Ik had een openbaring van de week. Zo één waarbij er iets of iemand je van bovenaf iets probeert duidelijk te maken, op drie verschillende momenten in één week.
De eerste was een vrij logisch gevolg van een gedachtepatroon over het afvallen. De tweede ging, gek genoeg, over mijn doucheputje. De derde was een oprecht ‘AHA-MOMENT’ zoals Oprah Winfrey het vaak beschrijft.
Dit tezamen, resulteert in dit eerste afvalcolumn. In deze columns neem ik jullie maandelijks mee als update door het nieuw herstarte proces van afvallen.
Openbaring #1 : Ik stagneer
Ik vind het niet heel plezierig om dit de wereld in te gooien, maar hoe hard werkend ik ook ben of jullie denken dat ik ben, ik stagneer bijna altijd. Daar waar de meeste problemen hebben met het beginnen, begin ik altijd als een speer.
Gaan, doen, actie!
Halverwege, of vaak zelfs op 70% (ik heb goed nagedacht over dat percentage), stagneer ik. Ik stop. Ineens wordt de verandering te groot en te eng. Dat kan een gevoel zijn, maar voor mij is het een terugkerend principe.
In mijn werk, op school vroeger, met het afvallen, en ga zo maar door.
Ik begin met een ontzettend interessant artikel met zóveel goede informatie waarbij ik denk ‘dit moet de wereld in!’, en op 70% twijfel ik aan alles. Ik heb zóveel artikelen nog in ‘draft’ staan die ik nooit heb afgemaakt.
Ik moet een boek lezen voor school en ik besteed eerst een uur in het uitzoeken van het perfecte boek dat me én iets moet gaan bijbrengen én me moet gaan entertainen. Eenmaal gevonden zoek ik uit hoeveel bladzijdes het boek heeft, hoeveel dagen ik heb voor de overhoring en schrijf ik in mijn agenda elke dag hoeveel bladzijdes ik moet lezen – rekening houdend met weekenden, sociale gebeurtenissen etc. Wanneer de gehele planning af is en ik vol enthousiasme wéét dat als ik me gewoon aan de planning houd, alles he-le-maal goed komt, ben ik bij dag 2 alweer afgezakt.
Met het afvallen, hetzelfde. Ik zal bij openbaring #3 uitleggen wat het grote AHA-moment was.
Openbaring #2 : Het doucheputje
Ah, mijn doucheputje. Deze zit al vrij lang verstopt, sinds ik terug ben van mijn maand in Amerika (4 oktober 2018 om precies te zijn) loopt het water niet lekker door. In mijn gootsteen, in mijn bad en in mijn douche. Alles heb ik inmiddels gefixt, behalve het doucheputje.
Ik heb twee verschillende ontstoppers in huis, de eerste is vloeibaar – deze werkte niet. De tweede is met korrels en stenen en deze voelt als het ware als mijn laatste hoop. Deze ontstopper moet gaan werken, anders ben ik de sjaak.
Tel even hoeveel maanden er voorbij zijn sinds 4 oktober 2018.
Nog steeds, heb ik de tweede ontstopper niet gebruikt om mijn doucheputje te proberen te fixen. Ik stel het constant uit.
Waarom? Vraag ik mezelf ineens zomaar af. Waarom stel je het uit en heb je excuusjes als “het kost zoveel tijd, voorbereiding én ik kan dan niet douchen”
Het is een klus van maximaal 15 minuten waarna je er minstens 2 uur geen water door mag laten gaan. Wanneer douche ik 2 uur achter elkaar niet? Juist. Heel vaak.
Doe even normaal.
Maar ik realiseerde me waarom ik het niet voor elkaar kreeg om het gewoon te doen. Ik realiseerde me dat áls ik deze tweede optie zou toepassen – mijn laatste optie – en het niet zou werken, ik dan echt de sjaak ben.
Dan wéét ik dat er iets aan de hand is, dan moet ik iemand anders inschakelen (bij wijze van). Nu heb ik nog een duidelijk beeld van wat de volgende stap is, die ik zelf gemakkelijk kan uitvoeren. Dit is een veel veiliger en comfortabeler gevoel dan door al je ‘binnen hand bereik-opties’ te zijn en tot de conclusie te komen dat je er echt op een andere manier achteraan moet. Het onwetende in.
Wat heeft dit met afvallen te maken? Hetzelfde.
Ik wilde mijn hele leven al afvallen. Maar echt, vanaf het moment dat ik me bewust ben van mijn lichaam.
Ik was dik en al mijn klasgenoten waren dun. Dat was mijn belevingswereld.
Mijn hele leven heb ik alleen maar onbewust gezocht naar bevestiging dat dunne mensen meer succes hadden, populairder waren en meer voor elkaar kregen in het leven – waaronder ook fijnere vriendschappen en relaties. Een duidelijk moment waarbij dit alles voor me werd bevestigd was mijn ervaring met mijn Techniek leraar in de brugklas – lees het hier.
Als je naar deze bevestiging zoekt, dan vind je deze. Als je naar het tegenovergestelde zoekt, dan vind je deze ook.
Ik zocht naar het eerste. Enkel en alleen naar het eerste.
Tot ik ongeveer 23 jaar was, tegen het einde van mijn studie Voeding & Diëtetiek liep en ik al aardig was afgevallen. Zo’n 15 kilo ongeveer. Ik stagneerde.
Ik weet en begrijp de scheikundige kant van afvallen – dit gaat naar mate je meer afvalt steeds langzamer. De laatste ‘paar kilo’s’ zijn dan ook het moeilijkst, wordt altijd gezegd. Ik weet precies hoe dit in elkaar steekt en waarom dit zo is. Echter is mijn stagneren van andere aard – van mentale aard. Ik saboteer(de) mezelf namelijk constant en ik zal je vertellen waarom.
Gek eigenlijk, om te stagneren als je je hele leven lang maar één ding zo ontzettend graag wilt: afvallen en die bepaalde lichaamsvorm hebben voor het dragen van leuke kleding. Als kind wilde ik leuke kleding dragen en dat kon in mijn beleving alleen met een slank lichaam – ik had nog nooit leuke kleding in een grotere maat gezien. Later maakte ik mezelf wijs dat ik alleen een baan, een vriend en succes zou hebben bij een slank lichaam. Dit werden voor mij feiten.
Deze feiten moesten me enorm motiveren om mijn afvaldoel achterna te gaan. En dat deden ze ook, tot op zekere hoogte.
Openbaring #3 : AHA-MOMENT!
Nu ben ik ook gestagneerd. Een soort van.
Waarom?
Omdat ik bang ben voor de andere kant.
De andere kant die zo magisch, waanzinnig en geweldig zou moeten zijn. Want ik heb er werkelijk waar al het moois in het leven aan gekoppeld. Al het moois dat ik nú heb, is misschien wat toevallig in mijn leven gekomen – door meer zelfvertrouwen, door meer zelfliefde en vlagen van het loslaten van die waarheid die ik voor mezelf heb gecreëerd.
De waarheid dat succes in het leven (zoals ik dat wil) tezamen gaat met een slank lichaam.
Daar, ik heb het gezegd. Vind me maar stom. Maar ik heb dit onbewust zo vaak herhaald richting mezelf, dat het mijn waarheid is geworden. Mijn waarheid. Zo kijk ik niet naar mensen die niet slank zijn. Daar heb ik veel meer compassie, begrip en helderder beeld bij – zoals ik ook bij mezelf zou moeten hebben.
Ik heb zoveel gekoppeld aan een slank lichaam – succes, geweldige leven, álles – dat het me beangstigd. Want, wat als dat er niet is aan de andere kant? Dan ben ik echt de sjaak. Net als met mijn doucheputje.
Ik weet precies wat ik moet doen, het is niet eens restrictief – het is een heerlijk leven met heerlijk eten, met heerlijke workouts, met heerlijk veel zelfliefde. Alles waar ik aan heb gewerkt, van eetbuien afkomen en zonder restricties leven, tot allerlei sporten en maaltijden uitproberen. Alles waar ik naar heb gezocht met vallen en opstaan. Ik weet welke voedingsmiddelen, maaltijden, workouts, etc. me écht gelukkig maken én mijn afval-doelen ondersteunen maar toch, saboteer ik mezelf.
Die geweldige wereld die ik heb gecreëerd aan de andere kant, is onwijs eng, legt de lat hoog, en legt de druk hoog.
Feit is: er is geen fucking geweldig leven aan de andere kant dat gepaard gaat met een slank lichaam.
Pijn is pijn, verdriet is verdriet, liefde is liefde, succes is succes met welk lichaam dan ook.
En ik heb liefde, verdriet, pijn én succes in mijn leven. Dus waar ben ik nog bang voor? Het is tijd voor een nieuwe waarheid.
Disclaimer: ik heb wel eens vaker artikelen geschreven over mijn hersenspinsels en de betekenis die ik eraan geef. Voor mij is dit mijn ontwikkeling – meer leren over waarom ik denk wat ik denk en er steeds een verandering in aanbrengen om zo te blijven groeien. Niet iedereen zal en hoeft dat te begrijpen. Als je dat niet begrijpt, heeft het écht geen zin om dingen te commenten als “je denkt teveel, je bent niet je gedachtes”. Hé, dat is makkelijk gezegd. Je bent namelijk wél je gedachtes als je niet bewust bent van je gedachtes en deze de overhand laat nemen.
Pas wanneer je er bewust van bent, kun je je ervan loskoppelen en kun je nieuwe patronen en gedragingen aanleren. Gedragingen die je helpen bij je doelen en wensen in het leven, gedragingen die zich niet identificeren met titels, geslacht, afkomst etc.
Mocht je het he-le-maal niks vinden wat ik schrijf, dan hoef je het natuurlijk niet te lezen. De afgelopen jaren heb ik me steeds meer afzijdig gehouden en niet meer écht geschreven over wat er in mijn hoofd en hart omgaan (zie de drafts). Dat vind ik jammer. Maar omdat ik me dat na enige tijd ben gaan realiseren (door na te denken, gedachtes af te gaan, gevoel dat niet meer in één lijn lag met mijn dromen en doelen etc.) heb ik besloten om meer schijt te hebben (lees het hier) en schrijf ik weer dit soort artikelen.
Ik vind het prettig om er een disclaimer bij te zetten. Dat geeft rust.
Volgende maand zal weer een nieuw afvalcolumn online komen!
Veel liefs en een hele dikke kus,
Teni
20 comments
Mooi dat je ons mee neemt in je hersenspinsels. Eerlijk is eerlijk, ik herken het wel. Alleen bij mij begint het vaak met starten en de angst dat het straks tegenvalt.
Zo herkenbaar! Mooi geschreven ook. Ik ben benieuwd naar vokgende maand. En stiekem hoop ik dat we tussendoor ook wat inkijkjes in het proces krijgen te zien. Je motiveert en ook vooral inspireert me enorm met al je content. Dankjewel Teni dat je ook je hersenspinsels met ons wilt delen 🙂
Heel herkenbaar en leuk geschreven!
Dat lijkt me een belangrijk inzicht! Wat fijn dat je dat helder hebt gekregen voor jezelf. Weer een stap dichter bij het ontmantelen van dit soort overtuigingen. Hoera voor je moed om het te delen!
Ik herken het saboteren trouwens wel goed, maar dan vanuit angst dat mijn ergste doemscenario’s waar worden ‘als ik verderga’. Daarom kom ik al jaren juist níet aan, terwijl het wel beter zou zijn, en blijf ik ondanks al mijn vele pogingen vasthouden aan schijncontrole van een te laag gewicht. Waarvan ik wéét dat het allemaal maar schijn is. Stom hè? Terwijl er wel heel veel andere dingen zijn die ik heb kunnen aanpakken.
Wat doe jij met je nieuw ontdekte inzicht? Misschien brengt het mij ook wel een stap verder.
Heerlijk om mee te gaan in je hersenspinsels omdat ze zooo herkenbaar zijn voor me. Ze zeggen vaak als je oud bent dan heb je al de wijsheid en waarom niet in het begin roep ik dan, dat het genetisch doorgegeven wordt door je ouders ofzo. Het zou het leven minder struggles geven, maar dan valt er misschien niks meer te leren 😉 Er zijn mensen die niet zo n sterke innerlijke belevingswereld hebben en gaan dit misschien onzin vinden of een andere mening misschien. Ik vind het alvast heel waardevol dat je dit deelt.
Ooh alweer zo’n geweldige blog, wat direct pas in mijn leven! Thanks 😘
Wat heerlijk om te lezen dat ik niet als enige zo stom doe 😘
Disclaimer is totaal niet nodig. Ik deel dagboekpassages en artikelen met de meest gekke, rare, aparte gedachtespinsels, maar het zijn wel mijn gedachten, mijn ideeën, het is mijn visie. Waarom zou iemand daar kritiek of commentaar op geven. En trouwens, is dat wel zo, ook prima. Een brein is wat het is, gevoelens en emoties zijn wat ze zijn en ik vind persoonlijk dat hoe oud je ook bent, het opschrijven, onderzoeken en begrijpen daarvan heel belangrijk. Mensen staan veel te weinig stil bij hun innerlijke zelf.
Mooi artikel. Ben benieuwd naar de volgende column.
Groetjes
Lieve Teni, wat een prachtig verhaal. Je zelfreflectie is zo’n mooie en goede eigenschap en zal je zeker verder brengen. Ik weet zeker dat je zoveel mensen inspireert!
Weer zo’n top artikel en heel herkenbaar. Persoonlijk heb ik een ander probleem. Ben al een hele tijd op een mooi gewicht, alleen mijn hoofd “voel” ik mij dik.
Vandaar dat ik mezelf best wel belemmer met eten. Niet ziekelijk ofzo maar toch. Ik zou eigenlijk tevreden moeten zijn maar ik kan het niet. Btw ik ben 60, heel actief en sport zeker 4 à 5 uur per week, niet echt jouw doelgroep.
Volg jou echt al vanaf het begin omdat ik zoveel herken en jouw stuggels begrijp.
Soms denk ik wel eens, waar heb ik het over, er zijn mensen op deze wereld die geeneens schoon water hebben om te drinken……
Ha ja, dat heb ik ook. Ik ben 63. Leuk dat er meer ouderen;) zijn!
Dit is zo herkenbaar en zo geweldig goed geschreven! Juist deze artikelen waarin je je hersenspinsels deelt, lees ik het liefst. Dankjewel Teni!
Heel herkenbaar en wat een vervelend mechanisme is dat. Faalangst, kritisch, veeleisend.. het is een vorm van zelfsabotage. Alsof je niet gelukkig, mooi, gezond etc. mag zijn, want stel dat het tegenvalt?
Dat het leven mogelijk mooier lijkt als je wel dat ene gewicht/lichaam zal hebben bereikt, is deels waar. Maar perfectionistisch en kritisch als ik ben, zal ik als ik dat ideaal heb bereikt, weer iets anders verzinnen om naar te streven. Dus. Daar probeer ik mee te stoppen. Ik heb ongeveer 40 kilo overgewicht. Ik probeer mezelf niet te laten foppen door mijn hoofd, denkende dat mijn leven beter mooier en perfecter was toen ik lichter was of als ik weer lichter zal zijn. Ik probeer mezelf er van te weerhouden om een gastric bypass operatie te ondergaan, puur omdat ik er ergens in mijn hoofd van overtuigd ben dat mijn leven beter, succesvoller etc. zou zijn als ik dit overgewicht niet had.
Ik promoot geen overgewicht met dit bericht. Ik wil alleen laten weten dat het je meer vrijheid, tevredenheid en liefdekan opleveren wanneer je je huidige leven op waarde leert schatten, accepteert dat perfectie niet bestaat en weet dat het gras niet groener is in de tuin waarin jij dunner bent. Maar pfoe, dat is en blijft een moeilijke balans!
Yaaas, Teni is backkk. Ik ben lezer gebleven maar dit is het content waarom ik jaren geleden ben begonnen met lezen. Lekker bezig !
Mooi geschreven teni, herkenbare hersenspinsels. grappig is dat ik door jouw boek anders kon gaan denken. Je moeder houdt niet meer van je als je minder kilo’s weegt. Dat vond ik een kritische opmerking die helemaal klopt en waardoor ik ‘op momenten’ anders kon nadenken over het afvallen. Ik weet eigenlijk niet waarom ik dit zeg. Misschien omdat je mij geholpen hebt en het jou nu een beetje kan helpen door het nog eens te lezen. Dat was mijn hersenspinsel voor vandaag na het lezen van je artikel! Ik lees graag zulke artikelen omdat ze herkenbaar zijn! 😘😘
Dit soort hersenspinsel – openbarings artikelen zijn de artikelen waar ik je precies 5 jaar geleden om ben gaan volgen. Toen ik op Curaçao zat en opzoek was naar sport, goed eten en goed voor jezelf zorgen. Fijn dat je nu weer zo’n artikel deelt. Ik herken me in je artikel hierboven en hoe tof is het inzicht dat hieruit naar voren komt. Mooi!
Dit soort hersenspinsels, geweldig!!! Ik kan er niet meer van maken. Ik denk dat iedereen ze heeft op zijn/haar eigen manier, en jij kan dat zo goed verwoorden. En ik denk dat voor jezelf deze hersenspinsels onder woorden en op papier te zetten dat jij alleen maar groeit, inzichten krijgt en verder komt in t leven..in ieder geval als ik voor mezelf mag spreken, voor mij werkt t enorm…❤❤❤❤
Ik vind dit weer zo herkenbaar allemaal. Ik ben blij met jou!
Zo herkenbaar, ik heb niet op mijn droombaan gesolliciteerd omdat ik angstig werd. Mijn bedrijfje is ook slapende. Dit jaar wil ik werken aan mezelf en bedrijfje.
Eindelijk staat dat eens duidelijk op papier! Ik heb EXACT hetzelfde 😉 Constant die soort frustratie of onduidelijkheid over waarom je niet gewoon datgene doet wat je ooit zo goed kon: wat kilootjes kwijtraken. Waar jij het meer ervaart als ‘de sjaak zijn’ als het niet lukt, heb ik het op de manier dat ik ‘bang’ ben dat er geen doel meer is en daardoor de controle ook ineens weg is (is natuurlijk niet), én (in het kader van ik heb het gewoon gezegd) bang om anderen zich nog vervelender over zichzelf te laten voelen. Uit een soort van loyaliteit wil ik niet 100% naar het geluk leven omdat ik vaak de reacties krijg hoe iemand benijdt dat ik veel ben afgevallen, gezond eet, sporten leuk vind en het werk doe waar ik 100% voor heb gekozen. Ik weet dat ik super vrolijk en blij met mezelf ben als het met voeding ook goed gaat, en ik zie wel eens dat mensen daardoor ook onzeker kunnen worden op een bepaalde manier omdat zij nog in die struggle zitten. Heb jij daar wel eens last van?