezelf gelooft.
Lieve Teni, per toeval op je site terecht gekomen, nog nooit gereageerd. Maar nu had ik wel die behoefte. Ik zou je Oma kunnen zijn, zo’n groot leeftijdverschil zit er tussen ons. En toch begrijp ik je zooo goed. Het altijd en iedereen willen pleasen, want anders vinden ze mij niet aardig. Zo vermoeiend voor jezelf. Met als gevolg dat ik uiteindelijk in een depressie ben terecht gekomen. Echt zover moet je het nooit laten komen. Never..ik geloof zelf in sterrenbeelden, en jij bent een Kreeft, ik zelf ook. En dat zijn de meest gevoelige, en kwetsbare mensen..pas daarom goed op jezelf, en probeer wat vaker schijt aan iedereen te hebben. Weet dat het moeilijk is, maar oefening baart kunst..liefs en een dikke knuffel op afstand..?
Wéér zo een oprecht, open en eerlijk verhaal van jou! Ik vind het totaal geen stom gedrag, maar juist erg herkenbaar. Zelf wil ik ook aardig gevonden worden en elke dag kom ik steeds dichterbij met het schijt hebben aan andermans mening. Je bent juist zo ver al, omdat je bewust bent van alles wat je doet. Het is een groeiproces en ik weet zeker dat je je oude gedrag gaat afleren. Dit is echt pas het begin en ik kan niet wachten je reis te volgen :-* DIKKE KUS en veel liefde!
Ik ben het wel echt met Sanne eens. Bij bepaalde beroepen horen ook bepaalde consequenties.
En ook ik vind de blogs niet meer leuk om te lezen. Het geeft me negatieve energie.
Ik stop na heel veel jaren bij deze ook met volgen.