Twee weken geleden publiceerde ik een video waarin ik vertelde dat ik een week ging proef samenwonen met mijn vriend, Boy. Het was geen makkelijke week, naar mijn idee met wat kleine tegenslagen in combinatie met slecht weer en een niet-zo-inspirerend huis (sorry Boy). Ik had nog wel mijn juicer, koffiezetapparaat, werkstoel en yogakleren bij me om zoveel mogelijk mijn eigen dingen te kunnen blijven doen.
Vandaag deel ik je mijn verhaal over samenwonen, mijn visie en vooral mijn gevoel..
Ik zal je even meenemen terug in de tijd, toen ik 22 was – net mijn HBO diploma had gehaald in juni, in oktober begon bij mijn eerste ‘echte volwassen’ baan en in diezelfde maand ook ging samenwonen met mijn toenmalige vriend. Ik ging uit huis direct samenwonen, iets wat ik diep van binnen wel jammer vond omdat ik vroeger al droomde van mijn eigen mooie huisje waarin ik kon doen en laten wat ik wilde.
Ik droomde niet over een bruiloft en een jurk, ik droomde over mijn eigen huis – in mn eentje.
Binnen één maand was alles veranderd. De plek waar ik wakker werd, de plek waar ik de hele dag was (op mijn werk), de plek waar ik thuiskwam maar ook nog eens de persoon die ik zag wanneer ik thuis kwam.
Het ging van: Ouderlijk huis, mama, broer, eigen slaapkamer, school, vriendinnen op school, thuis.
Naar: Nieuw huis (andere stad), vriend, kantoor, nieuwe collega’s, nieuw huis met mijn vriend waar ik nog maar 6 maanden mee was.
Jep, de foto hieronder was mijn vorige huis – voor mij ook erg inspirerend en fijn.
Het veranderen van één van deze dingen kan al een enorme impact hebben waar je even van moet settelen, maar alles veranderde in mijn situatie tegelijk. Dat samenwonen, ging niet zo lekker – als je mijn autobiografie hebt gelezen dan weet je precies waarom. De relatie ging over en ik moest nu op zoek naar mijn eigen huis – in mn eentje. Dat voelde heel goed.
Alles daarna verliep in een soort magische flow, alsof ik had los gelaten en dingen kwamen op mijn pad – zoals het prachtige huis waar ik nu bijna 5 jaar in woon, in mn eentje. Ik miste niemand, ik voelde me fijn en elke keer keek ik rond met een geluksgevoel – ‘ik leef mijn droom van vroeger!’ dacht ik vaak.
Totdat 2,5 jaar geleden Boy in mijn leven kwam (weten jullie dit artikel nog? 😉 “Teni, is er een man in je leven?“). Het was heel leuk om een nieuwe relatie aan te gaan, ook al stond ik er initieel niet op te wachten en was ik nog steeds graag alleen. Wat begon met één keer in de week elkaar zien, omdat ik dat zo prettig vond, werd op een gegeven moment twee keer, drie keer en soms waren we de hele week samen (dit kwam pas na twee jaar). Ik had af en toe een ‘tussendag’ nodig, zo noemden we dat. Een dag helemaal alleen.
Inmiddels hebben we gezamenlijk een hele andere vibe wat betreft afspreken en bij elkaar zijn – we kunnen heel goed ons eigen ding doen in dezelfde ruimte, ook al is het nooit onze gezamenlijke ruimte. Het is of mijn huis of zijn huis.
Ik merkte iets geks op
Een jaar geleden merkte ik op dat ik een avond op de bank zat, alleen, en zijn gezelschap miste. Wat krijgen we nou? Dacht ik. Ik mis nooit gezelschap. Ik vond het gek en ook wel wat vreemd omdat ik mezelf niet helemaal herkende.
Maar de maanden erop voelde ik het vaker en ineens had ik geen moeite meer om een gehele week, of twee, of drie – elke dag samen te zijn. Ik kon mijn werk doen zoals ik dat wilde, mijn sportroutines doen zoals ik dat wilde, eten zoals ik dat wilde en slapen op een tijdstip zoals ik dat wilde. Er was een wederzijds respect en acceptatie, onbewust.
Maand in Californië en het overlijden van mijn vader
In september 2018 ging ik een maand naar Californië met mijn moeder en mijn broer, die maand heeft me stil laten staan bij een hoop aspecten van mijn leven. Ik miste Boy vreselijk en ben me gaan afvragen wat het precies was dat ik miste. Bij thuiskomst realiseerde ik me pas hoeveel Boy voor me betekent en welke weg hij heeft afgelegd naar mijn hart – niet altijd makkelijk maar wel geduldig.
In december 2018 overleed mijn vader bij een motorongeluk – dat heeft mijn hele leven op dat moment op zijn kop gezet en zoveel dingen in perspectief gezet. Waaronder ook de relatie met Boy, vrienden, de tijd die ik met ze doorbreng, mijn moeder, broer en nog veel meer. Ik voelde nooit eerder zo erg de kwetsbaarheid van het leven en vooral het onsterfelijke van ieder mens, ook je eigen ouders.
Ik wilde niet terugkijken op mijn eigen leven met spijt dat ik er niet was voor de mensen waar ik het meeste van hield. Ik wilde een leven opbouwen met Boy en dat stond nu nog op een soort pauzeknop omdat we constant van het ene huis naar het andere huis sjouwden met onze spullen.
Was hij bij mij in Den Haag en zijn vrienden appten om een terrasje te pakken of te tennissen (in Amsterdam), dan ging dat niet. Terwijl ik bijvoorbeeld werk af te maken had en toch niet ‘samen iets kon doen’. Dat is zo’n verspilling van kostbare tijd met vrienden en familie.
Was ik bij hem en vergat ik bijvoorbeeld mijn SD kaart, dan kon ik niet editten en de video op tijd online krijgen en moest ik weer anderhalf uur heen en anderhalf uur terug reizen om de SD kaart op te halen zodat ik mijn werk kon doen.
En dat zijn nog maar een paar voorbeelden. Praktische voorbeelden. Praktische voorbeelden bovenop een gevoel dat steeds sterker wordt. Ik wil met deze man zijn en een leven opbouwen samen – ik wil een inspirerende omgeving en een nieuwe start.
Ik vind het alleen héél moeilijk om Den Haag achter te laten en nee, het is super onlogisch als Boy naar Den Haag verhuist aangezien ons leven voor een groot gedeelte in en rondom Amsterdam afspeelt. Voor mijn werk moet ik bijna altijd in Amsterdam zijn, ik heb veel vriendinnen in Amsterdam, mijn moeder woont op 20 minuten afstand en mijn broer ook op 20 minuten afstand de andere kant op. In Den Haag zit ik vrij geïsoleerd van de rest mijn leventje te leiden en dat is altijd heel fijn geweest. Ik hou van deze stad en voel me er heel fijn.
Ik vind het niet zo erg om naar Amsterdam te verhuizen, ik vind het erg om Den Haag te verlaten.
Dat is waar het op neer komt.
Dus daar sta ik dan, voor een enorm moeilijke beslissing. Wanneer ik me bedenk dat ik de komende 2 jaar nog alleen woon in dit huis, krijg ik een beetje een knoop in mijn maag. Gek he? Misschien is het wel genoeg geweest. Misschien ook niet. Wie zal het weten?
Als ik me bedenk dat ik samen met Boy in een fijn en inspirerend huis mag samenwonen de komende 2 jaar, dan heb ik zin in de nieuwe start en uitdaging. Als je me vertelt dat het morgen al is? Dan word ik zenuwachtig. Maar geef je me een paar maanden de tijd, dan kan ik misschien wennen aan het idee dat het écht gaat gebeuren en kan ik langzamerhand afscheid nemen van mijn o zo geliefde stad, Den Haag.
Wie weet wat de toekomst brengt, ik blijf dichtbij mijn gevoel en intuïtie – het heeft me nooit eerder in de steek gelaten.
13 comments
Ik denk dat als jullie samen een huis vinden waar jullie je allebei op je plek voelen, dan zal het toch anders zijn.
Maar ik snap wel je dillema. Ik ben ook direct vanuit huis gaan samenwonen en woon nu al een tijd alleen. Vind het heerlijk maar toch ..
Ik begrijp je goed! Heb ook erg veel moeitr gehad om mijn geliefde Den Haag en mijn mooie buurtje in het centrum te verlaten. Al verhuisde ik naar een randgemeente. :p
Het was voor mij een enorme stap om mijn ‘vrijheid’ (of nouja, zo ervaarde ik dat) op te geven door samen te gaan wonen. Alleen zijn vind ik heel prettig en heb ik nodig. De eerste maanden waren pittig, maar inmiddels zou ik het niet anders willen. Ik denk dat het voor mij te maken had met het laatste restje controle en kwetsbaarheid dat ik niet op durfde te geven, omdat ik erg zelfstandig ben.
Wat een fijn geschreven verhaal ❤️ . Ik voel zo duidelijk jouw emoties en kan mij zo goed in je inleven daardoor. Dit “dilemma” speelt nu ook een beetje in mijn leven, maar besef mij door jou verhaal dat ik misschien nog lang niet zo ver ben als jij.
Wat ik je qua advies wil meegeven is dat je gewoon door moet gaan zoals je nu gaat. Je heb je de afgelopen jaren gefocust op jouw gevoel en dat heeft je zoveel mooie dingen gebracht. Ik ben het ook eens met de reacties van de meiden hieronder/hierboven. Het huis in den haag is zo jouw plekje en het huis van boy is prachtig maar mist the sprak. Het is natuurlijk ultiem dat je zo dicht bij de familie zit in dat huis. (Als ik het goed begreep is het huis opgedeeld in drie lagen waar ook familie woont?)
Ik denk echt dat er een beter huisje voor jou te vinden is in Amsterdam voor jou en boy samen. En ik denk dat je daar geen spijt van gaat krijgen omdat jij en boy zo perfect bij elkaar passen.
Maar weet je Teni, geniet nou nog gewoon even van je huisje en probeer langzaam afscheid te nemen van het plekje in den haag. Laat het een mooi proces zijn waar je later met een glimlach naar terug kijkt. Denk dat je op die manier met een gerust gevoel een nieuw hoofdstuk kunt beginnen. ( als je een boek leest sla je ook niet ineens 4 pagina`s over, maar maak je het hoofdstuk rustig af)
Heel veel liefs xx
Ik heb ook voor de liefde… Mn huis en haard achter gelaten… Inmiddels is dat al 18 jaar geleden.. Ik kende alleen hem…. Maar hij was het gewoon…. Daarom durfde ik mijn meisjes paleis achter te laten…. Ben in het diepe gegooid….. Door mn werk kreeg ik contact met de mensen hier, toen onze dochter werd geboren werd het contact met de mensen hier nog beter…. Toen later onze kids naar school gingen werd dat nog beter
Ben helemaal ingeburgerd hier zoals ze dat zeggen….
Oja dit huis was echt een mannenhuis, met een mega verzameling Heineken spullen en een grote vitrinekast met koperen aanstekers…. Kwam ik aan met mijn servies met gekleurde stippen…. Door de jaren heen werden daar compromissen over gesloten… En aangeschaft wat we samen mooi vonden… Het is echt een thuis geworden waar we ons alle 4 thuis voelen. Ook de inmiddels 17 jarige dochter en zoon van bijna 12.
Dit is voor mij deels een heel herkenbaar verhaal, deels ook totaal niet. Ik heb in het verleden samengewoond met mijn toenmalige vriend. Geen leuke ervaring en uiteindelijk zijn we dus ook uit elkaar gegaan. Veel ruzie over gezamenlijke kosten, het huishouden en tijd (apart van elkaar zijn of samen). Ik ging terug naar mijn ouders, waar ik tegenop zag. Uiteindelijk heeft me dat een sterkere band san ooit met mijn ouders opgeleverd. Achteraf ben ik heel dankbaar voor die periode.
Na een half jaar kon ik een appartement midden in het centrum krijgen, waar een nieuwe keuken en badkamer in zat. Prachtig modern appartement met een groot balkon wat op de keuken en badkamer na helemaal kaal was. Dit betekende dat ik het precies zo kon inrichten zoals ik dat wilde. Het werd helemaal mijn plekje. Qua ‘uiterlijk’ maar ook qua gevoel. Dit was mijn huisje dat ik helemaal zelf had ingericht. Een gevoel van GIRLPOWER. Tot ik vrij kort daarna mijn huidige vriend ontmoette, dat stond niet op mijn ‘planning’. We hebben een hele fijne relatie, een gevoel van thuiskomen bij elkaar. Het klopt.
Mijn vriend heeft onregelmatige werktijden, waardoor het altijd passen en meten was om elkaar te zien. Ik zeg “was”, omdat we inmiddels bijna 4 maanden samenwonen. Ik moest destijds heel erg wennen aan het idee, mijn vriend leek er eerder klaar voor te zijn dan ik. Stap voor stap heb ik hier aan kunnen wennen, waarna er uiteindelijk een gevoel ontstond dat ik heel veel zin kreeg in het samenwonen (en dus het verlaten van mijn huisje). Ik herken zo het gevoel: ik vind het niet erg om naar Amsterdam te verhuizen, maar wel om Den Haag te verlaten. Bij mij ging dat om mijn huis te verlaten en in te trekken bij mijn vriend. Mijn vriend heeft mij hierin nooit gepusht waardoor ik mijn eigen regie hierin had. We hebben er veel over gepraat en uiteindelijk heb ik op eigen initiatief mijn huur opgezegd. Ik was er klaar voor.
Nu, zo’n 4 maanden samenwonend, kan ik zeggen dat ik er geen seconde spijt van heb gehad. Ik denk terug aan een fijne tijd in mijn eigen huisje, maar heb het samen ontzettend fijn op ons gezamenlijke plekje. Er is nog steeds ruimte om ieder z’n eigen ding te doen, maar het samen zijn hoeft niet meer dramatisch gepland te worden.
Tempo, volg je eigen gevoel. Dan zal je de juiste beslissing maken.
Besef me nu dat ik niet heb uitgelegd waarom het niet herkenbaar is voor mij. Ik heb nooit gedroomd over een eigen huisje. Ik zag mezelf vroeger altijd samen met mijn gezin in een woning voor me. Dus dat stukje ontbreekt. Maar verder geeft je verhaal een heel groot stuk van herkenning.
En mijn telefoon heeft van Teni, Tempo gemaakt. Top. (In het verhaal dan wel weer grappig).
Lieve Teni, Wat is het lang geleden dat ik een comment heb achtergelaten! Maar wat mooi dat je dit zo deelt. Ik vind het altijd bijzonder om te zien hoe dicht jij bij je eigen gevoel staat. Wat hebben jullie een mooie relatie dat jullie dit op deze manier zo aanvliegen. Ik kan me voorstellen dat het lastig is om je geliefde stad en (vooral?) je huisje achter te laten. Hoewel het proef samenwonen misschien wat tegenslagen had, zal dat waarschijnlijk wel meevallen als je echt samen woont. Voor mij haalde samenwonen juist de druk af van “altijd samen leuk doen”. Wanneer je samen jullie eigen plek creeert, geeft dit juist de mogelijkheid om helemaal je eigen ding te doen, samen. Er zijn weekenden dat we alles samen doen, maar ook weekenden dat we lekker allebei ons eigen ding doen. Zolang jullie die rust en ruimte naar elkaar toe hebben, en dat hebben jullie als ik het zo hoor, komt alles vanzelf goed. <3
Lieve Teni, ik snap je verhaal, je gevoel, je ‘angst’ Den Haag te verlaten. Mijn vriend is, na twee jaar samenwonen in Groningen, een stage en daarna een promotietraject ingegaan van drie jaar in Engeland. Ik bleef in Groningen, hij ging naar Cambridge. Ik had ruim twee jaar nodig om aan het idee te wennen om naar Cambridge te gaan, en sommigen begrepen niet waarom ik niet ‘allang m’n spullen had gepakt’. Het is een gevoel, het gevoel van je eigen safe haven, jouw plekje, dat je ergens anders weer moet opbouwen. Inmiddels heb ik bijna een maand geleden m’n spullen gepakt en zijn we in een flat in Cambridge gaan wonen. We hebben onze spullen uit Groningen meegenomen en ‘t was de beste keuze ooit. Nu ik me zo happy voel, vragen mensen: “Nu je dit weet, had je het niet veel eerder willen doen?” Nee, ik had die tijd nodig om afscheid te nemen van m’n intens fijne huisje in Groningen en überhaupt de stad Groningen, want ‘t was (en is nog steeds) mijn stad. Ik snap je en wil je bij dezen alleen maar meegeven, blijf luisteren naar je gevoel. ‘t Komt wanneer het komt, dat heb ik aan den lijve ondervonden. Veel liefs vanuit Cambridge!
Hi teni!
Wat een mooi openhartig stuk. Ij gaat zo bewust door het leven , dat dit er ook bij hoort. Je kwetsbaar voelen. Veel voelen op dit moment en waar je gewoon ook naar wilt luisteren. Maar het komt zo goed met jou! Want wanneer je dingen gewoon in ‘flow’ laat gaan dan vallen de puzzel stukjes op hun plek. Maar daar hoort wel heel veel reflectie, stilte en moed bij. Van binnen weten we vaak wat we willen. Durf te luisteren naar jezelf. En als ij al zo vaak voelt dat je met Boy moet zijn dan moet je dat ook doen. Ondanks dat het eng is en dat er misschien verwachtingen zijn en je bent bang dat het toch lastig zal zijn. Beautiful things take time. Elke keer weer moeten we onszel gooien in het diepe om de parels te vinden. Neem je tijd en weet dat het niet uitmaakt wat je beslist, vaak is het gewoon een richting die je laat zien of het wel is wat je wilt of niet. Xxx fan van teni’s pageee
Ik ben van het zuiden van het land (omgeving Den Bosch) verhuisd naar het midden van het land (omgeving Utrecht) voor de liefde. Hij woonde al zijn hele leven daar en had ook al een eigen appartement. Ik woonde nog bij mijn ouders en de meest logische keuze was om bij hem in te trekken. Maar wat vond ik dat moeilijk. Niet eerst op mezelf wonen en ontdekken wat je eigen routine is, maar gelijk naar een vreemde plek (waar ik op dat moment ook nog geen eigen vrienden had) en heen en weer moeten reizen naar school (Eindhoven). Ik hield mezelf steeds voor dat als het niets was ik zo weer terug kon naar mijn ouders, maar ik hield van deze man en wilde onze relatie ook niet kwijtraken. Nu zijn we bijna 7 jaar samen en ben ik gewend aan deze plaats en voel ik me hier wél op mijn plaats.
Geef het tijd, neem ook de tijd die je nodig hebt en als je je echt niet fijn voelt in Boy’s huis is het misschien toch een idee om samen een huis te zoeken.
Je hebt in 1 blog precies verteld zoals ik het nu ook heb. Gelukkig in de liefde, het wel willen samenwonen maar eigen plek missen, een tussen dag maar zo fijn om met elkaar in huis te rommelen. Eigen plek achterlaten kost tijd. Mijn vriend geeft me die ook en we bouwen het samenwonen op. Er komt dan een moment waarop het wel gaat en vanzelf. Je doet het goed Teni en Boy is de beste en het komt goed voor samen.
hou lekker je/jullie eigen tempo aan, wat goed voelt voelt goed, je weet het zelf wel!
dapper dat je je zo open durft te stellen, ook boy hoor