Wat gebeurt er met je als je van het ‘lelijke eendje’ met overgewicht later ineens naar ‘knap en slank’ gaat? Heb je je wel eens afgevraagd hoe de wereld en omgeving anders reageert op deze mensen? Heb je dit misschien zelf meegemaakt? Of juist omgekeerd? Ik heb hier absoluut een ervaring mee, maar vandaag deel ik de verhalen van anderen; te bizar voor woorden en échte eye-openers die ik met jullie wil delen!

Mocht je benieuwd zijn naar mijn ervaring, ik schreef er hier: “Dit heeft dik zijn me geleerd”

Dit heeft dik zijn me geleerd.

 

Disclaimers voor mensen die willen zeuren over de woordkeuze in dit artikel:

Nee, lelijk en dik gaan niet samen. Nee slank en knap ook niet. Lelijk en knap zijn subjectief en beoordelende woorden voor de buitenkant van iemand. We zijn allemaal aangetrokken tot bepaalde vormen – deze verschillen van persoon tot persoon maar de grote massa is het eens over ‘wat we mooi en knap vinden’. Dit komt door vele verschillende factoren, waaronder de plaatjes die je vaak genoeg ziet in de media.

De ervaring van mensen die van lelijk & dik eendje transformeerden naar knap & slank – in de ogen van de wereld.

Deze reacties zijn allemaal gevonden op Reddit, ik heb wel twee uur lang in bed allemaal berichten gelezen omdat ik zó geboeid was en besloot de interessantste (de meeste eye-openers) te bundelen in dit artikel voor jullie (en vertaald naar het Nederlands).

“IEDEREEN is vriendelijker”

Ik heb beide dingen gedaan (50 kilo afgevallen en een gevoel voor stijl gecreëerd). IEDEREEN is vriendelijker, niet alleen vrouwen. Personeel, professionals, mensen die in een bar werken.

 

Het meest idiote is dat ik nu wat kan zeggen en mensen lachen (met me mee) en zijn geïnteresseerd in wat ik zeg. Vroeger zei ik wel eens wat slims of grappigs en werd ik genegeerd.

Wat erg eigenlijk, dat dit zo gebeurd he? Ik denk niet dat het alleen maar ‘knappe en slanke’ mensen zijn die anderen zo behandelen, ik denk dat we dit allemaal onbewust op een bepaald level wel doen. Lijkt me goed om hier bewust van te zijn en te realiseren dat je altijd te maken hebt met een ander mens: van vlees en bloed, zoals jijzelf. Met een hart, met een ziel en met een hoop eigen problemen – net zoals jij en ik.

“Ik maak me zorgen om een klootzak te worden”

Ik had hetzelfde. Ook al ben ik niet heel veel veranderd. Mijn acne is weg, ben hetzelfde gebleven in gewicht maar heb 20kg vet omgezet in spier, ik kleed me beter en ben een iets beter mens geworden door zelf hulp materiaal. Echter, de verandering in het leven is ENORM. Mensen reageren veel beter op me. Iedereen is bereid om tegen me te praten. Meiden kijken naar me. Het bouwt constant meer zelfvertrouwen op.

 

Ik heb echter wel twee zorgwekkende gedachtes:

Ik ben bang dat ik té zelfverzekerd wordt en uiteindelijk een klootzak wordt. Ik wil niet zoals die klootzakken worden die ik vroeger haatte toen ik een aardige maar onzekere jongen was. Ik maak me vaak zorgen om hoe erg mensen bereid zijn interactie te tonen en een ander fijner te behandelen als die er beter uit ziet. Misschien ben je het niet eens met me maar ik beloof je, het uiterlijke aspect van iemand is een grote factor in hoe hij/zij behandeld wordt door anderen. Dit veroorzaakt een beetje schaamte bij me.

Deze man beschrijft iets heel moois en interessants op een kwetsbare manier. Want hoe erg zit het in onze natuur om automatisch vriendelijker te zijn tegenover iemand die we aantrekkelijker vinden? Hoe erg beoordelen we iemand die er minder aantrekkelijk uit ziet, onbewust.

Dat is toch bizar? Ik heb dit zelf ook gemerkt, op heel veel vlakken. Bijvoorbeeld met het uitgaan. Vroeger kregen alleen mijn vriendinnen de aandacht van jongens en soms moest de vriend van een jongen met mij praten omdat die jongen mijn vriendin leuk vond. Ik snakte echt naar aandacht van jongens na enkele jaren omdat ik me soms zo onzichtbaar voelde. Ik heb dit beschreven in mijn boek “Eindelijk Vrij” waardoor ik uiteindelijk een heel fout vriendje kreeg.

“Ik ben vrienden kwijt geraakt en erbij gekregen”

Mijn leven veranderde compleet. Ik verloor 35kg en knipte een flink stuk van mijn haar af. Mensen behandelden, keken, praatten en versierden me anders. Ik heb vrienden verloren en erbij gekregen door mijn zogenaamde ‘transformatie’. Voor mijn ‘transformatie’ behandelden mensen me echt rot. Ik was het kind waar iedereen de pik op had en weinig tot geen vrienden had.

 

Echter is dat nu niet meer zo. Ben wat vrienden verloren door hun oppervlakkigheid naar mij toe nadat ik veranderde. Ook heb ik wat nieuwe vrienden gekregen omdat meer mensen tegen me begonnen te praten. Het koste wat tijd om comfortabel te worden met deze verandering. Ik heb nu geleerd om mijn looks te gebruiken voor iets goeds in de wereld.

Deze jongen heeft zijn foto’s er ook bij gedeeld:

Ik geloof dat elke grote verandering in het leven gepaard gaat met het verliezen van vrienden en het krijgen van nieuwe vrienden. Vooral als de verandering aan de buitenkant erg merkbaar is – hier worden anderen vaak ongemakkelijk van omdat het een gevoel bij henzelf triggert dat ze misschien ook moeten veranderen. Ik vind het een werkelijke toevoeging op het leven om deze beide kanten te kennen en daardoor veel beter te kunnen navigeren door ‘de alledaagse mensen’ heen. Je realiseert je maar al te goed welke mensen wél altijd aardig tegen je deden en welke mensen niet. Ik heb dat ook altijd onthouden van vroeger. Alleen is die radar natuurlijk niet meer effectief wanneer ineens zoveel nieuwe mensen aardig tegen je doen na je verandering – je hebt geen idee of ze ook zo zouden reageren voor je transformatie.

“Ik maak mezelf kapot als ik voor de spiegel sta”

Als eerste: ik wordt zoveel vaker versierd nu. Vooral omdat ik veel zelfverzekerder ben in het openbaar. Privé maak ik mezelf nog kapot als ik in de spiegel kijk. Ik heb echt een ongezonde relatie met de weegschaal en als ik een klein beetje aankom kan dat mijn hele dag/week verpesten. Mensen zijn aardiger tegen me – mannen en vrouwen. Ik ren VEEL SNELLER en dagelijkse dingen (trap lopen, tassen dragen etc.) is nu een stuk makkelijker. Trouwens, mijn familie is zelfs aardiger tegen me.

“Ik ben nog steeds een loser”

Lang verhaal kort, mensen zien je als lelijk als je groter/dikker bent. Ik was nooit de aantrekkelijke van de groep, ik werd altijd overgeslagen en in de ‘friend zone’ geplaatst. De friend zone bestaat trouwens door een gebrek aan zelfvertrouwen. Dit is heel algemeen gezegd, maar probeer eens de uitspraak ‘fake it till you make it’. Kin omhoog en doen alsof je hét bent. Wanneer je in jezelf gelooft, doen anderen dat ook.

 

Ik ben afgevallen en mijn zelfvertrouwen schoot omhoog. Ik kreeg een ontzettend lieve en mooie vriendin. Vroeger werd ik genegeerd, nu sta ik op twee banners van onze middelbare school website en laatst werd ik gevraagd om een modellen contract te tekenen. Het is geweldig. Is daten makkelijker? Absoluut. Lijkt iedereen oppervlakkig? Zekerweten. Het verschil tussen de ‘dikke ik’ en de ‘aantrekkelijke ik’ is alleen de buitenkant. Ik ben nog steeds een loser.

Veel gemixte uitspraken hier; enerzijds heel trots anderzijds zichzelf een loser vinden, het maakt hem mens denk ik zo. Je merkt dat de meeste mensen vaak geen raad weten met hoe de wereld ineens anders reageert op ze door de uiterlijke verandering. Ze zijn zo iets anders gewend dat het bijna gek en oneerlijk voelt om er volledig in op te gaan.

Wat deze jongen en het vorige meisje allebei laten zien is: het leven is niet meteen gefixt door je buitenkant te veranderen. Als je niet net zo hard aan de binnenkant werkt is er nog steeds geen balans aan het eind. Zo zie je maar; het is zo belangrijk om van binnen ook gelukkig te zijn met wie je bent – dat vergt ook wat werk voor de meeste mensen.

“Oppervlakkige meisjes willen je dik houden zodat ze zich beter voelen over zichzelf”

Ik woog meer dan 100kg toen ik op de middelbare school zat. Het was de vervelendste tijd van mijn leven. Mensen praten niet tegen je omdat je dik bent. Ik had nooit aandacht van een jongen en oppervlakkige meisjes vinden het heel fijn om jou dik te houden zodat het hen een beter gevoel geeft over henzelf.

 

Ik viel in één jaar heel veel af door keihard te werken. Het leven veranderde compleet. Iedereen was ineens aardiger. Iedereen wilde vrienden met me zijn. Iedereen wilde me helpen met iets. Is dit een fucking grap? Ja, ik snap dat ik veel zweette vroeger en dat ik waarschijnlijk een heel dorp kon voeden als ze besloten als vee te gebruiken, maar het maakte me allemaal niet minder mens. In de tijd dat ik genegeerd werd heb ik een persoonlijkheid ontwikkelt in plaats van dat ik terug viel op mijn uiterlijk. Ik hou ervan dat ik ben geworden wie ik ben door mijn vaardigheden en interesses en niet door mijn uiterlijk en de aandacht die ik kreeg. Ik zeg niet dat alle goed-uitziende mensen dit niet hebben, totaal niet, maar ik geloof dat het mij een sterker persoon heeft gemaakt met bewonderenswaardige kwaliteiten.

 

Daten is zeker niet makkelijker, jongens vragen me nog steeds niet uit. Misschien omdat ze me nog steeds zien als dat dikke meisje (ik zit nog met de zelfde mensen op school). Maar aan de andere kant, ik ben zo ongemakkelijk als maar kan, dus misschien komt het daardoor.

Wat voor gevoel wekt dit op bij jou?

Aangezien ik vol interesse allemaal reacties heb doorgelezen bij het maken van dit artikel ben ik heel benieuwd naar jouw gevoel hierbij. Wat zegt dit jou? Wat leert dit jou? Wat voel je? Haal je hier iets uit?

Ik ben me, doordat ik mezelf identificeerde met de dikzak vroeger en doordat een groot deel van mijn dierbare familie veel overgewicht heeft, extra bewust van hoe mensen in het openbaar omgaan met ‘dikkere’ mensen. Als ik weer iemand zie zuchten in de bus omdat iemand met overgewicht ernaast gaat zitten voel ik een steek door mijn hart. Die dikke persoon kon ik zijn geweest, als ik niet wat aan mijn leefstijl had veranderd. Of één van mijn lieve familieleden. Ik hoop dat we er allemaal wat bewuster van worden dat we allemaal mensen zijn, gelijke mensen. Ik voel dit alleen maar meer door het lezen van deze reacties.